Η Σχολή ως το σήμερα και το αύριο Εκκλησίας και Ομογένειας

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Θεόδωρος Καλμούκος / Εθνικός Κήρυκας 21:20

Το Ελληνικό Κολέγιο και η Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, μπήκαν και πάλι στο προσκήνιο με το δημοσίευμα στη χτεσινή μας έντυπη έκδοση σχετικά με την πρόθεσή τους για πώληση ακίνητης περιουσίας τους στην πολιτεία του Οχάιου, αλλά και μέρος από την ίδια την τοποθεσία της, στο Μπρουκλάιν της Μασαχουσέτης.

Κατ’ αρχήν να πούμε ότι το ξεπούλημα ακίνητης περιουσίας που ανήκει στην Εκκλησία και τα ιδρύματά της θα έπρεπε να είναι η έσχατη επιλογή των υπεύθυνων της διοίκησής τους, διότι το ρευστό αντίτιμο τελειώνει ή τρώγεται για να το πούμε όπως το λέγει ο λαός και δεν απομένει τίποτε.

Κι αν κάποιος επικαλεστεί πρακτικούς λόγους όσον αφορά το ακίνητο των 100 εκρών του Οχάιο, από την πώληση του οποίου η Σχολή προσδοκά να προσποριστεί 1.1 εκατομμύρια δολάρια, θα έλεγα πως εάν τα επενδύσει αυτά τα χρήματα τότε υπάρχει μία κάποια λογική εξήγηση. Εάν όμως πέσουν κι αυτά μέσα στο αχόρταγο χωνευτήρι του κεντρικού ταμείου και φαγωθούν, ε, τότε νομίζω ότι συντελείται εγκληματική πράξη, έστω κι αν αυτή η δωρηθείσα περιουσία βρίσκεται στο Οχάιο.

Και κάτι άλλο ακόμα, τίθεται και το ερώτημα αν και κατά πόσο είναι κατάλληλη η σημερινή εποχή λόγω της οικονομίας και της πτώσης της αξίας των ακινήτων για μία τέτοια κίνηση.

Oσον αφορά τη δεύτερη περίπτωση μέσα στην ίδια την τοποθεσία της Σχολής των επτά εκρών και της μονοκατοικίας, είμαι της γνώμης ότι ούτε καν θα έπρεπε να είχε περάσει από το μυαλό των υπεύθυνων της Σχολής, με πρώτον τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, ο οποίος είναι ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνός της, τόσο με την ιδιότητά του ως Αρχιεπισκόπου, όσον και μ’ εκείνη του προέδρου της Εφορίας, τα μέλη της οποίας τα διορίζει ο ίδιος, καθώς επίσης και την Εκτελεστική της Επιτροπή.

Η Σχολή σ’ αυτή την πλέον περίοπτη τοποθεσία της Βοστώνης που βρίσκεται πρέπει αν μπορεί να αγοράζει ακίνητη περιουσία, κι όχι να πουλά. Το γεγονός ότι η λεγόμενη περιουσία Μπαρλέτα που αγοράσθηκε πριν από πέντε χρόνια αντί 5.4 εκατομμύρια δολάρια και δεν στάθηκε δυνατόν να αποπληρωθεί παρά τις πολλές και διάφορες υποσχέσεις και εξαγγελίες προς τούτο και σήμερα γίνεται σκέψη για ξεπούλημα είναι δηλωτικό της γενικότερης κατάστασης που διέπει τη Σχολή. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι παραμένει αναξιοποίητη.

 

Το λεχθέν υπό του Τόμα Λέλον στη συνέντευξή του πως, «το σπίτι έχει χρησιμοποιηθεί για συνεδριάσεις και μερικές φορές για επισκέπτες. Καθώς μιλούμε τη στιγμή αυτή καταβάλλονται προσπάθειες για σημαντική χρηματοδότηση, για σημαντική χρήση της οικίας. Εάν έχεις ένα κομμάτι ακίνητης περιουσίας το οποίο έχει σπίτι επάνω, χρειάζεσαι χρηματοδότηση» είναι πραγματικά δηλωτικό πολλών πραγμάτων, διότι μιλούμε για παρέλευση πέντε ετών. Ας μη μείνουμε όμως σ’ αυτό, κι ας υπογραμμίσουμε πως πρέπει πάση θυσία να καταβληθεί κάθε προσπάθεια να μην πουληθεί αυτό το κομμάτι γης της Σχολής μ’ αυτό το οίκημα πάνω του.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για ξεπούλημα μέρους της οικοπεδικής έκτασης της Σχολής. Οπως αναφέραμε στο χτεσινό δημοσίευμα κι ο αείμνηστος Ιάκωβος είχε αρχίσει διαπραγματεύσεις για ξεπούλημα μέρους του οικοπέδου της, αλλά την τελευταία στιγμή ανακάλεσε όταν αποκάλυψε ο «Ε.Κ.» ότι η εταιρεία που επρόκειτο να το αγοράσει είχε κηρύξει πτώχευση σε άλλη Πολιτεία. Οταν ο Ιάκωβος περιήλθε σε καθεστώς εφησυχασμού ή συνταξιοδότησης αν προτιμάτε και άρχισε να βλέπει πιο νηφάλια και συνετά τα πράγματα, απαλλαγμένος από την έπαρση και τον εγωτισμό της εξουσίας, εξέφρασε ευγνωμοσύνη.

