Μάνα ήταν και εκείνη

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 18 Απριλίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 23.10

Αρχιμανδρίτου Φωτίου Γαβριελάτου
Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Κεφαλληνίας

Σε κάθε γωνία της Ορθόδοξης οικουμένης, την ώρα που θα ακουστεί απο την τρεμάμενη φωνή του ταπεινού ιερέα το “σημερον κρεμάται επί ξυλου” ολόκληρη η πλάση γονατίζει μπροστά στην θέα του Εσταυρωμένου Θεού.

Την ώρα εκείνη σταυρώνεται, και θυσιαζεται η αγάπη του Θεού, τα μάτια δάκρυα στάζουν, η καρδιά χτυπά ασταμάτητα μπροστά στο μεγαλείο της εικόνας του Άκακου.

Την ώρα εκείνη κάθε πονεμένη ψυχή γονατίζει και προσφέρει τα ρόδα της συγνώμης του ανθρώπινου γένους.

Ο Χριστός μας ανεβαίνει την οδό του μαρτυρίου μόνος, κουρασμένος, οι πληγές ανοικτές απο τα βασανιστήρια, τα ματια Του ίσα που ξεχωρίζουν το δρόμο, οι φωνές των ανθρώπων Τον πληγώνουν περισσότερο!!…ειναι κοφτερός ο τρόπος που εκδηλώνουν την περιφρόνηση τους!!!…λες και δεν είδαν κατι καλο απο την αγάπη Του, δεν Τον γνώριζαν; δεν είχαν νιώσει ποτέ το έλεος Του!!! Γι’ αυτο με σπαραγμό καρδιάς τους λέγει “λαός μου τι εποίησα υμίν” και βέβαια τι μου αντί προσφέρεις…

Πάνω στον Σταυρό ο Κύριος μας αγκαλιάζει κάθε πονεμένη ψυχή και με αγάπη την θεραπεύει, πάνω εκει ψηλά ο Θεός κατεργάζεται την σωτηρίας μας, πάνω στο ξύλο της μετανοίας του Λώτ, εκει ψηλά θωρεί και σώζει τον άνθρωπο, εκει ψηλά υπογράφει το νέο συμβόλαιο με τον καθένα μας.

Αντί για πένα, τον Σταυρό... αντί για χαρτί, το πανάγιο Σώμα Του.. αντί για μελάνι, το τίμιο Αίμα Του!!!…έτσι υπογράφει ένας Θεός ! και εμείς τι θα του δώσουμε; μάλλον το ωραιότερο δώρο μας… την ψυχή μας…


“Η θεόσωμος ταφή”

Στο θείο Δράμα, στην τραγωδία του πάθους, πρόσωπα γνωστά έπαιξαν καθοριστικό λόγο στην εξέλιξη των γεγονότων, το κάθε πρόσωπο απο την δική του θέση φανερώνει τον χαρακτήρα της κοινωνίας του τότε αλλά και του σήμερα.

Μια μορφή περνά ξώφαλτσα απο την ιερή ιστορία, του Πιλάτου, του ηγεμόνα που δεν εστάθει στο ύψος της περιστάσεως αλλα φάνηκε κατώτερος, δειλός και συνάμα φερέφωνο των Φαρισαίων που τον απειλούσαν! Τελικά παραδόθηκε στα άνομα σχέδια τους.

Ο Πέτρος τελικά γεύεται την δική του πτώση μεσα απο την άρνηση του...νικάται ακομα και απο μια αδύναμη παιδίσκη, το κλάμα του δείχνει την συναίσθηση του λάθους.

Όμως ένα πρόσωπο ξεχωρίζει, μια αρχοντική και συνάμα ευγενική φιγούρα έρχεται να μας δείξει ότι στην αγάπη δεν υπάρχει φόβος. Ζητά με σθένος το σώμα του Κυρίου, το παραλαμβάνει, αφού του έδωσαν πρώτα, θα λέγαμε σημερα την ληξιαρχική πράξη θανάτου δια του κεντυριωνα!!!..

Μεσα στην σκοτεινιά όμως της ημέρας, μετα απο όσα έγιναν, μια κραυγή σου σπαράζει την καρδιά, η κραυγή του πόνου, ειναι σαν το μαχαίρι που σου κομμάτιαζει την ψυχή, οταν η μάνα χάνει το παιδί της... Η μάνα Παναγία δεν μπορούσε παρά να σπαράζει για τον άδικο θάνατο του παιδιού Της, μάνα ηταν και εκείνη...αν και ήξερε ότι Θεον κρατά στα χέρια της.

Αν και Θεοτόκος δεν έχασε ποτέ την μητρική της ιδιότητα, παντα για εκείνη ηταν το παιδί της!

Ο Κύριος μας ετοιμάζεται, σύμφωνα με τα έθιμα με σεβασμό και αγάπη και οδηγείται στον τάφο.

Ο ξένος έχει τώρα κατοικία. Το πληγωμένο σώμα Του εχει τόπο να αναπαυθεί.

Η πέτρα του μνημείου σφραγίζει τη θύρα, όχι για παντα, για λιγο όμως.

Ότι και να κάνουν οι άνομοι, οποία σχέδια και να εφαρμόσουν δεν μπορούν να σταματήσουν την νίκη του θανάτου, γιατι όλοι μας, περιμένουμε την ελπίδα... Χριστού την Ανάσταση!