Της Ντόρας Μπακογιάννη, για την Romfea.gr

H Ελλάδα, εδώ και πέντε χρόνια από την αρχή της πολύχρονης κρίσης, βίωσε και συνεχίζει να βιώνει, τις επιπτώσεις της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης, που έχει θέσει υπό δοκιμασία την κοινωνική συνοχή και την ομόνοια του λαού και έχει εξουθενώσει και οδηγήσει στην απελπισία και την αβεβαιότητα ένα μεγάλο μέρος των πολιτών.

Η Εκκλησία, από την πρώτη στιγμή, αναλαμβάνοντας το ρόλο της ως αρωγός των ανθρώπων σήκωσε και σηκώνει ένα μεγάλο βάρος από τις δράσεις ανακούφισης των δοκιμαζόμενων πολιτών.

Αναδείχθηκε καθημερινά, ως ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος θεσμός προαγωγής και άσκησης εθελοντικού έργου στην Ελλάδα.

Παρά τις μεγάλες προσπάθειες της δυσκολεύεται αφάνταστα στο φιλανθρωπικό της έργο.

Γιατί από την μία αυξάνονται οι ανάγκες και οι πιέσεις για βοήθεια καθώς περισσότερα στρώματα της κοινωνίας οδηγούνται σε δύσκολες καταστάσεις και από την άλλη η μείωση των εισοδημάτων έχει ως αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των εισφορών των πιστών, στις οποίες κυρίως στηρίζεται το πλούσιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας.

Επιτελείται όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τη δραστηριοποίηση της Εκκλησίας, σημαντικό το έργο στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης.

Συσσίτια και παροχή τροφής, ρουχισμού και στέγης, οικονομικά βοηθήματα, φάρμακα και δωρεάν ιατρική περίθαλψη, κ.ά., μέσα από την ενεργοποίηση των ενοριών, ιδιαίτερα στην Αθήνα και ευρύτερα στο Λεκανοπέδιο, συγκροτούν ένα από τα μεγαλύτερα, πιο δραστήρια και αποτελεσματικά δίκτυα εθελοντικής προσφοράς και κοινωνικής προστασίας.

Η Ορθοδοξία υπήρξε διαχρονικά το φιλόξενο και ασφαλές λιμάνι στο οποίο έσπευδαν οι Έλληνες κάθε φορά που οι δυσκολίες τους ξεπερνούσαν.

Κάθε φορά που αισθάνονταν την ανάγκη, να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν ψηλά, για να ζεστάνουν την καρδιά τους.

Η Εκκλησία είχε πάντοτε συνθετικό ρόλο για την ελληνική κοινωνία.

Και βοηθούσε το Κράτος να φτάσει σε εκείνα τα σημεία που, λες και είναι κρυμμένα από το φως, έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη στοργή, περίθαλψη, προστασία και βοήθεια.

Ο ρόλος της άλλωστε δεν είναι συμπληρωματικός. Η Εκκλησία πρέπει να ανοίγει δρόμους και να παρακινεί, με εφαλτήριο και την αδιαμεσολάβητη σχέση της με τους πολίτες.

Οι Έλληνες στέκονται με σεβασμό μπροστά στην Εκκλησία. Και ακουμπούν στην Ορθοδοξία, αναζητώντας ψυχική ανακούφιση και συναισθηματική στήριξη.

Πολύ περισσότερο στην εποχή της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης που βιώνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες χρειάζονται μια Εκκλησία "ομιλούσα".

Μια Εκκλησία που να "μιλάει" στην καρδιά τους. Να "μιλάει" με τις καθημερινές πράξεις της, με το υπόδειγμα ζωής και συμπεριφοράς που πρεσβεύει.

Να "μιλάει" με τη σύγχρονη προσέγγιση του ρόλου της σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς.

Μια Εκκλησία που θα αποφεύγει τις υπερβολές, θα ενστερνίζεται τον ήπιο λόγο και θα προτάσσει τη μετριοπάθεια και τη νηφαλιότητα, ως συγκριτικά πλεονεκτήματα και καινούριες προτεραιότητες για την ελληνική κοινωνία.

