Σταματης Απ. Αποστολακης,
δάσκαλος - λαογράφος

Χθες, Πέμπτη (18/7), πραγματοποιήθηκε στον Αγ. Ματθαίο - έδρα της Εκκλ. Σχολής Κρήτης - αρχιερατική θεία λειτουργία με την ευκαιρία της ετήσιας σύναξης - ημερίδας των αποφοίτων της Σχολής.

Ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα θέματα του Δ.Σ. των Αποφοίτων, έγινε και η παρουσίαση και δωρεάν διανομή του σήμερα κυκλοφορήσαντος τεύχους με τα ''Γράμματα στους μαθητές μου'', γραμμένα από τον Θεολόγο Καθηγητή και Υποδ/ντή της Εκκλ. Σχολής Κρήτης, τα χρόνια 1947 - 1954 Ειρηναίο Γ. Γαλανάκη, αρχιμανδρίτη και συλλεγέντα από τον συντάκτη του παρόντος, ο οποίος και επιμελήθηκε την έκδοση.

Τα ''Γράμματα'' εξέδωσε η Εκκλ. Σχολή Κρήτης (Αγ. Ματθαίος), τη δε δαπάνη της έκδοσης ανέλαβε η Εκδοτική Επιχ/ση Μιχ. Γεωρβασάκης και Σια Ο.Ε.
Κατά την παρουσίαση του πολύτιμου τεύχους ο επιμελητής του κ. Σταμ. Α. Αποστολάκης, δ/λος λαογράφος είπε:

«Μια πρώτη επιστολή - γράμματα στους μαθητές μου της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης - Αγία Τριάδα - του Αρχιμ. Ειρηναίου Γαλανάκη, θεολόγου Καθηγητή και στη συνέχεια Υποδιευθυντή της Σχολής, είχαμεν όλοι μελετήσει κι είχαμε ολόψυχα χαρεί την αμεσότητα της γραφής της, το πατρικό ενδιαφέρον του συντάκτη της Δασκάλου των μαθητών εκείνων, στις τελευταίες σελίδες του θαυμάσιου έργου του Καθηγητή και Υποδιευθυντή των με τον τίτλο: ''Πορείες κι αλήθειες για τον αγαπημένο μου Χριστό'' του 1954.

Δεν ησυχάζαμεν όμως γιατί είχαμε ακουστά πως υπήρξαν και άλλα ''γράμματα προς τους μαθητές του'' και μάλιστα δημοσιευμένα για τα οποία έπρεπε να ερευνήσουμε και να τα εντοπίσουμε μιας και είχαμε από χρόνων αρχίσει τη Βιβλιογραφία Ειρηναίου Γαλανάκη και είχαμε δημοσιεύσει τις πρώτες σοδειές της σε περιοδικές εκδόσεις της Κρήτης μας.

Και το θαύμα δεν άργησε να φανεί: Από τη συστηματική αποδελτίωση των χιλιάδων σελίδων του περιοδικού της Ιεράς Επισκοπής Κυδωνίας και Αποκορώνου ''Αναγέννησις'' των χρόνων 1947 - 1954, την οποία πραγματοποιήσαμε εργαζόμενοι μήνες στη Δ.Β.Χ., την οποία και από τη θέση αυτή υπερευχαριστούμε, όπου τελικά αποθησαυρίσαμε όλα ''τα γράμματα στους μαθητές μου'' πέντε τον αριθμό και ένα ακόμη ως προείπαμε από το προαναφερθέν έργο του Αρχιμ. Ειρηναίου Γαλανάκη.

Μα αυτόν τον θησαυρό στα χέρια μας, επικοινωνήσαμε με τον ιδιαίτερα αγαπητό οικογενειακό φίλο και ανιψιό του πολυσέβαστου Παππού Ειρηναίου, αρχές του 2013 και με την πρότασή μας: Να εκδοθούν σε αυτοτελές τεύχος και να χαριστούν στους μαθητές της Σχολής, γιατί συνιστούν οδοδείκτες πορείας των, αλλά και για όλους μας.

Ο αγαπητός Μιχάλης ενθουσιασμένος με ευχαρίστησε και μου είπε ότι θα συνεννοηθεί με τη Δ/νση της Σχολής για τα παραπέρα και θα με ενημερώσει σύντομα.

Οι συνεννοήσεις έγιναν και οι προτάσεις ''πήραν σάρκα και οστά'' και συν Θεώ προχωρούσαμε...

Ηλθεν όμως η 30η Απριλίου 2013, η μεγάλη της Κοίμησης του πολυσέβαστου Γέροντα της Εκκλησίας Κρήτης, κυρού πλέον, Ειρηναίου μας μέρα και 'τα γράμματα' για τα οποία ο λόγος, πήγαν για λίγο πιο πίσω!

