Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

---

Μεγάλη Εβδομάδα!

Μια ξεχωριστή περίοδος του εκκλησιαστικού μας έτους.

Το Ιερό Βήμα της λατρείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Μεγάλη, όχι γιατί οι ώρες και οι ημέρες αυτής της εβδομάδας είναι μεγαλύτερες οι περισσότερες, αλλά γιατί αυτήν την εβδομάδα «μεγάλα ειργάσατο η δεξιά του Υψίστου» για τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος καταδικάζει τον Θεό στον θάνατο και Εκείνος, εν συνεχεία, καταδικάζει τόν άνθρωπο επάνω στο ξύλο του Σταυρού με το αίμα Του να παραμένει αθάνατος στην επουράνια Βασιλεία Του.

Στην έναρξη αυτής της εβδομάδας και συγκεκριμένα στον Όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας, η Εκκλησία μας παρουσιάζει τη μορφή του Παγκάλου Ιωσήφ. «Τη αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνεία ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου», μας θυμίζει το ιερό βιβλίο του Τριωδίου. Και τούτο γιατί οι θειότατοι Πατέρες της Εκκλησίας που με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ερμήνευσαν την Αγία Γραφή, χαρακτηρίζουν τον Ιωσήφ, τον υιό του Ιακώβ, ως τον τύπο του Χριστού.

Γι΄ αυτό ο Άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης στον Κανόνα που ψάλλεται στην Ακολουθία του Αποδείπνου το εσπέρας της Κυριακης των ΒΑΐων γράφει : «Την εικονα του Δεσπότου υπογρτάφων Ιωσήφ λάκκω κατατίθεται, απεμπολείται υπό των συγγόνων, πάντα υπομένει ο αοίδιμος εις τύπον όντως Χριστού»1.

1. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του παγκάλου Ιωσήφ ήταν ο ενάρετος βίος του, «καθάπερ αδάμας καθαρός», γράφει γι' αυτόν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος2. Αυτήν την καθαρότητα της πολιτείας του την κράτησε σε όλη του τη ζωή και μάλιστα σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές εξαιτίας της γυναικός του Πετεφρή. Προτίμησε τη φυγή παρά την αμαρτία.
- Αν ο Ιωσήφ ονομάστηκε Πάγκαλος, ο Χριστός είναι «ο πάσης επέκεινα καθαρότητος»3, «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού»4.

2. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό στοιχείο της ζωής του του δικαίου Ιωσήφ ήταν η αγάπη που έτρεφε ο πατέρας του Ιακώβ, στο πρόσωπό του. «Ιακώβ δε ηγάπα τον Ιωσήφ παρά πάντας τους υιούς αυτού, ότι υιός γήρως ην αυτώ»5.
- Υιός αγαπητός κι ο Χριστός. Γι αυτό και κατά τον Βαπτισμό Του στα νερά του Ιορδάνου, ο Πατήρ εκλαλεί αυτήν την υιότητα και την αγάπη προς τον μονογενή Υιό Του. «Ούτος εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα»6.

3. Ο φθόνος, ο οποίος άπτεται και των αρίστων, κατά την έκφραση των Αγίων Πατέρων, έπληξε την προσωπικότητα του Ιωσήφ. Δεν τον φθόνησαν οι ξένοι, αλλά οι οικείοι του, και συγκεκριμμένα οι αδελφοί του. Το κείμενο της Αγίας Γραφής είναι αποκαλυπτικό : «Εμίσησαν αυτόν και ουκ ηδύναντο λαλείν αυτώ ουδέν ειρηνικόν»7.
- Αν εφθόνησαν τον Ιωσήφ οι αδελφοί του, τον Χριστό τον εφθόνησε ο μαθητής Του, ο οποίος έγινε και προδότης Του. Τον αρνήθηκε ο πρωτοκορυφαίος Απόστολός Του. Τον εγκατέλειψαν οι πάντες. Τον εφθόνησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Γι’αυτό και ο Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς υπενθυμίζει ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν : «ήδει γαρ ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν»8.

4. Επωλήθη ο Ιωσήφ αντί 20 χρυσών νομισμάτων9.
- Μα και ο Χριστός αντί τριάκοντα αργυρίων. Πόσο συγκλονιστικά είναι τα λόγια των ιερών υμνογράφων που θα ακουστούν στους Ιερούς Ναούς αυτές τις ημέρες! «Εις τριάκοντα αργύρια, Κύριε, και εις φίλημα δόλιον εζήτουν οι Ιουδαίοι αποκτείναι σοι, ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»10. Και πάλι : «Έστησαν τα τριάκοντα αργύρια την τιμήν του τετιμημένου, ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»11.