Μιας εκκλησίας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ανάσχεση της κρίσης αυτής αναπτύσσοντας με κάθε διαθέσιμο τρόπο ένα σημαντικό και πολύτιμο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, υπηρετώντας έτσι τις ανάγκες των ανθρώπων.

Εμείς άλλωστε, από κοινού, μπορούμε να ενώσουμε δυνάμεις σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία για την πατρίδα μας.

Παρακινώντας τα πιο ενεργά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας σε συμμετοχή, αντί για αποχή. Σε παρέμβαση αντί για άρνηση. 

Σε θετικές ιδέες και σκέψεις, για να εμπλουτίσουμε μια καινούρια εθνική ατζέντα, με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στη ζωή μας.

Η Ελλάδα μετά την κρίση, πρέπει να ανακτήσει την εθνική αυτοπεποίθησή της. Και οι Έλληνες να δούμε τις μεγάλες θυσίες μας να πιάνουν τόπο.

Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου | Romfea.gr
Iεροκήρυκος Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Αθήνων

---

Ἀρκετὲς φορὲς ἔρχεται στὸ προσκήνιο ἡ διαμαρτυρία πολιτῶν γιὰ ἐνόχλησή τους ἀπὸ τὸν ἦχο τῆς καμπάνας, δηλαδὴ τὴν κωδωνοκρουσία ἀπὸ γειτονικὸ ναό.

Ἱστορικῶς ἀναφέρουμε ὅτι οἱ καμπάνες ἐμφανίζονται λίαν ἐνωρὶς στὴ Δύση καὶ ὠνομάσθηκαν καμπάνες ἀπὸ τοῦ ὀνομαστοῦ χαλκοῦ τῆς Καμπανίας, ὅπου τὸ πρῶτον κατασκευάστηκαν.

Βυζαντινοὶ χρονογράφοι ἀναφέρουν τὶς καμπάνες, ὅπως ὁ Παχυμέρης στὴ Βιογραφία γιὰ τὸν Ἀνδρόνικο Παλαιολόγο, ὅπου καὶ τὶς ὀνομάζει «συντακτηρίους κώδωνας τῆς ἐκκλησίας».

Ὀφείλουμε ἀκόμη νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἀπηγόρευσαν τὴν χρήση τῶν κωδώνων κατὰ τοὺς χρόνους τῆς σκληρᾶς δουλείας, οἱ δὲ κώδωνες τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας μετεποιήθηκαν σὲ τηλεβόλα.

Κατὰ τὴν ὡς ἄνω περίοδον τῆς τουρκοκρατίας μόνο στὴ Ρωσία ἠκούετο ὁ ἦχος τῆς καμπάνας καὶ τοῦτο μέχρι τὸ 1917 ὅτε ἀφηρέθησαν ἀπὸ τοὺς ναούς.

Οἱ κώδωνες, κοινῶς καμπάνες, τῶν ἱερῶν ναῶν συγκαταλέγονται στὰ ἱερὰ σκεύη αὐτῶν καὶ εἶναι ἀπαραίτητοι γιὰ τὴν δημόσια λατρεία. Αἰῶνες τώρα, ἡ κωδωνοκρουσία ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς ὀρθόδοξης λατρείας καὶ τυγχάνει πρακτικὴ ἐκδήλωση τοῦ δικαιώματος θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν πιστῶν.

Τὸ ὡρολόγιον στὸ κωδωνοστάσιον, ἐννοεῖται, ἐξαιρεῖται, καθ’ ὅτι δὲν συνδέεται μὲ τὴν θεία λατρεία.

Ὡστόσο δὲν νομίζομεν ὅτι πρέπει νὰ καταργηθεῖ μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι σήμερα ὁ καθένας ἔχει ρολόϊ καὶ μπορεῖ νὰ μαθαίνει τὴν ὥρα.

Ἀποτελεῖ πολιτιστικὸ στοιχεῖο τοῦ οἰκισμοῦ μιᾶς κωμόπολης, ὅπως μία πηγή, ἕνας ἀνδριάντας, ἕνας πλάτανος, ἕνα προσκυνητάριο, εἶναι ἕνα στολίδι γιὰ τὸ χωριό.