Ως τόσο, βρέθηκεν - ασφαλώς θεία εμπνεύσει - και ο χρηματοδότης της έκδοσης, γιατί είχαμε επ' αυτού δυσκολία.

Ακούσαμε, με συγκίνηση, ο Μιχάλης Γαλανάκης κι εγώ, τον φίλτατο τυπογράφο και εκδότη κ. Μιχ. Γεωρβασάκη να μας ανακοινώνει ότι: Την έκδοση του έργου αναλαμβάνει ο ίδιος και ότι τα σώματα του βιβλίου θα τα εχουμε στην ώρα τους!

Στεκόμαστε, με πολλή αγάπη και συγκίνηση σε αυτήν την απόφαση του κ. Γεωρβασάκη, γνωρίζοντας τις προσφορές του, χρόνια τώρα, στον Αγ. Νεκτάριο και γενικά στην Εκκλησία!

Ευχόμαστε Υγεία και να χαίρεται την οικογένειά του και τη σωστά οργανωμένη επιχείρησή του, παρακαλώντας για την από Ουρανών ευλογία του Γέροντά μας κυρού Ειρηναίου!

Προσωπικά δεν είχα την ευλογία να ήμουν μαθητής της Εκκλησιαστικής Σχολής στην Αγ. Τριάδα, τα χρόνια μάλιστα της εκεί θητείας του θεολόγου Καθηγητού, Αρχιμανδρίτη και Υποδιευθυντή της Σχολής, 1946 - 1953, π. Ειρ. Γαλανάκη.

Έχω όμως αδελφό μαθητή της Σχολής, των χρόνων εκείνων, επισκεπτόμουν συχνά την Αγ. Τριάδα, άκουγα διηγήσεις για δραστηριότητες και μαθήματα, γνώρισα τον Υποδ/ντή της Σχολής πατέρα Ειρηναίο, μελετούσα τα γραφόμενά του στον τοπικό Τύπο και την ''Αναγέννησι'' που μας χάριζαν μιας και διπλώναμε - ως μαθητές του Κατηχητικού τα 16σέλιδά της και βάζαμε τις ετικέτες των παραληπτών - συνδρομητών της εκεί στα γραφεία της πάνω από τα γραφεία της Ι.Ε.Κ. Αποκορώνου.

Μελετήσαμε προσεκτικά τα σχετικά γραφόμενα για τον φωτισμένο Δάσκαλο αρχιμ. Υποδ/ντή της Σχολής π. Ειρηναίο και πραγματικά αποκαλυπτόμαστε με βαθύτατο σεβασμό στο πρόσωπο και στο έργο του.

Για ''τα έξι γράμματα του στους μαθητές του'', για την όλη παιδευτική δράση του, για τη θεοδηγούμενη Τέχνη του στο διδάσκειν και την επίδρασή του στις ψυχές των μαθητών του, που ήταν όλα λίαν ευεργετικά, ας σταθούμε για πολύ λίγο στα όσα θυμούνται λίγοι από τους τότε μαθητές του:

Χρονολογικά πρώτη η ανάμνηση του Κισαμίτη συν/χου δασκάλου Κωστή Παπαδάκη, για τον νεοφερμένο θεολόγο Καθηγητή στο Γυμνάσιο Καστελίου -   Κισάμου, το 1946, Μιχ. Γαλανάκη:

Μια φράση από το θαυμάσιο εκείνο άρθρο, δημοσιευμένη στο τεύχος 195/Δεκ. 1987, σ. 31, του αφιερωματικού τεύχους: 'Χρονικά Κισάμου και Σελίνου' στα 30χρονα της Αρχιερατείας του Σεβ. Μητροπολίτη Ειρηναίου 1957 - 1987.

Γράφει: ''Από τις πρώτες κιόλας μέρες της χρονιάς εκείνης, η μορφή του νέου μας θεολόγου καταξιώθηκε στη συνείδησή μας σα μια νέα και πρωτόγνωρη παιδαγωγική φυσιογνωμία. Ο μελαχρινός τριανταπεντάρης με τα κατάμαυρα μαλλιά, ξεχώρισε ανάμεσα στους άλλους, τους εκλεκτούς. Για πρώτη φορά καθηγητής, μας πλησίασε τόσο κοντά, χωρίς επιλεκτικές προτιμήσεις, ώστε καθένας μας να τον θεωρεί δικό του. Μιλούσε μια γλώσσα καινούργια, απαλλαγμένη από την κενολογία και τον στόμφο, που είχαμε συνηθίσει να ακούμε. Μια γλώσσα απλή, ζεστή, γεμάτη μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας για το μέλλον, που μας συνάρπαζε όλους μέσα στην αίθουσα''.