5. Η φυλακή ήταν ο τόπος της διαμονής του Ιωσήφ στην Αίγυπτο, εξαιτίας της πονηρίας και της κακότητας της γυναικός του Πετεφρή.
- Μήπως και ο Χριστός δεν φυλακίστηκε και δεν δέχτηκε τους εμπτυσμούς και τους κολαφισμούς, προκειμένου να θεραπεύσει το τραύμα του Αδάμ και να καταργήσει «τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον»12;

6. Κι όταν ο Ιωσήφ φτάνει στην δόξα του και γίνεται αντιβασιλεύς της Αιγύπτου, όταν αναγνωρίζει τους αδελφούς του που φτάνουν ως απεσταλμένοι του πατρός του για να αγοράσουν, όχι μόνο τους συγχωρεί, αλλά και τους καταφιλεί συγχρόνως. «Και καταφιλήσας πάντας τους αδελφούς αυτού ,έκλαυσεν επ' αυτούς»13.
- Λόγους αφέσεως και ικεσίας προς τον Άναρχο Πατέρα Του προσφέρει ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού την ώρα της Σταυρώσεως, υπέρ των σταυρωτών Του : «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»14.

7. Ο Ιωσήφ τρέφει τους αδελφούς του στην Αίγυπτο, τον καιρό του λιμού.
- Ο Άρτος ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Χριστός, τρέφει με το σώμα Του και το αίμα Του το λαό Του και την κληρονομία Του. «Εγώ ειμί ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού»15.

Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν τον Ιωσήφ ως προτύπωση του Κυρίου και γιατί τον θυμόμαστε στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος. Ως παρρησίαν έχων πολλήν εις την εν ουρανοίς Εκκλησίαν, ας πρεσβεύει στο μονογενή Υιό του Θεού, για να αποκτήσουμε κι εμείς την καθαρότητα και το μεγαλείο της αρετής του.

«Δι’ υπομονής να τρέχομεν», όπως εκείνος, «τον προκείμενον ημίν αγώνα»16, εξαγοραζόμενοι τον καιρό της παρούσης ζωής. Κι όπως αυτός παρέμεινε αδούλωτος στην ψυχή, έτσι κι εμείς να παραμείνουμε αδούλωτοι στις κοσμικές επιθυμίες για να αποκομίσουμε τον στέφανον της αφθαρσίας. «Ο Θεός γαρ παρέχει τοις δούλοις αυτού στέφος άφθαρτον»17.

Ταις του Παγκάλου Ιωσήφ πρεσβείες, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

---

1 Τροπάριον Α΄ ωδής Τριωδίου του Αποδείπνου τῆς Βαϊφόρου Κυριακής.

2 ΕΠΕ 4,644.

3 Δοξαστικό Αίνων Θεοφανείων.

4 Α΄ Πετρ. 2,22.

5 Γεν. 37,3.

6 Ματθ. 17,5.

7 Γεν. 37,4.

8 Ματθ. 27,28.

9 Γεν. 37,28.

10 Γ΄ Αντίφωνον, Μεγ. Πέμπτη εσπέρας.

11 Θ΄ Αντίφωνον, Μεγ. Πέμπτη εσπέρας.

12 Εβρ. 2,14.

13 Γεν. 45,15.

14 Λουκ. 23,34.

15 Ιω. 6,41.

16 Εβρ. 12,1.

17 Οίκος Όρθρου Μεγ. Δευτέρας.

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

---

Σε μία περίφημη ομιλία του, φιλέορτοι αδελφοί μου, ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας προτρέπει το ποίμνιό του να ανυμνήσει με ύμνους και ωδές πνευματικές τον ερχόμενο προς το εκούσιο πάθος Δεσπότη Χριστό.

«Ας ανυμνήσουμε», λέγει ο θεοφόρος πατέρας, «με ύμνους και ας εορτάσουμε σήμερα, όχι όπως ταιριάζει στα κοσμικά πανηγύρια, αλλά όπως αρμόζει στον Θεό πνευματικώς•

να κρατήσουμε βάγια, όχι μόνο στο χέρι αλλά και με την ψυχή•
να βγάλουμε από πάνω μας όλη την νέκρωση του παλαιού και δερματίνου χιτώνα αποβάλλοντας κάθε αλαζονεία και έπαρση•
να στρώσουμε την οδό της ζωής μας με κλάδους ελεημοσύνης•
να κόψουμε τον όγκο των βιοτικών μεριμνών.
Γι’ αυτό ο Βασιλεύς των Αγγέλων δεν έρχεται πάνω σε άρματα και με συνοδεία στρατευμάτων, αλλά έρχεται καθισμένος επάνω εις ένα ταπεινό πουλάρι. Αυτόν ας ακολουθήσουμε προς την είσοδό μας στην άνω Ιερουσαλήμ»1.

Αυτήν την επιφανή ημέρα της πίστεώς μας, που η Εκκλησία μας υπενθυμίζει την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα μετά την ανάσταση του Λαζάρου,

αυτή την μεγάλη ημέρα, κατά την οποία δεν πρέπει να αρκεσθούμε μόνο σε εξωτερικούς εορτασμούς, αλλά κυρίως να προσεγγίσουμε με ταπείνωση και καθαρότητα τα γεγονότα της εβδομάδος που εισερχόμεθα, θα μου επιτρέψει η αγάπη σας να μεταφέρω στην ευλαβική σας σκέψη ένα φοβερό λόγο του Αποστόλου Παύλου, που υποδεικνύει με ποιό τρόπο μπορούμε να γίνουμε ευάρεστοι στον Θεό. Και αυτό είναι το ΦΙΛΟΤΙΜΟ.

