2 προσφωνήσεις του Μητροπολίτη Μαντινείας Αλεξάνδρου

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 24 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr / φώτο: Ευαγ. Μπουγιώτης 10:27

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων "Romfea.gr" παρακάτω δημοσιεύει δύο προσφωνήσεις του, Μητροπολίτη Μαντινείας και Κυνουρίας

κ. Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια της επισκέψεως του Οικουμενικού Πατριάρχη στη Τρίπολη.

 

Προσφώνηση κ. Αλεξάνδρου:

 

Παναγιώτατε Δέσποτα και πολυσέβαστε Οικουμενικέ μας Πατριάρχα,

 

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος,

 

Η Ιερά Μητρόπολις Μαντινείας και Κυνουρίας γενικώς και η ένδοξι πόλις της Τριπολιτσάς ειδικώς σήμερα αισθάνονται χαρά μεγάλη και οι καρδιές όλων μας πλημμυρίζουν από αγαλλίασι και ευφροσύνη γιατί έχομε τη μεγάλη ευλογία και την υψίστη τιμή να έχωμε κοντά μας την κεφαλήν της υπό τον ουρανόν Ορθοδοξίας, την Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα τον Οικουμενικόν μας Πατριάρχην.

 

Ήρθατε στον τόπο μας από την βασιλεύουσαν Πόλιν των ονείρων μας, ως Πατέρας και Δεσπότης και φέρατε την ευλογίαν και την χάριν  του Αρχηγού της Εκκλησίας μας Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις τύπον και τόπον του Οποίου ίστασθε επαξίως, στον Ιερό μας Κλήρο, στους εντιμοτάτους Άρχοντες και τον φιλόχριστον Λαό μας.

 

Είναι μεγάλη η τιμή και ιστορικές οι στιγμές που ζούμε αυτές τις ώρες, Παναγιώτατε Δέσποτα, που είμαστε μαζί Σας και Σας βλέπομε να περπατάτε μαζί με μας τους δρόμους της Τριπολιτσάς και ακούμε τον πατρικό και εθναρχικό λόγο του Πατέρα και Πατριάρχη μας και όλοι εμείς οι Χριστιανοί της Αρκαδίας, τα παιδιά τα δικά Σας λαμπρύναμε την στολήν της ψυχής και του σώματος και με χαρά και με φόβο ευρισκόμεθα κύκλω της τραπέζης Σας και τιμούμε τον Υψηλό μας Επισκέπτη, Εσάς, τον Οικουμενικόν μας Πατριάρχη, τον Πατριάρχη του Γένους μας.

 

Εδώ, Παναγιώτατε, όλοι εμείς που γεννηθήκαμε και ζούμε στην ηρωική και ιστορική Αρκαδία αγαπούμε τον Οικουμενικόν μας Πατριάρχη και ευλαβούμεθα την Αγίαν του Χριστού Μεγάλην Εκκλησίαν, δηλαδή το Οικουμενικόν  μας Πατριαρχείον γιατί μας υποχρεώνει η πλειάδα των Αρκάδων που ανήλθαν εις τον Πατριαρχικόν Θρόνον και όλοι σχεδόν εθυσίασαν τη ζωή τους για την Πίστι καί  το Γένος και έγιναν Ιερομάρτυρες της Εκκλησίας και Εθνομάρτυρες της Πατρίδος και προς επιβεβαίωσιν των αισθημάτων αγάπης και σεβασμού και συνεχούς μνήμης και αναφοράς του μαρτυρικού Φαναρίου και των προσφιλών πατέρων και αδελφών που κατοικούν την Πόλιν του Κωνσταντίνου, οι Τριπολιτσιώτες τους δύο δρόμους που περιβάλλουν το Επισκοπείον μας τους ονοματοδότησαν τον μεν ένα με το όνομα του θρυλικού αυτοκτάτορα Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τον άλλον δε με το όνομα του μαρτυρικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε . Δύο ονόματα θυσίας και μαρτυρίας και ενδόξου μνήμης.

