Υπεράσπιση του Διευθυντή της ΕΚΥΟ Ζαμπέλη και της Εκκλησίας

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 20 Μαρτίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Σπύρο Μπαζίνα για τη Romfea.gr 22:08

Δεν γνωρίζω τον κ. Ζαμπελη. Είπε όμως, ίσως με άκομψο αλλά πάντως επιεική τρόπο, το αυτονόητο, λέγοντας για τις δηλώσεις Μητροπολιτών με τις οποίες χαρίζουν τον μισθό τους στο Κράτος ότι «τις θεωρώ ακραία φαινόμενα λαϊκισμού». Προκαλούν το κοινό αίσθημα προσπάθειες εντυπωσιασμού, όπως η δωρεά από κληρικούς στο Κράτος των μισθών τους.

Ο μισθός του κληρικού είναι περιουσία της Εκκλησίας (αφού δίνεται από το Κράτος σαν αντάλλαγμα της περιουσίας που η Εκκλησία έδωσε στο Κράτος και ποσοστού επί των εσόδων των ναών). Οι κληρικοί οφείλουν να δαπανούν τον μισθό τους για το έργο της Εκκλησίας (και είμαι βέβαιος ότι οι δυο Μητροπολίτες αυτό έκαναν μέχρι τώρα). Στο εργο αυτό συμπεριλαμβάνεται και η συντήρηση τους κατά το «βοῦν ἀλοῶντα οὐ φιμώσεις. καί ἄξιος ὁ ἐργάτης τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ» (Τιμ. 5:18). Οι κληρικοί πάντως δεν δικαιούνται να διαθέτουν τον μισθό τους κατά το δοκούν. Αν δεν τον χρειάζονται, οφείλουν να τον επιστρέψουν στην Εκκλησία, όχι στο Κράτος.

Δωρεά μισθού κληρικού στο Κράτος δείχνει σύγχυση αλλά και εγωισμό, αφού εκθέτει τους άλλους κληρικούς που δεν κάνουν το ίδιο. Εκθέτει όμως και την Εκκλησία (την ανθρώπινη πλευρά της, ιεραρχία, κλήρο, μοναχούς και λαό), δείχνοντας ότι η περιουσία της Εκκλησίας δεν δαπανάται υπέρ του λαού (τουλάχιστον αποτελεσματικά) εκτός αν δοθεί στο Κράτος. Και η πράξη αυτή δικαιώνει έτσι τους συκοφάντες ότι οι Εκκλησία έχει αμύθητα αποθέματα τα οποία οφείλει να δώσει στο Κράτος, ακολουθώντας το παράδειγμα των «καλών». Αποτελεί δηλαδή αυτή η πράξη όχι απλά πρόκληση, όπως είπε ο κ. Ζαμπελης επιεικώς, αλλά παράβαση καθήκοντος απέναντι στην Εκκλησία.

Η απάντηση του Σεβασμιότατου Μεσογαίας, ο οποίος βέβαια έχει κερδίσει τον σεβασμό μας με το μέχρι τώρα έργο του και η παρούσα κριτική αφορά την συγκεκριμένη πράξη και όχι το πρόσωπο του η το συνολικό έργο του, δείχνει δυστυχώς ότι σχετικά με αυτό το θέμα βρίσκεται σε σύγχυση όσον αφορά την θέση και την αποστολή του. Συγκρίνει την πράξη του με αυτή της Νάνας Μούσχουρη και του Στρατηγού Μακρυγιάννη. Φαίνεται δε να αγνοεί εντελώς ότι ο καθένας μπορεί να διαθέτει την ιδιωτική του περιουσία όπως θέλει, αλλά όχι όμως και την περιουσία της Εκκλησίας, στην οποία περιλαμβάνεται και ο μισθός του Μητροπολίτη.

Μα θα πει κανείς γιατί δεν είναι έργο της Εκκλησίας να βοηθήσει τον λαό μέσω του Κράτους; Απλά γιατί έτσι αυτοκαταργείται δείχνοντας ότι ο μόνος η ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσει τον λαό στην ανάγκη του είναι να δώσει την περιουσία της στο Κράτος. Αλλά και γιατί έτσι παραβιάζει την θέληση των δωρητών της που δώρισαν στην Εκκλησία γιατί την εμπιστεύονται περισσότερο από το σπάταλο, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό Κράτος. Πρέπει να τονίσει κανείς εδώ ότι η διαφθορά και η σπατάλη του Κράτους έχει τελειώσει μόνο στα λόγια. Όσο για την αναποτελεσματικότητα την ζούμε καθημερινά. Πρέπει επίσης να τονίσει κανείς χαρακτηριστικά ότι για τον πληθυσμό της Χώρας έχουμε ακόμη τρεις φορές τους βουλευτές που έχουν ακόμη και μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ με απλό νόμο κατά το άρθρο 51 παρ. 1 του Συντάγματος ο αριθμός των βουλευτών μπορεί να μειωθεί σε 200.