Πολλοὶ δὲ ὁμογενεῖς μας ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ στέλνουν χρήματα καὶ φτιάχνουν κωδωνοστάσιο καὶ μάλιστα μὲ ρολόϊ, τὸ ὁποῖο φέρνει οἰκογενειακὲς ἀναμνήσεις ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἀποτελεῖ καὶ μία εὐχάριστη συντροφιὰ στοὺς κατοίκους.

Βεβαίως, ἐξ ἐπόψεως νομοθετικῆς, τὸ ὅλο ζήτημα τῆς κωδωνοκρουσίας ἔχει σχέση μὲ τὴν λεγομένη ἠχητικὴ ρύπανση ἢ μὴ τοῦ περιβάλλοντος. Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση ἐν γένει τοῦ θορύβου τοῦ προερχομένου ἀπὸ τὴν κρούση τῆς καμπάνας τοῦ ναοῦ.

Κατὰ τὴν κειμένη νομοθεσία ὁ Ν. 1650/86 προβλέπει τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος και συγκεκριμένα ὁρίζει (ἄρθρο 2) ὅτι ὡς ρύπανση τοῦ περιβάλλοντος θεωρεῖται καὶ ὁ θόρυβος, ἐφ’ ὅσον ὅμως ἔχει τοιαύτη ἔνταση ὥστε νὰ προκαλεῖ ἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ὑγεία.

Ἐπίσης τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ τὸ Π. Δ. 1180/81 τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴν λειτουργία βιομηχανικῶν καὶ μηχανολογικῶν ἐγκαταστάσεων καὶ θεωρεῖ ὡς ρύπανση τοῦ περιβάλλοντος τὸν θόρυβον. Ἐπίσης καὶ ἡ ὑπ’ ἀρ. 49/02 Ὁδηγία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου κάμνει λόγο γα προστασία τοῦ πολίτου ἀπὸ τὸν θόρυβο.

Ἐξ ἄλλου ὑφίστανται καὶ ἡ ὑπ’ ἀρ. 1032/2/37ια/1996 ἀστυνομικὴ διάταξη ἡ ὁποία προβλέπει μέτρα γιὰ τὴν τήρηση τῆς κοινῆς ἡσυχίας ὡς καὶ ἡ ὑπ’ ἀρ. 3010/15-1-86 ὑγιειονομικὴ διάταξη, ἡ ὁποία προβλέπει μετρήσεις μὲ εἰδικὰ μηχανήματα τῆς ἐπιτρεπόμενης ἠχοστάθμης.

Οἱ παραπάνω βεβαίως διατάξεις τοῦ κοινοῦ καὶ κοινοτικοῦ νομοθέτου θὰ πρέπει πάντοτε νὰ ἐντάσσονται σὲ ἐκεῖνες τοῦ Συντάγματος καὶ εἰδικότερα τῶν ἄρθρων 13 καὶ 24.

Συνεπῶς, τὸ ζήτημα τῆς κωδωνοκρουσίας εἶναι θέμα ὄχι ἀπαγορεύσεως ἀλλὰ θέμα ἐντάσεως τοῦ ἤχου, τῶν «ντεσιμπέλ», κυρίως σὲ ἀστικὲς πυκνοκατοικημένες περιοχές, ὅπου μάλιστα τὸ κωδωνοστάσιον γιὰ παράδειγμα βρίσκεται πλησίον τῶν τελευταίων ὀρόφων τῶν πολυκατοικιῶν.

Τὸ ὅλο θέμα πάντοτε ἐξετάζεται κατὰ περίπτωσιν (ὡς παράδειγμα ἀναφέρουμε τὴν ἐξαιρετικὴ ἀπόφαση τοῦ Μον. Πρωτοδικείου Βόλου ὑπ’ ἀρ. 1214/2003) καὶ καλὸν εἶναι νὰ ἀποφεύγονται ἐν γένει οἱ ὑπερβολὲς καὶ ἀκρισίες.