''Τα θρησκευτικά που οι περισσότεροι από μας τα θεωρούσαμε -χωρίς ίσως να φταίμε οι ίδιοι- μάθημα περιθωριακό, απόκτησαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οσο ο καθηγητής μας μιλούσε, εμείς κρεμόμαστε κυριολεκτικά από τα χείλη του κι όταν το κουδούνι χτυπούσε διάλειμμα, αντίθετα με άλλες ώρες, ηχούσα δυσάρεστα στα αφτιά μας. Μα... πότε κιόλας πέρασε η ώρα; Κρίμα!''.

Ντυμένος απλά, συνήθως χωρίς γραβάτα, εκτός από τις επίσημες ώρες που το πρωτόκολλο ήταν ιδιαίτερα αυστηρό. Απλός στους τρόπους, καταδεκτικός για όλο τον κόσμο, κατέκτησε το κοινό''.

Και καταλήγει: ''Μεγάλη υπήρξε η χαρά και η συγκίνηση που δοκίμασα, όταν ένα απόγευμα σε μέρες διακοπών, είδα έκπληκτος το θεολόγο μας να φτάνει στην αυλή του σπιτιού μας. Τέτοια τιμή δεν την είχα ονειρευτεί ούτε για τον εαυτό μου, ούτε για το φτωχόσπιτό μας''.

Από το ίδιο πολύτιμο αφιέρωμα των 'Χρονικών Κισάμου και Σελίνου' στον Μεγάλο Ειρηναίο παίρνομε και τις επόμενες αξέχαστες προσωπικές αναμνήσεις, εντυπώσεις και εκτιμήσεις 'ευγνώμονος μαθητού' του του νυν Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου από τα χρόνια μαθητείας του στην Εκκλ. Σχολή Αγ. Τριάδος.

''Ανεξίτηλα μένουν στη μνήμη μας οι διδασκαλίες και τα μαθήματα και γενικά το έργο που εγίνετο εκείνο τον καιρό στη Σχολή, με την ουσιαστική καθοδήγηση και συμβολή του Δασκάλου. Ανεπανάληπτα έμειναν το όλο πνεύμα και ο ρυθμός μέσα στον οποίο εγίνοντο τα μαθήματα από όλους τους καθηγητές και ιδιαίτερα τον τιμώμενο, βροχή και αύρα του Αγίου Πνεύματος σε διψασμένες ευαίσθητες εφηβικές ψυχές.

Οι μαθητές κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη του Δασκάλου και αφομοιώνουν εύκολα όσα ακούνε. Θα έλεγε κανείς πως εκείνα τα μαθήματα ήταν όπως την παλιά εποχή 'το λάλον ύδωρ' και 'η παγά λαλέουσα' που πότιζε και ξεδίψαζε τους ιεροσπουδαστές εκείνου του καιρού.

Πώς να ξεχασθούν εκείνες οι μυσταγωγικές διαδικασίες και ομιλίες της Αγίας Τριάδος; Ο πλούσιος και ολοζώντανος λόγος; Γενικά εκείνη η ευλογημένη εποχή; Γι' αυτό και είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις των παιδιών εκείνης της εποχής που εμπνεύστηκαν και επηρεάσθηκαν από τούτο τον ζωντανό και καθάριο λόγο του Δασκάλου και στη συνέχεια δεν μπόρεσαν να δουν τον εαυτόν τους έξω από την Εκκλησία και τη στρατευμένη Ιερωσύνη της. Ολοι αυτοί θα ακολουθήσουν με ευκολία και χαρά τον Πνευματικό οδηγό τους και θα δεχθούν την πρόσκληση της Εκκλησίας για την Ιερωσύνη...''.

Και συνεχίζει: ''Αλλα οι μαθητές - ιεροσπουδαστές της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης θα έχουν και άλλες ευλογημένες εκπλήξεις και ευκαιρίες. Τα καλοκαίρια και τις διακοπές του σχολικού έτους θα έχουν τη χαρά να δέχονται τον δάσκαλο στο χωριό και το σπίτι των.

Θα τους επισκέπτεται στον τόπο τους και κείνοι θα τον συνοδεύουν και θα τον ξεναγούν, θα τον γνωρίσουν - με τον Επίσκοπό των, θα λειτουργήσουν μαζί του, θα ψάλουν και θα νιώσουν υπερηφάνεια και καμάρι κοντά του. Η Σχολή τους, με τις επισκέψεις αυτές, είναι κοντά τους.

Θα διαπιστώσουν στην πράξη πως η Εκκλησία και η Σχολή έχουν ανθρώπους κληρικούς αξιόλογους και ζωντανούς και δεν θα έχουν δυσκολία να θέλουν να γίνουν και εκείνοι το ίδιο όταν θα έλθει η δική των σειρά.

Η σχολική σχέση μαθητών και δασκάλου δεν θα περιοριστεί μόνον στον χώρο της Σχολής, στις αίθουσες διδασκαλίας και στη διάρκεια του σχολικού έτους.

