Προσφώνηση Ηγουμένου της Μονής Ξηροποτάμου κ. Ιωσήφ

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 23 Αυγούστου 2008

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr

Παναγιώτατε Πατερ και Δεσποτα, Διακατεχόμενοι υπό αισθημάτων χαράς, υιικού σεβασμού και εγκαρδίου ευχαριστίας, διότι δια πρώτην φοράν ως Οικουμενικός Πατριάρχης

τιμάτε δι  ἐπισκέψεως την ταπεινήν Αδελφότητα ημών, υποδεχόμεθα Υμάς μετά συγκινήσεως εις τα ιερά σκηνώματα των Αγίων ενδόξων Τεσσαράκοντα του Χριστού Μεγαλομαρτύρων και του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.

 

Χαρά ουν χαίρομεν και αγαλλιάσει αγαλλιώμεν, διότι ορώμεν εν τω μέσω ημών τον Πατριάρχην και Ποιμενάρχην ημών, και εν αυτώ σύμπασαν την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν, την σεπτήν ταύτην κιβωτόν των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων, το κλεινόν κέντρον της κατά Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας, την έδραν της οικουμενικότητος, τον τηλαυγή φάρον της αμωμήτου ημών πίστεως, προς τον οποίον η Αθωική αύτη Ακρόπολις του Μοναχισμού είχεν ανέκαθεν και έχει πάντοτε τα βλέμματα στραμμένα.

 

Όσοι γαρ Θεού εισιν και  Ιησοῦ Χριστού, ούτοι μετά του επισκόπου εισίν”1, λέγει προς τους Φιλαδελφείς ο Θεοφόρος της Αντιοχείας  Ιγνάτιος. Και προς τούς Σμυρναίους «Παντες τω επισκόπω ακολουθείτε, ως  Ιησοῦς Χριστός τω Πατρί… Όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω∙ ώσπερ όπου αν η Χριστός  Ιησοῦς, εκεί η καθολική εκκλησία».

 

Συγκινούμεθα λοιπόν αναλογιζόμενοι ότι εις το πρόσωπον της αρχιερωσύνης Σας συγκαταβαίνει προς ημάς τους ευτελείς ο Αρχιερεύς των Αρχιερέων και Σωτήρ ημών  Ιησούς Χριστός και ούτω πως ατενίζοντες εις την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα, υποκλινόμενοι ευλαβώς, ασπαζόμεθα την πλήρη ευλογίας δεξιάν Σας.

 

Όμως εν τω προσώπω του επισκόπου ημών του και πρωτοθρόνου της του Χριστού Εκκλησίας ημείς οι ξενιτεύοντες εκ του κόσμου μοναχοί υποδεχόμεθα ευαγγελικώς και τα πρόσωπα πάντων των εν Χριστώ Ιησού Ορθοδόξων αδελφών ημών, των εγγύς και των μακράν, των ζώντων και των κεκοιμημένων.

 

Όντως δροσερώτερος και ευκρατώτερος σήμερον, Παναγιώτατε, ο αήρ του ιερού Άθωνος αποπνέων εις την ημετέραν αίσθησιν τουλάχιστον την απόκοσμον ευωδίαν του.

 

Ευωδίαν η οποία κατέρχεται από τα υπερκόσμια εκείνα σκηνώματα, εις τα οποία αναπαύονται ευφραινόμενοι, οι τον αγώνα τον καλόν αγωνισάμενοι Θεοφόροι Πατέρες ημών∙ οι Παύλοι, οι Αθανάσιοι, οι Νηφωνες, οι λοιποί Αγιορείται Όσιοι, Μαρτυρες και Ομολογηταί.

 

Διότι το Άγιον Όρος δεν έχει άλλο τι τιμαλφέστερον να προτείνη εις τους προσκυνητάς του, παρά το αμόλυντον Κειμήλιον της Παρθενίας, την Υπερευλογημένην Μητέρα του Θεού, της οποίας την πάνσεπτον Κοίμησιν προσεχώς θα εορτάση, και τους Οσίους και Θεοφόρους Πατέρας του, ως τον Διονυσιάτην Πατέρα ημών Νηφωνα Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, του οποίου την λαμπράν μνήμην ήλθετε εδώ να εορτάσετε πρεπόντως.

 

Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός δεν δύναται να επιβιώση και να μεταλαμπαδευθή εις επομένας γενεάς, άνευ θεμελιώσεως και αναφοράς του εις το παράδειγμα και τας διδαχάς αυτών των Αγίων Πατέρων∙ των Ασκητών, των Νηπτικών, των Θεολόγων, των Διδασκάλων της Εκκλησίας.

 

Τούτων των Αγίων Πατέρων ο εσταυρωμένος βίος, η ακραιφνής πίστις, αι ευαγγελικαί διδαχαί, αυτά «ωδήγησαν και ήγαγον» ημάς τους συγχρόνους μοναχούς «εις Όρος Άγιον του Θεού».

 

Αυτά πιστεύομεν, αυτά μελετώμεν και αυτά αγωνιζόμεθα καθημερινώς να κρατώμεν και να διδάσκωμεν∙ αναξίως μεν και ατελώς δια την ασθένειαν ημών, ανοθεύτως δε και ανελιπώς δια τους επερχομένους, ούτως ώστε να μη κληθώμεν υπό του Κυρίου "ελάχιστοι εν τη βασιλεία των ουρανών".

