Μια ακόμη επιστολή προς τον αδελφό Αρτέμιο - "Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα."

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 01 Δεκεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 06:07

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει σήμερα Τετάρτη, 1 Δεκεμβρίου 2010 την επιστολή του Επισκόπου πρώην Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου (Γιέφτιτς) προς τον Επίσκοπο Αρτέμιο από τα Σερβικά στα Ελληνικά.

Η επιστολή έχει ως έξης:

Το Ευαγγέλιο του Χριστού, Θεού και Σωτήρος ημών και άπαντος του ανθρωπίνου γένους, άρχισε, και αρχίζει πάντοτε εκ νέου, με την σωτηριοφόρο προς όλους μας κλήση: «Mετανοείτε και πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω! Mετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών.»(Μαρκ. 1,15. Ματ. 4,17).

Ο αδελφός μας Αρτέμιος, που εκάρη μοναχός πριν από πενήντα χρόνια (και εγώ δέκα ημέρες αργότερα) από τον αγ. Ιουστίνο τον Νέο, λέει τώρα, όταν η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Σερβίας, λόγω της επίμονης εκ μέρους του υπονομεύσεως της Ενότητος και Καθολικότητος της Εκκλησίας του Χριστού, και του ήδη δημιουργθέντος σχίσματος, με  το να εισβάλλει ληστρικώς σε δύο μοναστήρια της Επισκοπής Ρασκοπριζρένης και να «λειτουργήσει» εκεί, καίτοι όντας υπό αργίαν, τον καθήρεσε και τον επανέφερε στην τάξη των μοναχών, πράγμα που σημαίνει ότι του υπενθύμισε εκείνη την αρχική και ποτέ παύουσα ευαγγελική μετάνοια, λέει λοιπόν, ότι επί πενήντα χρόνια «διακόνησε την Εκκλησία της Σερβίας» - το αν μετανοούσε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν το γνωρίζουμε, και φαίνεται ότι μάλλον όχι, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία – αυτός λοιπόν, τώρα θεώρησε πρέπον να καλέσει σε μετάνοια ολόκληρη την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, αναφέροντας ως πρόφαση τα λόγια του αββά Ιουστίνου: «υπάρχει διέξοδος σε όλα τα αδιέξοδα», ζητεί δηλαδή, μετάνοια μόνον από αυτούς, από τον Πατριάρχη δηλαδή και τους Επισκόπους, αλλά όχι μετάνοια από τον ίδιο, επειδή όλον αυτόν τον καιρό της επίμονης εναντίωσής του στο Άγιο Πνεύμα της εν Χριστώ ειρήνης και της εν τη Εκκλησία ενότητος, «την οποία /Εκκλησία/ διακόνησε» (όπως κόπτεται χωρίς να λέει ότι μόνασε χάριν της σωτηρίας του), δεν θεώρησε αναγκαίο, όλο αυτό το διάστημα, ούτε έστω μία φορά να μνημονεύσει την σωτηριοφόρο ευαγγελική μετάνοια. Αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά τουλάχιστον χάριν των λόγων του Χριστού: «ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν».

Ο αδελφός Αρτέμιος, ο οποίος πριν 50 έτη ενεδύθη το ράσο της μετανοίας, τώρα το προτείνει και το προσφέρει στους άλλους, ως διέξοδο από την κατάσταση στην οποία ο ίδιος περιήλθε και κατήντησε, καίτοι θα ήταν πολύ ευκολότερο, απλούστερο και ευαγγελικώς σωτήριο και για τον ίδιο αλλά και για εμάς, να ξεκινούσε από τον εαυτό του, έχοντας τουλάχιστον ως αφετηρία, ως ταπεινή προσευχή τον της χαρμολύπης ύμνο: «της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα Χριστέ».

Όχι, δεν το πράττει, παρά για πολλοστή φορά μέσω των ΜΜΕ - μέσω δηλαδή του παλαιόθεν προσφιλούς του τρόπου με τον οποίο ρίχνει στάχτη στα μάτια του κόσμου  ( κάνοντας δηλαδή την “εξομολόγηση” όχι στους αδελφούς του και πατέρες, αλλά σε δημοσιογράφους, σε «νομικούς» και ακριβούς «δικηγόρους») - αντί, σύμφωνα με την αιώνια χαρισματική εμπειρία της Εκκλησίας,  την εμπειρία των ευαγγελικώς συνειδητοποιημένων και υπευθύνων εκκλησιαστικών ανθρώπων και δη Αρχιλειτουργών, να υπακούσει στην ευαγγελική συμβουλή του Χριστού, την οποία η Μητέρα Εκκλησία του και Εκκλησία μας πολλές φορές έως τώρα έτεινε να εφαρμόσει σε αυτόν: «εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν , εάν δε μη ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα η δύο … εάν δε παρακούση αυτών, ειπέ τη εκκλησία…κ.τ.λ.» (Mt.18,15-17).