 

Επομένως αυτήν την ώρα και σ’ αυτό τον τόπο κυριολεκτούντες μπορούμε να επαναλάβωμεν τον λόγον του ψαλμωδού «κύκλω της τραπέζης σου ευφράνθητι, καθορών σου Ποιμενάρχα τα έκγονα φέροντα κλάδους αγαθοεργίας».

 

Ευρίσκεσθε Παναγιώτατε, στην Αρκαδία και περιβάλλεσθε από Αρκάδες και Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να αυτοπροσδιορισθούμε για να γνωρίσετε τον τόπο μας, την ιστορία μας, το χαρακτήρα μας, γιατί από σήμερα είσθε ο Πατριάρχης μας, είσθε ο Ποιμενάρχης μας, είσθε ο Συμπολίτης μας αφού ανακηρυχθήκατε Δημότης της Τριπολιτσάς και δυνάμεθα να παραλλάξωμε το ωραίο σμυρνιώτικο τραγούδι με τα λόγια «να σε νοιάζει εσένανε από που είμαι εγώ, να σε μέλλει εσένανε και όλο να ρωτάς από πιο χωριό είμαι εγώ, που πολύ σε αγαπώ. Από τον τόπο που είμαι εγώ ξέρουν τον καϋμό να κρύβουν, ξέρουν ν’ αγαπούν».

 

Η πατρίδα μας είναι ένας γεωγραφικός ορεινός όγκος γεμάτος από περήφανες βουνοκορφές που απαρτίζουν τα ψηλά βουνά του Πάρνωνα και του Λυκαίου, του Μαινάλου και του Παρθενίου, του Αρτεμισίου και του Ολυγύρτου· βουνά που καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου τα δέρνουν οι άνεμοι και τα σπαθίζουν οι κεραυνοί.

 

Η δε χλωρίδα του τόπου μας διακρίνεται από ψηλόκορφα και περήφανα έλατα και από μεγαλόπρεπες και αιωνόβιες βελανιδιές και η πανίδα της Πατρίδος μας αποτελείται από υψηπέτες και επιβλητικούς αετούς και από χαριτωμένες πέρδικες.

 

Αυτή δε η μορφολογία της Αρκαδικής γης μαζί με τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής διεμόρφωσαν και το ήθος και τον χαρακτήρα των κατοίκων της· τους έκαμαν να έχουν σώμα δυνατό και πλαστικό και χαρακτήρα ευγενικό και σταθερό και να ονομάζωνται με τη λέξι, λεβέντες, που σημαίνει εκείνους που έχουν ωραίο σώμα αλλά και ακέραιο χαρακτήρα.

 

Ο δε ελληνικός Λαός μέσα από την εμπειρία και τη θυμοσοφία του έχει αποφανθή με την παροιμία του «οι κάμποι βγάζουν άλογα και τα βουνά λεβέντες».

 

Ο πατέρας της Ιστορίας ο Ηρόδοτος θαυμάζει τους Αρκάδες και παραδέχεται ότι οι Αρκάδες είναι ο αρχαιότερος Λαός της γης που γεννήθηκαν από την ίδια τους τη γη, ήσαν δηλαδή αυτόχθονες και μάλιστα σε εποχή που ακόμα δεν υπήρχε η σελήνη στον ουρανό, γι’ αυτό και ονομάζοντο «προσέληνοι» δηλαδή πριν από την σελήνη.

 

Πρώτος βασιλιάς αυτού του Λαού ήταν ο προϊστορικός Πελασγός και στην εξουσία τον διαδέχθηκε ο εγγονός του ο Αρκάς, ο οποίος έδωσε το όνομά του στον τόπο και τον ονόμασε Αρκαδία και πρώτος στον κόσμο εδίδαξε το Λαό του να κατοική σε καλύβες που έκτιζαν εγκαταλείποντας τα σπήλαια της γης, τους έμαθε να πλέκουν  τα ενδύματά τους από το μαλλί των προβάτων και εγκατέλειψαν τις προβιές των ζώων που φορούσαν, τους έμαθε να αλέθουν καρπούς και να ψήνουν το ψωμί τους και έπαψαν από τότε να τρώγουν βελανίδια και ρίζες των δένδρων. Δηλαδή με ένα λόγο πρώτοι πολιτισμένοι άνθρωποι που έζησαν στη γη ήσαν οι Αρκάδες.

