Η πλήρης εγκατάλειψη

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 09 Μαΐου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 22.49

Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου, Δρ. Θεολογίας

Στην Ευαγγελική περικοπή της Γ’ Κυριακής από του Πάσχα γίνεται λόγος για την θεραπεία του παραλύτου στην Κολυμβήθρα της Βηθεσδά.

Αυτό είναι το τρίτο σημείο της μεσσιανικότητας του Χριστού και συγχρόνως ένα θαύμα, όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Μεσιανικότητα, θεραπεία, φιλία, ανάσταση, νερό, κολυμβήθρα είναι τα στοιχεία που περιγράφουν το γεγονός.

Αυτά συνθέτουν και τις πνευματικές μας σχέσεις.

Ακόμα όμως υπάρχουν απόντες οι φίλοι ή οι συγγενείς, μπροστά σε ένα άνθρωπο, που για τριάντα οκτώ χρόνια ήταν πεσμένος δίπλα τους, πλήρης εγκαταλειμμένος.

Κανείς δεν του έδινε σημασία και κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν.

Νερό, παράλυση φιλία και ανάσταση είναι στοιχεία που πρέπει να μας δώσουν ορισμένους προβληματισμούς.

Μπορούμε εμείς σήμερα που είμαστε βαπτισμένοι, να είμαστε παράλυτοι ή να αδιαφορούμε για τους παράλυτους;

Η παράλυση έρχεται στον άνθρωπο με πολλές μορφές, άλλοτε είναι σωματική και άλλοτε πνευματική, άλλοτε προέρχεται από φυσικά αίτια και άλλοτε είναι αποτέλεσμα των αμαρτιών.

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος της παραβολής ήταν παράλυτος εξαιτίας των αμαρτιών του. Σε αυτό το σημείο ο Χριστός είναι ξεκάθαρος.

Η σωματική παράλυση όμως φέρει στίγματα στην ανθρώπινη ζωή, συναισθηματικά, πνευματικά οικονομικά και καθορίζει και τις σχέσεις των φίλων και των συγγενών.

Ενώ η περικοπή χρησιμεύει για να απόδειξη όχι μόνο την Ανάσταση, αλλά και το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, αυτόν που προσδοκά ο άνθρωπος, μας αποκαλύπτει όμως μια κοινή αρχή στην ανθρώπινη φύση.

Αυτόν τον άκουσε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Η παραλυσία του ανθρώπου αυτού, που πέρασε 38 χρόνια σε καθημερινή βάση στο δρόμο προς την Κολυμβήθρα, όπου δίπλα σε αυτήν σχηματίστηκαν και οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, που ήταν άρρωστοι, και άλλοι που είχαν δικούς τους ανθρώπους αρρώστους.

Μικρή ήταν η ελπίδα του, λίγα λόγια, υπομονετικά δεν έχασε το θάρρος του να περιμένει, μήπως γίνει κάτι και σε αυτόν.

Το ερώτημα που του θέτει ο Χριστός είναι λοιπόν ένα λογικό ερώτημα, μια ελπίδα στην αλλαγή, μια ανάσα στην καθημερινή ρουτίνα για να αλλάξει τον τρόπο ζωής του.

Φυσικά δεν περίμενε ποτέ ότι κάποιος θα τον πετάξει στην κολυμβήθρα να γίνει και αυτός καλά.

Η ιδέα ότι θα μπορούσε να θεραπευτεί ήταν αδύνατη, εκείνο όμως που τον κρατούσε στέρεο σε αυτήν την ελπίδα ήταν το γεγονός ότι κάποτε κάποιος θα κάνει μια αξιοθαύμαστη χειρονομία.

Γι’ αυτό και προσέχει τα λόγια του Χριστού. Κανείς δεν τον είχε πλησιάσει ή ρωτήσει τίποτε όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, το ποιο τραγικό ήταν ότι κανείς δεν του συμπαραστάθηκε, να είναι δίπλα του.

Τα λόγια του Χριστού όμως έρχονται να παραδώσουν μια συμβουλή. Ο παράλυτος θα αλλάξει τον τρόπο ζωή του ή θα επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση;

Ο Θεός δεν θέλει να περνούμε την ζωή μας μέσα από τις παραλύσεις μας, σωματικές και πνευματικές.

Ορισμένα από αυτά είναι πέρα από τον έλεγχο μας και μόνο ο Θεός μπορεί να φέρει θεραπεία σε αυτά.

Αλλά οι καταστάσεις αυτές, η απουσία μας από φίλους συγγενείς και τον πλησίον μας που είναι με κινητικά προβλήματα και άλλα, κατά μια σύγχρονη ορολογία, δεν μπορεί να είμαστε μακριά τους.

Πρέπει να είμαστε συμμέτοχοι, αδελφοί, φίλοι, όχι μόνο με τον Αναστάντα. Ίσως οι οικογενειακές υποχρεώσεις, η απαίτηση της εργασίας, μας οδηγούν πολλές φορές μακριά από τον άρρωστο.

Ωστόσο όμως η πνευματική ζωή μας, μας κάνει φίλους και ευσεβείς στην φροντίδα των ασθενούντων.

Συχνά πυκνά η Ανάσταση που εορτάζουμε κατά την περίοδο αυτή, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι δεν απαιτεί μια απλή προθυμία για να υπακούσουμε άλλα στο πως θα διαχειριστούμε τις διάφορες πτυχές της ζωής μας;

Χριστός Ανέστη!