Ο αδελφός Αρτέμιος εχθές, ημέρα της εορτής των Αρχαγγέλων (και ημέρα της κουράς του), είπε ψέμματα ενώπιον Θεού και ανθρώπων λέγοντας, δημοσίως, ότι «δικάσθηκε αντισυνταγματικά και αντικανονικά», ότι δεν του δόθηκε καμμία ευκαιρία απολογίας, όπως ακόμη «και το ρωμαϊκό δίκαιο» επιβάλλει, και ότι το κατηγορητήριο που του προσάπτεται «δεν αποδεικνύει τίποτε»! κ.τ.λ. κ.ο.κ. (και όμως δεν έχει δώσει καμμία μέχρι τώρα απάντηση μέχρι τώρα στα αναφερόμενα ρητώς στο Συνοδικό κατηγορητήριο).

Ο Αρτέμιος και οι, δυστυχώς, μοιραίοι υποβολείς σύμβουλοι και συνεργάτες του του (αρχίζοντας από τον –μοιραίο για εκείνον- ήδη καθαιρεθέντα και αποσχηματοποιημένο Σ. Βιλόβσκι, έως και κάποιους  οιονεί νομικούς και οιονεί κανονολόγους, που στο σύνολό τους είναι einai «δικηγόροι ξύλινοι» και ως προς την  Εκκλησία του Χριστού «γραμματείς αγράμματοι», δεν θέλει να κατανοήσει ότι ο παραπάνω λόγος του Χριστού στο Ματθ. 18,15-17 έχει κατά κυριολεξία μεταφερθεί στον ιερό 74ο Αποστολικό Κανόνα (παρατίθεται στο κατηγορητήριό του), ο οποίος – θ. Κανών - μεταφέρει πιστά τον ευαγγελικό λόγο του Χριστού.

“Επίσκοπον κατηγορηθέντα… Εάν δε καλούμενος μη υπακούση, καλείσθω και δεύτερον, αποστελλομένων επ' αυτόν δύο επισκόπων. Εάν δε και ούτω μη υπακούση, καλείσθω και τρίτον, δυό πάλιν επισκόπων αποστελλομένων προς αυτόν.

Εάν δε και ούτω καταφρονήσας μη απαντήση, η Sύνοδος αποφαινέσθω κατ' αυτού τα δοκούντα· όπως μη δόξη κερδαίνειν φυγοδικών.(Το ίδιο περίπου λέει και ο 19ος Κανών της Συνόδου Καρχηδόνος και άλλοι Κανόνες, όπως και η μακραίωνη πράξη της Εκκλησίας, η οποία ταυτοχρόνως απαγορεύει την προσφυγή στα ρωμαϊκά και γενικά στα κοσμικά δικαστήρια, στα οποία αυτός ελπίζει).

Ο Αρτέμιος εκλήθη από την Ιερά Σύνοδο εις απολογίαν περισσότερες από τρεις φορές και περισσότερες από τρεις φορές ενέπαιξε τις, απαρτιζόμενες από δύο Επισκόπους, αποσταλείσες Συνοδικές Επιτροπές. Κατόπιν, αρχές Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, βρέθηκε να εμπαίζει και τον neo Πατριάρχη και την Σύνοδο, κάνοντας τον ανήξερο, και έπειτα, δυστυχώς, συνέχισε να λέει αδιάντροπα ψέμματα, όπως αναιδώς και τώρα ψεύδεται, διότι αποκρύπτει την αληθεια των γεγονότων και των παραβάσεών του, κανονικών και οικονομικών.