Ἐπιπροσθέτως ὀφείλουνε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ καὶ σχετικὲς ἐκκλησιαστικὲς ἐγκύκλιοι, ὡς ἡ ὑπ’ ἀρ. 2855/9-7-2003 τῆς Ι. Σ. ὡς καὶ λίαν κατατοπιστικὸ τυγχάνει καὶ τὸ ὑπ’ ἀρ. πρωτ. 1907/7-6-2005 ἔγγραφο τῆς Ι.Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸ Ὑπουργεῖον Περιβάλλοντος, Χωροταξίας καὶ Δημ. Ἔργων.

Ὡστόσο, ἄλλο θέμα εἶναι ἡ σωστὴ διαχείριση τῆς κωδωνοκρουσίας καὶ ἄλλο ὁ ἰδεολογικὸς γενικότερος προβληματισμὸς ἂν πρέπει νὰ ὑπάρχουν καμπάνες καὶ νὰ ἠχοῦν. Ὑπάρχουν καὶ σχετικὲς δικαστικὲς ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες δέχονται ὅτι ὁ ἦχος τῆς καμπάνας εἶναι δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν παραβιάζει τὶς διατάξεις τοῦ νόμου περὶ ἠχορυπάνσεως..

Οἱ καμπάνες στοὺς ναοὺς εἶναι ἀπὸ μακροῦ χρόνου θεσμὸς ὄχι μόνον στὸς ἑλλαδικὸ χῶρο, ἀλλὰ καὶ στὸν εὐρωπαϊκό. Μέχρι σήμερα στὶς μεγάλες πρωτεύουσες τῆς Εὐρώπης, Παρίσι, Λονδίνο, Ρώμη, Βιέννη κτλ. ἠχοῦν οἱ καμπάνες.

Στὴν Ἑλλάδα, μάλιστα, ὁ ἦχος τῆς καμπάνας εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν αὐτοσυνειδησία τοῦ Ἕλληνος. Ἡ κωδωνοκρουσία ἀποτελεῖ στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο στοιχεῖο τοῦ θρησκευτικοῦ πολιτιστικοῦ περιβάλλοντος.

Ἰδιαίτερα στὴν ἐπαρχία, στὸ χωριό, ἡ καμπάνα εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ἀφύπνισης ὅτι ζῶ, ὑπάρχω, ἔχω ταυτότητα καὶ δὲν εἶμαι νεκρωμένος καὶ ἀνύπαρκτος. Ἔπειτα γιὰ τὸν πιστὸ χριστιανό, ὁ ἦχος τῆς καμπάνας θυμίζει τὸν Θεό, τὴν λατρεία πρὸς Αὐτὸν τὸν Δημιουργὸ τοῦ κόσμου καὶ Πλάστη καὶ εἶναι μία πρόσκληση γιὰ προσευχή.

Ἀλλοίμονο ἂν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνον ὅ, τι τρώγει καὶ ζεῖ βίο βοσκηματώδη. Ὁ ἄνθρωπος ἀναφέρεται πρὸς τὸν Θεό, πρὸς τὰ ἄνω. Ἔχει ψυχὴ καὶ δὲν εἶναι μόνο σῶμα.

Μερικοὶ βέβαια, οἱ ὁποῖοι στρέφονται ἐναντίον τῆς κωδωνοκρουσίας, μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἐνοχλοῦνται, δὲν εἶναι ὁ βαθύτερος λόγος αὐτὸς τὴς ἐνοχλήσεως, ὅτι δηλαδὴ χάνουν τὴν ἀνάπαυσή τους.

Ὄπισθεν τοῦ λόγου αὐτοῦ κρύπτεται ἡ πολεμικὴ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀθεϊστικὴ ἀντίληψη, ὁ μηδενισμὸς καὶ ἡ ἐν γένει ἀπαξίωση τῆς ἔννοιας τῆς ἱερότητας.

