Η δόξα δεν αγαπά τα ημίμετρα, ιεροποιεί και καθαγιάζει μονάχα τα “είδωλα”, έστω και αν η διαπίστωση αυτή είναι μια πολιτιστική παρακμή. Η θέση του Αρχιεπισκόπου άλλωστε δεν είναι μόνο θέση πνευματικού χαρακτήρα αλλά εμπεριέχει και άλλες περισσότερο κοσμικές ιδιότητες.

Η προηγούμενη γενιά στον χώρο της Εκκλησίας επέλεξε ως πρότυπο τον μακαριστό Χριστόδουλο. Και αυτό γιατί διέθετε την ικανότητα να πείσει οτι δεν ήταν τελικά ένας ακόμα έμπορος του ονείρου, αλλά είχε στόχο να μας πείσει οτι πουλήσαμε την ψυχή μας για κάμποσα κίβδηλα νομίσματα και αυτό θα ήταν άμεσα αναγκαίο να αλλάξει.

Στη σημερινή δύσκολη εποχή όπου ακόμα και ο Φάουστ δεν θα διακινδύνευε να πουλήσει τον εαυτό του στο διάβολο παρά μονάχα σε κάποιο τηλεοπτικό παιχνίδι, ο μακαριστός Χριστόδουλος θα μπορούσε να το διαχειριστεί σε αντίθεση με τον σιωπηλό κ. Ιερώνυμο.

Ο Χριστόδουλος εν τέλει είχε αντιληφθεί οτι ήδη έχουμε περάσει για καλά στα μονοπάτια του κόσμου των media και σε αυτό το πανηγύρι της μυθοποίησης είναι άσκοποι και μάταιοι οι αφορισμοί και κυρίως οι αναίτιες συγκρούσεις. Είχε αντιληφθεί οτι μόνο με συμμαχίες θα μπορούσε να κάνει η εκκλησία ουσιαστικά βήματα προς τα εμπρός.

Η σημερινή κατάσταση στον χώρο της Διοικούσης Εκκλησίας, πέραν απο την τυπολατρία και την ελλειπή γνώση των τεκταινόμενων και συγκλονιστικών δομικών αλλαγών στην κοινωνία, χαρακτηρίζεται απο έντονο παρασκήνιο το οποίο εν πολλοίς φαίνεται να προσδιορίζει τις μελλοντικές εξελίξεις.

Η τρίχρονη σιωπή του Αρχιεπισκόπου έσπασε βιαίως με εκείνη την εγκύκλιο “προς τον λαό”. Οι συνεργάτες του κ. Ιερώνυμου ένιωσαν αρχικά αμήχανοι. Τελικά γνώριζε ή όχι ο Αρχιεπίσκοπος το σκληρό περιεχόμενο του κειμένου; Μετά απο αρκετές ώρες σιωπής το Γραφείο Τύπου της Αρχιεπισκοπής αλλά και οι διαρροές προς τον Τύπο σημείωναν οτι: “Ο Αρχιεπίσκοπος στήριξε απο την πρώτη στιγμή την έκδοση, την σύνταξη, την εκτύπωση και την διανομή της εγκυκλίου “Προς τον λαό”.

Πουθενά όμως δεν γίνεται αναφορά για το περιεχόμενο. Είναι πασίδηλο οτι κάποιοι επιχείρησαν και τα κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τον Αρχιεπίσκοπο παρά τα αντιθέτως λεγόμενα.

Η χειρονομία αυτή εκ μέρους των πρωταγωνιστών της υπόθεσης θα μπορούσε ανέτως να χαρακτηρισθεί και ως η πρώτη ουσιαστική κίνηση αμφισβήτησης του κ. Ιερώνυμου απο την ημέρα ανάρρησης του στον Αρχιεπισκοπικό θώκο.

Φυσικά δεν μπορεί ουδείς να υποστηρίξει οτι πρόκειται για μια επιπόλαιη πρόχειρη και στιγμιαία κίνηση. Αυτοί που ανέλαβαν την πρωτοβουλία είναι προφανές οτι στο μυαλό τους έχουν την “επόμενη μέρα”. Την ημέρα διαδοχής.

Είναι πάντως βέβαιο οτι δεν “παίζουν” όλοι οι “δελφίνοι” με τους ίδιους όρους. Ο καθένας φαίνεται-και είναι απολύτως λογικό- να έχει επιλέξει τον δικό του τρόπο για να κινηθεί. Κυρίως αυτό που μετράει είναι οι συμμαχίες που θα διαμορφωθούν και είναι αυτές που σε μεγάλο βαθμό θα δώσουν σε κάποιον εξ αυτών το προβάδισμα και εν τέλει να κερδίσει την μάχη της διαδοχής.

Αλλά και τα υποκριτικά του τύπου: “Μα είναι δυνατόν να μιλάμε για διαδοχή; Ο Μακαριότατος είναι εδώ και παράγει έργο, στηρίζει την Εκκλησία” δεν φαίνεται να τα πιστεύει κανείς πλέον αφού το περιβάλλον είναι μάλλον ξεκάθαρο ως προς τις εξελίξεις.

Ο Ιγνάτιος Δημητριάδος , ο Καισαριανής Δανιήλ, ο Σύρου και Μυκόνου Δωρόθεος, ο Πειραιώς Σεραφείμ, ακόμα και ο Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος -ο οποίος διαθέτει μεγάλα αποθέματα πνευματικότητας- είναι σε στάση “παρά πόδα”.

Περιμένουν υπομονετικά και κινούνται αναλόγως ο καθένας. Στην παρούσα φάση δεν δείχνουν καμία απολύτως διάθεση να ανοίξουν τα χαρτιά τους αλλά περιορίζονται σε άκρως παρασκηνιακές κινήσεις με στόχο την εδραίωση συμμαχιών τόσο μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, όσο και στον πολιτικό και τον χώρο του Τύπου.

Αξίζει να σημειωθεί οτι περισσότεροι εκ των “δελφίνων” υποστηρίζουν οτι ο κ. Ιερώνυμος δεν είναι σε θέση-δεν ήταν ποτέ- να περάσει τα μηνύματα στο ευρύτερο κοινό. Παράλληλα επιχειρούν να ιδεολογικοποιήσουν της όποια σχέση του Αρχιεπισκόπου με την Κυβέρνηση επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να ερμηνεύσουν την τρίχρονη σιωπή του ακόμα και σε κεντρικά ζητήματα.

Αλλά δεν είναι μόνο το πολιτικό σκέλος των ενστάσεων που φανερά η κρυφά διοχετεύεται είναι και το εκκλησιαστικό σκέλος. Δεν είναι λίγοι οι Ιεράρχες που υποστηρίζουν οτι η στενή επαφή και προσκόλληση του Αρχιεπισκόπου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν βοήθησε την Ελλαδική Εκκλησία αντιθέτως μάλιστα έκανε ζημιά.