Από το Λεβερκούζεν στην Αχαρνών

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 12 Δεκεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Το Βήμα | Μαρία Αντωνιάδου 11:56

Στη Νικομήδεια τον 3ο αιώνα ο Άγιος Παντελεήμονας θεράπευε τους ασθενείς με την προσευχή του.

Στην «εκπνοή» του 2010 όλοι θέλουν να πιστεύουν ότι η συναυλία που θα δοθεί σε μερικές ώρες στον Ναό του Αγίου Παντελεήμονα, εκεί κάτω, στην Αχαρνών, θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για την αναβάθμιση της περιοχής και για τη θεραπεία των τραυμάτων της.

Τα νεοκλασικά σπίτια που δέσποζαν στις αρχές του περασμένου αιώνα δεν υπάρχουν πια.

Οι δικαστές, οι διπλωμάτες, οι γιατροί, οι άνθρωποι της διανόησης και της τέχνης που κάποτε περπατούσαν στους δρόμους και στα στενά της περιοχής αποτελούν θύμισες ενός όμορφου, αλλά μακρινού παρελθόντος.

Ο βασιλιάς Γεώργιος που θεμελίωσε τον Ναό έχει τοποθετηθεί προ πολλού στο πάνθεον της Ιστορίας. Και ο Ναός που αποτελούσε το μεγαλύτερο οικοδόμημα των Βαλκανίων (έχει χωρητικότητα 3.500 ατόμων), παρέδωσε τα «σκήπτρα» του, αφού «υποχώρησε» μπροστά στον όγκο του Αγίου Ανδρέα της Πάτρας και του Αγίου Σάββα του Βελιγραδίου.

Παρουσία του Προέδρου

Σήμερα όμως, 100 χρόνια μετά, ο Ναός-σύμβολο θα ανοίξει τις πύλες του, θα ξαναποκτήσει τη «λάμψη» του και θα υποδεχθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, τον πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής κ. Γιάννη Μάνο.

Οι μουσικές νότες των βιολιών, των βιολοντσέλων, των όμποε, των τυμπάνων και του πιάνου, η φωνή του Γιώργου Νταλάρα και η μουσική τους πανδαισία, βασισμένη στη χριστιανική μουσική παράδοση και κληρονομιά, θα αποτελέσουν μια μελωδική απάντηση σε όλους όσοι στοχοποιούν, περιθωριοποιούν, υποτιμούν, υποβαθμίζουν, γκετοποιούν ανθρώπους, ιδέες, απόψεις, θέσεις και αντιλήψεις.

«Πάτερ, τι συναυλία είναι αυτή;». Το ερώτημα δείχνει φαινομενικά απλό. Η απάντηση δύσκολη. Δύσκολη γιατί η κάθε λέξη, η κάθε κίνηση του προσώπου ή των χεριών μπορεί να παρερμηνευτεί.

 Και ο νέος άνθρωπος που καλείται να απαντήσει ξέρει ότι με τη στάση του μπορεί να εμπνεύσει τον σεβασμό αλλά και τον προβληματισμό στα μέλη του ποιμνίου του.

 Ο Αρχιμανδρίτης κ. Μάξιμος Παπαγιάννης βρίσκεται για μία ακόμη φορά στο μικροσκόπιο:

 «Είναι μια συναυλία αγάπης. Μια συναυλία χαράς, στο κλίμα αναμονής των Χριστουγέννων,που θέλει να αναδείξει τα πνευματικά και πολιτιστικά μας αγαθά. Μια συναυλία που θέλει να συμβάλει στην αναβάθμιση της περιοχής. Μια συναυλία που στοχεύει στην εξεύρεση τρόπων συνεργασίας του πνευματικού κόσμου για να δοθεί ένα μήνυμα κοινωνικής αλληλεγγύης στις δύσκολες εποχές που ζούμε » είναι η απάντηση που δίνει ο Αρχιμανδρίτης.

Ο πολιτισμός ενώνει

«Ο πολιτισμός », προσθέτει μιλώντας προς «Το Βήμα», « μπορεί να γίνει η κινητήρια δύναμη που συνενώνει ανθρώπους στην αντιμετώπιση των πολυποίκιλων προβλημάτων που ταλανίζουν την Ελλάδα γενικότερα και την περιοχή ειδικότερα. Με τον πολιτισμό», δηλώνει, «μπορούμε να αμβλύνουμε καταστάσεις, να δώσουμε οράματα, να συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε προβλήματα».

 Ακόμη και ο τρόπος που αποφασίστηκε να γίνει η συναυλία δείχνει ότι κάτι ιδιαίτερα όμορφο θα γινόταν στον Άγιο Παντελεήμονα.

 «Εγώ έψαχνα τον πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής για να παραχωρήσει η Μαντολινάτα και η χορωδία του Αγίου Παντελεήμονα μια συναυλία στο Μέγαρο. Εκείνος την ίδια εποχή με αναζητούσε για μια συναυλία της Καμεράτας στον Άγιο Παντελεήμονα. Ήταν εντυπωσιακό. Έτσι φτάσαμε» προσθέτει «στη σημερινή στιγμή ».