Την εποχή που εστάλη η πρώτη Επιτροπή, τον Μαϊο του 2006, υπήρξα, ως μέλος της τότε Συνοδικής Επιτροπής, προσωπικά, μάρτυρας του εμπαιγμού ημών των ιδίων και της Συνόδου από πλευράς του Αρτεμίου, η δε πρώτη αυτή Επιτροπή είχε συσταθεί μετά τα πυρά/πυροβολισμούς/ που εξαπέλυσαν οι συνεργάτες του  S. Vilovski εναντίον του γραμματέως της Επαρχίας, π. Σεργίου Στάνκοβιτς, των μικρών παιδιών(θυγατέρων) του και της πρεσβυτέρας του (το βράδυ του αγ. Γεωργίου του 2006 στο Ζβέτσαν, πλησίον της Μιτρόβιτσα), και τούτο επειδή ο π. Σέργιος, ως υπεύθυνος γραμματέας της Επισκοπής, άρχισε να αποκαλύπτει τις χρηματο-οικονομικές μηχανορραφίες και αδικοπραγίες του τότε πανίσχυρου επί της Επισκοπικής Επαρχίας και επί του ιδίου του Αρτεμίου Συμεών Βιλόβσκι και του κουμπάρου του P. Σούμποτιτσκι.

Όταν αυτή η φρικτή υπόθεση, πράξη τρομοκρατική μάλλον γνωστή μόνον από τον υπόκοσμο της μαφίας και όχι από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού, ετέθη υπ’όψιν του Αρτεμίου από εμάς, αυτός το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, και έτσι ειρωνικά φέρεται εδώ και καιρό καιρό όταν παρατίθενται ενώπιόν του οι αποδείξεις (π.χ. το ίδιο βράδυ, του αγ. Γεωργίου 2006, έσπευσε να δηλώσει:

«ένα είναι σίγουρο, ότι αυτά – τους πυροβολισμούς δηλαδή - τα έκαναν οι Αλβανοί», ενώ στην πραγματικότητα τα έκαναν πληρωμένοι γι’αυτό Σέρβοι, εκ των οποίων ένας, που το όνομά του είναι γνωστό (Ντάσιτς, αστυνομικός από το Πριλούζιε στο Κόσοβο), έχει καταδικασθεί και τιμωρηθεί με δύο χρόνια φυλάκιση, ωστόσο διέφυγε και σήμερα κρύβεται ζώντας με τον φόβο της συλλήψεως).

Η Σύνοδος της Ιεραρχίας του Μαΐου 2006, ομοφώνως εντέλλεται τον Επίσκοπο Αρτέμιο να απομακρύνει από το περιβάλλον του και από τις υπηρεσίες της Επισκοπής του, την μαφιόζικου χαρακτήρα ομάδα РАДЕ НЕИМАР ( αδελφοί Βιλόβσκι όπως και ο κουμπάρος τους Π. Σούμποτιτσκι) και να δικάσει εκκλησιαστικά τον Συμεών Βιλόβσκι.

Τότε, δυστυχώς, ο Αρτέμιος μας ενέπαιξε ασύστολα όλους, ακόμη και την ιεραρχία και  τον Πατριάρχη, ενώ τον καιρό εκείνο ο Πατριάρχης Παύλος ήταν ήδη αρκετά άρρωστος.

Ο Αρτέμιος εξαπάτησε και τις επόμενες Επιτροπές που του απεστάλησαν, αλλά και αγνόησε, αψήφησε τις κλήσεις να προσέλθει στην Σύνοδο, γι’ αυτό και μετά την έκθεση της τελευταίας Επισκοπικής Συνοδικής Επιτροπής της 10ης Φεβρουαρίου του τρέχοντος, απομακρύνθηκε από την Επαρχία του (με απόφαση που ελήφθη από την Διαρκή Ι. Σύνοδο την 11η και υπεγράφη την 13η Φεβρουαρίου 2010, αλλά  υπεγράφη και από τον ίδιο τον Αρτέμιο, την οποία υπογραφή του αρνήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου και εκ νέου στις 13 Οκτωβρίου, λέγοντας πως τότε έκανε λάθος που δέχθηκε να υπογράψει, και τώρα δεν μετανιώνει που την αποσύρει!

Προσέθεσε δε ότι εφ’ εξής δεν θα δέχεται καμία απόφαση της Συνόδου και της Ιεραρχίας, γι’ αυτό και του επεβλήθη αργία, την  οποία κράτησε μόνον για  ένα μήνα, αφού μετά άρχισε να «λειτουργεί»).