Θέλουν αὐτοὶ οἱ συνάνθρωποι νὰ μὴν ἀκούγεται ὄχι μόνον ὁ ἦχος της καμπάνας, ἀλλὰ ἐν γένει ἡ Ἐκκλησία, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ θεία διδασκαλία Του. Θέλουν νὰ σβήσει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ βασικὰ νὰ μὴν ἐπηρεάζει τὸ δημόσιο βίο. Εἶναι ὡς νὰ λέγουν: «Φύγε Θεέ, δὲν σὲ θέλω».

Ὅμως, μπορεῖ νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος χωρὶς Θεό; Ὡς ἔλεγε ὁ Γκαῖτε, ὅπου χάθηκε ὁ Χριστιανισμός, ὑπῆρξαν μόνο δάκρυα πίκρας. Βέβαια, ὡς ἔχει ἀποδείξει στὸ διάβα τῶν αἰώνων τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, κάποτε καὶ γιὰ αὐτοὺς θὰ ἔλθει ἡ ὥρα ποὺ θ’ ἀναζητήσουν τὸν οὐρανό, τὸν Θεό, τὴν Ἐκκλησία.

Συνεπῶς, ὁ διακριτικὸς ἦχος τῆς καμπάνας πρέπει νὰ ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν Θεό.

Θὰ πρέπει προσέτι νὰ σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκουν τὴν κατάργηση τῆς κωδωνοκρουσίας καὶ γιὰ ἄλλους λόγους γενικοτέρους.

Καὶ οἱ λόγοι αὐτοὶ ἐγγίζουν τὰ τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας θέματα. Δηλαδὴ ἐπιδίωξή τους εἶναι ἡ ἀποϊεροποίηση τῆς Ἑλλάδος, ἡ λησμόνηση τοῦ «ποιοί εἴμεθα» καὶ ἡ ἐπικράτηση ἑνὸς παγκοσμιοποιημένου πολυπολιτισμικοῦ status, χωρὶς σύνορα, προσωπικότητα, ἤθη καὶ ἔθιμα, χωρὶς ἰδιοπροσωπία.. Ἀλλὰ ἄνθρωπος χωρὶς ἴδιον πρόσωπο καὶ ἔθνος, χωρὶς τὴν δική του ἀναφορά, εἶναι προσωπεῖο καὶ φρικτὴ «καρικατούρα».

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀναφέρουμε δύο παραδείγματα μὲ ἰδιαίτερη σημασία.

Τὸ πρῶτο, εἶναι ἡ Ρωσία, ἡ ὁποία μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς ἀθεϊστικῆ προπαγάνδας καὶ ἰδεολογίας, ἐπεδίωξε νὰ κτίσει ναοὺς καὶ μάλιστα ὑπερμεγέθεις, ὅπερ καὶ ἔγινε σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, καὶ φυσικὰ οἱ ρωσικὲς μεγάλες καμπάνες ἠχοῦν μεγαλοπρεπῶς..

Τὸ δεύτερο, εἶναι τὸ ἐξ ἀντιθέτου σκεπτικὸ ὅτι οἱ μουσουλμανικὲς χῶρες, μετὰ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ τηροῦν τοὺς θεσμούς τους καὶ μάλιστα στεντορίᾳ τῇ φωνῇ ἀκούγονται οἱ προσευχές τους πολλάκις τῆς ἡμέρας καὶ τίποτε δὲν ἀπεμπολοῦν.

Ἐμεῖς, ἐλευθέρως, δημοκρατικῶς καὶ χωρὶς φανατισμὸ καὶ καμμία προπαγάνδα, ἐπιθυμοῦμε νὰ διατηρήσουμε τὶς ἱερὲς παραδόσεις μας, μία τῶν ὁποίων εἶναι νὰ ἀκοῦμε τὶς καμπάνες τῶν ναῶν μας.

