Οι ασθένειες της Κουρίας κατά τον Πάπα*

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.38

 

*Μετάφραση κατ’ ἐπιλογή ἀπό τό ἀγγλικό κείμενο τῆς Παπικῆς ὁμιλίας ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀναστάσιο Τασόπουλο, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ. Οἱ ὑποσημειώσεις ἐπίσης ἀνήκουν στόν μεταφραστή.

---

Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος τήν Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014 ὁμίλησε στά μέλη τῆς Κουρίας, δηλαδή τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καί Ὑπηρεσιῶν πού ἑδρεύουν στό Βατικανό, καταρτίζουν καί ἐφαρμόζουν ὅλα τά ποιμαντικά, διοικητικά, ἱεραποστολικά, διαχειριστικά Προγράμματα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως γιά νά τούς προετοιμάσει γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἐπισημαίνοντας τίς ἀσθένειες πού παρουσιάζει τό πανίσχυρο αὐτό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί Ὄργανο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

1. Ἡ ἀσθένεια νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε «ἀθάνατοι», «ἀπρόσβλητοι» ἤ ἀπολύτως «ἀπαραίτητοι», ἀδιαφορώντας γιά τήν ἀνάγκη τακτικῆς ἐξέτασης… αὐτοκριτικῆς… Εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ ἄφρονος πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου, πού πίστευε ὅτι θά ζοῦσε γιά πάντα (Λκ. 12 :13-21) καθώς ἐπίσης ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού μετατρέπονται σέ «Κυρίους» καί ἀφεντικά καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀνωτέρους τῶν ἄλλων κι ὄχι στήν διακονία τῶν ἄλλων. Εἶναι συχνά συνέπεια τῆς παθολογίας τῆς ἐξουσίας, ἀπό ἕνα σύνδρομο ἀνωτερότητας, ἀπό ναρκισσισμό…

2. Ἄλλη ἀσθένεια εἶναι τό «σύνδρομο τῆς Μάρθας», ἡ ἀσταμάτητη ἀπασχόληση. Ὁ «μαρθισμός» βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού βυθίζονται στήν δουλειά κι ἀναπόφευκτα ἀδιαφοροῦν γιά τήν «ἀγαθήν μερίδα» χωρίς νά κάθονται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (πρβλ. Λκ. 10: 38-42) …καί ὁδηγεῖ σέ ἄγχος καί ταραχή.

3. Ἡ ἀσθένεια τῆς διανοητικῆς καί πνευματικῆς «σκλήρυνσης» . Βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού ἔχουν μιά καρδιά ἀπό πέτρα, «οἱ σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ» (Πρ. 7: 51), οἱ ὁποῖοι στό πέρασμα τοῦ χρόνου ἔχασαν τήν ἐσωτερική τους γαλήνη, ἐγρήγορση καί τόλμη καί κρύβονται κάτω ἀπό στοίβα χαρτιῶν μεταμορφωνόμενοι σέ διεκπεραιωτές ἐγγράφων κι ὄχι σέ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

4. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀδιάκοπου σχεδιασμοῦ καί ὑπηρεσιακῆς λειτουργικότητας (ὑπαλληλισμοῦ). Ὅταν ὁ ἀπόστολος σχεδιάζει καθετί μέχρι τήν τελευταία λεπτομέρεια καί πιστεύει ὅτι τά πράγματα θά πραγματοποιηθοῦν μέ ὑπέροχο σχεδιασμό, γίνεται ἕνας ὑπολογιστικός ἀκτιβιστής ἤ ἕνας γραφειοκράτης μάνατζερ. Τά πράγματα χρειάζονται νά προετοιμασθοῦν καλά, ἀλλά χωρίς νά πέφτουμε στό πειρασμό τῆς προσπάθειας νά περιχαρακώνουμε ἤ νά καθοδηγοῦμε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε πιό σημαντικό καί πιό εὐέλικτο ἀπό κάθε ἀνθρώπινο σχεδιασμό (πρβλ. Ἰω. 3: 8).

