Διαδοχή...

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 23 Μαΐου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 12.45

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Από το αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων, έχει γίνει «ῥητό», όπως λέγαμε, παλαιά, τα σλόγκαν, στο Κατηχητικό Σχολείο, η φράση «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις».

Ίσως μάλιστα να είναι και από τα πιο χρησιμοποιημένες φράσεις, και μάλιστα σήμερα που οι κόντρες ανάμεσα στο θεσμικό κράτος, την Βουλή και τα διάφορα κόμματα γίνονται παροιμιώδεις, λέγεται ευκαίρως – ακαίρως.

Όμως η εκλογή των επτά διακόνων αποτελεί συγκλονιστική στιγμή γιά την ζωή της Εκκλησίας.

Οι άγιοι απόστολοι αφήνουν στον λαό να επιλέξει τους διαδόχους των. Με την πράξη αυτήν γεννιέται μέσα στην Εκκλησία η αποστολική διαδοχή.

Το στοιχείο στο οποίο στηρίζεται και η δική μας, των ιερέων και των επισκόπων και των διακόνων, της ιερωσύνης, η αποστολική διαδοχή.

Στο πέρασμα των αιώνων, στην ζωή της εκκλησίας υπάρχουν και άλλοι τρόποι επιλογής και εκλογής των ιερουργών, αλλά με την πράξη αυτήν των αγίων αποστόλων γεννιέται η αποστολική διαδοχή.

Στην περίπτωση του εκπεσόντος από την αγία δωδεκάδα, επελέγησαν δύο από τους μαθητές, και εκ των δύο, με κλήρο, επελέγη, τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος, αυτός που συμπλήρωσε τον ιερό αριθμό των δώδεκα.

Τώρα επιλέγονται από τους πιστούς οι επτά, και δέχονται την χειροτονία.

Οι άγιοι απόστολοι είναι ακόμα πολύ νέοι. Και όμως επιλέγουν τους διακόνους, οι οποίοι αρχικά διακονούν τραπέζαις, αλλά συν τω χρόνω θα πάρουν τις θέσεις των Δώδεκα.

Εκτός από τον Στέφανο, ο οποίος πρώτος θα λάβει τον στέφανο του μαρτυρίου, μετά το μαρτυρικό τέλος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Συγκλονιστική η στιγμή. Μεγαλόπνοη. Είναι η μέγιστη στιγμή που οι άγιοι απόστολοι παραχωρούν μέρος από την δική τους εξουσία. Και παραχωρούν μέρος από την δική τους διακονία.

Να συκρίνουμε την πρἀξη αυτήν; Βλέπω μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, που δε σκέπτονται καθόλου αυτήν την μεγαλειώδη πράξη των αγίων αποστόλων, και κρατούν σφιχτά, στην χούφτα τους, κάθε εξουσία και κάθε πόστο από την ιερουργική τους διακονία.

Το χάρισμα του κυβερνάν είναι ίσως το μεγαλύτερο χάρισμα του αγίου Πνεύματος, αφού η Αγία Τριάδα κυβερνάει τον κόσμο.

Αλλά και το να βρεθεί διάδοχος, να επιλεγεί η επόμενη ημέρα, είναι από τα σπουδαιότερα.

Ο Μέγας Παχώμιος, ανεξάρτητα αν η προφητεία του εκπληρώθηκε ύστερα από πολλά έτη, επέλεξε ως διάδοχό του τον Όσιο Θεόδωρο τον Ηγιασμένο, ενώ αυτός ακόμα ήταν σχεδόν αρχάριος.

Τα μοναστήρια, κατά κύριο λόγο, διαλύονται από αυτό, από την επιλογή διαδόχου. Και φυσικά, όταν λέμε διάδοχο, δεν εννοούμε την αλλαγή ηγουμένου, αλλά το πρόσωπο που γίνεται φορέας του πνεύματος του συγκεκριμένου γέροντα.