Ἂς εἶναι ἡ διαμαρτυρία μας γιὰ ἄλλες ἠχορυπάνσεις, ὡς εἶναι οἱ ἐκκωφαντικοὶ ἦχοι τῶν νυκτερινῶν κέντρων καὶ τῶν διαφόρων ὀχημάτων καὶ ὄχι γιὰ τὸν γλυκὸ ἦχο τῆς καμπάνας τῶν ναῶν μας. Δὲν εἶναι καταστροφή, εἶναι εὐλογία τῆς κοινωνίας. Εἶναι πολιτιστικὸ μέγεθος μὲ ἰδιαίτερη ἀξία καὶ σημασία γιὰ τὴν ὑπόστασή μας.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας*

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ανακάλυψε εσχάτως και προεκλογικώς την τελετή του Αγιασμού των Υδάτων στον Πειραιά και μιλά δημοσίως για εξορθολογισμό των σχέσεων και όχι για χωρισμό μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας.

Ολα αυτά είναι παραπλανητικά, διότι οι επίσημες θέσεις του κόμματός του είναι διαφορετικές. Τις θυμίζω για να γνωρίζουν και οι Ελληνες ψηφοφόροι.

Τον Φεβρουάριο του 2013 πραγματοποιήθηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης συνέδριο με τίτλο: «Εκκλησία και Αριστερά».

Εκεί ο υπεύθυνος του τομέως Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης δήλωσε ότι πρέπει να καταργηθεί η μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος και να πληρώνονται οι κληρικοί από ειδική φορολογία, η οποία θα επιβληθεί στους ορθοδόξους Ελληνες.

Μάλιστα, τόνισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας και ότι στο πλαίσιο αυτό δεν νοείται μισθοδοσία του κλήρου.

Να, λοιπόν, άλλος ένας φόρος, τον οποίο θα επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εξάλλου, στις 18/10/2014 η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Λαμία κάλεσε τον λαό να μη συμμετάσχει στη δοξολογία και τη λιτάνευση της εικόνος του αγίου Λουκά με το σκεπτικό ότι τη Λαμία δεν την απελευθέρωσε από τους Γερμανούς ο Θεός αλλά ο ΕΛΑΣ.

Οσο και αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτά δεν λησμονούνται. Αλλωστε, η συγκεκριμένη ανακοίνωση προκάλεσε τη διαμαρτυρία του σεβ. μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την κατάργηση του εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής στα σχολεία, και τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών από ορθόδοξο ομολογιακό σε θρησκειολογικό.

Δηλαδή επιχειρεί να αποκόψει την παιδεία των Ελληνοπαίδων από την ορθοδοξία και να εξομοιώσει τον Θεάνθρωπο Χριστό με τον Μωάμεθ, τον Βούδα και άλλους ιδρυτές θρησκειών.

Αυτό σημαίνει θρησκειολογικό μάθημα. Πέντε σελίδες για τον Χριστό, πέντε για τις ανατολικές θρησκείες και ξερή παράθεση γεγονότων χωρίς χριστοκεντρικό και ηθοπλαστικό περιεχόμενο.

Θυμίζω ότι στη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών το μάθημα διδάσκεται ως ομολογιακό με βάση την επικρατούσα θρησκεία, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται σε αντίθεση όχι μόνον με την ελληνορθόδοξη παράδοση του λαού μας αλλά και με τα ισχύοντα στην Ενωμένη Ευρώπη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπονομεύει τον θεσμό της οικογενείας, προτείνοντας τον πολιτικό γάμο ή το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, καθώς και το δικαίωμα υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Επίσης, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε και την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ από 22/11/2005 για τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.

Στο κείμενο αυτό υπήρχε η πρόταση να μετατραπούν οι μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου εντός Ελλάδος και η Εκκλησία της Ελλάδος από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου σε απλά σωματεία Ιδιωτικού Δικαίου.

Στην ίδια πρόταση γίνεται λόγος για την καθιέρωση υποχρεωτικού πολιτικού γάμου.

Η ιερολογία του γάμου στην Εκκλησία θα είναι προαιρετική. Σήμερα είναι ισόκυροι για την Πολιτεία και ο εκκλησιαστικός και ο πολιτικός γάμος.

Αντιθέτως, η Νέα Δημοκρατία στην πρότασή της για τη συνταγματική αναθεώρηση δεν περιλαμβάνει προτάσεις για αλλαγή του θεσμικού καθεστώτος, το οποίο αφορά τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας.