Απλώνεται παντού. Γίνεται σχέση ζωής. Ο Σωκρατικός τρόπος μαθητείας και σχέσεως δασκάλου προς μαθητήν αναβιώνει σ' αυτήν την περίπτωση.

Ο μαθητής και ο δάσκαλος συμπερπατούν και συζητούν και μαθαίνουν πολλά μαζί και στο σχολείο, αλλά και στη ζωή. Και όταν συμπορεύεσαι και ακολουθείς και στηρίζεσαι προσωπικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Ακόμη οι μαθητές της Σχολής θα περιμένουν κάθε καλοκαίρι  να διαβάσουν στο τότε περιοδικό της Επισκοπής Κυδωνίας και Αποκορώνου η ''Αναγέννησις'' το γράμμα του Δασκάλου προς αυτούς ειδικά. Νέα, συμβουλές, υποδείξεις και υποθήκες, αλήθειες αιώνιες θα βρίσκουν στο γράμμα αυτό...'.

Και πάλι από του ίδιου αφιερώματος των 'Χρονικών' τα θησαυρίσματα. Από την πένα του δόκιμου θεολόγου πρώην σχολικού συμβούλου κ. Νίκου Κ. Μαρκαντώνη, μια έστω φράση του, σχετική:

'Μερικά βράδια μετά τον εσπερινό και το δείπνο, έχοντας οδηγό μας τον δάσκαλο ανεβαίναμε σε κάποιο γειτονικό λόφο, όπου μας αποκάλυπτε καινούργια οράματα από τον κόσμο του πνεύματος και της αρετής. Ηταν κάποιες μαγικές βραδιές κάτω από το φεγγάρι, που φώτιζε απαλά τον λόφο και πέρα τ' ασκητικά βουνά'.
Τις Κυριακές ξεκινούσαμε για τα χωριά και φτάναμε χαράματα στο ναό που θα γινόταν η λειτουργία.

Σε λίγη ώρα ο χώρος γέμιζε από απλούς ανθρώπους, νέους και γυναίκες με μωρά, που έρχονταν ν' ακούσουν και να δουν τον δάσκαλο με τη γλυκιά λαλιά και τη σεμνή παρουσία. Πολλοί τον γνώριζαν από παλιά σαν μαθητή της Σχολής, όπου φοιτούσαμε τώρα εμείς.

Στο κήρυγμα ο κόσμος σώπαινε και πλησίαζε κοντά ν' ακούσει τον άμεσο λόγο, χωρίς τα μεγάφωνα -ανύπαρχτα, τότε- να καταστρέφουν τη Λειτουργική ατμόσφαιρα.

Για μας, που σημειώναμε κιόλας τα πρώτα μας δειλά βήματα στο κήρυγμα, η στιγμή αυτή ήταν ένα γεγονός.

Ιερουργούσε και κήρυττε με απλότητα και βαθιά συναίσθηση αυτών που έλεγε. Μιλώντας με παραδείγματα, με εικόνες και παραβολές, από τη ζωή και τη δουλειά του ζευγά, του βοσκού, του τσαγκάρη και της νοικοκυράς, γοήτευε καθώς ο λόγος του, απαλλαγμένος από τη ρητορεία και τον στόμφο των ιεροκηρύκων, ολοκλήρωνε με χάρη τη μυσταγωγία... Οδεύομε στη συνέχεια στον μνημειώδη, πολύτιμο, χαριστήριο τόμο της Ι.Μ.Κ.Σ. 'για τον Σεβ. Ειρηναίο Γαλανάκη' (Κίσαμος, 2008, σχ. 8ο, σ. 756 + φωτ. υλικό πλούσιο).

Από σχετικό με το θέμα μας μελέτημα του τότε μαθητή κ. Παντελή Μαριακάκη και στη συνέχεια θεολόγου καθηγητή, που φιλοξενείται στον τόμο και το παρακάτω παράθεμα:

'Τα μαθήματα που δίδασκε ο δάσκαλός μας Ειρηναίος, Ποιμαντικής, Κατηχητικής, Εκκλ. Ρητορικής, είχαν τη θεωρητική επιστημονική πλευρά τους, αλλά συγχρόνως και την εξίσου σημαντική πρακτική άσκηση.

Τη διδασκαλία του στον θεωρητικό τομέα διέκριναν η επιστημονική κατάρτιση, η πολυμέρεια, η ευρύτητα γνώσεων και οι σύγχρονες αντιλήψεις στην αγιογραφική και πατερική παράδοση και ζωή.

