Απώλεια για την Εκκλησία η παραίτηση του Μητροπολίτη Μαξίμου

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Εθνικός Κήρυκας - Θεόδ. Καλμούκος 22.13

Η πρόσφατη παραίτηση του Μητροπολίτη Πιτσβούργου Μάξιμου από την ενεργό διακονία έκανε αναμφίβολα την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, την Ομογένεια και την Ορθόδοξη Εκκλησία γενικότερα πολύ πιο φτωχή, επειδή ακριβώς ο Μητροπολίτης Μάξιμος είναι κατά κοινή ομολογία ένας ιεράρχης ήθους, γνώσεων και γνώσης.

Συνάμα είναι ένας σεμνός ιεράρχης, όπως πολύ εύστοχα τον χαρακτήρισε ο πρωτοσέλιδος τίτλος μας στο σχετικό δημοσίευμα προχτές για την αποχώρησή του.

Τον διακρίνει το μέτρο, μία έμφυτη καλοσύνη και μία αυθεντική απλότητα, στοιχεία που τον κάνουν ανθρώπινο και προσιτό σε όλους, από τα μικρά παιδιά μέχρι τους μεγαλύτερους.

Είναι μ’ ένα λόγο άνθρωπος του Θεού και άνθρωπος του ανθρώπου. Αγαπά τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο.

Ας μου συγχωρεθεί τούτη η κατάθεση της προσωπικής μαρτυρίας, αλλά έτσι γνώρισα τον Μητροπολίτη Μάξιμο στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη δεκαετία του 1970. Και επί πλέον ως δάσκαλο σοφό και καταρτισμένο, ως κληρικό με το κυριολεκτικό περιεχόμενο του όρου, δηλαδή «κλητό του Θεού» και «σώο οικονόμο των μυστηρίων Του».

Ηταν για τους φοιτητές, δάσκαλος, φίλος, πατέρας κι αδελφός, άνθρωπος ο οποίος μιλούσε πιο πολύ με το παράδειγμα και με τη σιωπή του.

Ο π. Μάξιμος ήταν ο πιο αγαπητός μας καθηγητής. Μας δίδασκε Συστηματική Θεολογία, Ευχαριστιακή Εκκλησιολογία, Πνευματολογία, Τριαδολογία, Παλαμική Θεολογία διάκρισης ουσίας και ενεργειών του Θεού.

Τις Κυριακές μέσα στα κρύα, τα χιόνια και τις βροχές, πήγαινε τρεις ώρες οδικώς να λειτουργήσει στη μικρή κοινότητα του Αγίου Βασιλείου στο Νιούπορτ του Νιου Χαμσάιρ χωρίς αμοιβή βέβαια.

Ολοι οι φοιτητές σεβόμασταν τον π. Μάξιμο διότι πρώτος εκείνος σεβόταν εμάς. Η Θεολογική Σχολή τότε ήταν ένα πραγματικό Θεολογικό φυτώριο με εκκλησιαστικότητα και ελληνικότητα, στοιχεία τα οποία εύρισκαν στο πρόσωπο του π. Μαξίμου στήριξη και έκφραση.

Κι ενώ ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, είχε κάνει Επισκόπους νανικά αναστήματα, παραγκώνιζε τον π. Μάξιμο, ώσπου του το υπέδειξαν από το Πατριαρχείο και τότε τον «σύστησε» προς επισκοποίηση και συνάμα τον απομάκρυνε από τη Σχολή, η οποία πλέον άρχισε να λαμβάνει «ετέρα μορφή», τη στιγμή που θα μπορούσε κάλλιστα ο π. Μάξιμος να ήταν ποιμενάρχης της Βοστώνης και ταυτόχρονα Σχολάρχης της Σχολής.

Δυστυχώς στάθηκαν άτυχες και οι δύο, όπως αποδεικνύουν τα πράγματα εκ των υστέρων.

