Μητροπολίτης Λαρίσης Ιγνάτιος: "Άλας άναλον"

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνατίου - 15.28

Άλας άναλον, λοιπόν θέλουν να προσφέρουν στους Νέους μας οι νέοι Θεολόγοι. Και μάλιστα αυτό θέλουν να το κάνουν εκ πεποιθήσεως. Τουλάχιστον, αν το αποδέχονταν σαν συμβιβασμό, κάτω από το βάρος των κυβερνητικών πιέσεων και των οικογενειακών τους αναγκών, αν αυτό το αποδέχονταν σαν αβαρία - προκειμένου να μη χάσουν τη θέσι -που ωστόσο τους βάραινε την συνείδησι, θα λέγαμε: «άντε, δεν πειράζει ,ας μπαίνη ο Θεολόγος στην τάξι κι ας κάνη αυτή την ύλη.

Μας αρκεί που αυτός θα βρίσκη τρόπο να μιλάη για την πίστι μας στα παιδιά μας».

Να βγαίνουν όμως και να υποστηρίζουν με πάθος αυτό το δεινό, αυτή τη συμφορά που μας επιβάλλεται, είναι πόνος. Είναι καϋμός για μας τους μεγάλους. Είναι ξεπεσμός γι’ αυτούς. Λυπούμαι ειλικρινά που τα γράφω αυτά.

Αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ ως Ορθόδοξος Επίσκοπος, αν δεν έβγαινα να πω τον πόνο μου. Εμείς, παιδιά μου, ζήσαμε δασκάλους που μιλούσαν όλη μέρα για το Θεό κι εσείς ούτε την ώρα των Θρησκευτικών δεν διεκδικείτε;

Εμείς ζήσαμε Δασκάλους στο Δημοτικό και Καθηγητές στο Γυμνάσιο που μετέβαλλαν την τάξι σε Ναό, που ανέβαζαν την έδρα σε άμβωνα μελίρρυτο.

Άγια Αγίων γινόταν η τάξι στη μικρή φτωχή γειτονιά μου, που αν και μικρή είχε Καποδιστριακό κτίριο για Δημοτικό Σχολείο. Γιατί βλέπεις αλλιώς την βλέπανε την παιδεία οι παλαιότεροι. Η παιδεία για μας τους Έλληνες τους Ορθοδόξους είναι από μόνη της αγία.

Το στοιχείο του ιερού, όποιος το αφαιρέσει, είναι βέβηλος. Δεν έχεις καταλάβει, παιδί μου, ότι, όταν γίνεσαι δάσκαλος σ’ αυτό το έθνος, γίνεσαι μύστης;

Δεν άκουσες τον Κύριο, αδελφέ μου Θεολόγε, που λέει ότι όταν απ’ το αλάτι βγάλεις την αλιστική του αξία γίνεται μωρία;

Με τα απομεινάρια της μωρίας εσύ θα διδάξης; Με νάματα μωρά θα ποτίσης τους νέους βλαστούς της πατρίδος σου;

Μ’ αυτό το άνοστο κι αποδυναμωμένο γάλα θα θηλάσης αυτά τα παιδιά; Και τότε, τι μισθό θα πάρης απ’ τον Κύριό σου; Ποια «Ιερουσαλήμ» θα υποστηρίξης, αδελφέ μου; Αυτήν που δεν πρέπει να την ξεχάσης κι εσύ την εμπαίζεις;

Γιατί έκλαυσαν οι Προφήται; Γιατί πένθησαν οι ασκηταί μας; Για ποια «Ιερουσαλήμ» σούμαθαν εσένα στην Εκκλησία σου και για ποιες «Θερμοπύλες» στην πατρίδα σου; Όπως και να το ’δης είναι προδοσία. Γι’ αυτό σας καλώ με αγάπη πολλή. Σας ζητώ συγγνώμη, αν σας πικραίνω, αλλά εγώ σας «φιλώ πλέον των κολακευόντων» και σας λέω ότι τουλάχιστον μη μιλάτε.

Μην προκαλείτε με εκδηλώσεις με θέμα: «Τι θρησκευτικά θέλετε;». Τα Θρησκευτικά που ξέρεις και ξέρουμε. Αυτά που μιλούν για την πίστι μας.

Αυτά θέλουμε. Κι αν δεν το φαντάστηκες έτσι στο πρώτο ξεκίνημά σου, γιατί ξεκίναγες; Δεν ήξερες τι συμβαίνει;

Είμαι όμως βέβαιος ότι στην επιφάνεια τού είναι σου, στη φλούδα είναι όλα αυτά. Πινελιές αδέξιες της ζωής, για να φανούμε μοντέρνοι, έξυπνοι, προοδευτικοί. Σ’ αυτά όμως δεν χωρούν, παιδιά μου, «εξυπνάδες». Το αυθεντικό και το γνήσιο είναι αυτό που σου λέει η συνείδησί σου. Μην την καταστέλης. Άστηνε να φωνάζη.

Κι εσύ άνοιξε τα ώτα σου ν’ ακούς τη φωνή του Θεού και σύμφωνα μ’ αυτήν να πορεύεσαι κι όλες οι σειρήνες γύρω μας είναι αδύνατες να συνταράξουν θεμέλια γερά, άγια, που τα έβαλε αυτός «ο λίθος» ο θεμέλιος, που συ τον αποδοκίμασες, αλλά αυτός «εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας».

Αυτός που έγινε ακρογωνιαίος, εκλεκτός, έντιμος, κι όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν δεν θα σαλευθή ποτέ.