Σήμερα φαίνεται να βρισκόμαστε πάλι στα ίδια διλλήματα. Τα προβλήματα της Σχολής όχι δεν επιλύθηκαν, αλλά μάλλον επιδεινώθηκαν κιόλας, ενώ η σημερινή ηγεσία της Αρχιεπισκοπής φαίνεται μάλλον απρόθυμη, για να το πω όσο πιο κόσμια γίνεται, για να προβεί σε σοβαρές αποφάσεις και ανακατατάξεις.

Οταν πριν από εβδομήντα τρία χρόνια, το 1937, ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Αθηναγόρας και μετέπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης, ίδρυε στο Πάμφρετ του Κονέκτικατ τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, γνώριζε πολύ καλά πως χωρίς ένα τέτοιο εκπαιδευτήριο θα ετίθετο αργά ή γρήγορα εν αμφιβόλω η συνέχιση και το μέλλον της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και της Ομογένειας γενικά στην Αμερική.

Η κοινότητα-ενορία που είναι το βασικό κύτταρο δομικής συγκρότησης της Εκκλησίας και της Ομογένειας εκτενέστερα, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ικανούς, καταρτισμένους και μορφοποιημένους κατά Χριστό, δηλαδή ανθρώπους σωστούς με ήθος και ελληνοπρέπεια, Ελληνορθόδοξους ιερείς, οι οποίοι να έχουν διττή αποστολή, τη διακονία της Εκκλησίας και τη διατήρηση και προαγωγή του Ελληνισμού.

Να έχουν συνειδητοποιήσει τη μέγιστη αξία του Ελληνισμού, ο οποίος εξ’ υπαρχής εξέφρασε, διατύπωσε και προσέδωσε στον Χριστιανισμό και στην πλέον αυθεντική και αναλλοίωτη έκφραση και μορφή του, δηλαδή την Ορθοδοξία, την ιστορική πολιτιστική της σάρκα.

Ο Ελληνισμός με την διττή του έννοια και ιδιότητα, αφ’ ενός ως η ιερή ελληνικότητα με του οποίου τη γλώσσα, τη σκέψη, την αντιληπτική, την πνευματική δυναμική, μ’ άλλα λόγια το πολιτιστικό και πολιτισμικό υπόβαθρο με το οποίο εκφράσθηκε και στο οποίο στηρίχθηκε η Ορθοδοξία, αλλά και με την πολύ βασική έννοια και διάσταση πως την Ορθόδοξη Πίστη την έφεραν και την μεταφύτεψαν εδώ εξ’ Ελλάδος και από άλλες εστίες του Ελληνισμού, οι πρωτοπόροι Ελληνες μετανάστες.

 

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική δεν ιδρύθηκε ούτε από ιερωμένους ιεραποστόλους, ούτε από Επισκόπους και ιερείς, ούτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ούτε από την Εκκλησία της Ελλάδος επίσημα, αλλά είναι έργο ιερό των χειρών και των καρδιών των Ελλήνων πρωτοπόρων μεταναστών, οι οποίοι με στερήσεις, κόπους και δάκρυα, φτάνοντας στο σημείο να πουλούν ακόμα τα δαχτυλίδια και τα τιμαλφή τους, όπως συνέβη στην Αγία Τριάδα του Λόουελ, έχτισαν πέτρα την πέτρα, με δάκρυ και με αίμα τους ναούς και τα σχολεία. Στο Γούστερ της Μασαχουσέτης αγόραζαν ψωμί από ένα συγκεκριμένο φούρνο, κι ο φούρναρης από κάθε καρβέλι κρατούσε κι ένα σεντ και στο τέλος της εβδομάδας επιτροπή με επικεφαλής τον ιερέα περνούσε και συγκέντρωνε τα σεντς, κι έτσι χτίστηκε ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα και το ελληνικό του σχολείο.