Ο διδακτικός λόγος του άνετος, θαρραλέος, πειστικός, πραγματική μυσταγωγία που συγκλόνιζε τις καρδιές μας, αστείρευτος κρουνός κρυστάλλινου νερού, που άρδευε και γονιμοποιούσε τις νεαρές υπάρξεις μας, δυνατό κρασί που τοποθετούσε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία στους ''καινούς ασκούς'' της νεανικής ψυχής μας.
Κατάληξη της θεωρίας ήταν η πράξη.

Πρακτική εξάσκηση με υποδειγματική διδασκαλία κατηχητικού μαθήματος διαδοχικά απ' όλους τους τελειόφοιτους στους πρωτοετείς ιεροσπουδαστές καθώς και υποδειγματικό κήρυγμα, χωρίς χειρόγραφο, την Κυριακή από τον άμβωνα της Αγίας Τριάδος στο εκκλησίασμα των τριακοσίων σπουδαστών της Σχολής.

Το πατρικό ενδιαφέρον του Ειρηναίου δεν παρέλειπε να διαθέτει τις ελεύθερες ώρες και τα Σαββατοκύριακα για την ψυχαγωγία των ιερο-σπουδαστών με περιπάτους και συζητήσεις στα χωριά του Ακρωτηρίου, αναβάσεις στους πλησιέστερους λόφους, επισκέψεις στην Ι. Μονή Αγίου Ιωάννου του Ερημίτου (Γουβερνέτο) και αργά το βράδυ στην τραπεζαρία προς το τέλος του δείπνου να μας ψυχαγωγεί με κείνη τη μελωδική φωνή του με ριζίτικα και πατριωτικά τραγούδια, όπως εκείνο με έντονη θλίψη και παράπονο, το κάστρο... και που ?ν? οι πύργοι σου και τα καμπαναριά σου...' (οπ. π.σ. 100-1).

Από τον πλουσιότατο τόμο και το επόμενο παράθεμα του επίσης τότε μαθητή στην Αγ. Τριάδα και μετέπειτα καταξιωμένου Θεολόγου Καθηγητή κ. Γεωργίου Σ. Παπαδάκη.

Τονίζει ο τότε μαθητής της σχολής:

'...ο πατήρ Ειρηναίος δίδασκε κατ' εξοχήν τα θεολογικά μαθήματα του Φροντιστηρίου και αργότερα και της Σχολής. Δίδασκε Ποιμαντική, Ομιλητική, Κατηχητική, Καινή Διαθήκη και Ιστορία Φιλοσοφίας με διαρκή αναφορά στην Αγία Γραφή, τους Πατέρες, τους Ελληνες Φιλοσόφους, τους ποιητές, τους μεγάλους συγγραφείς του πνεύματος, Ελληνες και ξένους και επεδίωκε να κεντρίσει το μορφωτικό ενδιαφέρον των ιεροσπουδαστών, να διευρύνει τη σκέψη τους και να θερμάνει, όπως είπαμε την πίστη τους. Συχνά στις παραδόσεις του επαναλάμβανε ότι ''η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά και των Πατέρων, θα σας βοηθήσει αργότερα στο ποιμαντικό σας έργο''.

Γνωστού όντος ότι οι ιεροσπουδαστές του Φροντιστηρίου ήσαν μεγάλοι άνθρωποι και αρκετοί απ' αυτούς κληρικοί, ήταν φυσικό στη ζωή και στο ποιμαντικό τους έργο να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Ολα αυτά τα συζητούσαν με τον π. Ειρηναίο στις ελεύθερες απογευματινές ώρες.

Επειδή οι ιεροσπουδαστές τόσο του Φροντιστηρίου όσο και της Σχολής ήσαν εσώκλειστοι, χρειαζόταν ειδικός προγραμματισμός, ώστε να γίνει κάθε ημέρα επωφελής ο ελεύθερος χρόνος τους, γι' αυτό και ο μεγάλος δάσκαλος και παιδαγωγός οργάνωνε ποιμαντικές συνάξεις, μελέτη Αγίας Γραφής, πρακτικά μαθήματα Ομιλητικής και Κατηχητικής.

Οδηγούσε τους ιεροσπουδαστές στις ιερές ακολουθίες και σε συνεργασία με τους καλογήρους της Μονής αυτοί διδάσκονταν την τυπική διάταξη της Εκκλησίας. Από το δεύτερο σχολικό έτος του Φροντιστηρίου δημιουργούσε ομάδες ιεραποστολής (όπως τις έλεγε) αποτελούμενες από ιεροσπουδαστές του Φροντιστηρίου, οι οποίες επισκέπτονταν τις Ενορίες των χωριών του Ακρωτηρίου. Συνήθως ήσαν τρία άτομα.

Ενας έκανε το κήρυγμα, άλλος το κατηχητικό Σχολείο και οι τρεις ψέλνανε. Την επομένη, μετά την Κυριακή, στα μαθήματα της Ομιλητικής και της Κατηχητικής γινόταν η κριτική και ο π. Ειρηναίος έκανε τις σωστές παρατηρήσεις και έδινε τις κατάλληλες οδηγίες...' (σ. 87 - 88).

