Ο Μητροπολίτης Πατρών τίμησε τούς 150 Αχαιούς Αγωνιστάς που πολέμησαν στην Κύπρο

Δημιουργηθηκε στις Παρασκευή, 12 Νοεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Με πληροφορίες από Ι.Μ. Πατρών 03:28

Μέσα στο κατάμεστο από κόσμο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 10-11-2010 λαμπρή και συγκινητική Εκδήλωση, κατά την οποία ο Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ετίμησε τους 150 Αχαιούς Αγωνιστάς, που πολέμησαν στην Κύπρο κατά την Τουρκική εισβολή το 1974.

Για πρώτη φορά η Εκκλησία, αποδίδει τον δίκαιο έπαινο και την δέουσα τιμή σε όλους εκείνους, οι οποίοι ευκλεώς αγωνίστηκαν, ηρωικώς έπεσαν η και αγνοούνται κατά τον ιερό αγώνα υπέρ πίστεως και Πατρίδος στην γη της Ελληνικής Μεγαλονήσου Κύπρου κατά το έτος 1974.

Το όλο κλίμα ήταν έντονα συγκινησιακά φορτισμένο κυρίως με την παρουσία των επιζώντων πολεμιστών και των συγγενών των φονευθέντων και αγνοουμένων.

Κατά την διάρκεια της Εκδηλώσεως, προβλήθηκε βιντεοταινία με πραγματικά γεγονότα από τις πολεμικές επιχειρήσεις στα πεδία των μαχών στην Κύπρο, ως και φωτογραφικό υλικό με τα πρόσωπα των φονευθέντων και των αγνοουμένων, ως και με πρόσωπα και σκηνές από την ζωή των επιζώντων πολεμιστών στα πεδία των μαχών στην Κύπρο.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο οποίος μη δυνάμενος εις τινα σημεία της ομιλίας να συγκρατήση τα δάκρυά του, είπε τα εξής:

«Ήταν 20 Ιουλίου 1974. Ανήμερα του Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου, όταν μαθεύτηκε, ότι έγινε η απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο. Το μεγάλο κακό που σιγόβραζε τόσα χρόνια και που το καλλιεργούσαν σκοτεινές δυνάμεις, ξέσπασε και γρήγορα βύθισε σε θρήνο και κλαυθμό τους Κυπρίους και τους Ελλαδίτες, αλλά και τους Έλληνες όπου γης.

Τα αποτελέσματα γνωστά. Τα προβλήματα μεγάλα μέχρι σήμερα. Οι πληγές ανοιχτές. Τα γεγονότα βοούν και οι τόποι μαρτυρούν για τους βανδαλισμούς, τις σφαγές, τα αποτρόπαια εγκλήματα, τις λεηλασίες, τους αγνοουμένους. Ο πόνος διάχυτος πάνω από το πανώριο Ελληνικό νησί.

Τα χρόνια περνούν και μεις θυμόμαστε τις ημέρες εκείνες, έχοντας ακόμα στ'αυτιά μας τον απόηχο, από τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα και από τα δελτία ειδήσεων, όπως μετεδίδοντο τότε. Ακόμα δε από τις εφημερίδες που με τον δικό τους παραστατικό τρόπο παρουσίαζαν τα θλιβερά γεγονότα.

Τα παιδιά μας σήμερα διαβάζουν την ιστορία(;) Μαθαίνουν περί των ημερών εκείνων και των θλιβερών και αιματωμένων γεγονότων και στιγμών(;) Δεν ξέρω κατά πόσο στην εποχή μας κατά την οποία έχουν αμβλυνθεί τα πάντα, μπορούν τα όσα αναφέραμε προηγουμένως να επιδράσουν καταλυτικά στις ψυχές των νέων ανθρώπων, των παιδιών μας.

Μέσα στο ρημαδιό και την κατάπτωση των αξιών και το γκρέμισμα της ελπίδος, θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχουν ανοικτά παράθυρα στις καρδιές δώρο Θεού μέσα από ειδικά χαρίσματα και πνευματικές αντιστάσεις, ώστε να μπαίνη το φως που θα καταυγάση το είναι των νέων Ελλήνων, προκειμένου το γένος μας να προχωρήση στην ιστορική σταυροαναστάσιμη πορεία του.