Δεκάδες κοινότητες ξεκίνησαν αρχικά ως ελληνικά σχολεία και ως Ελληνικοί Σύλλογοι και Σύνδεσμοι, διότι εδώ που τα λέμε, η βαθιά λαχτάρα της καρδιάς των πρωτοπόρων μας ήταν κατ’ αρχήν να διασωθεί ο Ελληνισμός με όλα όσα συνεπάγεται, συμπεριλαμβανομένης και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κι όταν θεσπίσθηκε εδώ η κοινοτική-εκκλησιαστική ζωή, εστάλησαν Επίσκοποι και ιερείς για την κατά Χριστόν διαποίμανση του ευλογημένου και φιλότιμου ομογενειακού μας λαού.

Ο ιερεύς της κοινότητας ήταν ταυτόχρονα και δάσκαλος του ελληνικού της σχολείου, μέσα στο οποίο τα παιδιά των πρωτοπόρων Ελλήνων μεταναστών μαθήτευαν του Θεού τα πράγματα και του Γένους του Ελληνικού τα σπουδάγματα. Οι απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής είχαν ξεκάθαρη αποστολή, ιερατική-εκκλησιαστική και εθνική-ελληνική.

Μ’ αυτό το δίπτυχο στήθηκε το οικοδόμημα της εκκλησιαστικής και ομογενειακής μας παρουσίας και ζωής εδώ στην Αμερική, όχι ανεμπόδιστα, μήτε δίχως ρατσιστικές διακρίσεις και επιθέσεις απομεινάρια των οποίων είναι σήμερα πια κάποιες διασωσμένες πινακίδες σε μουσεία ιδιαίτερα στις νότιες πολιτείες της χώρας, του είδους «απαγορεύεται η είσοδος στους σκύλους, στους μαύρους και στους Eλληνες».

Παραμένει ανεξίτηλη η διήγηση του αείμνηστου Ιακώβου γι’ αυτή τη συγκεκριμένη πινακίδα, η οποία τον ώθησε και πήγε στην Αλαμπάμα και με κίνδυνο της ζωής του έγινε συνοδίτης και συνοδοιπόρος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του σύγχρονου προφήτη και ελευθερωτή των μαύρων της Αμερικής. Κι ήταν πράγματι ιστορικό και καθοριστικό εκείνο το πεζοπόρημα του Ιακώβου όχι μόνο για τους μαύρους, αλλά και για τους Eλληνες.

Τόσο το Ελληνικό Κολέγιο, όσο και η Θεολογική Σχολή χρειάζονται εκ βάθρων ανασυγκρότηση. Αρχίζοντας από το γεγονός ότι οι αριθμοί των φοιτητών για αμφότερα τα σχολεία είναι οδυνηρά χαμηλοί.

Η πλειάδα είναι μεγαλύτερης ηλικίας, 35 ετών και άνω, πολλοί βρίσκουν καταφύγιο στην ιεροσύνη για λόγους επαγγελματικής ασφάλειας ερχόμενοι από επαγγέλματα αποτυχημένα.

Υπάρχουν όμως κι άλλοι, λίγοι έστω, οι οποίοι νιώθουν έστω με καθυστέρηση την κλήση του Θεού στη ψυχή τους και αφιερώνονται στην ιεροσύνη προερχόμενοι μάλιστα από επιτυχημένους επαγγελματικούς τομείς και με ζηλευτή θύραθεν παιδεία.

Το μισό σχεδόν του φοιτητικού σώματος είναι έγγαμοι κι μαζί ως οικογένειες διαμένουν στους ειδικούς για εγγάμους κοιτώνες, κι έτσι εξηγείται η παρουσία των 50 και πλέον μικρών παιδιών στο χώρο της Σχολής.

Το θέμα των προσήλυτων που προέρχονται από άλλες Χριστιανικές Ομολογίες, όπως τον Ρωμαιοκαθολικισμό, τον Προτεσταντισμό και άλλες, οφείλει να προσεχθεί ιδιαίτερα διότι χειροτονούνται και τοποθετούνται ιερείς σε Ελληνορθόδοξες κοινότητες με τα συνήθη γνωστά προβλήματα, ενώ υπάρχουν και μερικοί οι οποίοι ξεχωρίζουν για την εκτίμησή τους στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.

Υπάρχει κι ένα άλλο ζήτημα, η εισδοχή ήδη χειροτονημένων ιερέων από σλαβικές καταβολές και Δικαιοδοσίες, Ρουμάνοι ως επί το πλείστον, οι οποίοι έρχονται στη δική μας Αρχιεπισκοπή επειδή είναι το χρυσόψαρο της Ορθοδοξίας και οι κοινότητές μας πληρώνουν αδρά σε μισθούς.