 

Αυτοί οι άνθρωποι ετίμησαν την Πατρίδα τους και ανέδειξαν τον τόπο τους σπουδαίο και μεγάλο ώστε η Πυθία του Μαντείου των Δελφών να χρησμοδοτήση «Αρκαδίαν μ’ αιτείς μέγα μ’ αιτείς...» δηλαδή την Αρκαδία ζητάς μεγάλο πράγμα θέλεις. Αργότερα δε στην ελληνική αρχαιότητα για να δηλωθή η σταθερότητα και πιστότητα των Αρκάδων κυκλοφορούσε το απόφθεγμα «πάρε ανδράποδο από τη Φρυγία και κάμε φίλον από την Αρκαδία».

 

 

Κατά δε την περίοδον των ΙΗ  καί ΙΘ  αἰώνων, η ειδυλλιακή ομορφιά και το παρελθόν της Αρκαδίας προσείλκυσαν τους ευρωπαίους και συνέστησαν στη δύσι την Ακαδημίαν των Αρκάδων, της οποίας έγιναν  μέλη όλοι σχεδόν οι μορφωμένοι και πολιτισμένοι άνθρωποι της Ευρώπης και ένιωθαν ιδιαίτερη υπερηφάνεια, ώστε παντού κυριαρχούσε ο λόγος «et ego in Arkadia». Δηλαδή κι εγώ είμαι εις την Αρκαδία.

 

Τέλος μετά τα τετρακόσια χρόνια της μαύρης σκλαβιάς και της πικρής δουλείας στην Αρκαδία έλαμψε το φως της λευτεριάς και οι Αρκάδες έγιναν οι σταυραετοί της Πατρίδος που έκαμαν «πήχυ το φτερό και σπιθαμή το νύχι» και ξεχύθηκαν στην Ελληνική γη με μια φωνή, με μια κραυγή «βαράτε πολέμαρχοι και μη λησμονάτε παιδιά το σχοινί του Πατριάρχη» και έφεραν τη λευτεριά στο σκλαβωμένο τόπο.

 

Όταν ο Απόστολος Παύλος έθραυσε τα θεσμά της πολυθεΐας και της λαγνείας στην κοσμοπολίτικη κοινωνία της Κορίνθου  και είλκυσε τους κατοίκους της Πελοποννήσου προς το Φως του Χριστού, οι Αρκάδες πρώτοι εγκατέλειψαν την πλάνην των ειδώλων και εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Χριστού και ίδρυσαν στον αρκαδικό χώρο τις Επισκοπές: Μαντινείας, Τεγέας, Πίσσης, Θελπούσης, Μεγαλοπόλεως, Αμυκλών, Ρέοντος και Πραστού και αργότερα την Πατριαρχικήν Εξαρχείαν της Τριπολιτσάς, που ήκμασαν μέσα στην πορεία του χρόνου κάτω από την δικαιοδοσίαν και καθοδήγησιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και προσέφεραν στο Λαό μας  διακονίαν θαυμαστήν για την Πίστι και το Γένος μέχρι και της απελευθερώσεως του Ελληνικού Κράτους, ότε οι ισχυροί της γης, και όπως τους ονομάζει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, οι έμποροι των Εθνών, μας απέσπασαν από την αγκαλιά της Μητέρας Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και εδημιούργησαν το μικρό μόρφωμα της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.