5. Ἡ ἀσθένεια τῆς φτωχῆς, ἀνεπαρκοῦς συνεργασίας. Κάθε φορά πού τά μέλη τῆς Κουρίας χάνουν τήν κοινωνία μεταξύ τους, τό σῶμα χάνει τήν ἁρμονική λειτουργικότητά του καί τήν ἰσορροπία του· γίνεται τότε μία ὀρχήστρα πού παράγει θόρυβο: τά μέλη της δέν ἐργάζονται μαζί καί χάνουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ὁμαδικῆς ἐργασίας.

6. Ἡ ἀσθένεια τοῦ «πνευματικοῦ Ἀλτσχάϊμερ». Συνίσταται στήν ἀπώλεια τῆς μνήμης τῆς προσωπικῆς μας «ἱστορίας τῆς σωτηρίας», τῆς ἱστορίας τοῦ παρελθόντος μας μέ τόν Κύριο καί τῆς «ἀγάπης μας τῆς πρώτης» (Ἀποκ. 2: 4) …Τή βλέπουμε σ’ ἐκείνους πού ἀπώλεσαν τή μνήμη τῆς συνάντησής τους μέ τόν Κύριο· σ’ ἐκείνους πού βλέπουν πιά τό νόημα τῆς ζωῆς τους στούς ὅρους τοῦ «δευτερονομίου»· σ’ ἐκείνους πού εἶναι ὁλοκληρωτικά παγιδευμένοι στή στιγμή τοῦ παρόντος, στά πάθη τους, τίς ἰδιοτροπίες καί τίς ἐμμονές τους· σ’ ἐκείνους πού χτίζουν τείχη καί ρουτίνες γύρω τους κι ἔτσι γίνονται ὅλο καί περισσότερο δοῦλοι τῶν εἰδώλων πού σμίλευσαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

7. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν οἱ ἐμφανίσεις, τό χρῶμα τῶν ρούχων μας, οἱ τίτλοι τιμῆς μας (τά ὀφφίκια) γίνουν προτεραιότητα στή ζωή, ξεχνᾶμε τά λόγια τοῦ Ἁποστόλου Παύλου : «μηδέν κατά ἐριθείαν ἤ κενοδοξίαν, ἀλλά τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. 2: 3-4). Εἶναι ἡ ἀσθένεια πού μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε ἄνδρες καί γυναῖκες τῆς ἀπάτης καί νά ζοῦμε ἕναν ψεύτικο «μυστικισμό» κι ἕναν ψεύτικο «ἡσυχασμό». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει τέτοιους ἀνθρώπους ὡς «τούς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» ἐπειδή «ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες» (Φιλιπ. 3 :19).

8. Ἡ ἀσθένεια τῆς ὑπαρξιακῆς σχιζοφρένειας. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ζοῦν διπλή ζωή, καρπός τῆς ὑποκρισίας, τῆς τυπικῆς μετριότητας καί τῆς προοδευτικά αὐξανόμενης πνευματικῆς κενότητας, πού δέν μποροῦν νά γεμίσουν τά διδακτορικά διπλώματα καί οἱ ἀκαδημαϊκοί τίτλοι. Εἶναι ἠ ἀσθένεια ἡ ὁποία συχνά χτυπάει ἐκείνους πού ἐγκαταλείπουν τήν ποιμαντική διακονία καί περιορίζουν τούς ἑαυτούς τους σέ γραφειοκρατίες, χάνοντας ἔτσι τήν ἐπαφή μέ τόν πραγματικό κόσμο. Δημιουργοῦν τόν δικό τους παράλληλο κόσμο, ὅπου θέτουν στήν ἄκρη ὅ, τι μέ αὐστηρότητα διδάσκουν τούς ἄλλους καί ζοῦν μιά κρυφή καί συχνά ἔκλυτη ζωή. Γι’ αὐτή τήν πολύ σοβαρή ἀσθένεια ἡ μεταστροφή εἶναι περισσότερο ἐπείγουσα καί πραγματικά ἀναγκαία (πρβλ. Λκ. 15: 11-32).

