Στην αιωνιότητα από το Σάββατο ο Αρχιμ. Χερουβείμ Μαλισιάνος

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 22:03

Ο πάλαι Πρωτοσύγκελος του Μητροπολίτου Αυστρίας κυρού Χρυσοστόμου Τσίτερ, ο πολυτάλαντος Αρχιμανδρίτης Χερουβείμ Μαλισιάνος, αναπαύεται από το δειλινό του Σαββάτου 20 Φεβρουαρίου, πίσω από το Άγιο Βήμα του Καθολικού της Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου, Αμπελοκάμπου Ηλείας.

Καταγόμενος από το Ληξούρι της Κεφαλληνίας, γεννήθηκε το 1934. Ήτο ανιψιός του από Παροναξίας Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινου, κοντά στον οποίο ως παιδί διδάχθηκε την αγάπη για την Εκκλησία. Σε ηλικία 19 ετών, εισήλθε στην Μονή Κουτλουμουσίου όπου έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος.

Αργότερα στην Αθήνα όπου σπούδασε Θεολογία, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Θήρας Γαβριήλ. Μετεκπαιδεύθηκε στην Παλαιογραφία στην Ρώμη και στην Ιστορία της Τέχνης στην Βιέννη. Υπηρέτησε ως εφημέριος στους Ναούς του Αποστόλου Λουκά Αθηνών, του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στην Βενετία, του Αγίου Γεωργίου στην Βιέννη, καθώς και στο Ναό του Αγίου Αιμιλιανού Αθηνών, στον οποίο και εψάλη η εξόδιος ακολουθία του. Διετέλεσε Διευθυντής της Στέγης κατακοίτων Γερόντων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών παρά το Λόφο Σκουζέ.

Εκοιμήθει την Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου, σε νοσοκομείο των Αθηνών. Η εξόδιος ακολουθία τελέσθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου, από τον Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλέξιος, συμπαραστατούμενο από τον Μητροπολίτη Κορωνείας κ. Παντελεήμονα, ο οποίος και εκπροσώπησε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, και από Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, τους Επισκόπους Νύσσης κ. Ελευθέριο και Ναζιανζού κ. Θεοδώρητο.

Για τον εκλιπόντα ομίλησαν ο Μητροπολίτης κ. Παντελεήμων εκπροσωπόντας τον Αρχιεπίσκοπο, ο Επίσκοπος κ. Ελευθέριος, όπου σκιαγράφησε με κάθε λεπτομέρεια τη ζωή του μακαριστού, ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Ηλίας Δροσινός, ως εκπροσώπου του Μητροπολίτου Αυστρίας κ. Μιχαήλ, ο πρόεδρος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ναού Πρωτοπρεσβύτερος κ. Νικόλαος Αργυρόπουλος και ο κ. Άγγελος Δενδρινός εκ μέρους των ενοριτών, την ομιλία του οποίου και δημοσιεύουμε.

Το πλήθος των προσελθόντων κληρικών και λαϊκών πνευματικών τέκνων του εκλιπόντος, απέδωσε τον τελευταίο ασπασμό και σωρός μεταφέρθηκε στην Μονή Αγίου Αθανασίου Αμπελοκάμπου Ηλείας όπου εκεί τελέστηκε τρισάγιο στο Καθολικό, από τον Επίσκοπο Ωλένης κ. Αθανάσιο ο οποίος έκανε την ταφή.

Λόγος επικήδειος εις Αρχιμανδρίτην

ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ ΜΑΛΙΣΙΑΝΟΝ

(17-1-1934 ▪ 18-2-2010)

Εκφωνηθείς κατά την εξόδιον ακολουθίαν

εις τον Ι. Ν. Αγίου Αιμιλιανού Λόφου Σκουζέ την 20 Φεβρουαρίου 2010

 

Ήσαν θαρρώ τέτοιες μέρες τριανταπέντε χρόνια πριν, όταν ειδοποιήθηκα, ως Αρχηγός της τοπικής Ομάδος των Προσκόπων, ότι ο Ναός μας «αναβαθμίστηκε» από την Αρχιεπισκοπή με τον διορισμό Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Πατριαρχείου από το εξωτερικό. Ήταν και τότε Σάββατο, το θυμάμαι χαρακτηριστικά σαν και τώρα, γιατί ενώ ετοιμαζόμασταν για διήμερη εκδρομή η ξαφνική μπόρα μας άλλαξε το πρόγραμμα. Έτσι μια μικρή αντιπροσωπεία ανεβήκαμε από την λέσχη στον Άγιο για να καλωσορίσουμε τον νέο κληρικό και να βεβαιωθούμε για την «αναβάθμιση».