«Φιλοτιμούμεθα, είτε ενδυμούντες είτε εκδημούντες, ευάρεστοι αυτώ είναι»2.

Δηλαδή, να φιλοτιμούμαστε, είτε όσο είμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο είτε φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο, να γινόμαστε ευάρεστοι στον Θεό.

Και πρώτον. «Φιλοτιμούμεθα» σημαίνει δείχνουμε ενδιαφέρον και προθυμία να συνεργασθούμε με τον Θεό, προκειμένου να απαλλάξουμε τον χώρο της ψυχής μας από την φθοροποιό αμαρτία και να ενδυθούμε τον χιτώνα της δικαιοσύνης, να αποβάλλουμε τον δερμάτινο χιτώνα, για τον οποίο μας μίλησε προηγουμένως ο Άγιος Κύριλλος, και να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, «το αγαθόν και τέλειον»3.

Στον χώρο της ψυχής μας πρέπει να είναι «σφοδρά και ακόρεστος» και συγχρόνως σταθερή και «αμετάθετος» η επιθυμία, κατά την έκφραση του Μεγ. Βασιλείου, να προσφέρουμε στον Θεό ότι το καλύτερο, ωραιότερο, αγιότερο και αρτιότερο υπάρχει.

Και αυτή η καύση της καρδίας πηγάζει από την άπειρη ευγνωμοσύνη για τα όσα μας χάρισε ο Θεός4. Μοναδικός στόχος μας θα πρέπει να είναι: να ευθυγραμμίσουμε την ζωή μας με το δικό Του θέλημα και να κάνουμε ότι αρέσει σ’ Αυτόν. Δεν πρέπει να μας απασχολεί τι θα πουν οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός. Δεν πρέπει να στεκόμαστε στην επιδοκιμασία του κόσμου τούτου, αλλά να έχουμε «αγαθόν συνειδός και βίον δόκιμον και ευδόκιμον».

Ο φιλότιμος άνθρωπος δεν αναπαύεται στην ανοχή του Θεού, αλλά αναπαύει τον Θεό μέσα στον χώρο της καρδιάς του5, αφού η αρετή είναι ενυπόστατος. Και όταν μιλάμε για υπόσταση, μιλάμε για την ζωντανή παρουσία του Χριστού. Πόσο χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε»6.

Δεύτερον. Για το φιλότιμο η Παλαιά Διαθήκη μας παραθέτει ως υποδείγματα τις μορφές των Αγίων Πατριαρχών, οι οποίοι «εποίησαν το αρεστόν ενώπιον του Θεού»7. Ο Πατριάρχης Αβράαμ δεν ήταν μόνο ο πρωταθλητής της πίστεως, αλλά και ο άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς.

Είχε πάντοτε σαν γνώμονα στην ζωή του να υπακούει στον Θεό ανιδιοτελώς, να αναπαύει τον Θεό με την αγάπη του και με την τήρηση των εντολών Του και να διακονεί συγχρόνως με πιστότητα και φιλόξενα τον κάθε οδοιπόρο αυτής της ζωής. Σ’ αυτόν αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του όταν συμβουλεύει: «Η φιλαδελφεία μενέτω. Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε• δια ταύτης γαρ έλαθόν τινες ξενίσαντες αγγέλους»8.

Αυτό το φιλότιμο το είχαν στον μέγιστο βαθμό και οι Άγιοι της Καινής Διαθήκης.

Γι’ αυτό μιλούσε συνεχώς ο νεοφανής φωστήρας της οικουμένης και Άγιος των ημερών μας, ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, που συγκλονίζει με την παρουσία του τις ψυχές όλων μας τις δύσκολες αυτές ώρες που διερχόμεθα. Φιλότιμο για τον Όσιο Γέροντα είναι «ευλαβικό απόσταγμα της καλοσύνης, η λαμπικαρισμένη αγάπη του ταπεινού ανθρώπου. Τότε η καρδιά του είναι γεμάτη από μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και τους συνανθρώπους του. Και από πνευματική λεπτότητα προσπαθεί να ανταποδώσει και την παραμικρή καλοσύνη που του κάνουν οι άλλοι»9.

Γι’ αυτό και συμβούλευε: «Να έχετε φιλότιμο και να μην εκμεταλλεύεσθε την καλοσύνη των άλλων. Η καρδιά δεν καθαρίζεται με απορρυπαντικό, αλλά με φιλότιμο. Να γινόμαστε θυσία. Ότι κάνουμε να το κάνουμε με χαρά»10.