9. Ἡ ἀσθένεια τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς πισώπλατης φλυαρίας… Εἶναι μιά βαριά ἀσθένεια ἡ ὁποία ἀρχίζει ἁπλά, ἴσως κάποτε σέ μιά μικρή συζήτηση, καί καταλαμβάνει ἕνα πρόσωπο μετατρέποντάς το σέ «σπερμολόγο» (ὅπως ὁ Σατανᾶς) καί σέ πολλές περιπτώσεις ψυχρό αἱματοβαμμένο δολοφόνο τοῦ καλοῦ ὀνόματος συναδέλφων… Εἶναι ἡ ἀσθένεια δειλῶν ἀνθρώπων πού στεροῦνται τοῦ θάρρους να μιλήσουν ἀπευθείας, ἀλλά ἀντίθετα μιλοῦν πίσω ἀπό τήν πλάτη τῶν ἄλλων… Ἀδελφοί, ἄς εἴμαστε φύλακες τῶν ἑαυτῶν μας ἐναντίον τῆς τρομοκρατίας τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῶν διαβολῶν.

10. Ἡ ἀσθένεια τῆς εἰδωλοποίησης (θεοποίησης) τῶν ἀνωτέρων. Ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού κολακεύουν τούς ἀνωτέρους τους μέ τήν ἐλπίδα νά κεδρίσουν τήν εὔνοιά τους. Εἶναι θύματα τοῦ καριερισμοῦ καί τῆς καιροσκοπίας· τιμοῦν πρόσωπα καί ὄχι τό Θεό (πρβλ. Μτ. 23 :8-12). Ὑπηρετοῦν σκεπτόμενοι μόνο τί θά ἀποκομίσουν κι ὄχι τί πρέπει νά προσφέρουν.

11. Ἡ ἀσθένεια τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους… Σκέπτονται μόνο τούς ἑαυτούς τους καί χάνουν τήν εἰλικρίνεια καί τήν ζεστασιά τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων … Ὅταν μαθαίνουμε κάτι καί τό κρατᾶμε γιά τούς ἑαυτούς μας παρά νά τό μοιρασθοῦμε μ’ ἕνα χρήσιμο τρόπο μέ τούς ἄλλους. Ὅταν ἀπό ζήλεια ἤ δόλο χαιρόμαστε νά βλέπουμε τούς ἄλλους νά πέφτουν ἀπό νά τούς βοηθᾶμε νά σηκωθοῦν καί νά τούς ἐνθαρρύνουμε.

12. Ἡ ἀσθένεια τοῦ θλιμμένου προσώπου. Πρόκειται γιά σκυθρωπούς καί βλοσυρούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι τό νά εἶσαι σοβαρός σημαίνει νά βάλεις ἕνα πρόσωπο μελαγχολίας καί αὐστηρότητας, καί νά μεταχειρίζεσαι τούς ἄλλους –κυρίως τούς κατωτέρους σου- μέ αὐστηρότητα, σκληρότητα καί ἀλαζονεία. Στήν πραγματικότητα, τό θέατρο τῆς αὐστηρότητας καί τοῦ ἄγονου πεσσιμισμοῦ εἶναι συνήθως συμπτώματα φόβου καί ἀνασφάλειας …Μιά καρδιά γεμάτη ἀπό Θεό εἶναι εὐτυχισμένη καί ἀκτινοβολεῖ μιά μεταδοτική χαρά… Ἄς μή χάσουμε λοιπόν αὐτό τό χαρούμενο, ἀστεῖο καί κάποτε αὐτοσαρκαστικό πνεῦμα, πού κάνει τούς ἀνθρώπους καλοσυνάτους ἀκόμα καί σέ δύσκολες καταστάσεις. Πόσο ὠφέλιμη εἶναι μία καλή δόση χιοῦμορ !

13. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀποθησαυρισμοῦ. Ὅταν ἕνας ἀπόστολος προσπαθεῖ νά γεμίσει ἕνα ὑπαρξιακό κενό στήν καρδιά του συσσωρεύοντας ὑλικά ἀγαθά, ὄχι ἀπό ἀνάγκη ἀλλά μόνο μέ σκοπό νά αἰσθανθεῖ ἀσφαλής. Εἶναι γεγονός ὅτι δέν μποροῦμε νά φέρουμε ὑλικά ἀγαθά μαζί μας, ἀφοῦ «τά σάβανα δέν ἔχουν τσέπες» καί ὅλοι οἱ ἐπίγειοι θησαυροί -ἀκόμα κι ἄν εἶναι δῶρα- δέν μποροῦν ποτέ νά γεμίσουν τό κενό· ἀντίθετα τό κάνουν μόνο βαθύτερο καί πιό ἀπαιτητικό. Στούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς ἀσθένειας. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει : «λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός…ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον» (Ἀποκ. 3: 17-19). Ἡ συσσώρευση ἀγαθῶν μόνο ἐπιβαρύνει καί ἀμείλικτα ἐπιβραδύνει τό ταξίδι!