Μέσα απ'αυτό το ανοικτό παράθυρο της μνήμης και της τιμής, σε ήρωες και μάρτυρες που ευκλεώς αγωνίστηκαν και πολλοί από αυτούς ηρωικά έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος, ρίχνομε το φως της ιστορίας και του χρέους, ώστε να μη πέση της λήθης ο μανδύας πάνω από τα πρόσωπα και καλύψη την ιστορική αλήθεια που γράφτηκε με αγώνες, θυσίες και αίματα μαρτυρικά.

Η Κύπρος είναι ο μεγάλος μας πόνος, η παντοτεινή μας αγάπη, η αγιάτρευτη μέχρι σήμερα πληγή μας, το ματωμένο κομμάτι του είναι μας.

Όσο και αν κάποιοι θέλουν σήμερα τα γεγονότα να συγκαλύπτουν και λύσεις μετέωρες, άκαιρες, αταίριαστες να επιβάλλουν, εμείς θα θρηνούμε πάνω από τα σκλαβωμένα Ελληνοκυπριακά εδάφη, θα κλαίμε για την Κερύνεια και την Αμμόχωστο, για τον Άγιο Ανδρέα της Καρπασίας και τα άλλα μέρη που στενάζουν κάτω από την Τουρκική Κατοχή και θα ενώνομε τη φωνή μας με τον πολλάκις προδομένο Κυπριακό Ελληνισμό για δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος.

Και να θέλωμε να ξεχάσωμε, δεν μπορούμε. Και τα μάτια να κλείσωμε, τίποτε δεν επιτυγχάνομε.

Όσο ζουν μέσα μας οι ήρωες και ευτυχώς οι ήρωες ποτέ δεν πεθαίνουν, έχουν ήδη στην αθανασία περάση, θα παλεύη μέσα μας το θεριό που θα μας ξεσηκώνη για αγώνες για την λευτεριά και τη δόξα, για την τιμή και το χρέος, έναντι των προγόνων μας αλλά και έναντι του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος, το οποίο μόνο όταν έχη το σύνδεσμο με τις ζείδωρες του Γένους μας ρίζες, μπορεί να δώση καρπούς ευκλεείς.

Δεν μπορούμε να ξεχάσωμε, γιατί από τον τόπο μας ξεκίνησαν 150 και πλέον παλληκάρια τότε, για να πάνε στην γη της Κύπρου την Ελληνική και να υπερασπιστούν τα άγια εδάφη μας, τα ποτισμένα με τα αίματα του Εθνομάρτυρος Κυπριανού και του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη και τόσων άλλων παλληκαριών, λεοντόψυχων Ελλήνων Κυπρίων που με την ψυχή τους βροντοφώναξαν «Ελευθεριά για σένα ζω, για σε μόνο παλεύω, κι αν εις τον κόσμο δεν σε βρω αλλού θα σε γηρεύω».

Κάποιες μανάδες τότε, όταν τα παιδιά τους έφευγαν για την Κύπρο, από την γη της Αχαΐας,  γονάτισαν μπροστά στην Παναγιά και τον Άγιο Ανδρέα και έγινε ένα ο κλαυθμός τους με της μάνας του Κυρίου μας τα δάκρυα.

Κάποιες δεν ξαναείδαν τα παιδιά τους. Στα χωριά τους η μνήμη τους είναι ζωντανή, γιατί στέκεται μαρμαρωμένη η λεβεντιά τους, αετίσιο το φεγγοβόλο βλέμμα τους, οδοδείκτης στην πορεία των νεωτέρων, καύχημα για τον τόπο μας, στολίδια για τη γη της Αχαΐας.

Δεν μας επιτρέπει η έντονη παρουσία, το αίμα της θυσίας τους να λησμονήσουμε τους αγώνες του χθες, την πραγματικότητα του σήμερα και το τι δέον γενέσθαι για το αύριο.

 

Σε όποιον επισκέπτεται την Κύπρο, η ηρωική ψυχή του καθ'ενός και όλων μαζί κραυγάζει:

«Ω ξειν αγγέλειν Αχαιοίς, ότι τήδε κείμεθα τοις των ηρωικών προγόνων ημών ρήμασι πειθόμενοι».