«Ο πνευματικός κόσμος σιωπά»

«Το πρόβλημα της περιοχής μας έγινε τεράστιο» επισημαίνει ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος «με την αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών. Η λαθρομετανάστευση όχι μόνο συνθλίβει την αξιοπρέπεια εκείνων που πείστηκαν να αναζητήσουν με αυτόν τον τρόπο ένα καλύτερο μέλλον, αλλά άλλαξε ριζικά και τη ζωή των ελλήνων κατοίκων, που είδαν και βλέπουν να υποβαθμίζεται η περιοχή τους, να αυξάνεται κατακόρυφα η εγκληματικότητα,η πορνεία,η παραβατικότητα γενικότερα.

Και η πικρία τους έγινε μεγαλύτερη εξαιτίας της απουσίας σχεδίου αντιμετώπισης των προβλημάτων και κατέληξε σε αγανάκτηση, βλέποντας την πολιτεία και τον πνευματικό κόσμο να σιωπούν και να αδιαφορούν, βλέποντας να καταστρέφεται η προσπάθειά τους να παραμείνουν εκεί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, ονειρεύτηκαν σε συνθήκες πολιτισμού.

Είναι πρέπον να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο γκετοποίησης του τόπου και των ανθρώπων. Αυτή την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία θα προσευχηθούμε για ένα καλύτερο μέλλον και το απόγευμα μέσω της πνευματικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς θα στείλουμε σε όλο τον κόσμο τον μήνυμα των Χριστουγέννων για αλληλεγγύη, αγάπη, κατανόηση, συνεργασία, αδελφοσύνη» λέει ο πατήρ Μάξιμος, καταλήγοντας ότι «οι επισκέπτες δεν πρέπει να ξεχάσουν τον Άγιο Παντελεήμονα και τα προβλήματά του την επόμενη ημέρα ».

«Πίνω καφέ με τους ενορίτες μου»

«Πριν από ένα χρόνο με κάλεσε ο Αρχιεπίσκοπος στο γραφείο του και μου είπε: “Εχω ένα διακόνημα για σένα. Θέλω να κάνεις υπακοή και να το αποδεχθείς”. Μου ανακοίνωσε ότι με ορίζει προϊστάμενο του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών.

Μόλις είχα έρθει από τη Γερμανία και δεν είχα επισκεφθεί ποτέ την περιοχή», αφηγείται στο «Βήμα» ο Μάξιμος Παπαγιάννης.

«Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την περιοχή και αντίκρισα τον Ναό ήταν την 1η Νοεμβρίου του 2009.Στην αρχή εντυπωσιάστηκα αλλά μετά την δεύτερη και την τρίτη Κυριακή που Λειτούργησα άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα όσα συνέβαιναν ή δεν συνέβαιναν».

Τα προβλήματα είναι πολλά. Όμως πρέπει να μάθεις και να ακούς.«Πίνω καφέ με τους ενορίτες μου. Τους ακούω. Έχω προσωπική επαφή μαζί τους. Όμως μαθαίνω και εγώ από αυτούς. Έμαθα για το κτήμα του Βόδαπου υπήρχε στην περιοχή με τα εκατοντάδες δέντρα. Για τα νεοκλασικά. Για τους δικαστές και τους διπλωμάτες. Για τη βρύση του Αγά...».

«Τα προβλήματα είναι πολλά και ο κόσμος περιμένει βοήθεια από την Εκκλησία» λέει ο Αρχιμανδρίτης, ο οποίος φαίνεται ότι έχει την εμπειρία δύσκολων καταστάσεων.

Ο ίδιος γεννήθηκε πριν από 42 χρόνια στο Λεβερκούζεν της Γερμανίας. Παιδί μεταναστών. Στα τρία του χρόνια μαζί με την αδελφή του, όπως εκατοντάδες άλλα παιδιά ελλήνων μεταναστών, στάλθηκε στους παππούδες στη Χαλκιδική. Εκεί μεγάλωσε. Εκεί διδάχθηκε για την Εκκλησία.

Στην Αθήνα σπούδασε Θεολογία και μετά στη ζωή του ήρθε η έξοδος από το «κλεινόν άστυ» της Ελλάδος.

Μόνον που η έξοδος δεν συνοδευόταν από την ανεύρεση του μεροκάματου, αυτό το διδάχθηκε αργότερα από τους Έλληνες της Στουτγάρδης, αλλά από σπουδές. Μεταπτυχιακές σπουδές στο Στρασβούργο στην Εκκλησιαστική Ιστορία. Σεμινάρια Θρησκευτικής Παιδαγωγικής στην Τυβίγγη και παρακολούθηση του κύκλου σπουδών για διδακτορικό στην Εκκλησιαστική Ιστορία με θέμα: «Η χρήση του Λειτουργικού Άρτου στην ιστορία του Σχίσματος από τον 11ο έως τον 13ο αιώνα».