Νάουσα αιμάσουσα...

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 11 Μαΐου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.02

Γράφει ο Αρχιμ. Πορφύριος, Ηγούμενος της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βέροιας | Romfea.gr

Η Κυριακή του Θωμά μας ξυπνάει πολλές μνήμες και πολλά χρέη.

Αλλά ένα μεγάλο χρέος της περιοχής ήδη ξεπληρώθηκε με επίσημη Πράξη του σεπτού Οικουμενικού μας Πατριάρχη και της περί αυτόν Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου.
Χρέος παλιό, που επιτέλους ξεπληρώθηκε.

Το ζητούσαν οι ιστορικοί και το έγραφαν, αλλά καμία φορά χρειάζεται περισσό σθένος γιά να γίνουν μεγάλες ενέργειες.


Ήδη ο τίτλος του άρθρου μας θα έκανε πολλούς να υποψιαστούν το θέμα. Και γιά να μην σας κρατάμε άλλο σε αγωνία, εξηγούμαστε.


Σε ένα Πηδάλιον του 1800, στην Βιβλιοθήκη του Μοναστηριού μας, αναφέρεται η Καταστροφή της γειτονικής μεγαλούπολης, αλλά και των Μοναστηριών μας, που περιβάλλουν την πρωτεύουσα πόλη της περιφέρειάς μας, καθώς και της Κοίτης του αγιασμένου ποταμού από τα αίματα, τους ιδρώτες και τα δάκρυα μοναστών και μιγάδων.


Στα χρόνια του Εμίν Αγά, του λεγόμενου Λουμπούτ πασσά, μαρτύρησε και άλλος βεροιώτης, και μάλιστα αγιορείτης, από το Μοναστήρι του Κωσταμονίτη.

Ο Νέος Οσιομάρτυς Τιμόθεος ο βεροιώτης, που, με ενέργειες του σεπτού μας ποιμενάρχη, η πόλη της Βέροιας τον τιμάει, από ετών ήδη, στις 12 Ιουνίου.


Αυτό το ανήμερο θηρίο, εξωμότης χριστιανός, παπαδογιός Γιουρτζής, με αδελφό καλόγερο στην αγιορειτική Μονή των Ιβήρων, αυτός ο άγριος ροπαλοφόρος, ο Λουμπούτ πασάς, εξόντωσε πολλούς αγιορείτες σεπτούς πατέρες, που ήδη οι μετάνοιές τους τους τιμούν σαν νεομάρτυρες, γιατί σφάχτηκαν στην αγία υπακοή, στα Μετόχια της Καλαμαριάς και της Χαλκιδικής.


Εκεί, στην Νάουσα, περπατάς στα στενορύμια και σαν να σε έρχεται στα ρουθούνια μοσχοβολιά, που ανεβαίνει από το χώμα, ή και κάτω από τα τσιμεντωμένα καλντερίμια. Αίμα ποτάμι. Χρόνια δεν φύτρωνε χορτάρι.


Μπαίνοντας στην μαρτυρική πόλη, ο αηΓιώργης φαίνεται κρατούσε τα γκέμια του αλόγου του και άφησε τα θηρία να ορμήξουν και να σφάξουν ιερομονάχους και πρεσβυτέρους, που τελούσαν την αναίμακτη θυσία και όλο το εκκλησίασμα, με τις πόρτες σφαλισμένες.

Αφήνιαζε το άτι, αλλά ο Μεγαλομάρτυς ήταν συγκρατημένος. 
Και πιο πέρα, στο μπαλκόνι της πόλης, το ανθρωπόμορφο θεριό είχε στήσει, την Κυριακή του Θωμά, τον θρόνο του και δίπλα του οι δήμιοι με τις χαντζάρες τους περίμεναν.


Τα έγραψε και τα ζωγράφησε ο κύριος Νίκος ο ΧατζηΙωάννου, ο δάσκαλος.
Ερχόταν ένας ένας οι άντρες της πόλης, και το θηρίο του πρόσταζε να αλλαξοπιστήσουν, με πολλά ταξίματα.