Το κόστος για τη λειτουργία του Ελληνικού Κολεγίου και της Θεολογικής Σχολής με σύνολο 190 φοιτητές ανέρχεται στα δέκα εκατομμύρια δολάρια το χρόνο.

Εδώ υπάρχει έντονη δυσαναλογία ανάμεσα στον αριθμό των φοιτητών και στο αστρονομικό ποσό των δέκα εκατομμυρίων για τη λειτουργία της Σχολής. Δεν μπορούμε να εξακολουθήσουμε με αυτούς τους αριθμούς των φοιτητών και με το ποσό των δέκα εκατομμυρίων που χρειάζεται η Σχολή κάθε χρόνο. Ο υπαλληλικός υδροκεφαλισμός αφαιμάσσει τη Σχολή.

Οι επισημάνσεις και τα παράπονα για το βαθμό κατάρτισης της πλειάδας των αποφοιτούντων από τελετουργικής, ομιλητικής, θεολογικής, ποιμαντικής και αναμφίβολα γλωσσικής πλευράς, είναι κραυγαλέες. Βέβαια υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις, περιπτώσεις αποφοιτούντων που είναι πράγματι δακτυλοδεικτούμενοι, αλλά όχι πολλοί.

Κατανοητό ότι έχουν αλλάξει τα κοινωνικά σχήματα και οι δυναμικές σήμερα και φυσικό είναι να αντανακλώνται και στη Σχολή, ωστόσο το μέγιστο ερώτημα είναι πόσο σοβαρά έχουμε πάρει το θέμα της καλλιέργειας των ιερατικών κλήσεων; Δεν είναι δυνατόν μία δυνατή και πολυπληθής Κοινότητα σαν την Ομογένειά μας να μην μπορεί να δώσει παιδιά νέα, πιστά, ηθικά, ελληνοπρεπή, στον ιερό κλήρο.

Δεν είναι δυνατόν έπειτα από επτά ή τέσσερα έτη σπουδών να μην είναι σε θέση πολλοί αποφοιτούντες από τη Σχολή ούτε καν να τελέσουν την Θεία Λειτουργία ή τα μυστήρια, ας αφήσουμε κατά μέρος την Μεγάλη Εβδομάδα.

Από τη μια μεριά όλοι προσπαθούν εναγωνίως, αρχίζοντας από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, την ελληνική κυβέρνηση, την εδώ Εκκλησία και Ομογένεια, για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και ορθώς ποιούν, αλλά από την άλλη μεριά εδώ μέσα στην καρδιά της καλύτερης πανεπιστημιούπολης των Ηνωμένων Πολιτειών και όχι μόνο, τη Βοστώνη, έχομε τη Θεολογική Σχολή και το Ελληνικό Κολέγιο σε κυριολεκτικά λιποθυμική κατάσταση. Μήπως πρέπει να ενδιαφερθούμε και γι’ αυτήν λίγο;

Τεκμήριο συνταρακτικό αυτής της επώδυνης πράγματι επισήμανσης, δηλαδή της παρακμιακής κατάστασης, είναι οι αριθμοί οι οποίοι έχουν τη δική τους ωμή γλώσσα την πέρα για πέρα πραγματική των καταστάσεων. Θα ήλπιζε κανείς πως ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος θα έκανε κάτι ουσιαστικό και ιστορικό για την ανέλιξη της Σχολής, καθότι δίδαξε σ’ αυτή επί σειρά ετών και γνωρίζει τα εντός της και τα εκτός της.

Το Ελληνικό Κολέγιο είτε θα πρέπει να αναδειχθεί και αναπτυχθεί σε Κέντρο Ελληνικών Σπουδών το καλύτερο στο είδος του, είτε να κλείσει, διότι δεν έχει νόημα να συντηρείται ένας ημιθανής οργανισμός σε Εντατική διαρκείας.

Ούτε η Θεολογική Σχολή μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει με αυτούς τους ρυθμούς, αριθμούς και νοοτροπία διότι δεν πάει πουθενά.

Είτε να αλλάξει άρδην και να καταρτίζει κληρικούς Ελληνορθόδοξους με το κυριολεκτικό περιεχόμενο του όρου, είτε να κλείσει και να μεταβαίνουν στην Ελλάδα τριάντα νέα παιδιά το χρόνο από τις κοινότητες και την Ομογένειά μας να σπουδάζουν και να επιστρέφουν καταρτισμένοι πλήρως. Αλλιώς το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ομογένειας του εδώ δεν διαφαίνεται ευοίωνο.