Παναγίες

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 04 Απριλίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 19.24

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Μία είναι η Παναγία, η Κυρία Θεοτόκος, αλλά όλες τις εικόνες της τις προσφωνούμε Παναγίες. Και όλες είναι θαυματουργές, στο μέτρο της δικής μας πίστεως.

. Στον Μητροπολιτικό ναό της Βέρροιας, η Παναγία του Τέμπλου το ΄40 δάκρυζε και την βρήκαν κατεβασμένη από την θέση της, χωρίς καμία ζημία.

. Στην ιερή μετάνοιά μας, την αγιορειτική Σιμωνόπετρα, στο Δοχειό –τον χώρο που αποθηκεύαμε το λάδι, μέσα σε μεγάλα πιθάρια- οι παλαιοί πατέρες έκαιγαν κανδήλι μπροστά σε παλαιό ιερό εικόνισμα με την Μορφή της, Νεοφύτου Ιερομονάχου.

Και το 1973 και το 1987 τα πιθάρια της Μονής, την πρώτη φορά ένα και την δεύτερη δύο, γέμισαν λάδι, που πήγασε από μέσα.

. Πριν μέρες, πήγα γιά εξομολόγηση σε χωριό του κάμπου της Ημαθίας. Μέσα στον ναό, δύο προσκυνητάρια, αλλά το σκοτεινό περιβάλλον δεν μας επέτρεπε να διακρίνουμε τους αγίους που προσκυνήσαμε.

Ήρθε να μιλήσουμε και μία χαροκαμένη μάννα, που θρηνούσε τον γιό της. Δούλευαν με τον αδερφό του και τον πατέρα τους, στην σειρά, ο ένας δίπλα στον άλλο, στο αυλάκι του, και τσάπιζαν το χωράφι.

Στο χωριό έβρεχε ραγδαία. Αλλά πήγαν τελικά στο χωράφι, σχεδόν έξω από το χωριό, που ήταν τόσο κοντά όμως δεν έπεφτε σταγόνα.

Μια στιγμή ο Θανάσης σήκωσε την τσάπα, βάζοντας προς τα κάτω το στυλιάρι και ακούμπησε να πάρει μιάν ανάσα. Και ήρθε ο κεραυνός από το πουθενά και τον διαπέρασε και τον έκαψε. Και οι άλλοι δύο άντρες ούτε μέτρο μακρυά του.

Πώς και ποιός να παρηγορήσει τέτοια μάννα; Την είχαν πει ότι: «ήταν φαίνεται πολύ αμαρτωλός και τον έκαψε ο Θεός». Κύριε, ελέησον.

Θυμηθήκαμε μία φράση του Γερο Παΐσιου – νά έχουμε την αγία ευχή του - και την είπαμε γιά να την παρηγορήσουμε, λίγο να στεγνώσουν τα μάτια από τα καυτά δάκρυα.

«Πες πως σε βάλαν φυλακή. Άμα φταίς, θα ξεπληρώσεις το χρέος. Άμα δεν φταίς, θα πάρεις και στεφάνι». Γιά τον ουρανό μιλάμε.

Της το είπαμε. Κάπως γαλήνεψε. Και εκείνη την ώρα ακούστηκε ο πρώτος ήχος.

- Τί είναι; Ρωτάμε.

– Η πόρτα, απαντάει.

Ποιά πόρτα; Πρίν λίγο είχαμε βγει από την νότια εξώπορτα του ιερού και γυρνώντας την κλειδώσαμε δύο φορές.

Στον σωλέα, μπροστά στην δεσποτική εικόνα της Παναγίας, ήταν ένα δισκέλι με φωτογραφία άλλης εικόνας της, με λουλούδια στολισμένη, γιά τα Χαιρονύφια.

Συνεχίσαμε, η μάννα το κλάμα και εμείς, συγκλονισμένοι, να λέμε λόγια παρακλήσεως- ήταν και εκείνη η φράση κάποιου πνευματικού, για το εικοσιεξάχρονο παλληκάρι που κάηκε από το αστροπελέκι γιατί «ήταν φαίνεται πολύ αμαρτωλός και τον έκαψε ο Θεός».

Πάλι: Κύριε, ελέησον, άπειρες φορές.

Πάλι χτύπος, αλλά τώρα από το νότιο προσκυνητάρι, μπαίνοντας στα δεξιά του ναού. Κανένας δεν μίλησε. Σκέφτηκα μήπως με διαπέρασε σύγκρυο, αλλά τίποτα.
……………………………
Έφυγε η μάννα, ύστερα από καμιά ώρα, και το χείλι της είχε χαμογελάσει. Δόξα Σοι, ο Θεός.
………………………………….
Η ώρα είχε ξεπεράσει την μέρα. Είχε αρχίσει η Τετάρτη, εδώ και σχεδόν δέκα λεπτά. Και ήρθε ένα διαμαντάκι. Ένα καθάριος κρύσταλλος.