Ο αείμνηστος πατήρ Αναστάσιος μας σύστησε τον νεαρό Αρχιμανδρίτη Χερουβείμ Μαλισιάνο, Πρωτοσύγκελλο της Ι. Μητροπολεως Αυστρίας και μείς ανοίξαμε την αγκαλιά μας για να τον υποδεχθούμε εκ μέρους τηςνεολαίας με ένα πλατύ χαμόγελο. Σ΄ αυτή την αγκαλιά έμεινε από τότε μέχρι σήμερα.

Ο τίτλος του Αρχιμανδρίτου, το αγέρωχο βλέμμα του, το αυστηρό παρουσιαστικό του μας καθήλωσαν μονομιάς, όπως του φιλούσαμε το χέρι και τον καλωσορίσαμε στην ενορία μας. Κανείς μας τότε δεν μπορούσε να φανταστεί και να προδιαγράψει την επίδραση που θα είχε σε όλους μας ο πατήρ Χερουβείμ και ποια θα ήταν η πραγματική «αναβάθμιση» που έφερνε η άφιξή του εδώ.

Η προσωπικότητά του άρχισε σιγά – σιγά να μας μαγεύει, οι γνώσεις του να μας κατακτούν, το γούστο του να παραδειγματίζει και η συμπεριφορά του να μας εκπλήσσει ευχάριστα.

Ο άκαμπτος μπροστά στην Αγία Τράπεζα λειτουργός, μεταλλασσόταν σε ευλύγιστο έφηβο που δεν δίσταζε νααναδιπλώνει το εσώρασσο και γονατιστός να μας δείχνει πως κολλάνε μοκέτες «βενετσιάνοι μάστορες».

Η γραφή του απίστευτη, λες και έβγαινε από χιλιόχρονο βυζαντινό συναξάρι, η ψαλμωδία του αρμονική να συνδυάζει το Αγιορείτικο ύφος με το επτανησιακό ιδίωμα, τα άμφια του έλαμπαν λες και φορέθηκαν για πρώτη φορά.

Συχνά ως ιερόπαιδες στο Ιερό Βήμα ξεχνιόμασταν στα καθήκοντά μας από την μέθεξη που μας προκαλούσε ο τρόπος που λειτουργούσε. Κοντά του πλάσσαμε χαρακτήρα και «αναβαθμιστήκαμε». Οι συζητήσεις στο γραφείο μετά την Λειτουργία ή τα απογεύματα μετά τους Εσπερινούς ήσαν για μας η πηγή στην οποία ξεδιψούσε η ψυχή μας.

Θεολογούσε ανεπιτήδευτα και ταυτόχρονα πρωτότυπα, σε τέτοιο βαθμό που πήρε καιρό να συνηθίσουμε στον τρόπο σκέψης που έφερε κοντά του. Ήταν συχνά απόλυτος με την βεβαιότητα του κύρους της γνώσης του καιταυτόχρονα διαλεκτικός, σαν έμπειρος διδάσκαλος. Επιτιμούσε το γεγονός και επαινούσε το πρόσωπο με την ίδια ευκολία. Παράδειγμα για όλους πάντα ο ίδιος.

Και τα χρόνια περνούσαν. Οι λευκοί τοίχοι του Ναού γέμιζαν από αγιογραφίες. Δημιουργήθηκε σκευοφυλάκιο και εμπλουτίστηκε με ασήμια απ΄ τη Βιέννη και σμάλτα από τη Ρωσσία. Κανείς δεν του αρνήθηκε κανέναέξοδο, όταν έπειθε ότι είναι απαραίτητο για την ευπρέπεια του Οίκου και τη δόξα του Κυρίου.

Οι ακολουθίες και οι ιερές πομπές έπαιρναν άλλη διάσταση αναβιώνοντας πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα. Καθιέρωσε τυπικό για την πανήγυρη του Αγίου, το Δεύτερο Πάσχα όπως έλεγε, ενώ η κατάνυξη τηςΜεγαλοβδομάδας και του Δεκαπενταυγούστου έχει μείνει θρυλική.

