Ένα Σαββάτο βράδυ, μια Κυριακή πρωΐ!

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 14 Ιουλίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 01.36

Του Αρχιμ. Πορφύριου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Ειλικρινά, δεν μπορώ να περιγράψω το αίσθημα της στιγμής. Είδα στον υπολογιστή ανάρτηση με δηλώσεις υπουργού. Και αυτό με δημιούργησε ένα μπέρδεμα αισθημάτων, με κυρίαρχη την οργή.

Ξέρω. Πρέπει να ελέγχουμε και να δαμάζουμε αυτό το πάθος. Όμως υπάρχει και ένας ψαλμικός στίχος που μπορεί και να μας δικαιώνει. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε.»


Σαν πολίτης αυτής της ταλαίπωρης χώρας, αλλά και σαν μοναχός, έχω μπερδευτεί. Και η άποψη του συγκεκριμένου υπουργού με τάραξε.

Παλαιότερα ο ίδιος ήρθε να εγκαινιάσει ένα έργο, εδώ, στα μέρη μας. Δεν φρόντισε όμως να μάθει ότι, ήδη το πενήντα εννέα, ένας άλλος συνονόματός του είχε ξεκινήσει την αναγέννηση της πατρίδας, που οι ανίκανοι και ανάξιοι διάδοχοι την κατάντησαν να ζητιανεύει στις πόρτες της σκοτεινιασμένης Ευρώπης της Δύσης.


Κάποτε η μακαριστή γερόντισσα Γαβριηλία, που περπατούσε ξυπόλυτη εις τας ευρώπας, δέχτηκε επίθεση για το ότι δεν φορούσε υποδήματα.

Και απάντησε καταιγιστικά. Όταν οι δικοί μας περπατούσαν και εκείνοι ξυπόλυτοι, οι δικοί σας ζούσαν στα δέντρα, τους είπε η χαριτωμένη εκείνη γερόντισσα.

Χθές προχθές, λοιπόν, υπουργός στην κυβέρνηση του ελληνικού κράτους, που είναι ακόμα ορθόδοξο και χριστιανικό, έστω και στα χαρτιά, είπε: «Και ποιά η διαφορά Σαββάτου απόγευμα και Κυριακής πρωΐ; Γιατί μπορούν να είναι ανοιχτά τα καταστήματα Σάββατο βράδυ και να μην μπορούν να είναι Κυριακή πρωΐ;»

Μέχρι την στιγμή αυτήν που πατάω τα πλήκτρα και γράφω αυτές τις γραμμές, δεν είδα καμία ανάρτηση στο διαδίκτυο, που να σχολιάζει αυτό το miserabille dictum. Και πήρα το θάρρος να συγκρατήσω την οργή μου και να γράψω.

Μα είναι δυνατό; Είναι δυνατό, έλληνας, βαπτισμένος, σπουδαγμένος, να φτάσει μέχρι υπουργός, και να ξεστομίσει αυτό το απερίγραπτο τερατούργημα;

Δεν είχε αυτός ο καϋμένος κανένα πρόσωπο, μία μάννα ή μία γιαγιά, να τον πάρει από το χέρι Κυριακή πρωΐ και να τον πάει, σαν παιδί, σε κάποια ορθόδοξη εκκλησία στην πατρίδα του, που δεν ξέρω ποιά είναι και ούτε με νοιάζει να μάθω;


Είναι δυνατό να λέγονται τέτοιες φρικτές γιά την πατρίδα φράσεις; Να μην ξεχωρίζει ένας έλληνας υπουργός την διαφορά ανάμεσα στο σαββατόβραδο και το πρωΐ της Κυριακής;

Είναι δυνατό; 
Δεν άκουσε ποτέ αυτός ο έλληνας ορθόδοξος υπουργός την καμπάνα, που και αυτήν σιγά σιγά θα την βουβάνουν, κάποια Κυριακή πρωΐ;

Να ξεστόμιζε τέτοια φράση υπουργός καμιάς άλλης κυβέρνησης, θα έπαιρναν φωτιά οι πέννες των εθνοστυλοβατών της πίστεως και της πατρίδας.

Τώρα όμως γιατί σιωπούν; Ούτε μία ανάρτηση δεν είδα γιά αυτήν την βλάσφημη φράση, που ξεστόμισε έλληνας ορθόδοξος υπουργός.

Φράση που δείχνει ότι η γεννιά σαράντα-πενήντα δεν έχει έρμα, ελληνοπρεπές, ούτε ελληνικό και πολύ περισσότερο ούτε ορθόδοξο.

Αν ήμουν κάποιος, που θα μπορούσε ο λόγος του να ακουστεί θα απαιτούσα, δεν θα το ζητούσα, αυτός ο τραγικός έλληνας να πάει στο σπιτάκι του.

Και κάποιος έλληνας δάσκαλος να τον βάλλει τιμωρία να διαβάσει αυτός ο αστοιχείωτος υπουργός την ελληνική ιστορία.

Και γιά κάθε γράμμα της φράσης που ξεστόμισε να κάνει και από έναν σταυρό. Και να τον βάλλουν δίπλα σε μία καμπάνα ώστε γιά κάθε γράμμα που είπε, να ακούει μία φορά τον ήχο της καμπάνας, πριν σιγάσει και αυτή.

Πού κατάντησες, πατρίδα; Υπουργός σου να μην μπορεί να ξεχωρίσει την διαφορά ανάμεσα σε σαββατόβραδο και Κυριακή πρωΐ. Και δυστυχώς, ΠΑΤΡΙΔΑ, αυτός σε κυβερνάει και εσένα και εμάς.

Τί να πούμε; Να εκφράσουμε την λύπη μας; Να μιλήσουμε γιά την ντροπή που νιώθουμε γιά τα χάλια μας; Να κλάψουμε γιά την κατάντια της γλυκειάς πατρίδας;

Να θρηνήσουμε γιά το ανύπαρκτο μέλλον των παιδιών; Να αναφερθούμε στον βούρκο της καθημερινότητας; 
Ξημερώνει η μνήμη της μακαρίας κοιμήσεως του Γέροντος Παϊσίου, που αγαπούσε τον Χριστό, αλλά αγαπούσε και την πατρίδα.

Μακάρι η προσευχή του να φανερώσει άνδρες με πίστη στην καρδιά και λεβεντιά στα στήθια, γιά να βγάλουν την πατρίδα από την ντροπή και την λάσπη, που μας κατάντησαν κάτι ανδρείκελλα, που, σαράντα χρόνια και κάτι, μας κυβερνούν και μας τυραννούν. Μακάρι.