Μήνυμα ΚΕΚ προς τας εκκλησίας – μέλη αυτού

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 25 Ιουλίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Μετάφραση από τα Αγγλικά 16:20

Ημείς, οι 306 αντιπρόσωποι διαφόρων εν Ευρώπη Εκκλησιών, συνελθόντες εν τη ιστορική πόλει των Λουγδούνων Γαλλίας μεταξύ 15ης και 21ης Ιουλίου 2009

υπό το γενικόν θέμα: «Κεκλημμένοι εν μια ελπίδι εις Χριστόν» επί τη ευκαιρία της 13ης Γενικής Συνελεύσεως του Συμβουλίου Ευρωπαϊκών Εκκλησιών (ΚΕΚ) και της 50ης επετείου της ιδρύσεως αυτού, απευθύνομεν το παρόν μήνυμα προς απάσας τας Εκκλησίας-μέλη της ημετέρας διαχριστιανικής κινήσεως και προς άπασαν την Ευρώπην.

 

Μία ελπίς εις Χριστόν.

 

Ως  Χριστιανοί τολμώμεν να ελπίζωμεν. Ως βεβαιοί η προς Εβραίους Επιστολή, πίστις είναι η τών ελπιζομένων  υπόστασις. Η ελπίς δέον όπως θεωρήται ως ουσιώδες χαρακτηριστικόν (ουσιώδης προπτική) της Χριστιανικής πίστεως. Η ελπίς μας παρέχει χαράν, ειρήνην, θάρρος, τόλμην και ελευθερίαν.

 

Ελευθεροί ημάς εκ του φόβου, διανοίγει τας καρδίας ημών και ενδυναμοί την μαρτυρίαν ημών περί του Αναστάντος Κυρίου. Πάντες οι Χριστιανοί είμεθα κεκλημμένοι εν μια ελπίδι εις Χριστόν, εν τω συνδέσμω της αγάπης, της συγγνώμης και της καταλλαγής.

 

Ως Χριστιανοί μοιραζόμεθα μετά των κοινωνιών εντός των οποίων διαβιώμεν και εις τας οποίας ανήκομεν, την ελπίδα ημών εις τον Αναστάντα Κύριον. Η Charta Oecumenica συνιστά την βάσιν της δεσμεύσεως ημών έναντι, τόσον της οικουμενικής κινήσεως, όσον και της κοινωνίας εν τη οποία ζώμεν.

 

Ατενίζοντες το μέλλον.

 

Το Συμβούλιον Ευρωπαϊκών Εκκλησιών  ιδρύθη προ πεντηκονταετίας εν μια διηρημμένη Ευρώπη, με σκοπόν την δημιουργίαν γεφυρών επικοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και την προσέγγισιν των εκείσε διαβιούντων Χριστιανών. Συνεστήθη εντός μιας Ευρώπης καθημαγμένης υπό των πολεμικών συγκρούσεων, μιας Ευρώπης επιζητούσης απεγνωσμένως τον σπόρον της ελπίδος και της αναστάσεως.

 

Σήμερον, εορτάζοντες  τα πεντήκοντα έτη της ζωής και παρουσίας του ΚΕΚ, διαπιστούμεν ότι η κατάστασις εν Ευρώπη έχει μεταβληθή σημαντικώς. Το τρέχον έτος συμπίπτει με την εικοσαετή επέτειον της πτώσεως του σιδηρού παραπετάσματος, ενός γεγονότος, το οποίον εκόμισε νέας ελπίδας ουχί μόνον εις την Ευρώπην, αλλά εις όλον τον κόσμον.

 

Εν τούτοις, πολλαί ευρωπαϊκαί κοινωνίαι συνεχίζουν να υφίστανται ακόμη τας συνεπείας των αθεϊστικών κομμουνιστικών δικτατορικών καθεστώτων της Κεντρώας και Ανατολικής Ευρώπης, αι οποίαι εξακολουθούν να επηρρεάζουν συμπεριφοράς, να γεννούν υποψίας, και να παρακωλύουν την πραγματικήν συμφιλίωσιν μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.

 

Ενώ διακαώς εργαζόμεθα, προσβλέποντες εις μίαν ηνωμένην και συμφιλιωμένην Ευρώπην, σημειούμεν μετά θλίψεως ότι νέα διαχωριστικά τείχη ορθούνται μεταξύ εθνών, πολιτισμών και θρησκειών.

 

Παρατηρούμεν νέας διακρίσεις αναφυομένας μεταξύ γηγενών και μεταναστών, πλουσίων και πτωχών, εργαζομένων και ανέργων, μεταξύ αυτών, ων τα δικαιώματα αποτελούν αντικείμενον σεβασμού και εκείνων, ων τα δικαιώματα παραθεωρώνται. 

 

Εκδηλούνται παγκόσμιοι κρίσεις, με σφαιρικάς συνεπείας. Αι κλιματικαί αλλαγαί και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος καλούν ημάς να εργασθώμεν δια την διάσωσιν της Δημιουργίας, τόσον δια της ευαισθητοποιήσεως των πολιτικών και των κέντρων λήψεως αποφάσεων, όσον και δια του αυτοελέγχου ημών προς αποφυγήν ιδίας αντιπεριβαλλοντικής συμπεριφοράς και μείωσιν των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακος (CO2).