 

Πολύτιμοι συνεργάτες του οι Επίτροποι του Ναού, τα Μέλη του Σωματείου «Αγία Τριάς» και οι κυρίες της Φιλοπτώχου Αδελφοτητας.

Η αγάπη του για τους νέους ήταν ίση μόνο με τον σεβασμό του στα γηρατειά. Απόδειξη τρανή η τριαντάχρονη δραστηριότητά του ως Επόπτου της Στέγης Κατακοίτων Γερόντων παραπλεύρως του Ναού μας.

 

Κατόρθωσε να εξασφαλίσει την συνεχή και απρόσκοπτη λειτουργία του ιδρύματος χάρις την ιδέα που πρότεινε στον τότε Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, της εκ περιτροπής κάλυψης των εξόδων μίας ημέρας κάθε μήνα για ένα έτος από τα φιλόπτωχα ταμεία της Αρχιεπισκοπής ανά πενταετία.

Παράλληλα πρωτοστάτησε στη δημιουργία φυσικοθεραπευτηρίου και προγράμματος αναδοχής των περιστατικών που φιλοξενούνται από εθελοντές. Με την   αγάπη του προσωπικού κατόρθωσε να εξαλείψει κάθε ίχνος Iδρυματικής εικόνας και νοοτροπίας, με την πόρτα της Στέγης ανοικτή σε όλους. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες βρήκαν νέα εγγόνια και παιδιά, οι γιορτινή ατμόσφαιρα περίσσευε και ηΣτέγη ήταν πάντα στις μέρες του ένα πολύβουο μελίσσι καθιστώντας την διεθνές πρότυπο κατά την ομολογία Ελλήνων και ξένων ειδικών.

Έτσι μεγαλώναμε δίπλα του. Σπουδές, στρατιωτική θητεία, επαγγελματική αποκατάσταση, δημιουργίαοικογένειας και ο πατήρ Χερουβείμ πάντα παρών. Πρώτος στις χαρές και τις λύπες.

Πρώτος στην ενθάρρυνσή μας σε κάθε δυσκολία. Άνοιξε δρόμους, μας ενέπνεε μεγαλώνοντας και εκείνος δίπλα μας. Πατέρας και μεγάλος αδελφός ταυτόχρονα. Αναλογίζομαι τώρα αν μπορούσαμε πριν τριανταπέντε χρόνια να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της λέξης «αναβάθμιση» που τόσο αυθόρμητα χαρακτήρισε την άφιξή του.

Αναλογίζομαι πώς θα ήταν ο Ναός δίχως εκείνον. Πόσο κοινότυπα θα εκινούντο οι αγιογράφοι αν δεν είχε τόσο βαθειά θεολογική γνώση και καλλιτεχνική κατάρτιση. Τα πρωτότυπα θέματα που επέλεγε για να συμπληρώσουν τον Χριστολογικό και Θεομητορικό εικονογραφικό κύκλο είχαν ως θέμα την σπανιότητα και την επικαιρότητα.

 

Ο περίφημος Θεολόγος του δόκιμου αγογράφου κυρ Νικόλαου Μπρισνόβαλη Αφιερωμένος στην έναρξη του διαθρησκιακού διαλογου της Πάτμου και της Ρόδου. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ επί τη χιλιετηρίδη του εκχριστιανισμού των Ρώσσων. Ο Όσιος Χριστόδουλος ο Λατρινός για τα 800 χρόνια του Πατμιακού Μοναχισμού.

Ο αγαπημένος του Παπά Μπασιάς επί τη αγιοποιήσει του. Ο Όσιος Λουκάς επί τη επανομιδεί του λειψάνου του από Βενετίας εις Βοιωτία. Όλα αυτά δίπλα σε σκηνές πρωτοποριακές όπως του Αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος ελαμπομένου υπό του Θαβωρίου Φωτός, των θεομητορικών σκηνών του «ύδατος της ελέγξεως» και «της προσευχής στο όρος των ελαιών» από το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου.

Η σπανιοτάτη παράσταση των τριών θαυμάτων της θείας αγάπης στην κόγχη της Ιεράς Προθέσεως με την απεικόνιση της Ενανθρωπήσεως κατά την Γεννήση, της Σταυρικής θυσίας μπροστά στο Ποτήριο της Σωτηρίας. Της αποτύπωσης των υποστατικών του Αββραάμ και της Φιλοξενίας των τριών Αγγέλων στο εσωτερικό του Τέμπλου.

Της «δημιουργίας των άστρων» και τους περίφημους «διαλόγους του Κυρίου με τη Σαμαρείτιδα και τον Νικόδημο» στα τοιχία των κλιτών, κορυφούμενα από την «Θεοτόκο ως πύλη στον Παράδεισο», τους προ Χριστού προφήτες, τους προπάτορες Αδάμ και Εύα, τους φιλοσόφους της αρχαιότητας και τις σοφές συβίλλες, ανάμεσα στα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου και των ψηφιδωτών της Ραβέννας, έργα του κυρ Αναστάση Δαμίγου.

Η πολύχρονη διαμονή του στο εξωτερικό – οκτώ χρόνια προϊστάμενος της ιστορικής κοινότητας του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στη Βενετία και εν συνεχεία επί τετραετία ως Πρωτοσυγκέλλου και προϊσταμένου του Ναού του Αγίου Γεωργίου στη Βιέννη, ήρθαν μόνο να συμπληρώσουν όσα ο Χερουβείμ Μαλισιάνος είχε μάθει μικρό παιδί δίπλα στον εκ πατρός θείο του αείμνηστο Μητροπολίτη Παροναξίας και μετέπειτα Τρίκης και Σταγών Χερουβείμ Άννινο - στον οποίο είχε όντως εκπληκτική ομοιότητα. Η ιερατική του ζωή ως ιερομονάχου και διακόνου ξεκίνησε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους.

Ο σημερινός Πανοσιολογιώτατος Ηγούμενός της πατήρ Χριστόδουλος με περηφάνια μας έδειξε μια μικρή μπάλα από αγιοκέρι με τα μαλλιά της τριχοκουράς του π. Χερουβείμ κολλημένη πίσω από την περίπιστο εικόνα της Φοβερής Προστασίας όταν επήγαμε για προσκύνημα.

Ακολούθησαν σπουδές στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μεταπτυχιακές σπουδές στη βυζαντινή παλαιογραφία, συντήρηση εικόνων και ιστορία της τέχνης με κρατική υποτροφία στην Βενετία και αργότερα στη Βιέννη, όπου συνανεστράφη με σημαντικές προσωπικότητες της εποχής του μεταξύ των οποίων τον διάσημο Ρώσσο συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκυ, την κηδεία του οποίου ετέλεσε στη Βενετία συγκλονίζοντας με το κήρυγμά του τον διεθνή τύπο. Δεινός ρήτωρ, επάλετο επί του ιερού άμβωνος καθηλώνοντας το εκκλησίασμα με τις βαθυστόχαστες και συχνά ποιητικές εκφράσεις του.

Βαθύς γνώστης της βυζαντινής παλαιογραφίας κόσμησε με την πέννα του πατριαρχικά πιττάκια και εκκλησιαστικά έγγραφα με αποκορύφωση το κοινό ανακοινωθέν που υπέγραψε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β΄ κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα προ ετών.

Οι συγκυρίες της ζωής του τον συνέδεσαν με σημαντικά γεγονότα της εκκλησιαστικής και πολιτιστικής ιστορίας μιας και είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει στις αντιπροσωπείες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την οργάνωση της συναντήσεως του Πατριάρχου Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου ΣΤ στη Ρώμη.

Η βαθειά του ιστορική εμβρίθεια μας καθοδήγησε να αποκαταστήσουμε το μαρτύριο και την ακολουθία του προστάτη μας Αγίου Ενδόξου Μάρτυρος Αιμιλιανού, δημιουργώντας ειδική ομάδα επιστημονικής έρευνας, αποκατάστασης του συναξαρίου και της Ακολουθίας με επεξεργασία του πρωτοφανούς σε όγκο και σημασία υλικού πού έχει συλλεγεί.