Δεν μας επιτρέπουν, να ξεχάσωμε την τραγωδία και τα βάσανα, οι αγνοούμενοι αδελφοί μας ο Χρίστος ο Γρίβας, που με την ατσαλένια ομορφιά του και την ανοιχτή αγκαλιά του νοερά κατασπάζεται τους Πατρινούς συντοπίτες του από το μνημείο της τιμής στην οδό Έλληνος Στρατιώτου και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και Νικόλαος Κατούντας που και αυτόν ακόμα τον περιμένουν οι δικοί του στα πατρογονικά του.

Αλλά αν με ζωηρή φωνή μιλούν όσοι βρίσκονται σήμερα στον ουρανό, ήρωες αδελφοί μας, αν ξυπνάνε συνειδήσεις οι αγνοούμενοί μας, ακόμα πιο πολύ η δική σας ωραία, σεμνή μα τόσο ηχηρή παρουσία, ήρωες και αγωνιστές Αχαιοί, λεβέντες και παλληκάρια, που η εύνοια του Θεού, σας επεφύλαξε αυτή την τιμή να βρεθήτε σ'αυτές τις τόσο κρίσιμες για την πατρίδα μας, για την Ελληνική Μεγαλόνησο Κύπρο μας, εκεί στην πρώτη γραμμή, αμυνόμενοι της πατρώας τιμής και δόξας.

Καμάρι μας ο αγώνας σας, σεμνό καύχημά μας και ιερή υπερηφάνειά μας, ο κόπος σας, η αγωνία σας, η αυταπάρνησή σας, αφού τίποτα δεν βάλατε πάνω από το χρέος σας, μήτε πατέρα, μήτε μητέρα, μήτε άλλον τινά, αλλά με ενθουσιασμό και σφρίγος εσπεύσατε στο πεδίο των μαχών.

Ο Θεός ηθέλησε να γυρίσετε πίσω, αφήνοντας ένα κομμάτι του είναι σας, το σημαντικώτερο, εκεί στον τόπο της θυσίας και της προσφοράς, των αγώνων καί τοῦ κλέους.

Ήσασταν νέοι με μαύρα μαλλιά, παιδιά που σας αξίωσε ο Θεός να ζήσετε μέχρι σήμερα και να λευκανθήτε μέσα από τον δρόμο της τιμής, αφανείς συνεχιστές λαμπαδηδρόμοι, κρατώντας την φωτοφόρο δάδα, του πνευματικού φέγγους που λίγοι μπορούν, να κρατήσουν αναμμένη.

Σεμνά περνάτε μπροστά μας, άγνωστοι στους πολλούς, απαρατήρητοι, όμως εσείς έχετε το πλήρωμα της χαράς, διότι έχετε το ιερό προνόμιο του ήρωα, ένα προνόμιο που σπάνια κοσμεί την κεφαλή των θνητών. Έχετε το προνόμιο, να μιλάτε στα παιδιά σας για τις ημέρες της δόξης που ζήσατε, αλλά και τα παιδιά σας να καυχώνται για τους γονείς, που έκαναν υπερήφανο τον τόπο μας.

Κάποιοι από σας, μαζί με τις αναμνήσεις φέρατε πίσω και κάποια παράσημα, όχι τα ψεύτικα, τα μπρούτζινα η τα ασημένια, μα τα στίγματα για την πατρίδα, τις πληγές στο ηρωικό σας σώμα, που επιβεβαιώνουν τα όσα για την ένδοξη πατρίδα μας επάθατε. Τή λεβεντιά σας, η σημαία καλύπτει. Και κάθε της πτυχή κάνει την πνοή σας νοερά κραυγή η σιωπή κραυγάζουσα: «Ελευθερία η θάνατος».

Υπάρχει στ' αλήθεια μεγαλύτερη τιμή απ'αυτή; Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία; Πολλοί στηρίζουν τη ζωή τους στην κοσμική δόξα και στα πλούτη τα πρόσκαιρα, στην ματαιότητα του κόσμου τούτου.