Η Νέα Δημοκρατία έχει δεσμευθεί για τη συνταγματική κατοχύρωση της εθνικής ταυτότητος και της γλώσσας μας.

Εξάλλου, κυβερνητικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έχουν κατηγορηματικά απορρίψει το σύμφωνο συμβίωσης και το δικαίωμα υιοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια, καθώς και την ίδρυση κατεύθυνσης ισλαμικών σπουδών στη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.

Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι λανθασμένος όρος ο «διαχωρισμός» ή «χωρισμός», διότι στην πράξη δεν υπάρχει κάποια ασφυκτική σχέση ή πρόσδεση.

Το ισχύον Σύνταγμα προβλέπει διακριτούς ρόλους για την Εκκλησία και την Πολιτεία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά επιθυμεί τον χωρισμό Εκκλησίας και έθνους. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας τον ενοχλεί, έστω και αν υποκρίνεται προεκλογικά.

*Υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας της Ν.Δ.

Του Μητροπολίτη Κασσανδρείας Νικοδήμου

Ένα ευφρόσυνο γεγονός και είδηση άριστη επεφύλαξε ο Θεός στην αρχή του νέου έτους για την Ιερά Μητρόπολη μας, την ευλογημένη Πατρίδα μας, την οικουμενική Ορθοδοξία και τον κόσμο ολόκληρο με την κατάταξη στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ενός νέου Αγίου, του Όσιου και Θεοφόρου Πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου, το σεπτό σκήνωμα του οποίου, ως γνωστόν, αναπαύεται μέχρι της κοινής αναστάσεως στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή.

Συγκεκριμένα, την Τρίτη 13η Ιανουαρίου 2015, η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα, ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος και τα Μέλη της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, συμφωνά με την επικρατούσα εκκλησιαστική τάξη και παράδοση, προέβησαν στην έγγραφή του Όσιου Παϊσίου του Αγιορείτου, στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όρισαν δε η ετήσια μνήμη του να εορτάζεται την 12η του μηνός Ιουλίου, ημέρα της οσιακής κοιμήσεως και της προς Κύριο εκδημίας του.

Η Πράξη αυτή της Αγιοκατατάξεως του Οσίου Παϊσίου, εχαροποίησε τα μέγιστα τους ευσεβείς χριστιανούς μας, οι οποίοι επί μακρόν και εναγωνίως ανέμεναν την Ιστορική αυτή ημέρα ώστε η χαρά τους να είναι ολοκληρωμένη.

Γι’ αυτό το λόγο εκφράζουμε άπαντες την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μας προς τον Πατριάρχην του Γένους μας Παναγιώτατο κ.κ. Βαρθολομαίο και την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο για την ουράνια και ατίμητη ευλογία, την οποία επεδαψίλευσαν στο Ορθόδοξο πλήρωμα της μαρτυρικής Εκκλησίας μας, ιδιαιτέρως αυτό τον καιρό που η Πατρίδα και ο Ελληνικός λαός μας δοκιμάζονται.

Ο Όσιος Πατέρας μας Παΐσιος γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλογία. Βρέφος ολίγων ημερών βαπτίστηκε από τον Άγιο Ιερομόναχο των Φαράσων Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος τον ονόμασε Αρσένιο, θέλοντας να αφήσει, όπως είπε. «καλόγηρο στο πόδι του.

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1924, όντας βρέφος αγκαλοφορούμενο και γαλακτοτροφούμενο, εγκαταλείπουν την πατρική τους εστία και καταφεύγουν πρόσφυγες στην Ελλάδα και εγκαθίστανται στην Κόνιτσα Ηπείρου, όπου ο Όσιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια γαλουχούμενος με τις διηγήσεις περί του θαυμαστού βίου του Αγίου Αρσενίου και εφαρμόζοντας τις σωτήριες εντολές του Χριστού.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο δεν ήθελε να μάθει περισσότερα γράμματα, αλλά επιθυμώντας να μιμηθεί τον Χριστό, έμαθε την τέχνη του μαραγκού.

Στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου κατατάσσεται στις τάξεις του στρατού, όπου υπηρετεί με αφοσίωση την πατρίδα ως ασυρματιστής, επιδεικνύοντας απαράμιλλη ανδρεία και αυτοθυσία.

Ήταν πάντα πρόθυμος να δώσει και αύτη τη ζωή του για τη σωτηρία των άλλων. Ο θεός τον έσωσε θαυμαστώς από πολλές δύσκολες περιστάσεις, αλλά και ο ίδιος διέσωσε πολλούς με τις ολόθερμες ευχές του.

Μετά την αποστράτευσή του, φλεγόμενος από τον πόθο της ησυχίας και υπακούοντας στην κλήση του Θεού, μεταβαίνει σε διάφορες Μονές και Σκήτες του Αγίου Όρους, στην Ιερά Μονή της Παναγίας στο Στόμιο της Ηπείρου και στα Θεοβάδιστο Όρος του Σινά. Πολλοί και μεγάλοι οι πνευματικοί αγώνες και τα παλαίσματα του Οσίου Παϊσίου.

Έζησε ως άσαρκος πάνω στη γη και έγινε ουρανοπολίτης. Αξιώθηκε να γνωρίσει και να βιώσει στη ζωή του πολλά θαυμαστά γεγονότα. Η αρετή και η αγιότητά του δεν άργησαν να γνωσθούν ευρύτερα, γι’ αυτό πλήθη ανθρώπων κατέφευγαν στην ταπεινή και απέριττη Καλύβη του στο Άγιον Όρος, όπου έζησε τα δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του ως επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος, προκειμένου να αντικρύσουν την φωτεινή μορφή του, να ακούσουν τον χαριτωμένο, σωτήριο και στηρικτικό λόγο του και έτσι να μαλακώσει η ψυχή τους, να αναπτερωθεί η ελπίδα τους και να βρουν λύση στα πολλά και ακανθώδη προβλήματά τους.

Ο ακαταπόνητος αυτός ασκητής των ημερών μας, αφού υπέμεινε από την νεότητα του πολλές σωματικές ασθένειες, τελικά υπέμεινε ευχαρίστως και τους μαρτυρικούς πόνους του καρκίνου, από τους οποίους αναπαύθηκε την 12η Ιουλίου 1994, παρεπιδημώντας στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του θεολόγου στη Σουρωτή, όπου και ο τάφος του, τον οποίο στοργικά φροντίζουν οι ευλαβέστατες μοναχές και πλήθη ατέλειωτα πιστών προσέρχονται για να ζητήσουν και να λάβουν την ίαση της ψυχής και του σώματός του.

Ως Επίσκοπος και Μητροπολίτης της Ιεράς Μητροπόλεως Κασσανδρείας με την Εγκύκλιο αυτή πληροφορούμε επισήμως το ευσεβές πλήρωμά της, για την κατάταξη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου και την αναγραφή του στις δέλτους των Αγίων της κατά Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Προτρέπομε δε πατρικά όλους σας, συνεχίζοντες την από αιώνων παράδοση της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να τιμάτε τον Όσιο Παΐσιο, ο οποίος ήδη συγκαταλέγεται μεταξύ των Αγίων της Εκκλησίας μας, να αποδίδετε σ΄ αυτόν την οφειλόμενη τιμή Αγίου, σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη και παράδοση, και να καταφεύγετε στις προς Κύριον πρεσβείες του σε κάθε δυσκολία και περίσταση της ζωής σας.

Τέλος, ευχόμαστε πατρικά σε όλους σας πλούσια την χάρη και την ευλογία του Θεού στη ζωή σας και τα τίμια έργα σας, με τις πρεσβείες του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, της Κυρίας Θεοτόκου, των σήμερα εορταζομένων Μεγάλων Πατέρων Αθανασίου και Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας, και πάντων των Αγίων, για να βαδίζουμε τον σωστό δρόμο στη ζωή μας, τον δρόμο προς την θέωση, μάλιστα σε καιρούς χαλαιπούς και αποκαλυπτικούς.