Αλλά, όλοι τους, χίλιοι διακόσιοι σαράντα ένας άντρες, αρνήθηκαν να σκύψουν και να αλλάξουν τον σταυρό του Χριστού από το μέτωπό τους.
Και οι δήμιοι τους πήραν τα κεφάλια. Γονατιστούς, έστω, μπροστά στον τζελάτη, όχι όμως στον Μεμέτη, τον προφήτη τους.

Και όταν ήρθε η σειρά του Νίκου από την Κόκοβα, απέναντι, από τα Πιέρια, του τριαντάχρονου παλληκαριού, που πήγε ράφτης στην μεγαλούπολη, η ίδια ερώτηση αλλά και η ίδια απάντηση.


Και ο Νίκος ακολούθησε όλους τους άλλους, που είχαν τα μάτια ανοιχτά τα κομμένα κεφάλια τους και τον κυτούσαν.

Και ο Νίκος μαρτύρησε.
Αλλά, φαίνεται πως η πίστη του ήταν μεγαλύτερη. Και πήρε στα χέρια το κομμένο του κεφάλι και περπάτησε. Κατά τον θρόνο του στρατάρχη.
Αυτό ήταν. Τάχασε ο πριν δυνατός.

Και έδωσε εντολή να σταματήσει η σφαγή των ανδρών. Άρχισε ο ίδιος να φωνάζει: «θαύμα, θαύμα».


Κεφάλια και αποκεφαλισμένα κορμιά φαίνεται πως τα έθαψαν εκεί στο ίδιο μέρος. Πού να κουβαλήσουν 1241 κεφάλια και άλλα τόσα νεκρά σώματα.


Πολλά χρόνια αργότερα, όταν έσκαβαν στον τόπο εκείνον, έβρισκαν κεφάλια και κόκκαλα, αλλά οι τότε αρχές ήθελαν φαίνεται να ξεχαστεί εκείνη η μεγάλη σφαγή, εκείνη η μεγάλη θυσία.
Και ούτε κάν τα μάζεψαν, να τα θάψουν σε έναν τόπο.


Ίσως ακόμα να υπάρχουν άγια μαρτυρικά λείψανα εκεί, κάτω από τις πλάκες, και μάλλον θα περιμένουν τα χρόνια που θα τιμηθούν.


Την θέλει την τιμή του ο άγιος και ο μάρτυρας ακόμα πιο πολύ.
Πέρασαν τα χρόνια. Πέρασαν πολλοί ιεράρχες. Πολλοί άρχοντες.


Άλλοι νοιάζονταν αλλά δεν τα κατάφερναν, άλλοι δεν νοιάζονταν γιατί φοβούνταν τους ζωντανούς, και άλλοι νοιάζονταν αλλά, δεν φοβούνταν τους πεθαμένους, δεν τους είχαν γιά αγίους.
Έπρεπε δηλαδή να ρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Να συγκλείνουν όλλες οι παράμετροι, γιά να ξεπληρωθεί το μεγάλο χρέος προς τους αγίους Νεομάρτυρες.


Και ήρθε το Επίσημο Γράμμα του Πατριάρχη, απάντηση στο αίτημα του επιχωρίου ιεράρχη μας.

Έγραψε ο Δεσπότης μας το αίτημα της τοπικής Εκκλησίας προς τον Πατριάρχη μας.


Καί έτσι τώρα, από προχθές την Πέμπτη και αύριο και την Κυριακή, στην Νάουσα γίνεται Ανάσταση, όλες αυτές τις ημέρες.


Και αύριο βράδυ θα κάνομε μεγάλη λιτανεία γιά να τιμήσουμε τους Νεομάρτυρες, να ξεπληρώσουμε λίγο από το χρέος μας, να ξυπνήσουμε λίγο τον λαό μας γιά να θυμόμαστε εκείνη την Μεγάλη Θυσία.


Δεύτε, πιστοί. Προσέλθωμεν στην Νάουσα, γιά το μεγάλο χρέος προς την μεγάλη θυσία.