Αδελφοί μου, η εποχή μας έχει αλλάξει και μαζί με αυτήν έχουμε αλλάξει κι εμείς. Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι έχουμε ακολουθήσει ένα δυτικό τρόπο ζωής και όχι την γνήσια και άγια Παράδοσή μας, μέσα στο κλίμα της οποίας έζησαν οι πρόγονοί μας και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Αντί να αρέσουμε στον Θεό, επιθυμούμε να αρέσουμε στον εαυτό μας και στο περιβάλλον μας.
Αντί να είμαστε θεάρεστοι, επιθυμούμε, και το επιδιώκουμε, να είμαστε αυτάρεσκοι ή ανθρωπάρεσκοι.
Ακολουθούμε τα σχήματα του κόσμου τούτου, χωρίς να μας ενδιαφέρει ότι έχουμε κληθεί κατά τον λόγο του Κυρίου να γίνουμε Άγιοι («Άγιοι γένεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι»)11.

Έχει καταστεί πλέον επιτακτική ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε ως φάρμακο δραστικό στην ασθένεια της ραθυμίας και της αδιαφορίας το «τω Θεώ σπουδάσωμεν διηνεκώς αρέσκειν»12. Αυτό θα το πετύχουμε με την βαθιά μας πίστη στο πρόσωπο του Χριστού, με την μαρτυρία του ονόματός Του, με τον προσωπικό μας αγιασμό. Αυτό συνιστά το φιλότιμο, που σημαίνει τρόπο ζωής. Αυτό απουσιάζει από όλους μας και αυτό οφείλουμε να επιδιώξουμε, ώστε να γίνει κτήμα μας.

Μαζί με τις παραπάνω σκέψεις και με το ενδιαφέρον μου αμείωτο για την πνευματική πρόοδο και προκοπή σας, επιτρέψτε μου ως Επίσκοπος και πρεσβύτερος αδελφός σας, να σας καταθέσω και τις παρακάτω παραινέσεις μου εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδος:

1. Να μην λείψει κανείς από τις Ιερές Ακολουθίες αυτής της εβδομάδος, που θα μας βοηθήσουν να βιώσουμε τα «Πάθη τα σεπτά» μέσα σε κλίμα κατανύξεως και προσευχής. Να συμπορευθούμε, δηλαδή, μαζί με τον Κύριό μας προς το Πάθος, για να φθάσουμε εν συνεχεία στην χαρά της Αναστάσεώς Του.

2. Να προετοιμαστούμε κατάλληλα δια του Μυστηρίου της Μετανοίας και της Εξομολογήσεως, προκειμένου να καθήσουμε στο Δεσποτικό Τραπέζι και να πάρουμε μέσα μας την αθάνατη τροφή, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Οι λόγοι Του είναι χαρακτηριστικοί για όλους μας: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ».

3. Θερμότατα σας παρακαλώ, να μείνουμε όλοι το βράδυ της Αναστάσεως στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Όπως θα τιμήσουμε τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου μας, θα πρέπει, συγχρόνως, να τιμήσουμε και το γεγονός της Αναστάσεώς Του, ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ.

4. Εφιστώ ιδιαίτερα την προσοχή σας στην νηστεία αυτής της εβδομάδος, η οποία τελειώνει την Κυριακή του Πάσχα, μετά την Ακολουθία της Αναστάσεως. Άρα, λοιπόν, δεν επιτρέπεται, προφασιζόμενοι διαφόρους λόγους, να καταλύουμε την νηστεία αυτής της εβδομάδος και μάλιστα τις πιο ιερές ημέρες, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή και το Μέγα Σάββατο, ατιμάζοντας, έτσι, την περίοδο αυτή και περιφρονώντας το Πάθος του Κυρίου.

5. Θερμά σας παρακαλώ, ακόμη, τις ημέρες αυτές να σκεφθούμε τούς αδελφούς μας, που υποφέρουν από διάφορες ασθένειες• να τούς φέρνουμε στην σκέψη μας, στις προσευχές μας και να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να ανακουφίσουμε τον πόνο τους και να σκουπίσουμε τα δάκρυα από τα μάτια τους.

Να προσευχηθούμε, ακόμη, για όλους εκείνους που βρίσκονται μπλεγμένοι στα δίχτυα της αμαρτίας, για τα παιδιά μας, για τον κόσμο ολόκληρο.

6. Αν θέλουμε να θωρακίσουμε το σπίτι μας και να το κάνουμε απρόσιτο στον εχθρό της ψυχής μας, δεν έχουμε παρά να χρησιμοποιήσουμε τις δύο αρετές: την προσευχή και την ελεημοσύνη. Η ελεημοσύνη θα μας ανεβάσει στον Θρόνο του Θεού και θα μας δώσει την δυνατότητα της παρρησίας κοντά Του κατά την ημέρα της κρίσεως.

Εύχομαι να συμμετάσχουμε όλοι με κατάνυξη ψυχής και με ταπείνωση στον ονειδισμό που για χάρη μας υπέμεινε ο Χριστός, καθώς και στα σωτήρια Παθήματά Του, προκειμένου να έχουμε συμμετοχή και στην δόξα Του στην Βασιλεία των Ουρανών.