Ο φάκελος με το αποδεικτικό υλικό αυτής της τρίτης Επιτροπής ζυγίζει δεκάδες κιλά, η απόφαση δε της Συνόδου της Ιεραρχίας του Μαΐου 2010, επιβεβαίωσε τα πορίσματα της Επιτροπής και τις αποφάσεις της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ενώ ο διασυρμός εξ αιτίας της διεξαγομένης δίκης (λόγω της έξωθεν εικόνος προς τον πολύπαθο καταληστευμένο λαό του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίου), συγκαταβατικά και χάριν “οικονομίας”, απεφεύχθη δια της αποφάσεως περί εφησυχασμού (θέσεως εις διαθεσιμότητα-αποβολής του από την Επισκοπή-), τουτέστιν περί συνταξιοδοτήσεως του επ. Αρτεμίου, ως μονίμου απομακρύνσεως από την Επισκοπική Επαρχία.

Κωμικοτραγική είναι η «ερμηνεία» του Αρτεμίου να αποδεχθεί το «εφησυχάζειν» αλλά όχι και την «συνταξιοδότηση», σαν να μην είναι το ίδιο, όπως και το να ζητάει μισθό από την Σύνοδο και όχι να συγκατατίθεται σε μία συνταξιοδότηση που του ανήκει!

Ωστόσο, και αυτό πρέπει να ειπωθεί ανοιχτά, γιατί εδώ βρίσκεται και το κυρίως θέμα: ο Αρτέμιος έχει και σήμερα μεγάλες καταθέσεις σε αρκετές σερβικές (Komercijalna Banka) και ελληνικές τράπεζες (Εθνική Τράπεζα, οδός Τσιμισκή 11, Θεσσαλονίκη) και αυτούς τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους κρύβει όπως το φίδι κρύβει τα πόδια του.

 Γι’αυτό θα ήταν εντιμότερο να μας πει πόσα χρήματα, προερχόμενα από - και προοριζόμενα για - το Κοσσυφοπέδιο, για τον φτωχό και πάντοτε πάσχοντα εκεί Λαό μας, έχει στους τραπεζικούς λογαριασμούς του ο ίδιος και ο Βιλόβσκι, καθώς επίσης να επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην πρώην Εκκλησιαστική Επαρχία τους (η οποία ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας και δεν είναι ιδιωτικό τους φέουδο, το οποίο μπορούν να λυμαίνονται με την συμμορία τους ακόμη και μετά την καταδίκη και την καθαίρεσή τους), στην οποία άφησαν χρέη περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ.

Ο νυν μοναχός Αρτέμιος, παρά τον μοναχικό του όρκο /την υπόσχεσή του στον Χριστό/ περί πτωχείας, πενίας, ακτημοσύνης, σε γραπτή απαίτηση της Ιεράς Συνόδου να επιδείξει τους τραπεζικούς λογαριασμούς του, απάντησε το απίστευτο: «Άραγε η Σύνοδος δεν γνωρίζει ότι κατ’αυτόν τον τρόπο παραβιάζει το Σύνταγμα της Σερβικής Δημοκρατίας, το οποίο εγγυάται την προσωπική ιδιοκτησία»!

Αν oχι για κάποιον άλλο λόγο, ο Αρτέμιος και μόνον για αυτήν, και αυτού του είδους απάντηση του προς την Ιερά Σύνοδο  θα έπρεπε ενώπιον του Θεού, της Συνόδου και του Λαού του, να μετανοεί, επειδή, για να τα λέμε με το όνομά τους, εδώ πρόκειται περί κοινής κλοπής ξένων χρημάτων, αφού σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες ο Επίσκοπος δεν έχει «ιδιωτική περιουσία και ιδιοκτησία» (αν και οι «κανονικο-νομικοί» υποκριτές συνεργάτες και υποβολείς του Αρτεμίου του ψιθυρίζουν, σαν σε αμαθή και αδαή περί τους Κανόνες, ότι «οι κανόνες αυτό δεν το απαγορεύουν»!).

Ακόμη δύο επισημάνσεις σε τούτη την επιστολή. Ο αδελφός Αρτέμιος ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις της Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου «δεν είναι συνταγματικές, ούτε κανονικές», ενώ είναι ολοφάνερο ότι οι ισχυρισμοί του αυτοί είναι οι αποψιλωμένοι νοήματος!