14. Ἡ ἀσθένεια τῶν κλειστῶν ὁμάδων… Αὐτή ἡ ἀσθένεια ἐπίσης ξεκινᾶ μέ καλές προθέσεις, ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ὑποδουλώνει τά μέλη της καί γίνεται καρκίνος πού ἀπειλεῖ τήν ἁρμονία τοῦ Σώματος καί προκαλεῖ πελώριο κακό- σκάνδαλα – εἰδικά σέ πιό ἀδύναμους ἀδελφούς καί ἀδελφές μας. Αὐτοκαταστροφή, «φιλικά πυρά» ἀπό τούς συστρατιῶτες μας… Εἶναι τό κακό πού κτυπάει ἀπό μέσα…Καί ὅπως ὁ Χριστός λέει : «πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτήν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται» (Λουκ. 11: 17).

15. Τελευταία ἡ ἀσθένεια τοῦ ἐπίγειου ὀφέλους, τῆς αὐτοεπίδειξης. Ὅταν ὁ ἀπόστολος μετατρέπει τή διακονία του σέ ἰσχύ καί τήν ἰσχύ σέ ἐμπόρευμα γιά νά κερδίσει ἐγκόσμια ὀφέλη ἤ περισσότερη δύναμη. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ἄπληστα προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τήν ἐξουσία τους καί γι’ αὐτό εἶναι ἕτοιμοι νά συκοφαντήσουν, νά δυσφημίσουν καί νά ἐκθέσουν τούς ἄλλους ἀκόμα καί στίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά… Αὐτή ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στό Σῶμα ἐπειδή ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους νά δικαιώσουν τήν χρήση κάθε μέσου ὥστε νά πετύχουν τούς σκοπούς τους, συχνά στό ὄνομα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς διαφάνειας!

Ἀδελφοί, αὐτές οἱ ἀσθένειες κι αὐτοί οἱ πειρασμοί εἶναι φυσικά κίνδυνος γιά κάθε χριαστιανό, γιά κάθε Κουρία, κοινότητα, συνάθροιση, ἐνορία καί ἐκκλησιαστική κίνηση· καί μποροῦν νά χτυπήσουν σέ ἀτομικό καί συλλογικό ἐπίπεδο. Χρειάζεται νά κάνουμε σαφές ὅτι μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά θεραπεύσει ὅλες αὐτές τίς ἀδυναμίες μας. Αὐτό εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

______________________________________________________________________________

1) Γλωσσοπλασία τοῦ Πάπα γιά τήν ὑπερβολική δρστηριότητα - τόν ὑπέρμετρο ἀκτιβισμό.
2)«Λιθοποίηση» ὅπως χαρακτηριστικά τό ὀνομάζει ὁ Πάπας.
3) «Μήν κάνετε τίποτε ἀπό ἀνταγωνισμό ἤ ἀπό ματαιοδοξία, ἀλλά μέ ταπεινοφροσύνη ἄς θεωρεῖ καθένας τόν ἄλλον ἀνώτερό του. Ἄς μή φροντίζει ὁ καθένας σας μόνο γιά ὅ, τι ἐνδιαφέρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅ, τι ὠφελεῖ τούς ἄλλους».
4) Φλύαρος πού διασπείρει, ἀναμεταδίδει κακοήθειες … διαβάλλει. Πρβλ. Πρ. 17: 18.
6) «Καυχιέσαι: εἶμαι πλούσιος, ἀπόκτησα μεγάλη περιουσία καί δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Δέν γνωρίζεις ὅτι στήν πραγματικότητα εἶσαι ταλαίπωρος κι ἀξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός… Γι’ αὐτό δεῖξε ζῆλο καί μετανόησε».