Αντιοικουμενιστική Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Πειραιώς

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Πειραιώς - 11.16

Η πόλις του Πειραιώς οφείλει την δημιουργίαν αυτής εις την διηνεκή και ατελεύτητον χορηγίαν της μητρός Εκκλησίας που όχι μόνον διέσωσε το δούλον Γένος επί 500 έτη και διεφύλαξε την γλώσσαν, την ιστορικήν μνήμην, τον πολιτισμόν και την ιδιοπροσωπείαν αυτού αλλά και του προσέφερεν ουσιωδώς όλην την διαχρονικώς αποκτηθείσαν περιουσιακήν υποδομήν Της δια να υπάρξη ως ελευθέρα και ανεξάρτητος Πολιτεία.

Ειδικώτερον η πόλις του Πειραιώς συνεστήθη επί της Πειραϊκής χερσονήσου, η οποία απετέλει ιερόν βακούφιον της περιπύστου Ι. Μονής Αγ. Σπυρίδωνος Πειραιώς.

Ευγνωμονούσα δε, η πόλις δια της πρώτης δημοτικής αυτής Αρχής, ανεκήρυξε τον ιερόν Σπυρίδωνα, πολιούχον, έφορον και προστάτην της.

Έχοντες επομένως ως εφέστιον άγιον τον υπό του Θεού δοξασθέντα δια του αδιαλωβήτου και χαριτοβρύτου λειψάνου του μέγιστον Σπυρίδωνα, επίσκοπον Τριμυθούντος και εν Κερκύρα τεθησαυρισμένον, τόν  διασκεδάσαντα δια του υπερφυούς θαύματος της κεράμου την αχλύν του μισούντος το θεανδρικόν πρόσωπον του Σωτήρος αιρεσιάρχου Αρείου, ευλογούμεθα σήμερον εις ταύτην την πεισιθάνατον εποχήν συγκρητιστικής απομειώσεως της αληθείας, να λάβωμεν φωτισμόν, ρώσιν και χάριν εκ του υπερτάτου Αυτού προσώπου.

Όθεν κανονική Αποφάσει ημών, ορίζομεν ως πανηγυρικήν εορτήν της καθ’ ημάς Ι. Μητροπόλεως εν τω Ι. Ναώ του πολιούχου Αυτής την ανάμνησιν του τελεσθέντος εν Κερκύρα υπερφυούς θαύματος υπό του νέου πυρφόρου της αληθούς ορθοδόξου πίστεως υποφήτου Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού γενομένου κατά μίμησιν του Θεσβίτου Ηλιού του εν τω χειμάρω Κισσών (Βασιλειών Γ 18-19) τιμωρήσαντος τους ιερείς της αισχύνης.

Ειδικώτερον εν τη «Ασματική ακολουθία και τω βίω του αγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» εκδοθείσης υπό του Μητροπολίτου Κερκύρας κυρού Μεθοδίου, περιγράφεται το μέγα θαύμα του Αγίου, το γενόμενον την νύκτα της 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ' ο, «εμφανισθείς δις ο άγιος προηγουμένως κατ'  όναρ εις τον τότε ηγεμόνα της νήσου Κερκύρας Ανδρέαν Πιζάνην και συστήσας αυτώ να μη κατασκευάση Ρωμαιοκαθολικόν θυσιαστήριον (αλτάριον) εν τω ιερώ του εν τη πόλει της Κερκύρας ναού Του (ένθα φυλάττεται το άγιον λείψανόν του άφθαρτον) χωρίς να εισακουσθή, περί ώραν 12ην της νυκτός ενεφα νίσθη εις τον φρουρούντα σκοπόν της Ακροπόλεως της νήσου ως μονα χος, κρατών ανημμένον δαυλόν.