Ασφαλώς τα παραθέματα μπορούσαμε να ήταν ατελείωτα, λόγω της σημασίας των. Οφείλομεν, όμως, σεβόμενοι τη σύναξη 'την αξιοτιμημένη' κατά το ριζίτικο, να σταματήσωμεν εδώ, ευχόμενοι όπως η Θεία Χάρις, τα 'γράμματα' που αναδημοσιεύσαμε, οι πατρικές συμβουλές των συνεχιστών του έργου της Σχολής (καθηγητών και Δ/νσης) των σεβασμιωτάτων ιεραρχών μας και όλων των κληρικών μας καθώς και πάντων ημών, φωτίζουν μαθητές, σπουδαστές και αποφοίτους της Εκκλησιαστικής Σχολής για το καλό και την ορθή χριστιανική πορεία της ζωής των!

Επιστρέφοντας στις εστίες σας, στις Εκκλησίες σας, στις Ενορίες σας, θα εχετε πάρει μαζί σας δώρο πολύτιμο: 'τα γράμματα του πολυσέβαστου Παππού της Εκκλησίας Κρήτης' που στέλνει σε σας τους μαθητές του Γράμματα σοφίας και αγάπης που συνιστούν εγκόλπια ορθής καθοδήγησης στην πορεία σας, κατευθυντήριες γραμμές και οδηγία δράσης και ενδυνάμωσης στους αγώνες σας! Και βέβαια: Λόγον πατρικό στον περίγυρό σας!

Και δεν σταματά στα πολύτιμα αυτά γράμματά του, ο μεγάλος μας Δάσκαλος, να συνιστά υψηλούς στόχους για τους μαθητές του, ώστε:
- Να γίνουν οι ιππότες του Σταυρού, που θ? ανασταίνουν ψυχές και συνειδήσεις!
- Να γίνουν οι γενναίοι της πίστης κι οι στρατευμένοι της αρετής, πάντα με τη σημαία του Σταυρού!
- Να γίνουν τα χελιδόνια που θα φέρνουν την άνοιξη του Θεού, στις ρημαγμένες ψυχές των ανθρώπων!
- Να γίνουν τέλος - οι τροβαδούροι του Θεού, που θα σαγηνεύουν με τις μελωδίες των!
- Κι η Ιερωσύνη, με το μαύρο ράσο της, που εμπαίζεται και χλευάζεται συχνά, θα στηθεί πια όπως την άφησε ο Χριστός στην Εκκλησία Του κι όπως την έζησαν οι Μάρτυρες και οι Ήρωές της!

Χαλάλι οι θυσίες που απαιτούνται, γιατί είναι προς δόξαν Θεού και υψώνουν το ακατάλυτο το αιώνιο πνεύμα της Θρησκείας του Σταυρού!

Αυτά τα μηνύματα μας φέρνουν ξανά και πάντα 'τα γράμματα στους μαθητές μου' των οποίων είστε παραλήπτες από σήμερα, γραμμένα για σας από τον δάσκαλό σας, θεολόγο καθηγητή και υποδ/ντή της Σχολής σας, αρχιμ. Ειρηναίο Γαλανάκη, μακαριστό πλέον Γέροντα Ειρηναίο, του οποίου εξαιτούμεθα την ευχήν!

Και του οποίου η μνήμη έσεται Αιωνία!
Ευχαριστώ!».

Στις 12 Ιουλίου 1994 ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, ο Γέροντας Παϊσιος (Εζνεπίδης) παρέδωσε την ψυχή του ήρεμα και ταπεινά στον Κύριο, τον Οποίο τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από τη νεαρή του ηλικία.

Σήμερα, Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013 συμπληρώνονται 19 χρόνια από την κοίμησή του Γέροντα, και η Romfea.gr σε ένδειξη σεβασμού δημοσιεύει σήμερα λίγα στοιχεία από την οσιακή του ζωή.

Ο γέροντας Παΐσιος υπήρξε μια από τις πιο φωτισμένες αγίες μορφές της Εκκλησίας μας, των τελευταίων δεκαετιών.

Γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, που βρίσκεται στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924 και προτού γίνει μοναχός ονομαζόταν Αρσένιος.

Οι γονείς του, Πρόδρομος και Ευλαμπία Ενζεπίδη, ήταν πολύ ευσεβείς, ενώ ο Αρσένιος είχε άλλα 9 αδέλφια.

Ο Αρσένιος από τη βρεφική κιόλας ηλικία, δέχτηκε την ευλογία από το Θεό να βαπτισθεί από έναν Αγιο που ζούσε στην περιοχή του, τον Αγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη.

