Περί αυτογνωσίας

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 30 Ιουλίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 00.39

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Αυτό το κείμενο θα θέλαμε να το αρχίσουμε με μία κατάθεση. Γράφοντας δηλαδή αυτά τα, δίκην άρθρου, κείμενα, που τα δημοσιεύει η αγαπητή Ρομφαία, δημοσιοποιούμε κάποιες απλές σκέψεις του γράφοντος και τίποτα παραπάνω.

Φυσικά και ευχαριστούμε την ιστοσελίδα που τις δημοσιεύει, αλλά δεν είμαστε εμείς που θα «λύσουμε» τα «προβλήματα» της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας δεν έχει ανάγκη από σωτήρες, και προσωπικά αισθανόμαστε τελείως ακατάλληλοι γιά μία τέτοια δραστηριότητα.

Απλά, κάποιες σκέψεις κάνουμε, μήπως και οδηγηθούμε και προσωπικά και όποιος άλλος νομίζει ότι εκφράζεται από αυτές, σε μετάνοια και θεογνωσία.

Έτσι λοιπόν, κάποιοιους αδελφούς, που μας ζητούν προσωπικές απαντήσεις, ενώ μάλιστα γράφουν με ψευδώνυμο, λυπούμαστε αλλά μάλλον δεν μπορούμε να τους ικανοποιήσουμε.

Υπάρχουν οι άγιοι πνευματικοί, που σίγουρα πολύ καλλίτερα από εμάς μπορούν να τους βοηθήσουν. Κλείνει η παρένθεση.

Περί αυτογνωσίας, λοιπόν, ο λόγος. Θυμάμαι μία ιστορία που μας είχε διηγηθεί ο παθών, αλλά δεν θυμάμαι αν την έγραψα και άλλη φορά. Δεν πειράζει όμως και η επανάληψη, αφού θεωρείται και, αν δεν τσατίσει τους άλλους, είναι μήτηρ της μαθήσεως.

Ο πατήρ Α., μεγάλος γέροντας των Αθηνών, τότε που ακόμα τα γένια του ήταν μαύρα, πήγε να επισκεφθεί τον μακαριστό και εν οσίοις γέροντα Σωφρόνιο, στο μοναστήρι του, στην Αγγλία.

Και σε μία συζήτησή τους, ο νεαρός αρχιμανδρίτης, κοσμημένος και με το χάρισμα της πνευματικής πατρότητας, λέει στον κατάλευκο όσιο γέροντα: «Σήμερα, γέροντα, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στον Χριστό».

Ο σοφός γέροντας σταμάτησε να περπατάει, στηρίχτηκε στο μπαστουνάκι του, τον κύταξε καλά καλά, και είπε: «Εσείς, πάτερ μου, πιστεύετε;» Δεν θυμάμαι αν τον είπε και «άγιε αρχιμανδρίτα». Ο πατήρ Αντώνιος –καλή του ώρα- έμεινε εμβρόντητος. Άραγε, πιστεύω; Αναρωτήθηκε.

Θυμάμαι αυτήν την θαυμάσια ιστορία κάθε φορά που πάω να κηρύξω και να κάνω τον δάσκαλο γιά τις αλήθειες του ευαγγελίου, και κάθε φορά που βλέπω κείμενα ελεγκτικά σε διάφορες εκκλησιαστικές ιστοσελίδες. Βέβαια, η αγία μας Εκκλησία, διά των ποιμένων της, και διδάσκει και ελέγχει αλλά και σώζει.

Προφανώς. Εκείνο που μας απασχολεί, και το κοινοποιούμε με αυτό το κείμενό μας, είναι αν κάνουμε καμιά φορά και τον αυτοέλεγχό μας, σε σχέση με όσα γράφουμε. Έβλεπα τις προάλλες ένα κείμενο περί ιεροκατηγορίας.

Και σκέφτηκα: «Είσαι ιεροκατήγορος. Δεν έχεις ευλογία να αναφέρεσαι στους άλλους αδελφούς σου κληρικούς. Είναι σαν να τρως τις σάρκες των ομοστόλων σου. Έτσι μας είχε πει κάποτε και ο Γέροντας».

Όμως αμέσως ήρθε δεύτερη σκέψη. «Αφού δίνεις αφορμή να σε κατηγορούν, γιατί σκανδαλίζεσαι; Αφού σκανδαλίζεις, τι σε πειράζει αν σε κατηγορούν; Διορθώσου και άσε τις δικαιολογίες».

Και, συνέχισα την αυτομεμψία. «Αν σε κατηγορούν δίκαια, ευκαιρία να διορθωθείς και να συγχωρηθεί καμία σου αμαρτία. Και πάλι, αν σε κατηγορούν άδικα, θα πάρεις και κανένα ένσημο ή και εύσημο, όπως έλεγε ο μακαριστός ΓεροΠαϊσιος – να έχουμε την ευχή του».

Βάζω πολύτιμα και πλούσια άμφια, και λέω: «μα, η εκκλησία είναι επίγειος ουρανός και θέλει λαμπρότητα». Πάω σε πλούσιους φίλους, και σε γεύματα, και λέω: «το κάνω γιά να τους βοηθήσω πνευματικά, και πού ξέρεις, μπορεί να κερδήσω κάποια ευλογία γιά την εκκλησία».

Προσπαθώ να ψάλλω ωραία και επίσημα, και λέω: «η εκκλησία είναι επίγειος ουρανός, και η δοξολογία του Θεού πρέπει να είναι λαμπρή». Πιστεύω ότι έχω πολλά χαρίσματα, και σκέφτομαι ότι αξίζω να προβιβαστώ. «Τί παραπάνω έχει ο τάδε και ο δείνα». Και πάει λέγοντας.

Όμως κάποτε, πήγε ένας καλογεράκος στον γεροΠαΐσιο, και όταν εξέπλεξε – καλύτερα ξέμπλεξε- τις θεωρίες του. Ο σοφός γεροντάκος, ούτε τον μάλλωσε ούτε τον έλεγξε, μόνο τον είπε: Βάλε και κανένα ερωτηματικό στον λογισμό σου. Και τον … άδειασε, κυριολεκτικά. Και μαζί με αυτό το ερωτηματικό που προτείνει ο μακάριος γέροντας σε εμένα, σαν αστραπή περνάει συχνά από τον τυρβάζοντα περί πολλά λογισμό μου: «τί πας να κάνεις; Τα θέλει αυτά ο Θεός;»

Άκουσα πριν καιρό γιά κάποιον αδελφό, με πολλά χαρίσματα, ότι προαλείφεται γιά να ανεβεί και στο παραπάνω σκαλί της ιερής ιερωσύνης. Και σκέφτηκα να πω: «αγαπημένε μου αδερφέ, καλός ο πόθος σου. Τον επαινεί και ο απόστολος Παύλος. Σε παρακαλώ, όμως, ρώτα και τον Χριστό. Τί θέλει από εσένα;»

Αλλά, τελικά φοβήθηκα και δεν πρόκειται να κάνω τέτοιες υποδείξεις σε κανέναν. Μακάρι να διορθώσω πρώτα εμαυτόν. Δι’ ευχών των αγίων γερόντων, πατέρων και γονέων ημών. Αμήν. Εύχεσθε, αδελφοί μου.