Αντώνιος Παπανικολάου «Από ένα περιοδικό έγινα ιερέας»

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 08 Απριλίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου - Το Βήμα 17:02

«Δεν ένιωθα διαφορετικός από τους άλλους. Απλώς άλλα πράγματα με έκαναν ευτυχισμένο. Μου άρεσε στο σχολείο να οργανώνομαι, να μιλάω, να βοηθάω. Μου άρεσε το ψάρεμα. Μπορούσα να κάθομαι στη θάλασσα ώρες, να την κοιτάζω, να σκέφτομαι. Μου άρεσαν τα ήρεμα πράγματα, όχι η πολλή βαβούρα» λέει και το νόημα των λόγων που εκφέρει με γαλήνιο ηχόχρωμα, τέτοιο που μετά βίας ξεκινά να αποτυπώνεται στο κασετόφωνο, κοντράρει σχεδόν φάλτσα στα γέλια των παιδιών που καλλιτεχνούν παραδίπλα.

Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου, ο κλειδοκράτορας της «Κιβωτού του Κόσμου», συμπληρώνει εφέτος 12 χρόνια... φασαρίας. «Μπήκα χωρίς να το καταλάβω σε αυτή τη δουλειά. Χαζεύοντας ένα ιεραποστολικό περιοδικό που ερχόταν στο σπίτι μας σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ταξιδέψω σε μια ιεραποστολή. Τελείωσα δάσκαλος και μετά μπήκα στη Θεολογία

Τότε, στα 22 μου και κατά τη διάρκεια της Θεολογικής Σχολής, ξεκίνησα τις ιεραποστολές στο εξωτερικό: Γκάνα, Κένυα, Βραζιλία...Όλα αυτά που είδα και έζησα μου άλλαξαν τόσο πολύ το μυαλό. Όταν ήρθα εδώ ένιωθα... 150 χρόνων». 

Και όταν λέει «εδώ» αναφέρεται στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Εκεί, δηλαδή, όπου εκλήθη στα 26 του χρόνια και ύστερα από τις ανά τον κόσμο περιηγήσεις του να τα βγάλει πέρα σε μία από τις σκληρότερες γειτονιές της Αθήνας.

«Γεννήθηκα στη Χίο, σε μια φτωχή και πολυμελή οικογένεια. Μεγάλωσα στη Δραπετσώνα. Θυμάμαι τότε, αν σηκωνόσουν 5-5.30 το πρωί, όλες οι πολυκατοικίες είχαν φώτα. Ήταν οι εργάτες που ξυπνούσαν να πάνε στις δουλειές τους στα εργοστάσια... προτού τα κλείσουν. Είχα μεγαλώσει σε αυτό το κοινοτικό πνεύμα».

Η προσγείωση είναι απότομη. «Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να μην υπήρχαν αυτά τα τόσο μεγάλα προβλήματα που συνάντησα με τις ιεραποστολές. Υπήρχαν και υπάρχουν όμως μεγάλα ελλείμματα σε αξίες, στέρηση από τον λόγο του Θεού. Και φτώχεια βέβαια. Ανοίχτηκε ξαφνικά ένας δρόμος μπροστά μου.

Τόσες ανάγκες, να μου ζητούν παιδιά βοήθεια και εγώ να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι μου και να μην ξέρω τι να κάνω, να μην μπορώ να κοιμηθώ».

Τώρα, αντί να χαζεύει τη θάλασσα, ξεκινάει να χαζεύει τις πλατείες που είναι γεμάτες μικρά παιδιά στις 10 και στις 11 το πρωί. «Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουν. Γιατί δεν πηγαίνουν σχολείο. Ώσπου μια μέρα βγήκα να παίξω μαζί τους μπάσκετ. Να γίνω ένα μαζί τους, να καταλάβω».

Αυτή η προσπάθεια που σήμερα αποτυπώνεται σε ένα υπερσύγχρονο τριώροφο κτίριο στον Κολωνό ξεκίνησε από έναν πρώην καφενέ στον οποίο μάζευε σιγά σιγά τα παιδιά από τους δρόμους και τους έκανε μαθήματα. «Χωρίς σχέδιο, χωρίς να σκέφτομαι αυτό που σήμερα βλέπετε, κινούμενος από την αγάπη μου για τον κόσμο που είναι στο περιθώριο, άνθρωποι δυσκολεμένοι. Αποφασίζω λοιπόν να κάνω το πρώτο βήμα, να έρθω εγώ προς αυτούς και να μάθω γιατί να είναι σε αυτή την κατάσταση». 

Τα μέτωπα πολλά. «Έπρεπε να συγκρουστούμε με το κατεστημένο, να κλείσουμε στέκια ναρκωτικών. Έπρεπε να απομυθοποιήσουμε λανθασμένες ιδέες, να πάψει να αποτελεί πρότυπο η εικόνα της μαγκιάς ας πούμε του πατέρα που έκλεβε και κατέληγε στη φυλακή. Δεν είναι τυχαίο το πόσα παιδιά επικοινωνούν από εδώ με τους πατεράδες τους μέσα από τις φυλακές.

Μαγκιά λοιπόν είναι να πηγαίνεις στο σχολείο σταθερά. Μαγκιά είναι να βγεις από αυτό το λούκι και να μπορέσεις να βοηθήσεις κάποιον άλλον παραπέρα. Μαγκιά είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Όσες φορές κι αν πέσεις, άλλες τόσες να ξανασηκωθείς». 

Με την πάροδο των χρόνων στα ελληνόπουλα προστέθηκαν και παιδιά μεταναστών ή προσφύγων. «Να δείτε τον τρόπο με τον οποίο συμβιώνουν όλα μαζί. Εδώ πραγματοποιείται ένα πείραμα που αποδεικνύει ότι μπορούμε τελικά να ζούμε αρμονικά χωρίς χαρακιές και όρια, “εδώ εσύ, εκεί εγώ”.

Το καταφέραμε με τον σεβασμό και την άδολη αγάπη. Προσφυγόπουλα που έδωσαν τα πάντα για να φτάσουν στο “όνειρο”. Και απογοητεύτηκαν. Και ο σκοπός μας δεν είναι να παραβιάσουμε τα ιερά και τα όσιά τους. Και εγώ από πρόσφυγες κατάγομαι, Μικρασιάτες. Αυτούς που οι παλαιοελλαδίτες αποκαλούσαν “πρόσφυγες” γιατί ήρθαν να φάνε το βιός τους. Τους το λέω και αμέσως παίρνουν τα πάνω τους». 

Ξεκαθαρίζει πως ό,τι βλέπουμε είναι φτιαγμένο από «την αγάπη του κόσμου», μακριά από την Εκκλησία ή τα κρατικά κονδύλια. Από πλούσιους; «Από τον απλό κόσμο, τον φτωχό κόσμο. Από αυτούς, όπως και να ΄χει, πάντα κάτι θα λείπει. O πλούσιος είναι που φοβάται.

Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ο πλούσιος “να σου δίνω εγώ, φτωχέ, να γίνω σαν και σε”». Παρ΄ όλα αυτά, μπαίνει συχνά στον δυσάρεστο πειρασμό να ζητήσει και από αλλού. «Από τα υπουργεία διευκολύνσεις για να πάνε τα παιδιά σχολείο. Από τις αστυνομίες...Τις προάλλες πέντε περιπολικά μάντρωσαν ένα δικό μας παιδί επειδή δεν είχε χαρτιά.

Ήταν με το αδελφάκι του 6 χρόνων. Ο μικρός έτρεξε και κρύφτηκε εδώ μέσα. Τον άλλον τον τραβούσαν γιατί ο χώρος εδώ είναι άσυλο, δεν μπορούν να μπουν μέσα. Πήγα στον διοικητή. Τι σχιζοφρένεια, μέσα από μας να μαθαίνουν να αγαπάνε τη χώρα, και ξαφνικά να αντιμετωπίζει πάλι όλη αυτή την ασχήμια από αγράμματους, αμόρφωτους...Και βρίσκονται πολλοί μέσα σε αυτόν τον χώρο. Απαιτήσαμε οι συγκεκριμένοι να υποστούν τις συνέπειες. Εμείς φέραμε γιατρό για το παιδάκι, είχε πάθει νευρικό κλονισμό».

Η «ανώνυμη» Άντα

ΣΤΗΝ αθηναϊκή... Άγρια Δύση που «ήταν θέλημα Θεού» να φθάσει, έχει καθημερινά να κάνει με τους νέους νόμους που στέλνουν από ΄κεί που ΄ρθαν όσους μετανάστες είχαν την ατυχία να φθάσουν στα νοσοκομεία χωρίς χαρτιά. Έχει να κάνει με εθνικιστές που σπάνε τζάμια και φωνάζουν συνθήματα.

Έχει όμως να κάνει και με τον κομμουνιστή μανάβη που «δεν γουστάρει την Εκκλησία» αλλά γουστάρει αυτόν και στέλνει προμήθειες δωρεάν. Και βρίσκουν σ΄ αυτόν καταφυγή από γυναίκες κακοποιημένες ως τη σύζυγο του Πρωθυπουργού. Για διαφορετικούς λόγους καθεμιά.

Οι κακοποιημένες για μια ζεστή κουβέντα και συμπαράσταση. Η κυρία Αντα Παπανδρέου για να συνδράμει αθόρυβα το έργο της «Κιβωτού» του. Το «ιερό απόρρητο» ισχύει για αμφότερες τις περιπτώσεις: «Δεν θέλω να μιλήσω ούτε για την απλή γυναίκα που έρχεται κοντά μας ούτε για την “επώνυμη” που βοηθάει θέλοντας να κρατηθεί μυστική η συμπαράστασή της και να γίνει “ανώνυμη”» λέει. Εκείνος ακούει αλλά δεν μαρτυρά.

Απλώς εύχεται «ο Χριστός να αναστήσει σε όλους μας την άδολη, την καθαρή αγάπη, τη ζωή μέσα μας, γιατί δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν ζουν. Έχουμε χαθεί μέσα στο εγώ μας».

Και για το τέλος φυλάει μια συμβουλή: «Να ανοιχτούμε ο ένας προς τον άλλον. Εκεί θα δούμε το θαύμα και στη δική μας τη ζωή».