Του σκοπού δέθελήσαντος να πυροβολή ση κατ' αυτού (διότι δεν απήν τησεν εις τας ερωτήσεις του «ποίος ήτο...»), αυτόν μεν ήρπα σεν από της χειρός και τον εξεσφενδόνισεν έξω της α κροπό λεως..., δια να ευρεθή όρθιος πλησίον του Ι. ναού του Εσταυ ρωμέ νου κρατών το όπλον του· την δε πυριτιδαποθήκην του φρουρίου ανετίναξε δια του ανημμένου δαυλού, φονευθέν των, συνεπεία της εκρήξεως, του ηγεμόνος Andrea Pisani, του συμβούλου του θεολόγου δομηνικανού Φραγκίσκου Frangipum και 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων εντός της ακροπόλεως.

Ταυτοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον την εικόνα του ηγε μόνος εν τη εν Βενετία οικία του, μεγάλη δε κανδύλα αργυ ρα, αφιερωθείσα υπό του ηγεμόνος και δι' αργυράς αλύσεως κρεμαμένη έμπροσθεν του αγίου λειψάνου του, έπεσε χαμαί και συνετρίβη» καθ’ α περιγράφει ο διδάχος του Γένους ιερός και λόγιος Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος εις το βιβλίον του «Ουρανού κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας, 1805). Προς διηνεκή υπόμνησιν του θαύματος τούτου συνε τάχθη ακολουθία και γίνεται κατ'  έτος επί τη βάσει ταύτης θεία λειτουργία, εν η ψάλλεται και το μελοποιηθέν εκφρα στι κώτατον απολυτίκιον έχον ούτως: «Ουκ έδει σε, Φράτορ, βαλείν την βέβηλον λατινομίαν σου εν τω ναώ Σπυρίδωνος του αγίου· ου βούλεται Σπυρίδων τα άζυμα, ως ουδέ το Σύμβολον εν προσθήκη ψαλλόμενον, διο εν βορβόρω ρίπτει σε, βόρβορον όντα».

Φρικταί αποδείξεις του θαύματος παραμένουν εσαεί ο κενός χώρος εν τω Ιερώ Ναώ του Παναγίου Σπυρίδωνος όπου θα ετοποθετείτο το Ρωμαιοκαθολικόν Αλτάριον και η συντριβείσα μεγάλη αργυρά κανδύλα η οποία εις μόνιμον και διηνεκή παράστασιν του θαύματος ανηρτήθη εν τω ιερώ Αυτού Ναώ.

Κατόπιν τών ανωτέρω ερωτώμεν τούς Οικουμενιστάς και Συγκρητιστάς αντιλαμβάνονται τόν όλεθρον που επισείουν εις τάς κεφαλάς των θεομάχοι και αγιομάχοι τής μόνης αληθούς και παρά Θεού παραδοθείσης πίστεως τυγχάνοντες και εν ταυτώ ερωτώμεν τούς ιδίους ακαδημαϊκώς θεολογούντας οίτινες δημοσιεύουν κείμενα δια τών οποίων ισχυρίζονται ότι δήθεν «η ορθόδοξος θεολογία είναι δεσμία εις τα σχήματα άλλων εποχών καί άλλων ανθρώπινων αυτοσυνειδησιών» και ότι δήθεν «η σημερινή ανθρώπινη αυτοσυνειδησία είναι ολότελα ασύμβατη και ανίκανη να χωρέση σέ λόγια προσλήψιμα τήν αλήθεια τής χριστιανικής θεολογίας», τι έχουν να ψελλίσουν ενώπιον τής εκδήλου και αδιαμφισβητήτου καί μεγαλοφωνοτάτης του Θεού δια τών Αγίων του διακηρύξεως τής ευσεβούς πίστεως;

Ορίζομεν δε τήν δευτέραν Κυριακήν εκάστουμηνός Νοεμβρίου ως ημέραν αναμνήσεως τού υπερφυούς τούτου θαύματος δια του οποίου καταισχύνεται δια μίαν εισέτι φοράν ο αμεταέλητος και αιρετικός διακατέχων αντικανονικώς τόν πρεσβυγενή θρόνον τής παλαιάς Ρώμης και οι αυτώ κοινωνούντες αλλάκαί οι μετ’ αυτών συμπράττοντες.