 

Αλλά με αυτό το Σχήμα της Εκκλησίας δεν φύγαμε και δεν φεύγομε από την αγκαλιά του Πατριαρχείου, αλλά μένομε κοντά του και είμαστε τα έκγονα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας και όπως λέγει ο Ελληνικός Λαός παροιμιακά «του παιδιού μου το παιδί είναι δυό φορές παιδί μου», έτσι και εμείς συνεχώς αποζητούμε την αγκαλιά του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου γιατί στης Γιαγιάς την αγκαλιά και του Παππού τα γόνατα νιώθουμε ασφάλεια, αισθανόμαστε χαρά και τρέφουμε απέραντο σεβασμό και μεγάλη αγάπη προς αυτό.

 

Προσωπικά Παναγιώτατε Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου εκάματε να αποδεχθήτε την πρόσκλησί μου να επισκεφθήτε την Τρίπολι και ο Λαός μας και ο Κλήρος μας Σας προσκυνεί για την ευλογία και τη χαρά που του φέρατε.

 

Πολλά και ευλογημένα τα έτη Σας.

 

Και σε Σας Μακαριώτατε εκφράζομε τις θερμές ευχαριστίες μας γιατί είσθε δια πολλοστή φορά μαζί μας και βεβαιώνετε με την παρουσία Σας αυτή ότι πολύ μας αγαπάτε, εις πολλά

 

Προσφώνηση κατά την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Τρίπολη:

 

Παναγιώτατε Οικουμενικέ Πατριάρχα κ.κ. βαρθολομαιε,

 

Σας καλοσωρίζω στη θρυλική Τριπολιτσά. Σας καλοσωρίζω στην Ιερά Μητρόπολι Μαντινείας και Κυνουρίας, Σας καλοσωρίζω στο ιστορικό τούτο τόπο, που βοά από μεγαλείο, από δόξα, από αίμα και θυσίες.

 

Αν αφουγκρασθήτε μέσα από τον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου  που ευρισκόμεθα θα ακούσετε να φθάνη στην ψυχή Σας ως ήχος ιστορικός και ως αχός μνήμης το μαρτύριον των Αρχιερέων και Προκρίτων του Μωρηά που σάπισαν κυριολεκτικά μέσα στα μπουντρούμια του Σεραγίου της Τριπολιτσάς και των κρεμασθέντων στον πλάτανο της πλατείας της πόλεως αυτής που θυσιάστηκαν για την Πίστι και το Γένος.

 

Και όλα αυτά Εσείς και μόνον Εσείς μπορείτε να τα ανακαλέσετε στο ιστορικό Σας είναι και να τα επαναφέρετε στο τώρα της ζωής Σας, γιατί Εσείς ζήτε εκεί που ο Αρκάς Προκάτοχός Σας, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε  μέ τη θυσία και το θάνατό του έσωσε το ξεκίνημα του αγώνα.

 

Όταν διαβάζω στα βιβλία την τελευταία ομιλία του, την ομιλίαν της Κυριακής των Βαΐων του 1821 νομίζω ότι ακούω τα λόγια της αγωνίας του Κυρίου  στη Γεθσημανή και φέρνω στην ψυχή μου την εικόνα όλων των Πατριαρχών, από την Άλωσι και δώθε  γιατί ο καθένας απ’ αυτούς είναι μια έκφρασι του Γρηγορίου του Ε  στόν αγώνα του και την αγωνία του να κρατήση την ψυχή του Γένους στη Βασιλεύουσα, φέρνω στην ψυχή Εσάς που σηκώνετε, μέσα από τις συνθήκες της ζωής που βιώνετε, την ιστορία του Γένους, μια ιστορία που φέρει αντί πορφύρας τον ακάνθινον στέφανον.

 

Ο Αυτοκράτορας έπεσε στην πύλη του Ρωμανού και έσβησε. Ο Πατριάρχης έμεινε, από τότε μέχρι σήμερα, ως έκφρασι ζωής της ιστορίας και των ονείρων μας, των παραδόσεων και των θρύλων μας, της μνήμης και των αναμνήσεων και περιδιαβαίνει στη συνείδησι του Γένους, ως μορφή ιστορική του Γένους και της υπό τον ουρανόν Ορθοδόξου Εκκλησίας στήριγμα μοναδικόν.