Όλα αυτά δεν θα είχαν όμως καμία αξία αν δεν αποτελούσαν έμπρακτη απόδειξη της βαθειάς του πίστης ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Για τον λόγο αυτό διάλεξε ως εμβληματικό του ρητό την ευαγγελική φράση ΜΕΙΝΑΤΕ ΕΝ ΤΗ ΑΓΑΠΗ ΤΗ ΕΜΗ.

Αυτή ακριβώς η αγάπη ήταν το χαρακτηριστικό του. Ποτέ του δεν πρόδωσε ότι αγαπούσε και πρώτα απ΄ όλα την Παρακαταθήκη που έλαβε την ημέρα της χειροτονίας του. Μπροστά στην ανάρμοστη συμπεριφορά και τη αφιλία έδινε τόπο και προσπαθούσε να δικαιολογήσει αυτόν που τον αδικούσε.

Ποτέ όμως και - ενώ αποδεδειγμένα του δόθηκε η ευκαιρία - δεν κινήθηκε εναντίον εν Χριστώ αδελφού του, όσο και αν εκείνος τον προκαλούσε, παραμένοντας άτεγκτος υποστηρικτής αδικηθέντων και συκοφαντηθέντων.

Το μεγάλο του παράπονο ήταν όταν αδυνατούσε να εξηγήσει τα μύχια της ψυχής του άλλου, αφήνοντάς τον τελικώς στην κρίση των άλλων και του Θεού.

Περιτριγυρισμένος σήμερα – τριανταπέντε χρόνια ύστερα- από όλους εμάς, τους εν Χριστώ αδελφούς σου Σεβασμιωτάτους και Θεοφιλεστάτους Επισκόπους, τους ευλαβείς κληρικούς, την οικογένειά σου και τους πιστούς της ενορίας που ποίμανες με καρτερία και υπομονή, αναχωρείς για τόπο γαλήνης, την Άνω Ιερουσαλήμ και από αύριο θα ευρίσκεσαι προ του εν ουρανοίς θυσιαστηρίου μέλος της θριαμβευούσης Εκκλησίας ομολογώντας ενώπιον του ζώντος Θεού το σύμβολον της Πίστεως, λιτανεύοντας τις ιερές εικόνες που και εσύ συχνά ζωγράφιζες.

Η δοκιμασία της υγείας σου τέλειωσε και στην πορεία της σε εξάγνισε. Ελεύθερος τώρα κάθε βιωτικής μερίμνης οδεύεις προς τον Θεόν της Αγάπης, εκείνον που πιστά υπηρέτησες αδιαλείπτως εν πλήρει και καθαρά συνειδήσει.

Σε λίγες στιγμές θα κληθούμε να σου προσφέρουμε τον τελευταίο ασπασμό και να σε κατευοδώσουμε από του κόσμου τούτου εις την αιωνιότητα, κερδίζοντας επάξια την γαλήνη που τόσο άξιζες.

Σκύβοντας με όλη μας την αγάπη μπροστά σου αυτή την ύστατη στιγμή προσευχόμεθα με όλη μας την δύναμη για την ανάπαυση της ψυχής σου.

Εμείς τα τότε μειράκια που τώρα μεταξύ μας συγκαταλέγουμε εξαίρετους θεολόγους, ιερείς, καθηγητές πανεπιστημίου, επιστήμονες, διδασκάλους, επαγγελματίες, οικογενειάρχες και πιστούς εργάτες της Εκκλησίας ομολογούμε ότι σπάνια άνθρωπος μίλησε στη καρδιά μας όπως εσύ.

Η παρακαταθήκη που μας άφησες μας έχει δια βίου σημαδέψει, μιας και η αγάπη όλα τα συγχωρεί και όλα τα θεραπεύει.

Προσωπικότητες σαν και εσένα δύσκολα αναπληρώνονται, μέγα δε το κενό που θα αφήσεις πίσω σου σεβαστέ μας πατέρα Χερουβείμ. Μόνη παρηγοριά μας το έργο σου, μιας κι όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας αντικρίζουμε τη σφραγίδα σου.

Σε ευχαριστούμε για ότι μας προσέφερες ανιδιοτελώς και απλόχερα και σε διαβεβαιούμε ότι η μνήμη σου θα μείνει μέσα  μας και κοντά μας αιώνια. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να μας συγχωρήσει για όσα σε πικράναμε.

Εκ μέρους όλων των ενοριτών.

Άγγελος Δενδρινός