 

Η παρούσα ευρείας κλίμακος  οικονομική κρίσις εγείρει την απαίτησιν όπως αναγνωρίσωμεν την παρεχομένην δι αὐτῆς ευκαιρίαν δια την επικράτησιν μιας νέας οικονομικής τάξεως, υπομνήσωμεν δε εις τον κόσμον την ανάγκην διαμορφώσεως μιας οικονομίας ερειδομένης επί των αρχών της ηθικής υπευθυνότητος και της περιβαλλοντικής αειφορίας, επιβεβαιούντες εν ταυτώ ότι και ημείς, ως Εκκλησίαι, επενδύομεν τας ιδίας ημών οικονομικάς πηγάς υπό τας ας απαιτώμεν και παρά των άλλων αυστηράς προδιαγραφάς.

 

Τα ως άνω μας προκαλούν όπως έχωμεν μίαν σταθεράν δέσμευσιν προς την συναινετικήν διαδικασίαν επικρατήσεως της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της διασώσεως της ακεραιότητος της Δημιουργίας.

 

Πέραν πάντων τούτων, είμεθα πεπεισμένοι ότι ημείς, ως Χριστιανοί, έχομεν μίαν ειδικήν ελπίδα δια να μοιρασθώμεν εις στιγμάς απογνώσεως και απελπισίας. Ημείς διακηρύσσομεν ότι Υπάρχει ελπίς εν τω αγώνι ημών δια την επικράτησιν της αληθείας και της δικαιοσύνης. Υπάρχει ελπίς, οσάκις ανθιστάμεθα πάσαις ταις μορφαίς βίας και φυλετικών διακρίσεων, οσάκις υπεραμυνόμεθα της αξιοπρεπείας παντός ανθρωπίνου προσώπου. Υπάρχει ελπίς, οσάκις εμμένωμεν εις την υποχρέωσιν δια ανιδιοτελή αλληλεγγύην μεταξύ ανθρώπων και λαών∙ οσάκις αγωνιζόμεθα δια τον ειλικρινή και απροσποίητον σεβασμόν προς την Δημιουργίαν.

 

Πιστεύομεν  ότι η Ευρώπη δύναται και πρέπει να είναι μία ήπειρος με ευρύτητα πνεύματος, μία ήπειρος υποδεκτική και ικανή να αφομοιώνη όσους καταφεύγουν εις αυτήν. Διακηρύσσομεν ότι πρέπει να υπάρχουν εν αυτή πύλαι ανοικταί εις πάντα αναζητούντα άσυλον εκ των διωγμών και της βίας. Κατά την Συνέλευσιν ταύτην εορτάσαμεν την συγχώνευσιν της Επιτροπής των Εκκλησιών δια την Μετανάστευσιν εν Ευρώπη μετά του ΚΕΚ, ενώ κατά το προσεχές έτος 2010, το οποίον ανεκηρύχθη ως «έτος αφιερωμένον εις την ανταπόκρισιν των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών εις την μετανάστευσιν» θα έχωμεν την ευκαιρίαν να διαδηλώσωμεν την κοινήν ημών χριστιανικήν δέσμευσιν έναντι των προσφύγων και των μεταναστών.

 

Η Συνέλευσις, ατενίζουσα το μέλλον, συνέστησε μίαν Ομάδα Εργασίας με αποστολήν να προβή εις μίαν συνολικήν αναθεώρησιν του ΚΕΚ, περιλαμβανομένου του σκοπού, του οράματος και των στρατηγικών αυτού στόχων, καθώς και του προσδιορισμού των δομών εκείνων, αι οποίαι θα ηδύναντο να υπηρετήσουν λυσιτελέστερον τους ως άνω σκοπούς.

 

Η Συνέλευσις καλεί απάσας τας Εκκλησίας-μέλη του ΚΕΚ να δεσμευθούν ότι θα συμβάλουν τόσον εις την αναδόμησιν ταύτην, όσον και εις το τρέχον έργον του Συμβουλίου.

 

Προκλήσεις  προς Εκκλησίας και Χριστιανούς.

 

Η πρόκλησις, τήν οποίαν απευθύνει  η Συνέλευσις προς τάς Εκκλησίας-μέλη του ΚΕΚ, συνίσταται εις το τολμηρόν μήνυμα περί τής ελπίδος∙ μιας ελπίδος  ουχί εκπεφρασμένης εν κενοίς γράμμασιν, αλλά δι’έργων και πράξεων και της βιουμένης πίστεως.

 

Επιβεβαιούμεν ότι αι Εκκλησίαι οφείλουν να εργασθούν δια την δικαιοσύνην, αλλά και να ομιλήσουν με ειλικρίνειαν μετά των εχόντων την εξουσίαν! Οφείλομεν να κατεδαφίσωμεν τα τείχη μεταξύ ανθρώπων, πολιτισμών και θρησκειών και να μάθωμεν να αναζητώμεν την εικόνα του Θεού εν τω προσώπω του «άλλου».

 

Οφείλομεν σεβασμόν και ουχί απλώς ανοχήν έναντι των συνανθρώπων ημών. Υπεράνω όλων, οφείλομεν να αναζητήσωμεν νέας μορφάς αλληλεγγύης προς τους πτωχοτέρους, τους διαβιούντας τόσον μεταξύ ημών, όσον και αλλαχού εις τον κόσμον. Ας μνησθώμεν ομού των λόγων του Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος εδήλωσε:

 

«Κυριον δε τον Θεόν αγιάσατε εν ταις καρδίαις υμών, έτοιμοι δε αεί προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος μετά πραΰτητος και φόβου» (Α’ Πέτρ., 3:15).