 

Είθε ευχαίς αγίαις της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος η μοναχική μαρτυρία της πίστεώς μας αυτής να μη κολοβώνεται και νοθεύεται από τας αδυναμίας και αμαρτίας μας∙ διότι «παν ο ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν", όπως γράφει ο Απόστολος.

 

Ενταύθα, Παναγιώτατε, επιτρέψατε εις ημάς τα τέκνα σας, ως υιικήν

παρρησίαν προς Υμάς κεκτημένους, να αναφερθώμεν και εις δύο θέματα τα οποία συνέχουν τας καρδίας μας και σκανδαλίζουν τας μοναχικάς συνειδήσεις μας, αλλά και τας συνειδήσεις πάρα πολλών ευσεβών Ορθοδόξων Χριστιανών, οι οποίοι μας πλησιάζουν.

 

Το πρώτον είναι η συνεχιζομένη παρά της Υμετέρας Παναγιότητος δι  ἐπισήμων λόγων και συμπροσευχών επ  ἐκκλησίας και τηλοψίας αναγνώρισις των εκπροσώπων του εντελώς εκκοσμικευμένου πλέον και μη διορθουμένου συγχρόνου Παπισμού.

 

Το δεύτερον είναι η αχρήστευσις της θεολογικής και εκκλησιολογικής μαρτυρίας της Ορθοδοξίας δια της πλήρους συμμετοχής εκπροσώπων της Εκκλησίας μας εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών και της δι  αὐτοῦ του τρόπου σιωπηράς αποδοχής της προτεσταντικής εκκλησιολογίας, η οποία διέπει την δομήν και λειτουργίαν τούτου του Παμπροτεσταντικού οργανισμού.

 

Παναγιώτατε, ομού μετά του Ιερού Χρυσοστόμου παρακαλούμεν Υμάς ημείς οι ταπεινοί και ανάξιοι∙ «Μηδέν νόθον δόγμα τω της αγάπης προσχήματι παραδέχεσθε».

 

Ως προσφάτως, αλλά και παλαιότερον, το Άγιον Όρος σας ωμολόγησεν και διεβεβαίωσεν, και ημείς οι ελάχιστοι Ξηροποταμηνοί μοναχοί ομού μετά του ευσεβούς λαού του συμμεριζομένου τας ανησυχίας μας μένομεν πιστοί εις την Πίστιν των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, εξ αγάπης και προς τους ετεροδόξους, οι οποίοι ουσιαστικώς βοηθούνται, όταν οι Ορθόδοξοι δια συνεπούς Ορθοδόξου στάσεως τους υποδεικνύουν το μέγεθος της πνευματικής ασθενείας των και τον τρόπον της θεραπείας των».

 

Παρακαλούμεν δε εμπόνως και ευλαβώς όπως εις το εξής «ο θεολογικός διάλογος ουδόλως συνοδεύηται από συμπροσευχάς, συμμετοχάς εις τας λειτουργικάς και λατρευτικάς συνάξεις εκατέρων και λοιπάς ενεργείας, αι οποίαι ενδέχεται να δώσουν την εντύπωσιν ότι η ημετέρα Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τους Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησίαν και τον Παπαν ως κανονικόν Επίσκοπον Ρωμης.

 

Τοιαύται ενέργειαι παραπλανουν και το Ορθόδοξον πλήρωμα και τους Ρωμαιοκαθολικούς, δίδοντες εις αυτούς την εσφαλμένην εντύπωσιν περί του τι φρονεί περί αυτών η Ορθοδοξία...».

 

«Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα∙ μείζων δε τούτων η αγάπη».

 

Εν τη Υμετέρα πατρική αγάπη συγχωρήσατε εις ημάς την ομολογιακήν ταύτην παρέκβασιν και εμβλέψατε εις τα πρόσωπα της ταπεινής ημών αδελφότητος, τα οποία ατενίζουν εις Υμάς μετά πολλού σεβασμού.

 

Δεχθήτε δε εκ μέρους πάντων ημών, ως απλούν ενθύμιον της ενταύθα επισκέψεώς Σας, εν αγιορειτικόν ξυλόγλυπτον εγκόλπιον, απεικονίζον την Πλατυτέραν και πέριξ Αυτής την Ουράνιον Μυσταγωγίαν κατά το πρότυπον του περιφήμου Ξηροποταμηνού παναγιαρίου του ΙΔ/ αιώνος, του γνωστού Παντζεχρίου.

 

Είθε αι ηπλωμέναι προς Κυριον χείρες ταύτης της Πλατυτέρας των Ουρανών Θεοτόκου, ομού μετά των πρεσβειών των Οσίων και Θεοφόρων Πατέρων ημών Παύλου του Ξηροποταμηνού και Νηφωνος του Διονυσιάτου, σκέπουν την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα μετά της συνοδείας Αυτής κατά την ενταύθα παραμονήν Σας, αλλά και εσαεί.

 

Ως ευ παρέστητε!