Κυριακή της Απόκρεω

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 14 Φεβρουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 21.23

Σήμερα ο Απόστολος Παύλος μας είπε: Αδελφοί, δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση μας απέναντι στον Θεό• ούτε αν δεν φάμε κάποιες απ’ αυτές, χάνουμε κάτι ούτε αν φάμε, αποκτάμε κάτι παραπάνω.

Προσέξτε, όμως, μήπως το ελεύθερο αυτό δικαίωμά σας γίνει αιτία να σκοντάψουν και να πέσουν εκείνοι που η πίστη τους είναι αδύνατη.

Πράγματι, αν κάποιος, απ’ αυτούς δει εσένα, που έχεις τη «γνώση», να κάθεσαι στο τραπέζι ενός ειδωλολατρικού ναού, η συνείδησή του, αφού αυτός είναι αδύνατος, δεν θα παρασυρθεί από το παράδειγμά σου και δεν θα παρακινηθεί να τρώει τα ειδωλόθυτα;

Έτσι, η δική σου «γνώση» θα προκαλέσει τον χαμό αυτού του αδύνατου, του αδελφού μας, για τον οποίον ο Χριστός έδωσε τη ζωή του.

Αμαρτάνοντας, όμως, μ’ αυτόν τον τρόπο απέναντι στους αδελφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο τον Χριστό.

Γι’ αυτό, αν κάποια τροφή μπορεί να γίνεται αιτία να σκοντάφτει και να πέφτει ο αδελφός μου, εγώ δεν θα βάλω ποτέ κρέας στο στόμα μου, για να μην γίνω αιτία να πέσει ο αδελφός μου.

Πάρτε παράδειγμα εμένα. Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; δεν είδα αναστημένο τον Ιησού, τον Κύριό μας; δεν είστε εσείς ο καρπός του κόπου μου στην υπηρεσία του Κυρίου; Κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας οπωσδήποτε είμαι• γιατί η ίδια η ύπαρξη της Εκκλησίας σας είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος.

Στην αποστολική περικοπή της Κυριακής της Απόκρεω ο απόστολος Παύλος απευθυνόμενος προς τους Κορινθίους, εξηγεί ότι δεν είναι οι τροφές που θα καθορίσουν τη θέση τους απέναντι στο Θεό, χωρίς να εννοεί ότι πρέπει χωρίς διάκριση αυτοί που έχουν τη «γνώση» να μετέχουν σε ειδωλολατρικά τραπέζια τρώγοντας ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέατα προερχόμενα από τις θυσίες, τις οποίες οι εθνικοί προσέφεραν στα είδωλα, γιατί κάποιοι από τους αδελφούς μας είναι αδύνατοι στην πίστη και ενδέχεται να σκανδαλιστούν.

Τα ζητήματα που θίγει ο απόστολος Παύλος με την περικοπή αυτή είναι σημαντικότατα και αφορμή ήταν η μεταξύ των Χριστιανών διχογνωμία που αφορούσε την κατανάλωση κρέατος προερχόμενου από ζώα, τα οποία θυσιάζονταν στα είδωλα.

Το πρόβλημα των ειδωλοθύτων παραπέμπει τον άνθρωπο κάθε εποχής στη θεμελιώδη σχέση της αγάπης με την ελευθερία. Στα χρόνια της Καινής Διαθήκης τα ειδωλόθυτα μπορεί να ήταν η αιτία της μεταπτώσεως στη ειδωλολατρία.

Υπήρχαν χριστιανοί που εξακολουθούσαν να διατηρούν οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις με τους ειδωλολάτρες και να μετέχουν μάλιστα στα δείπνα αυτά.

Το όλο θέμα ήταν καθαρά υπαρξιακό και πνευματικό και το φαγητό και τα ειδωλόθυτα ήταν μόνον η αιτία και η αφορμή.

Η ρίζα του προβλήματος ήταν οι σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και τους άλλους ανθρώπους. Η αγάπη του Θεού εκφράζεται σε όλα τα χαρίσματα, που ο Θεός ελεύθερα δώρισε στον άνθρωπο.

Γι’ αυτό και η προσφορά της αγάπης ταυτίζεται με την ανάδυση της ελευθερίας στον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν οι δυό αυτές αλήθειες να χωρίζονται η μια από την άλλη.

Εκείνο που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους, είναι η στάση του απέναντι σ’ αυτές τις δυό θεμελιώδεις υπαρξιακές αλήθειες, δηλαδή την αγάπη και την ελευθερία.

Παρόλο που σήμερα δεν υφίσταται θέμα των ειδωλοθύτων, όμως ο σύγχρονος άνθρωπος κινδυνεύει από την πλήρη υποταγή του στους κινδύνους της πρακτικής ειδωλολατρίας.

Η θεοποίηση των επιτευγμάτων του ανθρώπου στο χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας θεμελιώνεται και στηρίζεται αποκλειστικά στις υλικές και βιολογικές δυνάμεις και ικανότητες του ανθρώπου.

Σε μια τέτοια πορεία ο άνθρωπος αισθάνεται την ύπαρξή του κενή από κάθε πνευματική αξία και δύναμη, γι’ αυτό και επιχειρεί να την ασφαλίσει στηριζόμενος στην επιβαλλόμενη δύναμη στα χρήματα και στα υλικά αγαθά.

Η ελευθερία των χριστιανών δεν μπορεί να αυτονομηθεί. Βρίσκει το νόημά της, όταν μπαίνει στην υπηρεσία της αγάπης. Πάνω από την ελευθερία μας οι χριστιανοί πρέπει να τοποθετούμε την ωφέλεια των αδελφών μας και την οικοδομή της Εκκλησίας.

Κανόνας συμπεριφοράς μας πρέπει να είναι το «μη τιθέναι πρόσκομμα τω αδελφώ η σκάνδαλον» (Ρωμ. 14,13).

Όταν χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι να στερηθούμε την ελευθερία μας και να θυσιάσουμε τα «δικαιώματά» μας. Η αγάπη αυτή συνεπάγεται προσφορά και θυσία του εγωιστικού εαυτού μας για την προκοπή και την σωτηρία των συνανθρώπων μας.

Η αγάπη κατά τον απόστολο Παύλο «ου ζητεί τα εαυτής» (Α Κορ., 13,5), αλλά «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει» (Α Κορ. 13, 7) και γι’ αυτό και εκουσίως «υποτάσσεται» στην αδυναμία του αδελφού.

Η αγάπη θα πρέπει να αποτελεί βάση και κριτήριο της δικής μας στάσεως και συμπεριφοράς. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο δεν θα επιζητούμε εγωιστικά το δικό μας συμφέρον, αλλά θα μας είναι και δυνατό και εύκολο να παραιτηθούμε και από τα προφανή δικαιώματα που θα είχαμε.