 

 

Σήμερα στο πρόσωπό Σας, Παναγιώτατε Δέσποτα αχνοφέγγει ο τελευταίος Αυροκράτορας ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, ως συμβολική μορφή που την συνεπαίρνει ο θρύλος και την αφθαρτοποιεί η δόξα και εναπομένετε Σεις ως ψυχή του Γένους. Εσάς καλεί η Ιστορία να συνεχίσετε και να τελειώσετε τη μισοτελειωμένη εκείνη Θεία Λειτουργία της Άλωσης με όλα τα δεινά και με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτό.

 

Κρατάτε το βάρος της υπό τον ουρανόν Ορθοδόξου Εκκλησίας και τούτο είναι σταυρός μαρτυρίου. Η πορεία Σας είναι πορεία προς τον Γολγοθά, είναι πορεία χωρίς βοήθεια, χωρίς τον Σίμωνα τον Κυρηναίο και οι σταυρωτές, πολλοί, άλλοι εκ των ένδον και άλλοι εκ των έξω. Η Εκκλησία της Ελλάδος είμαστε παιδιά Σας. Μπορεί ιστορικές πολιτειακές συνθήκες να επέβαλαν το αυτοκέφαλον, στην ουσία όμως είστε ο Πατέρας μας και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού η απόσχισι από της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας σημαίνει πλήγμα ιστορικό, άρνησι στη συνέχεια τής  πολυετούς πορείας της Εκκλησίας, σημαίνει λησμονιά στις θυσίες και στο αίμα που έχει χυθεί στους αιώνες που έχουν  περάσει.

 

Η Ιερά Μητρόπολις Μαντινείας και Κυνουρίας, Παναγιώτατε, χαίρει και αγάλλεται και μαζί της όλο το Γένος γιατί  σήμερα είναι μαζί της η ιστορία του Γένους, η φωνή της Μητέρας Εκκλησίας. Είστε κοντά μας Εσείς που σε κάθε πτυχή του μαρτυρικού Σας ράσου βλέπουμε να φτερουγίζη του Γένους και της Εκκλησίας η ψυχή.

 

Παναγιώτατε, ο Λαός της Ελλάδος, ο Λαός της Αρκαδίας φέρουν στην ψυχή τους Χριστό και Ελλάδα, Ορθοδοξία και Παραδόσεις σε ισοδύναμο και ισόβαρο βαθμό. Στο πρόσωπό Σας όσες φορές χρειαστεί μεταφέρει τα στοιχεία του Έθνους στα στοιχεία της Ορθοδοξίας και την καθιστά ισχυρότατη και παντοδύναμη.

 

Ανέστιος ο Έλληνας έχει ζήσει, χωρίς Πατρίδα και φανερά εκδηλουμένη εθνική συνείδησι επίσης έχει ζήσει. Χωρίς όμως Χριστό, χωρίς Εκκλησία, χωρίς ράσο και χωρίς Ιερό Κλήρο δεν έζησε ποτέ. Εσείς μέσα στην αδυναμία επιβιώσεως και δράσεως, που Σας επιβάλλουν τα δεδομένα της ζωής αναδεικνύεσθε  παντοδύναμος στη συνείδησι του Χριστεπωνύμου πληρώματος.

 

Γνωρίζει αυτό το Χριστεπώνυμο πλήρωμα ότι είσθε «η όρνις η επισυνάγουσα τους νεοσσούς υπό τας πτέρυγας αυτής» και αισθάνεται ασφαλής  μέσα στη δική Σας ανασφάλεια, τη δοκιμασία και τους κινδύνους που διατρέχετε.