Λες και η Σύνοδος οφείλει να λαμβάνει τις αποφάσεις της με τον τρόπο που αυτός αναμένει,αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει, μη διακρίνοντας το ότι θέτει τον ίδιο του τον εαυτό μεγαλομανικώς υπεράνω της Συνόδου της  Ιεραρχίας, η οποία αποτελεί τον μόνο αρμόδιο και θεόσδοτο ερμηνευτή της Κανονικής Παραδόσεως και είναι ο εκ του Παρακλήτου Πνεύματος παραδοθείς θεσμοθέτης αποστολικός, πατροπαραδοσιακός και καθολικός φύλακας και οδηγός της ζώσης ζωής της Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, της Εκκλησίας των Άγίων Αποστόλων και Πατέρων, των οποίων σήμερα διάδοχοι είναι ο Πατριάρχης και οι Επίσκοποι σε τούτην την Εκκλησία του Λαού του Θεού, ο οποίος ονομάζεται και είναι ο Ορθόδοξος Σερβικός, Αγιο-Σαββικός, Αγιο-Νικολαϊκός, Αγιο-Ιουστινικός πιστός Λαός του Χριστού (και όχι μια χούφτα αστόχαστων, κατ’ όνομα μόνον «μοναχών»,  διαδηλωτών στους δρόμους και στα ΜΜΕ με το φθηνοκομματικό, σύνθημα: «Μία είναι η Αλήθεια - ο  Δεσπότης Αρτέμιος!» παρά το του Ευαγγελίου ότι η Oδός και η Aλήθεια και η Zωή είναι ο Χριστός ο Θεάνθρωπος, (Ιω. 14,6)).

Ακόμη να προσθέσουμε, και αυτό είναι η δεύτερη, για αυτήν την φορά, επισήμανση σε τούτη την πικρή, ανοικτή και ειλικρινή επιστολή (όγδοη κατά σειράν έως τώρα), προς τον ακόμη αδελφό μας Αρτέμιο.

Αυτός ο αυτόκλητος και αυτοβασανισμένος «μάρτυρας», ο αυτοαποκαλούμενος  «Επίσκοπος εν εξορία», μέσα στην μεγαλομανία του ισχυρίζεται, ότι για τον ίδιο οι Συνοδικές αποφάσεις «δεν έχουν καμμία σημασία και καμμία ισχύ»  για τον ίδιο, προσθέτοντας για την ορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση λόγια ακατανόητα, λέγοντας ότι δεν βρίσκεται σε σχίσμα: «δεν αποσχίσθηκα από κανένα.

Εξακολουθώ να βρίσκομαι εν ενότητι με την Mία, Αγία, Kαθολική και Aποστολική Εκκλησία, όπως και με τους αγίους Αποστόλους και αγίους Πατέρες» (εφημερίδα “НОВОСТИ”  22/11/2010)! Προφανώς μία τέτοια άποψη και ένας τέτοιος ισχυρισμός, μετά την καθαίρεσή του από την Σύνοδο της Ιεραρχίας (20.11.2010), καταδεικνύει την βαθειά πνευματική του πλάνη, την αυταπάτη ενός τραγικού Επισκόπου, τώρα πλέον τραγικού μοναχού, που χωρίς ίχνος προσωπικής μετανοίας, χωρίς ενδεχομένως ευαγγελική και ανθρώπινη συνείδηση, κάνει μαθήματα περί μετανοίας στην Σύνοδο των Επισκόπων, επί κεφαλής της οποίας είναι - σύμφωνα με την Αγία, Ευαγγελική, Καθολική Παράδοση της παναιωνίου Ορθοδόξου Εκκλησίας (συγκεκριμένα δε, σύμφωνα με τον 34ο Αποστολικό Κανόνα, τον οποίο επί σειρά ετών ο Αρτέμιος εκουσίως αγνοούσε και καταπατούσε) - η Αγιότητά του ο Πατριάρχης και οι κανονικοί Αρχιερείς των επισκοπικών Επαρχιών, και ως τοιούτοι  αποτελούν την κανονική Συνοδικο-καθολική Ιεραρχία της Εκκλησίαs του Θεού στην Σερβία και στα εκκλησιαστικά μας εδάφη σε τούτη την βαλκανική χώρα, και όχι κάποια φανταστική, προτεσταντική, «αόρατη Εκκλησία», στην οποία φαντάζεται ότι ανήκει ο Αρτέμιος, με το παπικό του «αλάθητο» και επιπλέον «αναμάρτητο» και  την επινοημένη, εικονική (virtuаl) «εκκλησιολογία» του, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά προκάλυψη της πραγματικής σεκταριστικής νοοτροπίας της παρασυναγωγής του, και των 38 αποστησάντων από την Εκκλησία καλογήρων του (με μερικές παρόμοιες καλόγριες), πράγμα για το οποίο του έχω επίσης γράψει, άλλά και ως απάντησή του το μόνον που έκανε ήταν να μειδιάσει ειρωνικά, ο ειρωνευόμενος τα ιερά και τα όσια της Εκκλησίας του Σταυραναστασίμου Χριστού, όπως κάποτε μειδίασε ο σκαιός Διόσκουρος Αλεξανδρείας, όταν λόγω της τρις μη ανταποκρίσεως του στην κλήση της Συνόδου, εκθρονίσθηκε και καθαιρέθηκε, καίτοι επικαλούνταν του δικαιώματος του ως επιγόνου «του Κυρίλου του Μεγάλου», του Αγίου προκατόχου του.

Σε αυτήν την Ιερά Σύνοδο των Σέρβων Επισκόπων, τώρα είναι και κανονικώς εκλεγμένος Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης και Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου ο μέχρι τώρα Βοηθός Επίσκοπος Λιπλιάνου Θεοδόσιος, τον οποίο πριν από δύο περίπου έτη ο Συμεών και ο Αρτέμιος προσπάθησαν να εκδιώξουν από το Μοναστήρι Ντέτσανι και από την Επαρχία.

Όμως η Ιερά Σύνοδος είχε ήδη από τότε διακρίνει το που έγκειται το εκκλησιαστικό-κανονικό ολίσθημα των Αρτεμίου και Συμεών, και ως εκ τούτου εξουσιοδότησε τον Θεοδόσιο να αναλάβει υπεύθυνα τις αναγκαίες αναστηλώσεις των κατεστραμμένων από τους βαρβάρους Αλβανούς εκκλησιών και μονών, των αγιασμάτων των καθημαγμένων γαιών του  Κοσσυφοπεδίου-Μετοχίου, όπου αγίασαν οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες  Στέφανοs και Λάζαροs και οι υπόλοιποι ομολογητές της Πίστεως στον Σταυρό και στην του Χριστού και ημετέρα Ανάσταση.

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, λόγω της καταπατήσεως πλήθους Ι. Κανόνων-π.χ. ίδρυση Μονών σε ξένη Μητρόπολη, αγορά ιδιοκτήτων ακινήτων στο Βελιγράδι και αλλού, τα οποία είναι «γραμμένα» στο όνομά του, παραμονή και αντικανονική, βίαια εισβολή, την νύχτα της 18ης προς 19ης Νοεμβρίου, σε δύο Μοναστήρια της Μητροπόλεως Κοσσυφοπεδίου, η οποία Μητρόπολις είχε Κανονικό Τοποτηρητή και τώρα Κανονικό Επίσκοπο Ποιμενάρχη, το ότι εξακολουθούσε να λειτουργεί παρ’όλη την επιβολή σ’ αυτόν της αργίας, κ.ο.κ.- επανέφερε τον Αρτέμιο στο αρχικό σημείο της μοναχικής μετανοίας του, γεγονός που συμπτωματικά συνέπεσε με την 50η επέτειο της κουράς του, δίδοντάς του την δυνατότητα να επιστρέψει στην ευαγγελική αφετηρία της κοινής ημών σωτηρίας- της πανσωτηριοφόρου μετανοίας, καθιστώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του το αληθινό πρότυπο και οδηγό των περί αυτόν δύο-τριών δεκάδων ψευδοζηλωτών, κατ’ επίκλησιν μοναχών, η καλλίτερα περιπλανώμενων τυχοδιωκτών, οι οποίοι από τον αληθινό ορθόδοξο μοναχισμό δεν ενστερνίσθηκαν ούτε καν τα αρχικά γράμματα του ύμνου με τον οποίο αρχίσαμε τούτη την επιστολή: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα».

Ι. Μ. Τβέρντος, των Αγ. Αρχαγγέλων 2010.

+Επ. Αθανάσιος, εφησυχάζων Ερζεγοβίνης.