Πόσο λάθος έκαναν και κάνουν! Η πραγματική ευτυχία είναι υπόθεση βαθειά, εσωτερική, είναι βίωμα καρδιάς. Οι αληθινά ευτυχισμένοι είναι οι μεγάλοι, οι υψιπέτες που δεν περιμένουν αναγνώριση από μικρούς, που ούτε ξέρουν, ούτε θέλουν να αποδίδουν τον έπαινο και την ευγνωμοσύνη είτε με λόγια, είτε με έργα.

Δεν ξέρουν, γιατί ποτέ δεν μπήκαν στήν διαδικασία να ξεπεράσουν την πεζότητα και δεν θέλουν γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν την σμικρότητά τους.

Εμείς οι Έλληνες υποφέραμε πολλές φορές απ'αυτόν τον επικίνδυνο πνευματικό νανισμό, που μας εξέθεσε και μας εκθέτει. Που πλήγωσε αγνές ψυχές και που συνεχίζει να πληγώνη.

Οι ήρωες είναι πάνω από αυτή την χαμερπή ύπαρξη των μικρών. Πετάνε ελεύθεροι από τέτοιους χαλινούς και δεσμά. Δεν περιμένουν τίποτα, γιατί ακριβώς είναι ελεύθεροι, όπως είστε και σεις.

Η προσφορά σας είναι τέτοια, που μόνο πνευματικά μπορεί να μετρηθή και έτσι να αποζημιωθή. Οποιοδήποτε άλλο μέτρο θα την μικρύνη, γιατί κανένα ανθρώπινο ζύγι δεν μπορεί απέναντί της να σταθή και κανένα ανθρώπινο νόμισμα δεν μπορεί να της προσφέρη την τιμή που της αξίζει.

Η προσφορά σας είναι τίμια και γι'αυτό ατίμητη. Μεγάλη και συγκλονιστική.

Μη παραπονεθήτε ποτέ, αν τυχόν κάποιοι σας ξέχασαν η δεν σας είπαν ευχαριστώ, αν ζήσατε πολλές φορές στην πνευματική η γενικώτερη μοναξιά σας η αν κάποιοι για το δρόμο πού τραβήξατε και πορευτήκατε τίποτε δεν κατάλαβαν. Η μοναξιά είναι το μεγάλο προνόμιο των μεγάλων, στους οποίους η ανθρωπότητα χρωστάει την οντότητά της, την ελευθερία της, το μέλλον της.

Όλα αυτά τα είχα στην καρδιά μου, ως θησαυρόν πολύτιμον και θέλησα να σας τα προσφέρω, ως αντίδωρον ευγνωμοσύνης και τιμής για τον αγώνα σας υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Για να σας προβάλω ως πρότυπα ανθρώπων Ελλήνων, που ανά πάσαν στιγμή είναι έτοιμοι, μη φειδόμενοι ουδ' αυτής της ζωής αυτών, να στρατευθούν υπέρ της γλυκυτάτης ημών πατρίδος και της αγίας και αμωμήτου ημών πίστεως, υπέρ της ανθρωπίνης αξιοπρεπείας και τιμής.

Να σας επαινέσω, παρ'ότι δεν το έχετε ανάγκη, για τις θυσίες σας και να σας ευχαριστήσω για την πολύτιμη προσφορά σας, που συνεχίζεται μέσα από την σεμνή και αθόρυβη ζωή σας, την ωραία οικογένειά σας και την θαυμάσια κοινωνική σας παρουσία.

Πριν αρκετούς μήνες, σε μία σεμνή εκδήλωση στο Δήμο Δύμης, τιμήθηκαν κάποιοι από σας. Έβλεπα τις φωτογραφίες σας τότε και την μορφή σας σήμερα. Ο χρόνος περνάει τόσο μα τόσο γρήγορα και μεις αλλάσομε και κάποια στιγμή φεύγομε από τα πρόσκαιρα.

Συγκινήθηκα πολύ εκείνη την ημέρα. Σκέφτηκα όμως, ότι μένει νέα πάντα η ψυχή, ο,τι και να συμβή στη ζωή μας.

 

Χαρές και πλούτη να χαθούν

και τα βασίλεια κι όλα

τίποτα δεν είναι, αν η ψυχή

μένει στητή κι ολόρθη.