 

Παναγιώτατε, είμαι βαθύτατα ευγνώμων που δεχθήκατε την πρόσκλησί μου να επισκεφθήτε την Ιερά Μητρόπολι Μαντινείας και Κυνουρίας. Μέσα στο φόρτο της εργασίας Σας και τις πολλές υποχρεώσεις που έχετε προς πολλές κατευθύνσεις είναι για μας ιδιαίτερα τιμητικό που εντάξατε στο πρόγραμμά Σας και πραγματοποιήσατε αυτή την επίσκεψι σε αγαλλίασι πιστών και σε ενίσχυσι Γένους. Έχουμε και εμείς ανάγκη στηρίξεως.

 

Υπήρξαν βέβαια Παναγιώτατε, φορές που η θυγατέρα Ελληνική Εκκλησία φέρθηκε κατά αγνώμονα τρόπο προς την Μητέρα Αγία Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, την Εκκλησία του Οικουμενικού Θρόνου.

 

Αυτό όμως αποτελεί φυσικό φαινόμενο, δηλαδή το παιδί να στεναχωρή τους γονείς του, αλλά και των γονέων χρέος να συγχωρούν το παιδί τους. Έτσι πράξατε και σεις όπου χρειάσθηκε. Πάντως θα πρέπη να γνωρίζετε ότι η Ελλαδική Εκκλησία και σύμπας ο ελληνικός Λαός σέβονται και αγαπούν την Μητέρα Εκκλησία και τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, είμαστε έτοιμοι για οιανδήποτε θυσία.

 

Από την ώρα που «εάλω η Πόλις» ο χρόνος που κύλησε ήταν χρόνος θρήνου και δακρύων και προσευχής για την Πόλι των πόλεων. Ο Ελληνισμός θρηνούσε σε όλα τα επίπεδα την απώλεια, μια απώλεια που δεν ήταν μόνο γεωγραφική αλλά μια απώλεια που στοίχισε στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην Ιστορία, στο σύνολο του ελληνικού Χριστιανικού πληθυσμού.

 

Η Βασιλεύουσα ήταν ο τόπος όπου η βασιλεία του ουρανού εύρισκε την επίγεια πραγμάτωσί της·  και μια τέτοια συμφορά ήτο ασύλληπτη και ανεξήγητη. Μόνη απάντησι ότι «ήταν θέλημα Θεού η Πόλι να τουρκέψη».

 

Και αυτή η απώλεια κληροδοτήθηκε από Πατριάρχη  σε Πατριάρχη και έφθασε στις ημέρες μας,  σε Σας, Παναγιώτατε, που φέρετε στους ώμους Σας το βάρος της συνεχείας του Πατριαρχείου στον τόπο που η θεία Βουλή επίνευσε.

 

Συναισθανόμαστε την πολλές φορές δεινή θέση Σας. Καταλαβαίνουμε το πατριαρχικό δράμα που ζείτε. Ακούμε τα ουρλιάσματα των γκρίζων λύκων κατά τις εθνικιστικές τους εξάρσεις.

 

Νιώθουμε την ανάσα του ακηδεμόνευτου όχλου που κυκλώνει το Πατριαρχείο και προσευχόμαστε για Σας και παρακαλούμε τον Παντοδύναμο Κύριο να Σας προστατεύη και να Σας στηρίζη.

 

Η θυγατέρα Εκκλησία είναι πάντα κοντά Σας, πάντα μαζί Σας, πάντα δίπλα στη Μητέρα Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία.

 

Παναγιώτατε, η Μαντινεία για μια ακόμη φορά Σας καλωσορίζει και η Κυνουρία Σας εύχεται το «Καούρ εκάνετε».

 

Η Μητρόπολη Μαντινείας και Κυνουρίας Σας υποδέχεται με απέραντο σεβασμό και με πολλήν αγάπη και προσεύχεται για Σας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τώρα και πάντοτε με ένα στόμα και με μια ψυχή ψάλλουμε «Βαρθολομαίου του Παναγιωτάτου και Οικουμενικού Πατριάρχου πολλά τα έτη».