Γιάννης Παρασκευαϊδης «Ο αδελφός μου ζει στις καρδιές όλων…»

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 23 Ιανουαρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Espresso | Νίκος Νικολίζας 01:51

Στον οίκο ευγηρίας Αγάπης Μέλαθρον - Άγιος Χαράλαμπος της Μητρόπολης Καλαβρύτων φιλοξενείται εδώ και τρία χρόνια ο αδελφός του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου Ιωάννης Παρασκευαΐδης, έπειτα από την τελευταία επιθυμία του σεπτού ιεράρχη, όπως την είχε εκφράσει στον εγκάρδιο φίλο του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, «πρόσεχε, σε παρακαλώ, τον αδελφό μου όταν φύγω» του είχε πει λίγο πριν κλείσει τα μάτια του ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος. Και εκείνος τήρησε κατά γράμμα τα λόγια του επιστήθιου φίλου του. 

Ο 85χρονος σήμερα γέροντας είναι για όλους τους φιλοξενούμενους του οίκου ευγηρίας ένα σεβαστό πρόσωπο, μιας και σ’ εκείνον βλέπουν τον μεγάλο ιεράρχη που αποδήμησε στις 28 Ιανουαρίου 2008 σε ηλικία εξήντα εννέα ετών.

«Δεν έχω παράπονο που δεν με επισκέπτονται ιεράρχες που είχε δίπλα του ο αδελφός μου. Καταλαβαίνω, έχουν πολλές ασχολίες. Όμως, ο Καλλίνικος έχει έρθει να με δει. Το ίδιο και απλοί ιερείς που βρίσκονταν στο πλευρό του» λέει ο Γιάννης Παρασκευαΐδης, μη θέλοντας να θίξει με αυτόν τον τρόπο τα πνευματικά παιδιά του Χριστόδουλου. 

Στις 23 Ιανουαρίου, ιεράρχες από όλα τα μέρη της Ελλάδας θα κάνουν το ετήσιο μνημόσυνο στην Παναγίτσα Παλαιού Φαλήρου παρόντος και του αδελφού του:

«Ο Χριστόδουλος δεν ξεχνιέται. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο θα μας λείπει. Ο αδελφός μου έβλεπε πολύ μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς, ο Θεός τον πήρε πολύ νωρίς κοντά του» λέει αποκλειστικά στην «Espresso της Κυριακής» και χαμηλώνει τα μάτια του με παράπονο.

«ΕΔΩ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΑΙ ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΕΝΑ ΨΥΓΕΙΟ, ΜΙΑ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ»

Το δωμάτιο 212 του οίκου ευγηρίας δεν έχει τίποτα περισσότερο από αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε, όπως μας εκμυστηρεύεται. Πάνω σε ένα μικρό κομοδίνο διακρίνεται η φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. «Εδώ με αγαπάνε και νιώθω καλύτερα από το σπίτι μου.

Δεν ζήτησα τίποτα περισσότερο από ένα κρεβάτι, ένα ψυγείο, μια τουαλέτα και βιβλία με τους λόγους του αδελφού μου» λέει και μας ξεναγεί με τις αφηγήσεις του στην κοινή ζωή του με τον Χριστόδουλο. 


Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ

Τα λεπτά, οι ώρες, οι ημέρες και οι νύχτες για τον Γιάννη Παρασκευαΐδη δεν περνούν εύκολα. Μια ζωή ολόκληρη ήταν στο πλευρό του.

Όταν μάλιστα οι πύρινοι λόγοι του Χριστόδουλου ξεσήκωναν τα πλήθη, ο Γιάννης Παρασκευαΐδης ήταν εκεί δίπλα του: «Ο Χριστόδουλος πάντα ήταν πνεύμα ανήσυχο. Από μικρό παιδί αποζητούσε κάτι περισσότερο από αυτό που ήθελαν τα άλλα παιδιά της Εκκλησίας. Αγαπούσε τη μόρφωση. Διάβαζε συνεχώς για την Ελλάδα, για τη θρησκεία, για το γένος μας. Έπειτα, γράφτηκε στην εκκλησιαστική χορωδία με τον Σπύρο Περιστέρη. Κατόπιν, πήγε στο ωδείο και έμαθε τους ύμνους. 

Οι γονείς μας υπήρξαν δύο φορές πρόσφυγες. Μία από τη Μικρά Ασία και άλλη μία από την Ξάνθη. Ο πατέρας μας ήταν έμπορος, πανέξυπνος άνθρωπος, και εκεί πάνω είχε εθνική δράση, οπότε ήταν δύσκολο να ζήσουμε.