Και γιατί δεν μπορεί η Εκκλησία σήμερα να δώσει στο Κράτος όπως την εποχή του ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Και πάλι απλά γιατί τότε Κράτος και Εκκλησία ταυτίζονταν, ενώ σήμερα το Κράτος έχει κάνει αρχή διωγμών της Εκκλησίας με την προσπάθεια να της αφαιρέσει την περιουσία και να διασύρει του ταγούς της. Και για άλλους πολλούς λόγους, ανάμεσα στους οποίους και το γεγονός ότι η κορυφή του ρωμαϊκού κράτους, τουλάχιστον στις εποχές ακμής μετά τον 3ο αιώνα μ.Χ., συμπολεμούσε στην πρώτη γραμμή με τον απλό στρατιώτη, δίνοντας το παράδειγμα της αυτοθυσίας, ενώ σήμερα η ηγεσία, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει τάξει τον λαό για θυσίες, όπως ο Κεφαλλονίτης ναυτικός που όταν κινδύνευε έταξε … τον αδελφό του στον Άγιο!

Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να δείξω μια άγνωστη στο ευρύ κοινό πτυχή της παρακμής του πολιτικού μας συστήματος. Ξέρετε που στηρίζει το Δημόσιο κατά κύριο λόγο τους ισχυρισμούς του ότι έχει κυριότητα στην Λίμνη Βιστωνίδα και στις παραλίμνιες εκτάσεις και τον συνακόλουθο διασυρμό ενός ιστορικού Μοναστηριού και του Αγίου Όρους («της Ακρόπολης της Ορθοδοξίας»), πληγώνοντας έτσι καίρια τον πιστό λαό στην πίστη του; Στο ότι, μετά την ενσωμάτωση της Δυτ. Θράκης στην Ελλάδα, το Κράτος μας έγινε διάδοχος του Οθωμανικού Κράτους όταν αυτό, κατά παράβαση του Οθωμανικού νόμου, κατέλαβε την Λίμνη και τις παραλίμνιες εκτάσεις το 1821 σε αντίποινα για την συμμετοχή των Βατοπαδινών στην επανάσταση του 1821! Το πολιτικό μας σύστημα τιμωρεί δηλαδή το Βατοπαίδι γιατί βοήθησε να ελευθερωθεί ο ελληνικός λαός! Και αυτοί οι ισχυρισμοί θα καταπέσουν εν ανάγκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά εν τω μεταξύ έχει στηθεί ένα αντί-εκκλησιαστικό πανηγύρι, στο οποίο οι Σεβασμιότατοι άθελα τους συμμετέχουν χαρίζοντας σε αυτό το Κράτος ελαφρά τη καρδία την περιουσία της Εκκλησίας και επιβραβεύοντας έτσι την ανάλγητη συμπεριφορά του!

Η απάντηση του Σεβασμιότατου Αλεξανδρουπόλεως (ο σεβασμος για το προσωπο και το εργο του είναι επίσης δεδομενος) στις δηλώσεις του κ. Ζαμπέλη είναι ακόμα χειρότερη. Προσφέρει στο Κράτος όχι μόνο τον μισθό που του δίνει ουσιαστικά η Εκκλησία και όφειλε να επιστρέψει στην Εκκλησία αν δεν τον χρειάζεται, αλλά και την περιουσία των Μονών (κατά την λαϊκή έκφραση «κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα»)! Πέραν τούτου, μιλεί περιφρονητικά για τον κ. Ζαμπέλη, ένα μέλος της Εκκλησίας με υπεύθυνη θέση και υπόχρεο σε λογοδοσία για την διαχείριση της περιουσίας της Εκκλησίας (όπως και όλοι οι κληρικοί και λαϊκοί που διαχειρίζονται εκκλησιαστική περιουσία), αποκαλώντας τον υποτιμητικά «ο υπάλληλος μας».

Ο κ. Ζαμπέλης στην συγκεκριμένη περίπτωση έκανε το καθήκον του. Οι δυο Σεβασμιότατοι (και πάλι στην συγκεκριμένη περίπτωση) το παραβίασαν. Είναι δυο άξιοι ιεράρχες αλλά σε αυτό το θέμα έσφαλλαν. Όσο πιο γρήγορα το παραδεχτούν, τόσο το καλύτερο και για αυτούς αλλά και για την Εκκλησία στο σύνολο της. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο Σεβασμιότατος Μεσογαίας για το αν έχουμε διωγμό της Εκκλησίας, είναι κοινή η εντύπωση στον πιστό λαό ότι το Κράτος έχει κάνει αρχή διωγμών της Εκκλησίας για να ευθυγραμμιστεί με την παγκοσμιοποίηση και γενικά αρμενίζει στραβά. Για να το βοηθήσουμε πρέπει να το πείσουμε να αλλάξει πορεία, όχι να του δώσουμε τα ναύλα για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό.