Η τουρκική υπηκοότητα και το όραμα μιας Νέας Κωνσταντινούπολης

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 05 Ιουνίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Εθνικός Κήρυκας - Θεόδωρος Καλμούκος 01:05

Η απάντηση του αμερικανογεννημένου Μητροπολίτη Δαρδανελίων Νικήτα, ο οποίος διετέλεσε επί δεκαετία Μητροπολίτης Χονγκ - Κονγκ, στην ερώτηση γιατί λαμβάνει την τουρκική υπηκοότητα, στη χτεσινή έκδοση του «Εθνικού Κήρυκα», ήταν πράγματι αφοπλιστική. Είπε, πως «αν είναι για να ενισχύσουμε το Πατριαρχείο θα κάνω τα πάντα».

Ασχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την απάντηση αυτή, η πραγματικότητα, όπως έγραψα και το περασμένο Σαββατοκύριακο στη στήλη «Πρακτορικά», είναι ωμή κι είναι πικρή, θα έλεγα πόνος βαθύς κι αβάσταχτος καημός με πολλά αναπάντητα γιατί.

Είναι αλήθεια πως βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη «μικρόν προ του τέλους», αφού η συρρίκνωση της Ομογένειας εκεί είναι εφιαλτική, ενώ η λειψανδρία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο εμφανής διά γυμνού οφθαλμού, αρκεί έστω και μία φευγαλέα ματιά στην στελέχωση της λεγόμενης Πατριαρχικής Αυλής για να καταλάβει κανείς πολλά.

Κατανοούμε πλήρως τη βασανιστική υπαρκτική αγωνία του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την επιβίωση και το μέλλον του Πατριαρχείου. Το έχουμε πει κι άλλες φορές πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, είναι πράγματι ανήρ πλήρης χαρισμάτων και δωρεών άνωθεν, δίχως τούτο να σημαίνει ότι είναι αλάνθαστος.

Οσοι μάλιστα είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να τον συναναστραφούν εκ του συστάδην θα συμφωνήσουν, φαντάζομαι, με την επισήμανση πως εκπλήσσει και καταπλήσσει η σωματική και πνευματική του ρωμαλεότητα και αντοχή, αφού άλλωστε έχουν περάσει και τα χρόνια, είναι ήδη 70 ετών.

Μέσα στη βάσανο της αγωνίας του για τη βιολογική ανανέωση του Πατριαρχείου και το πολύ λεπτό και σοβαρό θέμα της διαδοχής στην Πατριαρχία, το οποίο πιστεύω ότι τον απασχολεί και πρέπει να τον απασχολεί διότι είναι ανήρ νουνεχής και γνωρίζει ότι ουδείς μόνιμος επί της γης, νομίζω, ότι έγκειται και η κίνησή του αυτή προς την τουρκική κυβέρνηση να δοθεί τουρκική υπηκοότητα στους ιεράρχες του εξωτερικού και ήδη βρισκόμαστε στα προκαταρκτικά στάδια της υλοποίησής της.

Πρόκειται θαρρώ για ένα πολύ ευαίσθητο από πολλές απόψεις θέμα, διότι ενέχει βιώματα, σκέψεις, ιστορικές μνήμες, που θέλουμε ή όχι τις κομίζουμε στο διάβα της ζωής μας, διότι για να τα πούμε ωμά τα πράγματα οι Τούρκοι είναι οι αδυσώπητοι σφαγείς και στυγεροί δολοφόνοι του Ελληνισμού.

Αλλωστε, οι ερειπωμένοι ναοί του Πόντου και της Μικράς Ασίας στους οποίους πηγαίνει και ιερουργεί άπαξ του έτους ο Πατριάρχης κατόπιν ειδικής αδείας είναι οι διαρκείς υπενθυμίσεις μιας άλλης Εκκλησίας και Ρωμιοσύνης που υπήρξε κάποτε εκεί. Αλλά και η κλειστή Σχολή της Χάλκης και η Αγιά Σοφιά η μεγάλη εκκλησιά του Γένους, για την οποία εσχάτως επιχειρούνται κάποιες γραφικές κινήσεις που μόνο θυμηδία προκαλούν, είναι στοιχεία τα οποία οφείλουν να μας κάνουν να σκεφθούμε πιο σοβαρά και πιο ψύχραιμα.

Η πραγματικότητα είναι μία κι είναι πικρή, πως οι Τούρκοι μας έχουν σαλαμοποιήσει, κι εμείς εξακολουθούμε αφελώς να ελπίζουμε.

Θα ήταν λόγου χάρη ασυγκρίτως καλύτερα αντί να ζητηθεί από τον σημερινό πρωθυπουργό της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν η παροχή της τουρκικής υπηκοότητας σε ιεράρχες του Θρόνου εκ του εξωτερικού με πρωθυπουργική απόφαση ή έστω με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, η οποία μπορεί εύκολα να ανατραπεί από έναν άλλο πρωθυπουργό ή ένα άλλο Υπουργικό Συμβούλιο, να γινόταν μία συνταγματική κατοχύρωση η οποία να διαλάμβανε την πρόβλεψη όλοι οι ιεράρχες της Ορθόδοξης Εκκλησίας ή έστω της λεγόμενης Ελληνόφωνης Ορθοδοξίας να είναι υποψήφιοι για τον Πατριαρχικό Θρόνο και να μπορούν όλοι οι ιεράρχες εντός και εκτός Τουρκίας να ψηφίζουν, και σ’ όποιον εκλέγεται να δίνεται η τουρκική υπηκοότητα.

Αλλωστε, υπάρχει και το προηγούμενο του Αθηναγόρα, ο οποίος εκλέχτηκε Οικουμενικός Πατριάρχης από Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη με το αεροσκάφος του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Χένρι Τρούμαν και οι Τούρκοι του έδωσαν την τουρκική υπηκοότητα επί του αεροσκάφους στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.

Κι έτσι θα σταματήσει και η απροκάλυπτη σκλαβιά και αιδώς της Ορθόδοξης Εκκλησίας που η Ενδημούσα Σύνοδος του Πατριαρχείου είναι υποχρεωμένη να υποβάλλει προς έγκριση στην τουρκική κυβέρνηση τον κατάλογο των ονομάτων των ιεραρχών υποψηφίων για την Πατριαρχία. Η τουρκική κυβέρνηση διατηρούσε πάντοτε (και ακόμα μέχρι σήμερα) το δικαίωμα διαγραφής από τον κατάλογο όποιον ιεράρχη θεωρεί ανεπιθύμητο, δηλαδή μιλούμε για τραγικές καταστάσεις. Στην τελευταία εκλογή του σημερινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, οι Τούρκοι δεν διέγραψαν κανέναν από τον κατάλογο. Ο κατ’ εξοχήν προβεβλημένος ήταν και ο τελικώς εκλεγείς Βαρθολομαίος, ο αριστέας πάντων, όπως είχαμε γράψει τότε.

Ο καιρός μαζεύει συνεχώς, η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει και για τον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Κατ’ αρχήν να δηλώσουμε απερίφραστα πως πιστεύουμε βαθύτατα «στα μη σαλευόμενα» κατά την Παύλεια έκφραση και πως η φυσική Εδρα του Πατριαρχείου είναι αναμφίβολα η Κωνσταντινούπολη.

Από την άλλη μεριά, θα πρέπει όμως να είμαστε και ρεαλιστές. Καλοί είναι οι θρύλοι και οι μύθοι του είδους «πάλι με χρόνια με καιρούς…», όμως η πικρή πραγματικότητα οφείλει να μας προσγειώνει διότι και η δική μας η γενιά έχει τις δικές της ιστορικές ευθύνες έναντι της Εκκλησίας και του Γένους και οι ευθύνες δεν αναλαμβάνονται με μεμψιμοιρίες και συναισθηματισμούς. Γι’ αυτό πρέπει να αρχίσουμε να ονειρευόμαστε μια Νέα Κωνσταντινούπολη εδώ, ναι εδώ στην Αμερική. Ιδού το όραμα!

Μπαίνω στο θέμα: Να αγοραστούν διακόσια εκτάρια γης κατά προτίμηση στη Νέα Υόρκη που είναι συγκεντρωμένος ο περισσότερος Ελληνισμός ή κι ακόμα στην Ουάσιγκτον για να προσιδιάζει καλύτερα στην εκκλησιολογία καθότι τυγχάνει η πρωτεύουσα της χώρας. Να ανοικοδομηθεί ένα καλαίσθητο Πατριαρχικό Μέγαρο κατά το πρότυπο και την αρχιτεκτονική δομή του υπάρχοντος στο Φανάρι, καθώς επίσης κι ένας ναός της Αγίας Σοφίας κατά το πρότυπο της Αγίας Σοφίας της Κωνσταντινούπολης μικρότερων φυσικά διαστάσεων, κι όλη αυτή η περιφέρεια να ονομαστεί Νέα Κωνσταντινούπολη και να αποτελέσει τη χειμερινή Εδρα του Οικουμενικού Πατριάρχη, ενώ η θερινή του Εδρα να εξακολουθήσει να είναι η Κωνσταντινούπολη. Κατά τη χειμερινή περίοδο που ο Πατριάρχης θα διαβιοί στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Κωνσταντινούπολη να ορίζεται Πατριαρχικός Επίτροπος.

Αλλωστε, σήμερα με την τεχνολογία και τις τηλεπικοινωνίες, η επικοινωνία είναι εύκολη υπόθεση. Εδώ θα έχει όλη την άνεση να κινείται, να δρα, να αποφασίζει, να συγκαλεί συσκέψεις και συνόδους άνετα, δίχως τις πιέσεις και καταπιέσεις των Τούρκων.

Η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης να ονομαστεί Νέα Χάλκη και να καταστεί η καλύτερη Θεολογική Σχολή του κόσμου.

Να υπαχθούν υπό το Πατριαρχείο όλες οι εν Αμερική Ορθόδοξες Δικαιοδοσίες και να διατηρεί η καθεμιά τα δικά της πολιτιστικά χαρακτηριστικά και γνωρίσματα και να «λαλεί έκαστος τη ιδία διαλέκτω», για να θυμηθούμε τον επιμερισμό της Πεντηκοστής, ο οποίος ωστόσο δεν κατάργησε το υπακτικό γεγονός της ενότητας.

Το Πατριαρχείο όχι μόνο δεν θα χάσει την οικουμενική του εμβέλεια, αλλά απεναντίας θα ενδυναμωθεί, θα στελεχωθεί, θα ξαναζωντανέψει για να το πούμε απλά.

Να συλλεχθεί αρχικά ένα ποσό εν είδει Ταμείου ή Κληροδοτήματος, ύψους εκατό εκατομμυρίων δολαρίων εκ των οποίων να αντλεί το Πατριαρχείο για τα λειτουργικά του έξοδα.

Να τονωθεί η εκκλησιαστικότητα της Ορθοδοξίας και η ιερή ελληνικότητα της Ομογένειας της Αμερικής, η οποία δυστυχώς με πρωτουργό σήμερα την Αρχιεπισκοπή, τους ιεράρχες και τους ιερείς, φθίνει δυστυχώς. Να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε από την αρχή αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι, κι αυτό που είναι Ελληνισμός ως η ιστορική πολιτιστική σάρκα της Ορθοδοξίας, από αυτό που δεν είναι.

Ενας καινούργιος κόσμος πλάθεται και αναπλάθεται, μας περνά και μας αφήνει πίσω κι εμείς έχουμε καταστεί «απομεινάρια» μιας άλλης ένδοξης εποχής, εγκυστωμένοι στα προνόμια και στους τίτλους χωρίς περιεχόμενο πλέον.

Το εγχείρημα δεν είναι εύκολο, είναι όμως εφικτό αν τολμήσουμε να οραματισθούμε το αύριο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.