Ο Αγιος Αρσένιος προβλέποντας τον μελλοντικό αγιασμένο βίο του παιδιού, ζήτησε από την νονά του να το βαφτίσει Αρσένιο λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ήθελε να αφήσει και αυτός καλόγερο στο πόδι του, δηλαδή που να έχει το όνομά του.

Έναν μήνα σχεδόν μετά τη βάπτιση του Αρσενίου η οικογένεια του ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε στη Κόνιτσα.

Ο μικρός Αρσένιος ζούσε έχοντας μεγάλη αγάπη στο Χριστό και την Παναγία μας και είχε πολύ μεγάλο πόθο να γίνει μοναχός.

Πολύ του άρεσε να πηγαίνει στο δάσος όπου, κρατώντας έναν ξύλινο σταυρό, που είχε φτιάξει μόνος του, προσευχόταν.

Σε ηλικία 21 ετών κατατάσσεται στο στρατό, όπου διακρίνεται για το ήθος και τη γενναιότητα του.

Πάντα ζητούσε να πηγαίνει στην πρώτη γραμμή και στις πιο επικίνδυνες θέσεις, προτιμώντας έτσι να βρίσκεται εκείνος σε κίνδυνο και όχι κάποιος άλλος.

Πάρα πολλές φορές κινδύνευσε να σκοτωθεί ο ίδιος, να γλυτώσει κάποιος άλλος συστρατιώτης του.

Αφού τελείωσε το στρατό πήγε στο Αγιο Όρος γιατί είχε αποφασίσει να μονάσει εκεί.

Το 1954 γίνεται μοναχός με το όνομα Αβέρκιος και έπειτα Παΐσιος, όπου και μόνασε στην Ιερά Μονή Εσφιγμένου και κατόπιν στην Ιερά Μονή Φιλοθέου.

Ως μοναχός είχε υποδειγματική υπακοή ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του μοναχούς όποτε και όπως μπορούσε.

Από το έτος 1958 έως το 1964 ο Παΐσιος βρίσκεται εκτός του Αγίου Όρους, στην περιοχή της Κόνιτσας αρχικά για να στηρίξει χιλιάδες ψυχές, και να τις βοηθήσει να ξεφύγουν από την πλάνη των αιρετικών, ενώ αργότερα πηγαίνει στο ερημικό και δύσβατο Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης.

Το 1964 επιστρέφει στο Αγιο Όρος. Εκεί μόνασε δίπλα σε χαρισματούχους γέροντες όπως ο παπά-Τύχωνας ο οποίος πολλές φορές έβλεπε την ώρα της Θείας Λειτουργίας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ να δοξολογούν το Θεό.

Ο γέροντας πια Παΐσιος το 1979 μόνασε σε ένα κελάκι μόνος του στην περιοχή «Παναγούδα».

Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται γνωστή η αγία μορφή του σε όλο και περισσότερους προσκυνητές.

Όλη την ημέρα, από την ανατολή μέχρι την δύση, συμβουλεύει, παρηγορεί, διώχνει κάθε στενοχώρια, γεμίζει τις ψυχές με πίστη, ελπίδα και αγάπη για τον Θεό, ενώ τις νύχτες διαβάζει επιστολές που κατά δεκάδες του έστελναν καθημερινά και προσεύχεται στον Θεό επί ώρες για τους ανθρώπους που του ζητούν βοήθεια.

Σε όλη αυτήν την καθημερινή κούραση του γέροντος Παϊσίου έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν από το 1966.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του οι πόνοι από τις διάφορες αρρώστιες και κυρίως από τον καρκίνο που του είχε διαγνωσθεί λίγα χρόνια πριν, γίνονταν όλο και περισσότεροι.

Παρ' όλ' αυτα όμως αυτός ήταν ήρεμος και υπέμενε χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου.

Αντιθέτως συνέχιζε να προσεύχεται για όλους.

Οι τελευταίες του ημέρες ήταν οδυνηρές, γεμάτες αφόρητους πόνους, που ξεπερνούσε χάρη στην βαθιά πίστη και αγάπη του στο Θεό.

Στις 12 Ιουλίου 1994 ο γέροντας Παΐσιος εκοιμήθη και ετάφη στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή.

Όσα και να θέλουμε να γράψουμε είναι λίγα για τον Γέροντα Παϊσιο, γι' αυτό προς ωφέλεια των απανταχού Ορθοδόξων παρακάτω παραθέτουμε λινκ με ένα βιβλίο για τον Γέροντα.

ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ - Ο ασυρματιστής του Στρατού καί του Θεού

Ο Επίσκοπος της συγνώμης, της αγάπης, και της προσφοράς.



Ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος Β΄ είδε το φώς της ζωής στην πόλη της Ζακύνθου, στις 6 Απριλίου του 1916, ημέρα Τετάρτη.

Οι καλοί και ενάρετοι γονείς του Ιωάννης Δεληγιαννόπουλος και Αδαμαντία, το γένος Παναγιώτη Ιερέως Πυριόχου, απέκτησαν οκτώ παιδιά, αλλά επέζησαν τα πέντε. Ο Διονύσιος, ο Σπυρίδων, ο Νικόλαος, ο Ανδρέας και η Αικατερίνη.

Ο Νικόλαος έμελλε να ανέλθει την ιερατική κλίμακα και να ποιμάνει τον φιλόχριστο λαό της Αργολίδας. 



Από παιδικής ηλικίας υπηρέτησε πλησίον πολλών Ιερομονάχων της Ι. Μονής Αγίου Διονυσίου και εφημερίων της πόλης.

Το πτυχίο της Θεολογίας απέκτησε το 1939. Κατά την διάρκεια των σπουδών του εκάρη μοναχός και διάκονος την 1/1/ 1938 οπό τον αείμνηστο Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο (Δημητρίου), λαμβάνοντας και το εκκλησιαστικό όνομα Χρυσόστομος.

Το έτος 1939 διορίστηκε Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου και το 1940 τακτικός Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Τριφυλίας και Ολυμπίας. 



Σε ηλικία μόλις 24 ετών, συνοδευόμενος οπό τον ιερέα παππού του Παναγιώτη Πυριόχο και τον θειο του ιερέα επίσης Αντώνιο Πυριόχο, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και κατά την κήρυξη του ελληνοΐταλικού πολέμου κατετάγη ως Στρατιωτικός Ιερέας με τον βαθμό του Υπολοχαγού καθ΄ όλη την διάρκεια του πολέμου.

Το 1941 τοποθετήθηκε ως Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδος.

Στην κατοχή ίδρυσε ορφανοτροφείο και οργάνωσε καθημερινά συσσίτια για τα πεινασμένα παιδιά του Άργους στο προαύλιο του Ιερού Ναού του Τιμίου Προδρόμου.

Εκεί, κατά τον μεγάλο βομβαρδισμό της πόλης, στις 14 -10 -1943, προστάτεψε πάνω από 100 παιδιά, βάζοντάς τα μέσα στην Εκκλησία, για να μη δίνουν στόχο στα αεροπλάνα και μιλώντας τους προσπάθησε να αμβλύνει τον τρόμο και να απαλύνει την αγωνία τους.

Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1960 πού διορίστηκε Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. 



Στις 19 Νοεμβρίου 1965 εξελέγη Μητροπολίτης Αργολίδος. Έκτοτε αφοσιώθηκε στο ποιμαντορικό του έργο, αναπτύσσοντας αξιόλογη κοινωνική και φιλανθρωπική δραστηριότητα.

Ίδρυσε οικοτροφείο και ορφανοτροφείο θηλέων στο Άργος και αρρένων στο Ναύπλιο, έκτισε τα αντίστοιχα κτίρια, έκτισε το μοναστηριακό συγκρότημα Αναβάλου μετά το Κιβέρι, τον Άγιο Βασίλειο Άργους και έδειξε μεγάλη επιμέλεια για τις μονές και πολλές ακόμα εκκλησίες της Μητρόπολης.

Οργάνωσε τα κατηχητικά σχολεία, ενίσχυε οικονομικά τους άπορους και πάσχοντες και τις πολύτεκνες οικογένειες, ίδρυσε τη Χριστιανική Εστία και οργάνωσε τις κατασκηνώσεις στον Ανάβαλο. 

Μελετητής και ερευνητής, με φωτισμένη την διάνοια και την σκέψη, φιλάνθρωπος και ελεήμων, χάραξε ανεξίτηλα τα ίχνη του στην ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος.

Έγραψε την Ιστορία της Μητροπόλεως Αργολίδος, την Ιστορία των Μονών, τούς βίους των Αργείων Αγίων, μελέτη περί του μοναχικού βίου, περί του παρθενικού βίου κ.ἄ. Έφυγε από τα εγκόσμια στις 4.7.1985 στον «Ερυθρό Σταυρό» από οξύ έμφραγμα και ενταφιάστηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον Άγιο Θεοδόσιο, όπου τοποθετήθηκε και η προτομή του.

Επίσης, άλλη μια προτομή του εκλιπόντος υπάρχει πριν από τη δυτική πύλη του Αγίου Πέτρου δεξιά.





ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΙΜΗΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΜΗΤΡΟΣΥΛΗΣ 
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ 
ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ Ι.Ν ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ-ΜΙΔΕΑΣ

  


Μπορείτε να δείτε 2 βίντεο στα οποία ο Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ ομιλεί για τα Αντικύθηρα και τους ναούς τους.

Λήψη: 20-5-2013

Copyright: Κων/νος Γεωργιάδης

Παραγωγή: Στράτος Χαρχαλάκης