Χαρά, χαρά μου, με γέμισες. Το τελευταίο πρόσωπο και το καλλύτερο. Το πιο λαμπερό και το πιο φωτεινό. Πρώτη λυκείου.

Πόσες φορές να σταυροκοπηθείς μπροστά σε μία αμίαντη εικόνα του Θεού;! Πόσο να τον ευχαριστήσεις, με δάκρυα γλυκύτατα και καυτά;!

Η εξομολόγηση: πόσο αγαπάει τον Χριστό. Χίλιες δόξες νάχεις, Θέ μου. Που κρατάς τον γλυκύ οίνο σχεδόν πάντα γιά το τέλος. Αρχίσαμε στις έξι και πέρασαν έξι ώρες, δώδεκα και…

Και τότε πάλι χτύπησε η φωτογραφία της εικόνας μπροστά στο τέμπλο.

- Πέρσυ, γέροντα, Μεγάλη Πέμπτη, δάκρυσε η εικόνα, και ο πατέρας μου της σκούπισε τα δάκρυα με το μαντήλι του. Την άλλη μέρα μας έκλεψαν όλα τα τάματα.

Πέρασε η ώρα και χτυπάει τώρα η άλλη εικόνα στο προσκυνητάρι.

- Ποιός άγιος είναι εκεί; Ρωτάω. Σκέφτεται αρκετά και λέει οι Τρεις Ιεράρχες. Δεν με ανέπαυσε η απάντηση, αλλά είπα: φαίνεται επειδή είσαι μαθήτρια.

Η ώρα πέρασε πολύ. Δώδεκα και πενήντα επτά λεπτά μετά το μεσονύκτιο. Διαβάσαμε την ευχή, δώσαμε τον εν Χριστώ ασπασμό, όπως ορίζει το Τυπικόν, και έφυγε.

Ήταν δύο τρία θέματα γιά τα οποία έπρεπε να ενημερώσω τον εφημέριο, και τούστειλα μήνυμα να περιμένει να μιλήσουμε.

Στο Όρος, τότε που καλούσαν πνευματικούς, ο πνευματικός, όταν τελείωνε τις εξομολογήσεις, ενημέρωνε τον ηγούμενο αν χρειαζόταν να οικονομηθεί κάποιος από τους πατέρες. Τα δικά μας θέματα ήταν γιά το Τυπικό.

Ο ευλαβέστατος παπαΓιάννης περίμενε, οικογενειάρχης με πέντε παιδιά και η ώρα κόντευε μία μετά τα μεσάνυχτα.

Είπαμε τα τυπικά, προσκύνησα την Αγία Τράπεζα, και φεύγοντας λέω: ποιός άγιος είναι εδώ στο προσκυνητάρι.

– Η Παναγία. Είναι από τον παλαιό ναό. Δεν είναι πολύ παλαιά, αλλά είναι ωραία. Την βρήκα στην αποθήκη. Το ΄40, δάκρυζε γιά σαράντα μέρες και ξέσπασε ο πόλεμος.

- Ξέρεις, την ώρα που εξομολογούσα, χτύπησε τρεις φορές αυτή που είναι μπροστά και δύο αυτή η εικόνα. Ρώτησα το παιδί αλλά είπε πως είναι οι Τρείς Ιεράρχες.

- Τους Τρεις Ιεράρχες τους είχαμε παλαιότερα. Τώρα τους βγάλαμε έξω και φέραμε εδώ την Παναγία. Και η φωτογραφία μπροστά είναι η ίδια εικόνα.

- Με είπε το παιδί πως και πέρυσι δάκρυσε, την Μεγάλη Πέμπτη.

- Πρόπερυσι ήταν, το ΄12. και την άλλη μέρα μας κλέψαν τα τάματα.
…..

Πάγκαλλη η μορφή της. Παναγία η ύπαρξή της. Μάννα του κόσμου η θέλησή της. Και γιά εμάς τους καλογήρους, μάννα και έρωτας και παράκληση και σωτηρία.

Σε λίγες ώρες θα ηχήσουν οι φωνές της εκκλησίας, ιερέων, ψαλτάδων και λαού, και θα σημαίνουν οι σάλπιγγες του ουρανού, άγγελοι, αρχάγγελοι και πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις να κραυγάζουν σε κάθε ήχο και σε κάθε τόνο το «Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε».

Ας ενώσουμε και την δικιά μας ο καθένας φωνή, ισχνόφωνοι και βαρύφωνοι, με την ελπίδα και την πεποίθηση πως θα μας ακούει.