---

1. Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, Ομιλία ΙΓ Εἰς την αγίαν εορτήν των Βαΐων, και εις τον πώλον. PG 77,1069-1072.
2. Β Κορ. 5,9.
3. Ρωμ. 12,2.
4. Μεγάλου Βασιλείου, Όροι κατ' επιτομήν, Ερώτησις ρνζ , ΕΠΕ 9,190.
5. Αυτόθι, Ερώτησις τα , ΕΠΕ 9, 374-377.
6. Γαλ. 3,27.
7. Εσδ. Β 10,11.
8. Εβρ. 13,1-2.
9. Ιερομ. Ισαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, εκδ. Άγιον Όρος 2004, σελ. 454.
10. Αυτόθι, σελ. 455.
11. Α Πετρ. 1,16.
12. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Υπόμνημα εις την δευτέραν προς Κορινθίους επιστολήν του αποστόλου Παύλου, Ομιλία ΙΑ , ΕΠΕ 19,322.

Του Θεόδωρου Καλμούκου

---

Δέκα χρόνια πέρασαν κιόλας από την ημέρα που καμπάνα πένθιμη και λυπητερή μετάδωσε τον ήχο της θανής Ιακώβου, Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Ο τελευταίος Αρχιεπίσκοπος με αυτόν τον τίτλο.

Δέκα χρόνια μετά και η ιερή σκιά του ιεράρχη, ο οποίος έζησε τους καημούς και τις ανατάσεις, τις πίκρες και τις χαρές της Ομογένειας, τους αγώνες και τις αγωνίες της, είναι ζωντανή ανάμεσά μας, όπως μαρτύρησε πριν λίγες ημέρες η 50ή επέτειος της πορείας στη Σέλμα της Αλαμπάμα αντάμα με τον ελευθερωτή των μαύρων της Αμερικής, τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.

Ο δρόμος της ζωής του Ιακώβου είχε τη δική του ιστορία. Γι' αυτό ο Ιάκωβος αν και νεκρός, ζει. Αν και άπνους, εμπνέει. Αν και άφωνος, ομιλεί. Αν και ακίνητος «υπό γην», κινεί την γραφίδα του τους χτύπους των καρδιών μας διότι ο Ιάκωβος ήταν κυριολεκτικά χαλκέντερος και λαξευτής της πένας και του γραπτού λόγου.

Ο Ιάκωβος ήταν ποιητής και λεξιπλάστης. Θαυμάστε τα κείμενα της Μεγάλης Εβδομάδας που δημοσιεύονται στην παρούσα έκδοση.

Κάθε φορά που συναντιόμαστε και συναντιόμαστε πολύ τακτικά από την ημέρα του εφησυχασμού του και μετά κατά τα τελευταία εννιά χρόνια της ζωής του, μιλούσαμε ώρες ατέλειωτες για την Εκκλησία και την Ομογένεια. Ηταν οι δυο του μεγάλες αγάπες. Εχομε πει πολλά και πολύ ενδιαφέροντα. Είχε τρομακτική ενημέρωση.

Προσφιλές του εστιατόριο στη γειτονιά του ήταν το «Emilio's», εκεί πηγαίναμε για δείπνο. Του άρεσε, θυμάμαι, το γνήσιο ελαιόλαδο με την ρίγανη και το ζεστό ψωμί και μαζί το ιταλικό τυρί σαν ορεκτικά.

Μας έβαζε εκατέρωθεν με τον Αντώνη Διαματάρη και το συμπόσιό μας κρατούσε τουλάχιστο τρεις ώρες. Η διαύγεια του νου του εντυπωσιακή. Το μνημονικό του σε άφηνε ενεό.

Κι όσο τον γνωρίζαμε, τόσο κατανοούσαμε και εκτιμούσαμε πιο καλά τον Ιάκωβο, ή μάλλον «τον άλλον Ιάκωβο», εκείνον που δεν ξέραμε κατά τα χρόνια της Αρχιεπισκοπίας του.

Μετά την συνταξιοδότησή του βλέπαμε έναν Ιάκωβο προσηνή, φιλικό, πατρικό, ταπεινό, διαλλακτικό, γαλήνιο, με αγωνία μεγάλη στην καρδιά για την Εκκλησία και την Ομογένεια.

Θυμάμαι κάποια φορά δεν άντεξα, του το είπα, «Γέροντα έπειτα από τόσα χρόνια που σας ξέρουμε, τώρα γνωριζόμαστε επιτέλους, τώρα, έστω με καθυστέρηση πολλή». Κι εκείνος ετοιμόλογος καθώς ήταν, απάντησε, «αλλά πάντοτε αγαπιόμαστε».

Ανεξίκακος ο Ιάκωβος! Διαφωνήσαμε πολλές φορές κατά τα χρόνια της παντοδυναμίας του και μάλιστα έντονα και φωναχτά για θέματα Ελληνικής γλώσσας, ελληνικότητας, Θεολογικής Σχολής.

Γνώριζε πολύ καλά ότι ουδέν το προσωπικό υπήρχε και για τίποτε.

Τελικά γίναμε φίλοι με τον Ιάκωβο, και μάλιστα στενοί τα τελευταία εννιά χρόνια της ζωής του. Τηλεφωνιόμασταν τακτικά. Δεν έχω σβήσει ακόμα από τον αυτόματο κατάλογο του τηλεφωνητή μου το όνομά του.

Κι εκείνος τηλεφωνούσε μόνος του, δίχως την παρεμβολή γραμματέων και διακόνων και ξεκινούσε πάντοτε την κουβέντα του με ευχές και με λόγια φιλόφρονα.

Ηταν σχεδόν ορισμένη η ώρα της επικοινωνίας μας, 8:20 το πρωί, όταν ήταν μόνος του στο σπίτι. Πάντοτε σε κάθε επικοινωνία μας ρωτούσε για την σύζυγό μου την Αγγελική και την κόρη μας, την Ελένη, ενώ δεν ξεχνούσε ποτέ να ρωτήσει για τον γέροντα πατέρα μου στη Λέσβο. Ο Ιάκωβος είχε ανθρωπιά.

Τελευταίο άγγιγμα ψυχής ήταν η 5η Μαρτίου του 2005. Η τελευταία μας συνάντηση. Μου είχε τηλεφωνήσει δυο-τρεις μέρες πριν λέγοντάς μου «έλα να φάμε μεσημεριανό και να τα πούμε».

Πήγα, ευτυχώς που υπήγα, διότι σε 13 μέρες, στις 28 Μαρτίου, ο Γέροντας μπήκε στο νοσοκομείο από το οποίο πια βγήκε νεκρός.

Δεν θα μπορούσα να ησυχάσω με την συνείδησή μου αν δεν είχα πάει. Ηταν το στερνό μας γεύμα. Ηταν η τελευταία μας συνομιλία. Ηταν το στερνό άνοιγμα των καρδιών μας.

Οι δυο μας μέσα στο δωμάτιο. Μιλήσαμε, προσευχηθήκαμε, κλάψαμε για τις μητέρες μας. Ηταν ευσυγκίνητος ο Ιάκωβος. Η φωνή του μόλις έβγαινε.

Εβαλε «ευλογητός» και κάναμε Τρισάγιο για τους νεκρούς μας, λες και το προαισθανόταν πως θα έφευγε σε λίγο για εκεί, για την άλλη πολιτεία, την μόνιμη και παντοτινή. Την πολιτεία για την οποία προοριζόμαστε όλοι μας...

Πάντοτε μου έδινε ευχές, αλλά εκείνη την ημέρα, στις 5 του Μάρτη του 2005, ήταν συνεχείς, θαρρείς και προαισθανόταν πως θα ήταν η τελευταία μας συνάντηση.

«Να κρατάς γερά τα γκέμια για την Ελληνική γλώσσα, την Ομογένεια, τη Σχολή, την Ελλάδα, τη Μυτιλήνη», εννοώντας τα γραψίματα», και πρόσθεσε «να αρχίσεις να τα εκδίδεις και σε βιβλία σιγά-σιγά».

Μιλήσαμε ανοιχτά, θυμάμαι, για εκείνη την συγκέντρωση των Επισκόπων στο Λιγκονίερ το 1994. Μου μίλησε εξομολογητικά για πολλά και πολλούς. Αυτή τη φορά δεν μου είπε να κλείσω το μαγνητόφωνο παρά μόνο να παραμείνουν «εντός ημών» όσο εκείνος θα ήταν «επί γης».

Γευματίσαμε και ήλθε η ώρα του αποχωρισμού. Αγκαλιαστήκαμε και ασπασθήκαμε αλλήλους και μου παράγγειλε με εκείνη την χαρακτηριστική λαλιά του «όταν φτάσεις στη Βοστώνη να μου τηλεφωνήσεις να μου πεις πως έφτασες καλά».

Οταν είχαν περάσει τρεις ώρες πήρε ο ίδιος στο κινητό τηλέφωνο με την πολύ αυθόρμητη και ανθρώπινη ερώτηση, «δεν έφτασες ακόμα»; Είχε ανθρωπιά ο Ιάκωβος!

Δέκα χρόνια πέρασαν και διάβηκαν από την ημέρα που φτερούγισε και διάβηκε στα γαλάζια πλάτη του ουρανού. Πόσο πολύ μας λείπει! Πόσο έντονη είναι η απουσία του από την Ομογένειά μας! Πόσο αναζητώ τις συνομιλίες μας, τις επισημάνσεις του, τις αναλύσεις του, τις ευχές του.

Αυτές τις σκόρπιες σκέψεις καταθέτω αντί για νεκρολούλουδα στον τάφο του τώρα που στις 10 του Απρίλη συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την κοίμηση του, έτσι σαν ένα συναξάρι μνημόσυνου και μνημοσύνης ιερής στη μνήμη του.

Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό, εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ ἡ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα.

Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

Ἡ φερομένη πρόταση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ.κ. Ἰωάννου κατά τίς ἐργασίες τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἑτοιμασία τῶν θεμάτων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί τά σκωπτικά καί ἐπικριτικά δημοσιεύματα, πού ἀφοροῦν στήν αὐτονόητη δήλωση σέ τηλεοπτικό δίαυλο τοῦ Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Ἀνθίμου, σχετικά μέ τόν «κολοφώνα» τῶν ἁμαρτημάτων, ὅπως εὔστοχα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας μέ τήν ἀπενοχοποίηση τῆς σαρκικῆς σαπρότητος, ὡς δῆθεν διαφορετικότητος καί ἐκφράσεως ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναφέρωμεν τά αὐτονόητα.

Α. Ἡ φερομένη πρόταση τοῦ Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ.κ. Ἰωάννου, ἡ ὁποία τελικῶς ὡς δημοσιογραφικῶς φέρεται δὲν συμπεριελήφθη στὸ κείμενο τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἕνεκα τῆς θυέλλης τῶν ἀντιδράσεων τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων, δημιουργεῖ τεράστια θεολογικά καί ἠθικά ἐρωτήματα, γιατί ἀνατρέπει συλλήβδην ὅσα ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ Πατερικὴ Παράδοση διδάσκουν περὶ ἀρσενοκοιτίας καὶ Σοδομισμοῦ.

Β. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τό ἰατρεῖο τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν καί ἡ χώρα τῶν μεταποιουμένων ἁμαρτωλῶν, καί ὄχι τῶν σατανικῶς καί ἀμετανοήτως ἐμμενόντων στήν διαστροφή τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας καί ὀντολογίας.

Διαχρονικά, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζομένη ἐπί τῆς Γῆς, στηλιτεύει τήν πολυποίκιλη τραγικότητα τῆς εἰδεχθοῦς ἁμαρτίας, ὡς ἀποκοπῆς καί σχάσης ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Ζῶντα Θεό, τόν Δημιουργό τῆς ζωῆς, καί ὄχι τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τόν ὁποίο περιθάλπει διά τῶν εὐχῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της καί περιβάλλει μέ ἄφατη στοργή καί συμπάθεια, ἐφαρμόζοντας κατά περίπτωση καί τήν οἰκονομία, μέσω τῆς ὁποίας ρυθμίζει τήν ἐπιστροφή καί ἀνάνηψή του.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέβεται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχει πρόθεση οὔτε νά ἐπέμβει ρατσιστικά οὔτε νά ἀναστείλει δικαιώματα καί ἐλευθερίες.

Ἡ ἀπενοχοποίηση, ὅμως, τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, μέ τήν θεσμική ἀναγνώριση τῶν αἰσχίστων παθῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας σήμερα, τῆς παιδοφιλίας αὔριο (βλ. Ὀλλανδία) καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), ἀποτελεῖ ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες κακούργημα εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τό ὁποῖο ἐξισώνεται πλήρως μέ τήν ὕβρη τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων.

Ἡ ἀθώωση, ὑποστήριξη καί παρουσίαση τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων παθῶν ὡς φυσιολογικῆς καταστάσεως καί ὡς ἁπλῆς διαφορετικότητος προσκρούει στήν πανανθρώπινη συνείδηση, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία.

Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα, παρά τά κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος.

Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ Γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύνη, τό ὁποῖο τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων.

Γιά τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα καί ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό - Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς καί ἀποτελεῖ τορπίλλη στά θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη, ὅπως ἐπιδιώκεται.

Στὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐγκαταλείπονται τὰ παλαιὰ πάθη, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, καὶ βιώνεται ἀπὸ τώρα, κατὰ τὶς δυνατότητες κάθε πιστοῦ, εἴτε μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη, εἴτε στὸν ἰσάγγελο βίο τῶν μοναχῶν μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς σάρκας, ἡ ἀγγελοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ φθονεροῦ καὶ ἐκπεσόντος ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ τάξη Ἑωσφόρου.

Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα στὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ, ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους: «Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου».

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ: «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας».

Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι˙ «Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες».

Μέσα, λοιπὸν, στὴν καινὴ κτίση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ καινὸς, ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ κτίσθηκε ἐν Χριστῷ, θάπτει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεώς του κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατ᾽ εἰκόνα Χριστοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα γέννησε καὶ καρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν στὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ στὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους.

Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητές αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου».

Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν».

Γ. Οἱ σαρκικές πράξεις, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χωματοποιοῦν ἀναπόδραστα τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί καταστρέφουν τίς πνευματικές του ἐφέσεις, σκοτίζοντας τόν ἀνθρώπινο νοῦ, καί καταλύουν τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Πανάγιο Θεό, πού διασαλπίζει διαχρονικά «οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας».

Ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι βέβαια θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς .Ὁ Πανάγιος, ὅμως, Θεός, στό ἐπέκεινα, στήν ἄλλη, τήν αἰώνια ζωή, ὅταν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης θά ὑποστεῖ τήν κοινή καί καθολική κρίση, ὅπου «οὐκ ἔστι μετάνοια», θά στηλιτεύσει, ὅπως ἀποδεικνύεται μέσω τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί τήν ἁμαρτία καί τόν ἁμαρτωλό.

Οἱ φρικώδεις λόγοι τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ», ἀποδεικνύουν τά πράγματα.