Αλλά, κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει την παραίτηση σε κάποιο πρόσωπο, που κατέχει ισόβιο αξίωμα. Μάλιστα επενδύουμε τέτοιες καταστάσεις και με διάφορες θεωρητικές θέσεις, κατά τα άλλα, πολύ σωστές. Έτσι είναι;

Θυμάμαι παλαιότερα δύο εξαιρετικά εκκλησιαστικά πρόσωπα, που όταν ο ένας συναντούσε τον άλλο, έλεγε: «Βαρνάβα, κύταξε να τακτοποιηθείς. Είσαι μεγάλος και το τέλος έρχεται ξαφνικά» και ο άλλος έλεγε: «Ιεζεκιήλ, φρόντισε να μείνεις σε έναν τόπο και να τακτοποιηθείς. Το τέλος έρχεται ξαφνικά».

Τελικά, όπως σχολίαζε κοινός τους φίλος, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος φρόντισαν τα της εξόδου των.

Όμως κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει κάτι τέτοιο.

Μόνος του ο καθένας, χρειάζεται σύνεση και φρόνηση, γιά να τακτοποιήσει τα του οίκου του και τα της εξόδου του. Εν όσω, βέβαια, έχουμε καιρό.

Είχα μία γιαγιά, «μανιά μακεδονίτικα», που έφτασε στα 99 της. Είχε πολλά παιδιά και φρόντιζε, μέσα στον χρόνο, όλα να τα επισκέπτεται, τουλάχιστον μία φορά.

Όπου πήγαινε, κουβαλούσε μαζί της και ένα μπογαλάκι. Όταν την πειράζαμε, τα εγγόνια, τί θησαυρό κρύβει στο μπογαλάκι της, μας έλεγε: «είναι τα νεκρικά μ’». Αλλά η παιδική περιέργεια μας έβαλε να ερευνήσουμε εκείνο το κομπόδεμα.

Είχε μέσα καινούργια και καθαρά ρούχα, αλλά και ένα «κεφάλι» κερί, μελισσοκέρι, γιά το κερί που θα την ξενυχτούσαμε, όταν θα μας αποχαιρετούσε γιά πάντα.

Και το φρεσκολιωμένο κερί, τυλιγμένο σε κουλούρα, γύρω γύρω, θα έκαιε όλη την νύχτα δίπλα στο προσκεφάλι της και κάθε τόσο κάποιος θα ξετύλιγε την επόμενη σειρά από την κουλούρα. Και στο σπίτι θα μοσχομύριζε το μελισσοκέρι.

Και το ταξίδεμα του μπόγου εκείνου κράτησε μέχρι το 1976, οπότε και μας έφυγε ανήμερα της ονομαστικής της γιορτής, στις 25 Σεπτεμβρίου. Πάνω από είκοσι χρόνια τα είχε όλα έτοιμα, και τα κουβαλούσε από παιδί σε παιδί και από σπίτι σε σπίτι. Και μας δίδασκε.

Έτσι και οι άγιοι απόστολοι. Φωτισμένοι από τον Παράκλητο, ζώντας ομοθυμαδόν, όπως το δηλώνει ο μαθητής τους Λουκάς ο ιατρός, φρόντισαν και τακτοποίησαν τα της διαδοχής τους, τότε που ήταν στην πιο σφριγηλή και δημιουργική του ηλικία, λίγο μετά την αναχώρηση του γλυκυτάτου διδασκάλου.

Δεν φοβήθηκαν μήπως και τους πάρουν οι νεότεροι την εξουσία. Μόνοι τους την παρέδωσαν.

Γιατί πίστευαν ότι η εξουσία συνοδεύεται από την διακονία. Και όταν δεν μπορεί κάποιος να εκπληρώσει τα καθήκοντά του στην μία, ας πούμε στην διακονία, σίγουρα και η άλλη, η εξουσία, δηλαδή η διοίκηση, θα είναι σίγουρα ελλειπής.

Αδελφοί, εν βαθεία συνέσει και πίστει, στον αναστάντα, λέμε πάλιν και πολλάκις: Χριστός Ανέστη.