Ο Μητροπολίτης Μάξιμος απήλθε της ενεργού διακονίας με μία σύντομη ιδιόχειρη επιστολή-παραίτηση προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο επικαλούμενος λόγους υγείας, μια πράξη που δηλώνει άνθρωπο συνετό και απελευθερωμένο από εγκυστώσεις σε θέσεις και εξουσίες, ο οποίος όπως πάντοτε έτσι και τώρα έβαλε την Εκκλησία πάνω απ’ όλα.

Αλίμονο σ’ εκείνους οι οποίοι δεν συναισθάνονται αυτό που είναι κι αυτό που εκπροσωπούν και οι οποίοι όφειλαν να είχαν αποσυρθεί προ πολλού αν όχι για λόγους υγείας, αλλά για λόγους της καταστροφής που επιφέρουν στην Εκκλησία, αφού δημιουργούν καθημερινά ρηγματώδεις καταστάσεις στις κοινότητες, βάζοντας αδελφό κληρικό εναντίον άλλου αδελφού κληρικού και λαϊκό εναντίον άλλου λαϊκού, ζώντας τρυφηλή ζωή και σκανδαλίζοντας μικρούς και μεγάλους.

Και κάτι άλλο ακόμα, αν υπήρχε ουσιαστικό ενδιαφέρον, αγωνία και όραμα για την Εκκλησία και την Ομογένεια της Αμερικής, όφειλε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να μην προχωρήσει στην πλήρωση της χηρεύουσας Μητρόπολης Πιτσβούργου με άλλον κυρίαρχο Μητροπολίτη, αλλά να τοποθετήσει απλώς έναν βοηθό Επίσκοπο ώστε να τολμήσει βαθμηδόν (το Πατριαρχείο) να καταργήσει τις Μητροπόλεις και τους Μητροπολίτες, καθώς θα απέρχονται ένας-ένας, διότι η Μητροπολιτοποίηση αποδείχθηκε τελικά ο αργός θάνατος της Αρχιεπισκοπής.

Προϋπόθεση βέβαια να αναλάβει την Αρχιεπισκοπία ένας ικανός ιεράρχης.

Φυσικά δεν λανθάνει της γνώσης μας η Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και Θεολογία της τοπικής Εκκλησίας, πλην όμως τα εδώ πολιτιστικά, κοινωνικά, δομικά και περιβαλλοντολογικά συμβεβηκότα είναι διαφορετικά. Οσο λαθεμένη κι αν φαίνεται η διοικητική μονολιθικότητα, άλλο τόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε και η Μητροπολιτοποίηση τουλάχιστον για τη δική μας εδώ Αρχιεπισκοπή Αμερικής.

Αλλωστε, για να λειτουργήσει η συνοδικότητα χρειάζεται να απαρτίζεται από σεμνούς και αγιασμένους ανθρώπους.

Με τις υποκρισίες και τις εξουσιαστικές φεουδαρχίες δεν γίνεται τίποτε.

Η νοοτροπία και η κουλτούρα που γέννησαν το εκτρωματικό «τον δεσπότην και αρχιερέα ημών», μεταποιώντας τον Επίσκοπο από Πατέρα και Προεστό της Ευχαριστιακής Σύναξης, σ’ έναν αδέξιο «μάνατζερ» και διεκπεραιωτή πιστοποιητικών γάμων και βαπτίσεων, δεν μπορεί να υπάρξει στην Αμερική, αλλά ούτε και πουθενά αλλού πλέον σήμερα.

Δεν είναι δυνατόν πια πρόσωπα κραυγαλέας ανικανότητας να τοποθετούνται σε ηγετικές εκκλησιαστικές θέσεις επειδή έτυχε να είναι βαλιτσοκουβαλητές. Ούτε να προωθούνται για Επίσκοποι άνθρωποι λειψοί και ακατάρτιστοι θεολογικά και προβληματικοί γενικά.

Ο Μητροπολίτης Μάξιμος παραιτήθηκε, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ένας άλλος Μάξιμος να τον αντικαταστήσει. Οχι δεν υπάρχει, κι αυτό είναι το δράμα της Εκκλησίας μας, αλλά κι ο εφιάλτης της.