Δέν ἔχει καμμία θέση στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ Ὠριγενιστική θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, μέ τήν ὁποία ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι «ὀρθόδοξοι» θεολόγοι.

Σύμφωνα μ'αὐτή, ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ καλοῦ. Τά πάντα δημιούργησε «καλά λίαν».

Τό κακό δέν ἔχει τή βάση του στόν Θεό, γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἔστιν τῶν κακῶν αἴτιος». Τό κακό ἐμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κτιστότητος καί τῆς τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ἐπινόησε καί ἐπέλεξε τό κακό.

Πρωταίτιος καί ἐφευρέτης τῆς κακίας εἶναι ὁ διάβολος, καί συναίτιος, θύμα τῆς κακίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα, τό κακό δέν ἔχει ὑπόσταση, εἶναι παρυπόσταση˙ δέν ἔχει ὀντολογία, δηλ. δέν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ ὁ Θεός.

Τίποτε, ὅμως, δέν νικᾶ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του. Ἑπομένως, οὔτε καί τό κακό μπορεῖ νά ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ.

Ἔτσι, στό τέλος τῆς ἱστορίας θά ἐπικρατήσει μόνο τό καλό, δηλ. ὁ Θεός, ἐνῶ τό κακό θά ἐξαφανισθεῖ παντελῶς.

Ἀκόμη καί τό πῦρ τῆς κολάσεως, κατά τόν Ὠριγένη, εἶναι καθάρσιο καί ἰαματικό καί ὄχι τιμωρό. Ἑπομένως, κι αὐτή ἡ κόλαση ὑπάρχει ὡς θεραπευτήριο καί δέν εἶναι ἀπέραντη. Ἐφ' ὅσον τό κακό θά σταματήσει νά ὑπάρχει, δέν θά εἶναι αἰώνιο, οὔτε καί ἡ κόλαση θά εἶναι αἰώνια.

Ὅμως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Ὠριγένης ἔχει ἀναθεματισθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ε΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο (653) γιά τά μισαρά δόγματα, πού φλυαροῦσε, ἀνάμεσα στά ὁποία ἦταν ἡ θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καί ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος.

Ἡ Σύνοδος ἐπίσης ἐξέθεσε εἰκοσιπέντε ἀναθεματισμούς ἐναντίον τῶν Ὠριγενιστῶν.

Ἄρα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διά ἀλαθήτου ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔχει ἀπορρίψει καί καταδικάσει αὐτή τήν θεωρία.

Ἄλλωστε, ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ ἁγιογραφικά χωρία, ὅπου ὀφθαλμοφανῶς κηρύττεται ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ὅπως τά Mτθ. 25,46, Μρκ. 3,29, Β΄ Θεσ. 1,9 καί Ἀποκ. 14,11 διότι εἶναι καθαρά θέμα ἐλευθέρας προσωπικῆς ἐπιλογῆς!!!

Καί ἑπομένως ὁ σεβόμενος πλήρως τήν ἐλευθερία τῶν κτισμάτων Του Θεός, θά ἀνέτρεπε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ προσώπου παρεμβαίνων καί ἀνατρέπων τήν προσωπική ἐπιλογή.

Ὅλα τά προαναφερθέντα ἔχουν ἄμεση καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν σωτηρία, τόν ἐξαγιασμό, τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Εἶναι θέμα ζωῆς καί θανάτου, μετοχῆς τοῦ Παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως.

Ὅποιος διακατέχεται ἀπό τά αἰσχρά καί ἄτιμα πάθη καί δέν τά καταπολεμᾶ ἐν μετανοία, ἀλλά ἀντιθέτως ὑπερηφανεύεται γι’αὐτά καί προσπαθεῖ νά τά νομιμοποιήσει ἐπίσημα καί θεσμικά ὡς φυσιολογικά, δέν σώζεται, χάνει τόν Παράδεισο.

Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σαφέστατος, καθαρός καί ξάστερος˙ «μή πλανᾶσθε˙ οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἄρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι».

Ἀπό τά ἀνωτέρω ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά «ἀνθρώπινα δικαιώματα» καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατολισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράρθρωση καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας «ἄνθρωπος», πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα «ἄνω» καί τό ρῆμα «θρώσκω», πού σημαίνει «ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι».

Συμπερασματικῶς ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅ,σα καί ἄν διανοοῦνται διεστραμμένα οἱ ἄνθρωποι, ὅσες καί ἄν εἶναι οἱ δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἀστάθειές τους, καί ὅποια θέση κι ἄν ἔχουν στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, σύντομα ὁ καθένας μας θά βιώσει τήν Ἀλήθεια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, καί ἤδη ἀπό αὐτῆς τῆς ζωῆς προγεύεται τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως.

Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν θά ἐπισυμβεῖ σέ ἕνα ἀπώτατο ἀπροσδιόριστο μέλλον, ἀλλά στήν ὁριακή στιγμή τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ὡς κλέπτης ἔρχεται «ὀψέ ἤ μεσονυκτίου ἤ ἀλεκτροφωνίας ἤ πρωΐ».

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