Ο άνθρωπος γεννιέται με έμφυτη πίστη στον Θεό

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 08 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Tα Νέα - Romfea.gr 01:37

Ο Αθεϊσμός μπορεί να συγκρούεται ακόμα και με τους νόμους της φύσης: η διαδικασία της Εξέλιξης έφτιαξε τους ανθρώπους έτσι ώστε να πιστεύουν στον Θεό,

υποστηρίζουν επιστήμονες.

 

Η ιδέα προέκυψε από μελέτες όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίον αναπτύσσεται ο εγκέφαλος των παιδιών αλλά και από έρευνες στον τρόπο με τον οποίον λειτουργεί ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια θρησκευτικών εμπειριών.

 

Οι έρευνες αυτές, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Sunday Τimes» του Λονδίνου, δείχνουν ότι στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας ομάδες ανθρώπων με θρησκευτικές τάσεις άρχισαν να ωφελούνται από αυτές, ίσως επειδή η συλλογική εργασία αποδείχθηκε πιο αποτελεσματική δίνοντάς τους έτσι περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.

 

Τα ευρήματα προκαλούν όσους κάνουν εκστρατεία εναντίον της οργανωμένης θρησκείας, όπως ο επιστήμονας Ρίτσαρντ Ντόκινς ο οποίος υποστηρίζει ότι η θρησκευτική πίστη είναι αποτέλεσμα περιορισμένης μόρφωσης και «κατήχησης» στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.

 

Η διαίσθηση

 

Ο Μπρους Χουντ, καθηγητής Αναπτυξιακής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, πιστεύει ότι η πραγματική εικόνα είναι πιο περίπλοκη.

 

«Η έρευνά μας δείχνει ότι τα παιδιά έχουν έναν φυσικό, διαισθητικό τρόπο κατανόησης που τα οδηγεί σε κάθε είδους υπερφυσικά πιστεύω για το πώς λειτουργεί ο κόσμος», λέει.

 

«Καθώς μεγαλώνουν πάνω σε αυτά τα πιστεύω απλώνουν πιο λογικές προσεγγίσεις αλλά η τάση για μη λογική υπερφυσική πίστη παραμένει και εκφράζεται μέσω της θρησκείας».

 

Άλλες μελέτες δείχνουν ότι είμαστε «προγραμματισμένοι» να λαμβάνουμε την αίσθηση πνευματικότητας από μια ηλεκτρική δραστηριότητα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου όπως ο εμπρόσθιος λοβός.

 

Ο καθηγητής Ραδιολογίας του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, Άντριου Νιούμπεργκ, έχει εντοπίσει ότι τα θρησκευτικά αισθήματα προκαλούνται από λειτουργίες στα «δίκτυα πίστης» που υπάρχουν στον εγκέφαλο, γεγονός που ανατρέπει την αντίληψη που υπήρχε νωρίτερα ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο «σημείο Θεού» στον εγκέφαλό μας, το οποίο ενεργοποιείται στη διάρκεια της προσευχής.