 

Δεν μπορούμε να σας ξεχάσωμε, γιατί τη θυσία σας την διατηρεί νωπή το μνημείο, που στήθηκε στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεχνικού στην Πάτρα.

Δεν μπορούμε να σας ξεχάσωμε, γιατί στην Πάτρα έχομε τους εκ της μεγαλονήσου Κύπρου αδελφούς, που με την δραστηριότητά τους και την ενεργό συμμετοχή τους στα δρώμενα, κοινωνικά και πνευματικά αυτού του τόπου κρατούν άσβεστο τον ιερό σύνδεσμο με την ένδοξη και αιματοβαμμένη γενέτειρά τους.

Η σημερινή τιμή για σας είναι το ελάχιστο δείγμα της αναγνώρισης του αγώνα σας, της βαθειάς μας εκτίμησης και της πολλής μας αγάπης προς την σεμνή και διακριτική προσωπικότητά σας.

Θα σας συνοδεύη η ευχή μας και προσευχή μας, ώστε και στη συνέχεια να απολαμβάνετε όλα του Θεού τα αγαθά εν χαρά και αγαλλιάσει μετά των οικογένειών σας.

Πριν κλείσω την αναφορά μου αυτή στα πρόσωπά σας και τη θυσία σας εκφράζω τις θερμές ευχαριστίες σε όλους όσοι συνείργησαν για την πραγματοποίηση της Εορταστικής αυτής Εκδηλώσεως. Αχαιούς και Κυπρίους.

Τον κ. Πρέσβυ της Κύπρου κ. Ιωσήφ Ιωσήφ που είναι σήμερα κοντά μας,

Τους Άρχοντας του τόπου μας, Την Ένωση Κυπρίων Αχαΐας, Τον Σύλλογο Αχαιών Ακτή,

Τον Σύλλογο των Αχαιών αγωνιστών της Κύπρου 1974, Το Πανεπιστήμιο Πατρών. Τον κ. Πρύτανη για την σημερινή φιλοξενία, αλλά και διότι πάντοτε είναι πρόθυμος για όποια εξυπηρέτηση, σε μια άριστη συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη.

Τον Βυζαντινό χορό της Πολυφωνικής χορωδίας Πατρών,

Τα παιδιά του χορευτικού της Ενώσεως Κυπρίων Νομού Αχαΐας για την λεβέντικη και συγκινητική παρουσία  τους. Τον π. Πολύκαρπο Τσιμιτσό που είχε τον συντονισμό της Εκδήλωσης, τους συνεργάτας μου στα Γραφεία της Μητροπόλεως, Κληρικούς και Λαϊκούς και όλους εσάς τους ευσεβείς αδελφούς μας και συνεορταστάς μας.

Αδελφοί μου,

« Οι νεκροί έχουν τις δάφνες, οι αγνοούμενοι το "που" και το "γιατί" που ανεβαίνει ως παραπόνο στα πικραμένα χείλη των αγαπημένων τους. Οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι τις ουλές και τα εγκαύματα. Όλοι αυτοί που διαβήκαν ζωντανά  ανάμεσα στα λιωμένα σίδερα και τις σφαίρες, που άκουσαν να σφυρίζουν βασανιστικά, περνώντας τους όλμους, δίχως ποτέ να ακούσουν ένα "μπράβο", δεν γυρεύουν διθυράμβους ποιητών ούτε και μνημεία στις εισόδους των στρατοπέδων.

Δεν γύρεψαν χρήματα ούτε και τα χατήρια της πολιτείας. Ζήτησαν κάπου ανάμεσα στις γραμμές, που δεν γράφτηκαν, στις ιστορίες που δεν λέχτηκαν, την αλήθεια που δεν είναι μπορετό κανείς να τους ξεκαθαρίση, μια χαραμάδα για να στριμωχτή η θυσία η δική τους και των συμπολεμιστών τους. Έτσι για να μάθουν, κάποτε οι γενιές που θάρθουν. Να ναι για το αύριο ένα σημάδι, για να αποφύγουν οι επόμενοι καινούργιες προδοσίες».

Σας ευχαριστώ».