Το 1941 λοιπόν, κατεβήκαμε στην Αθήνα, αρχικά στο Χαλάνδρι και μετά μετακομίσαμε στην Κυψέλη, που ήταν και ο θείος μας. Το 1945, όταν ανέβηκε ξανά στην Ξάνθη για να δει την περιουσία μας, είχαν καταστρέψει τα πάντα. Ετσι,  μείναμε μόνιμα στην Αθήνα.

Εμείς ως παιδιά ήμασταν απόλυτα συνδεδεμένα με τη χριστιανική και ενάρετη ζωή των γονέων μας. Η Ελλάδα για εμάς ήταν πάνω απ’ όλα» λέει και ένα γλυκό χαμόγελο διαφαίνεται στα χείλη του.

«Εγώ ποτέ δεν αντιμετώπισα τον Χριστόδουλο ως συνομήλικό μου, γιατί είχαμε δεκατρία χρόνια διαφορά. Πάντα με σεβόταν, αλλά κι εγώ πάντα τον άκουγα. Τα λόγια του ήταν σοφά. Οταν μπήκε στη Θεολογική Σχολή, γνωρίστηκε με τον Καλλίνικο και τον Αμβρόσιο και δημιούργησαν τη “Χρυσοπηγή”. Ο Καλλίνικος έγινε Πειραιώς, ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων και ο Χριστόδουλος εξελίχθηκε και έγινε Αρχιεπίσκοπος».


«Ηταν γελαστός άνθρωπος»

Η συζήτησή μας με τον 85χρονο γέροντα περισρτέφεται γύρω από τον χαρακτήρα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου: «Ηταν γελαστός άνθρωπος.

Δεν κρατούσε κακία σε κανέναν. Βοηθούσε πολύ κόσμο. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, δεν ήθελα να τον κουράζω και έτσι απέφευγα να τον ρωτάω. Μέρα και νύχτα έγραφε.

Ετοίμαζε συνεχώς λόγους του είτε για να τους πει στην εκκλησία είτε για να τους αφήσει πίσω του μετά θάνατον. Αλλοι τον έλεγαν ακραίο.

Γιατί; Επειδή έλεγε την αλήθεια τον χαρακτήριζαν έτσι; Είχε μεγάλες ανησυχίες για τη γλώσσα, για το έθνος και τη θρησκεία μας. Όλα αυτά η Εκκλησία πρέπει να τα αναφέρει στο εκκλησίασμα, στους πολίτες». 

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

Η συζήτησή μας φτάνει και στο παράπονο του Χριστόδουλου: «Στεναχωριόταν, όταν δεν αναγνώριζαν το έργο του. Είχε μεγάλη πικρία γι’ αυτό. Και κυρίως, λυπόνταν όταν οι δημοσιογράφοι διαστρέβλωναν τους λόγους του. Μου έλεγε “βρε Γιάννη, είναι δυνατόν άλλα να λέω εγώ το πρωί και άλλα να δείχνουν ότι είπα το βράδυ; Αφού τα έχω γραμμένα όσα θα πω. Μήπως θέλουν να με βγάλουν αλλόφρονα;”. Αυτή η πικρία δυστυχώς επιδείνωσε την αρρώστια του, όμως τους συγχώρεσε όλους πριν φύγει».

«ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΤΕΞΕ...»

Τα μάτια του 85χρονου γέροντα γεμίζουν δάκρυα. Θυμάται τις τελευταίες στιγμές του και ένας κόμπος σταματάει τη συζήτηση: «Τα φάρμακα που του έδωσαν στην Αμερική δεν τα άντεξε ο οργανισμός του και έτσι έφυγε από κοντά μας.

Εκείνες τις τελευταίες ώρες δεν μιλούσε πολύ, όμως πονούσε υπερβολικά, παρ’ όλο που δεν ήθελε να το δείξει σε όλους εμάς. Εκείνος μας έδινε κουράγιο. Το τελευταίο εικοσιτετράωρο ήταν σε καταστολή. Δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα». 

Λίγο πριν φύγουμε από τον οίκο ευγηρίας μας διαβάζει τα τελευταία λόγια του αδελφού του που εκφώνησε τον Δεκέμβριο του 2008:

«Σταθείτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την ένιωσαν οι αείμνηστοι πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει».