Προικονήσου Ιωσήφ: "Βιώνουμε την Θεο-εγκατάλειψη"

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 06 Δεκεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 21.23

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε σήμερα Τρίτη, 6 Δεκεμβρίου 2011 η μνήμη του Αγίου Νικολάου στον ομώνυμο ιερό ναό στον Πειραιά.

Της πολυαρχιερατικής θείας λειτουργίας προεξήρχε ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος, συγχοροστατούντων του Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και Προικονήσου κ. Ιώσηφ.

Να αναφερθεί ότι τον θείο λόγο κήρυξε ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ιωσήφ, ο οποίος αναφέρθηκε στην ζωή και τον βίο του Αγίου Νικολάου.

Η Romfea.gr παραθέτει παράκατω την ομιλία του Μητροπολίτη Προικονήσου:

«Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων, καὶ εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ», ἀναφέρει ὁ ἱερὸς Παροιμιαστής. Καὶ τί πιὸ κατάλληλο, Σεβασμιώτατε καὶ πολυφίλητε ἀδελφὲ ἅγιε Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, φίλη τῶν ἱερέων καὶ τῶν διακόνων χορεία, τίμιοι ἄρχοντες, καὶ ἀξιονόμαστε λαὲ τοῦ Θεοῦ, τί πιὸ κατάλληλο νὰ λεχθῇ γιὰ τὸν σήμερα ἑορτάζοντα μέγιστο ἱεράρχη καὶ θεοφόρο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Νικόλαο, Ἀρχιεπίσκοπο Μύρων τῆς Λυκίας, τὸν θαυματουργό;  

«Μνήμη δικαίου μετ’ ἐγκωμίων»! 6^η Δεκεμβρίου! Ἡ ἐπέτειος τῆς ὁσιακῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Νικολάου ἀπὸ τοὺς προμαχῶνες τῆς ἐπὶ γῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας γιὰ τὴν αἰώνια δόξα καὶ ἀνάπαυση τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας τῶν οὐρανῶν!  

Ξεκίνησε τὸν βίο του στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας σὲ ὧρες σκληρὲς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὧρες διωγμοῦ! Καὶ μέσα στὶς φοβερὲς συνθῆκες τοῦ διωγμοῦ οἱ εὐσεβεῖς του γεννήτορες τὸν ἀνέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου».

Ἐγνώριζαν ὅτι ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ κληροδοτήσουν στὸν γιό τους ἦταν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωντανὴ πίστις στὸν αἰωνίως ζῶντα Ἰησοῦ Χριστό.

Ἔμαθε ἔτσι ἀπὸ μικρὸς τὴ σώζουσα εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἐβίωσε παιδιόθεν τὴν σταυρικὴ πλευρὰ τῆς εὐσεβείας, τὴν ὁμολογιακὴ ὄψη τῆς πίστεως, τὴν ὑπομονητικὴ βάδιση τῆς σκληρᾶς, στενῆς καὶ τεθλιμμένης ὁδοῦ τοῦ Κυρίου!

Δὲν ἐδιδάχθηκε ἕνα ἀδάπανο εὐαγγέλιο, μιὰ εὐσέβεια ἀστικῆς ἀνέσεως καὶ νωχελικῆς ἐνασχολήσεως μὲ ὑπερβατικὲς θεωρίες, ἕναν ἐπιδερμικὸ Χριστιανισμὸ φιλοσοφῦντα μεταξὺ τυροῦ καὶ ἀχλαδίου.

Ἡ οἰκονομικὴ ἄνεση ποὺ διέθετε ἡ οἰκογένεια ἔγινε ἀνακούφιση τῆς στερήσεως καὶ τῆς πενίας τοῦ συνανθρώπου, ἔγινε κένωση ἀγάπης γιὰ τὸν ἐμπερίστατο πλησίον, γιὰ τὸν δοκιμαζόμενο ἀδελφό.

Ἡ πορεία τοῦ Νικολάου ἦταν πάντοτε ἔξοδος ἀπὸ τὸ ἐγὼ καὶ κατεύθυνση πρὸς τὸ ἐσύ. Ταπείνωσις, κένωσις, δόσιμο θυσιαστικό. Καύχημα μέγα του ἦταν πάντοτε ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ δόξα του ὁ ὀνειδισμὸς τοῦ Κυρίου.

Τρυφή του ἡ παθοκτόνος νηστεία καὶ ἄσκησις. Ἐγνώριζε νὰ ὑποπιοάζῃ τὀ σῶμα καὶ νὰ τὸ δουλαγωγῇ στὸ πνεῦμα, κάνοντάς το κατοικητήριο ὄχι μόνο τῆς ἀρετῆς ἀλλὰ καὶ τῆς Χάριτος.

Ἔτσι δὲν ἀποτέλεσε ἔκπληξη ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀφιέρωσή του στὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ μοναχική του κουρὰ καὶ ἡ εἴσοδός του στὴν ἁγία ἱερωσύνη. Καὶ μάλιστα μιὰ ἱερωσύνη ποὺ ἀγνοοῦσε τὴ βυζαντινὴ καὶ μεταβυζαντινὴ μεγαλοπρέπεια ἀλλὰ ἔσταζε αἷμα μαρτυρικό, αἷμα ποὺ ἐξέχεε ἄφθονο ἡ μάχαιρα τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ ἡ ρομφαία τοῦ Μαξιμιανοῦ!  

Ὡς ἱερεὺς ἐννομώτατος ὁ Νικόλαος ἐφανέρωσε στὸ λαὸ τῆς περιοχῆς λαμπρὴ τὴν εἰκόνα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ἀκηλίδωτο τὸ κάτοπτρο τῆς εὐαγγελικῆς ἠθικῆς, ἀκτινοβόλο τὸ περιεχόμενο τῆς σωστικῆς ἀληθείας!

Πατέρας φιλόστοργος, διδάσκαλος μέγας μὲ τὸν λόγο καὶ μὲ τὸ παράδειγμα, «τύπος τῶν πιστῶν» στὸ καθετί, μπροστάρης φωτισμένος στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς ἀσεβείας! Ἔτσι, τὸν ἄξιο καὶ ἔμπιστο ἐργάτη τῶν ὀλίγων, ὁ Θεὸς τὸν κατέστησε μὲ πρώτη εὐκαιρία ἐπὶ κεφαλῆς στὰ πολλὰ καὶ τὰ μεγάλα, ἀναδεικνύοντάς τον Ἀρχιεπίσκοπο τῶν Μύρων.

Ἄλλοι πρὶν ἀπ’ αὐτὸν καὶ πολλοὶ περισσότεροι μετὰ ἀπὸ ‘κεῖνον ἔλαβαν τὸν ἴδιο τίτλο κι ἐκάθισαν στὸν ἴδιο θρόνο. Ὅμως ἡ Ἱστορία ἕναν Ποιμενάρχη τὼν Μύρων διέκρινε, ἕναν ξεχώρισε, ἕναν προβάλλει πάντοτε ὡς διαχρονικὸ Ἐπίσκοπο τῆς μαρτυρικῆς ἐκείνης περιοχῆς: τὸν Νικόλαο!

Τὴν καλλονὴ αὐτὴ τῶν Ἱεραρχῶν καὶ τῶν Πατέρων κλέος! Ἐκεῖνος, ἡ εὐσεβὴς νίκη τοῦ λαοῦ κατὰ τοῦ διαβόλου, κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ κατὰ τῆς πλάνης, ἔγινε ἕνα μὲ τὰ Μῦρα, ταυτόσημος μὲ τὴν Ἐπισκοπὴ καὶ τὸν Θρόνο! «Κανόνας πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας διδάσκαλος» ὠνομάσθηκε ἀπὸ τὸν ὑμνογράφο.

Ὄχι ποιητικῇ ἀδείᾳ, ὄχι χαριστικά, ἀλλὰ διότι ἔτσι τὸν ἀνέδειξε «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια»! Ἄγρυπνος ἐπισκοποῦσε μετὰ σπουδῆς ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ σκοπιὰ καὶ φυλακὴ τῆς Ἀρχιερωσύνης, μὲ ἱερὴ ἀγωνία μὴ χαθῇ κάποια ψυχή, μὲ σπλάγχνα πατρικὰ γιὰ ὅλα τὰ πνευματικά του παιδιά! Βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ τῶν πιστῶν ὄχι μόνο στὰ πνευματικὰ μὰ καὶ στὰ καθημερινά, στὶς ἀνάγκες τοῦ βίου. Σιτοδότης τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ σώματος!

Ἐπιμελητὴς κάθε ἀνάγκης τῶν παιδιῶν του! Καὶ ταυτόχρονα εὐαίσθητος σὲ κάθε ἀδικία εἰς βάρος των ἕτοιμος νὰ ὑψώσῃ τὸ ἀνάστημά του ὑπὲρ αὐτῶν ἀκόμη καὶ ἐνώπιον Βασιλέων, ἀκόμη κι ἄν ἐκεῖνος ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀδικοῦνταν ἦταν ἕνας Μέγας Κωνσταντῖνος!

Ἀσκητὴς στὸν προσωπικό του βίο, ἄρχοντας στὸ μοίρασμα τῆς ἀγάπης του, πιστὸς οἰκονόμος τῶν θείων μυστηρίων, ἄγγελος φωτεινὸς μπροστὰ στὸ ἅγιο θυσιαστήριο, μαχητὴς γενναῖος καὶ ἀνυποχώρητος στὴ διασφάλιση τῆς ὀρθοδόξου ἀληθείας, ἔλαμψε καὶ στὴν Α΄ ἁγία Οίκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νικαίας ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς 318 Θεοφόρους Πατέρες της! Πῶς νὰ μὴν εἶναι, κατὰ ταῦτα, μύρο πολύτιμο ὁ ἴδιος καὶ τ’ ὄνομά του, πῶς νὰ μὴ μυρίσουν τὰ Μῦρα ἀπὸ τὴν πνευματικὴ εὐωδιά του, πῶς νὰ μὴ φθάσῃ αὐτὴ μέχρι τὴ ρίνα τοῦ Κυρίου Σαβαώθ, πῶς νὰ μὴν τοῦ χαρίσῃ Ἐκεῖνος σὲ ἀντίδοση τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας ἀκόμη ἀνάμεσά μας ὑπάρχοντος;

Ποταμὸς τῶν θαυμάτων πλημμυρέστατος καὶ ἐν ζωῇ καὶ μετὰ τὴν κοίμησί του! Πῶς νὰ μὴν χαρίσῃ ὁ Δωρεοδότης Θεὸς τὸ χάρισμα τῆς μυροβλυσίας στὸ ἅγιο λείψανό του; Καὶ ἰδού, τμῆμα αὐτοῦ τοῦ μυροβλύζοντος τιμίου λειψάνου εὑρίσκεται ἀνάμεσά μας καὶ μᾶς ἁγιάζει, μᾶς παρηγορεῖ καὶ αἰσθανόμαστε ζωντανὴ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου μεταξύ μας, καὶ νοιώθουμε ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιός μας αὐτοπροσώπως εἶναι ὁ προεξάρχων τῆς πανηγύρεώς μας, εἶναι ὁ ἑστιάτωρ ποὺ μᾶς παραθέτει τὴν πνευματικὴ ἑστίαση τῆς Λειτουργίας τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ! Δόξα τῷ Θεῷ καὶ τούτου ἕνεκεν!

Ἀλλ’ ἐνῷ, ἀγαπητοί μου, ἄλλοι χριστιανικοὶ λαοί αἰσθάνονται καὶ τιμοῦν τὸν Ἅγιο Νικόλαο ὡς προστάτη τῶν μικρῶν παιδιῶν, τῶν ἐμπόρων, τῶν ἀρτοποιῶν, τῶν ἐνεχυροδανειστῶν, τῶν ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρεφόντων τέως κλεπτῶν καὶ ἀκολάστων γυναικῶν, ἡ εὐσεβὴς Ρωμηοσύνη, χωρὶς νὰ ἀπορρίπτῃ τὶς ἐκδοχὲς αὐτές, τὸν ἔνοιωσε ἐξ ἀρχῆς καὶ τὸν νοιώθει ὡς Ἅγιο τῶν θαλασσῶν καὶ προστάτη τῶν ναυτικῶν!

Εἶναι ὁ συνταξιδεύων φύλακας καὶ προστάτης τῶν καλῶς πλεόντων, ὁ ρύστης τῶν ἐν θαλάσσῃ κινδυνευόντων, ὁ εἰρηνικὸς ἄγγελος τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, πολεμικοῦ καὶ ἐμπορικοῦ, ὁ γλυκὺς παπποὺς τῶν ἐν θαλάσσῃ στρατευμένων παιδιῶν τῆς Ἑλλάδος ποὺ κάποια ἀπ’ αὐτὰ θὰ ἔχουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν εὐλογία νὰ λιτανεύσουν τὸ ἀπόγευμα τὴν ἱερὴ εἰκόνα του στοὺς δρόμους τῆς ναυλόχου πόλεως τοῦ Πειραιῶς. Εἶναι ὁ «Καπετὰν-Νικόλας» τῶν καραβοκύρηδων, ὁ ἀσφαλὴς κυβερνήτης των!

Ἡ σεβασμία εἰκόνα του εὐλογεῖ ὅλα τὰ ρωμέϊκα πλεούμενα, ἐνῷ δὲν εἶναι λίγα ἐκεῖνα ποὺ φέρουν καὶ τὸ ὄνομά του. Ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ περικλεοῦς Βυζαντίου μέχρι τὶς νεώτερες ἐποχὲς οἱ ἐν θαλάσσῃ καὶ διὰ θαλάσσης διασφαλίζοντες τὴν ἄμυνα καὶ προστασία τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους, Ἐκεῖνον ἐπικαλούνταν καὶ ἐπικαλοῦνται, σ’ Ἐκείνου τὴν βοήθεια καὶ συναντίληψι προσφεύγουν, κι ἀκόμα τοῦ ψάλλουν μὲ τὸν ὡραῖο ὕμνο τοῦ ἐνδόξου Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ: «Ἅη Νικόλα μας βοήθα, ὁ Στόλος πάντα νὰ νικᾶ, νὰ προστατεύῃς ὅλη τὴν Ἑλλάδα, τὴν Κύπρο μας καὶ τὰ νησιά!».

Καὶ πόσο ἐπίκαιρα ἡχεῖ, ἀγαπητοί, ἡ ἐπίκλησι αὐτὴ τοῦ ναυτικοῦ μας θουρίου στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διέρχεται τὸ Γένος καὶ ἡ φιλτάτη Ἑλληνικὴ Πατρίδα!

Ναί, χρειαζόμαστε σήμερα πολὺ τὴν βοήθεια τοῦ πολλὰ ἰσχύοντος παρὰ τῷ Θεῷ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ Παναγίου Νικολάου ὅπως τὸν ὀνομάζει ἡ ὑμνολογία.

Δεινὸς ὁ κλυδων ποὺ μᾶς βρῆκε! Φοβερὴ ἡ φουρτούνα! Ἐναντίος ὁ ἄνεμος! Ἀπειλητικὰ τὰ κύματα!

Χαίνει ἡ ἄβυσσος μπροστὰ στὰ πόδια μας! «Κρίσις»!, λένε καὶ πανικοβάλλονται ὅλοι! Κρίσις καὶ χάνουν τὴν ψυχραιμία τους καὶ τὴν ὑπομονή τους.

Ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας μας, ὑποστηρίζζει ὁ ἄμβων! Θεία δίκη! Ἐπίχειρα τῆς ἀβελτηρίας μας καὶ τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων μας καὶ στροφῆς μας στοὺς χαμοθεοὺς τῶν οἰκονομικῶν ἀξιῶν, στὰ εἴδωλα τῶν πιστωτικῶν ἐξασφαλίσεων καὶ στὴν φενάκη τοῦ εὐδαιμονισμοῦ!

Ἐκεῖ δώσαμε τὴν καρδιά μας, ἀλλὰ ἔφυγε αἴφνης τὸ εὐ- καὶ μᾶς ἔμεινε σκέτος ὁ δαιμονισμός! Βιώνουμε τὴν Θεο-εγκατάλειψι, μὲ ὅλα τὰ συνεπόμενα ὀδυνηρὰ καὶ κινδυνώδη! Ἐγίναμε σάρκες καὶ ἀπέπτη τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ! Δὲν μποροῦσε νὰ καταμείνῃ μαζί μας περισσότερο! Ἤ, ἄν προτιμᾶτε, ἦλθε ὁ Χριστός, ὅπως κάποτε στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, καὶ ἀνέτρεψε τῶν πωλητῶν τὰ τραπέζια κι ἐσκόρπισε τὸ κέρμα τῶν κολλυβιστῶν.

Ἀνέτρεψε τὶς Τράπεζες καὶ τὰ σαράφικα τῶν χρηματιστῶν καὶ ἔγιναν τὰ πάντα ἄνω-κάτω! Ὅμως, παρὰ τὴν ὑπαιτιότητα ὅλων μας γι’ αὐτὴ τὴν ἀξιοθρήνητη κατάσταση, δὲν χάθηκε ἡ ἐλπίδα! Στὸ Δοξαστικὸ τοῦ Ὄρθρου ἐκληθήκαμε συνελθόντες νὰ εὐφημήσωμεν «οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸν προστάτην»! Ναί, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί!

Ὁ φιλόστοργος Ἅγιος Νικόλαος δὲν ἀρνεῖται, παρὰ ταῦτα, νὰ μᾶς ἔχῃ ὑπὸ τὴν προστασία του, συμπαθὴς γενόμενος στὴν ταπείνωσί μας, ὥστε νὰ ἔχωμε τὸ θάρρος νὰ προσφύγωμε καὶ πάλι στὴν ἀγάπη του! Ναι, Σεβασμιώτατε σεπτὲ Ποιμενάρχα τῆς πόλεως καὶ ἄξιε τῆς κλήσεώς σου κ. Σεραφείμ, ποίησον εὐχὴν στὸν συμπαθέστατο Ἅγιό μας, ποὺ μὲ πολλὴ λαχτάρα καὶ πόθο Τὸν ἐκάλεσες καὶ τὸν ὑπεδέχθης καὶ σωματικῶς διὰ τῶν τιμίων λειψάνων Του καὶ Τὸν φιλοξενεῖς στὴν θεόσωστη Ἐπαρχία σου γιὰ νὰ εὐλογήσῃ τὸ ποίμνιόν Σου, ποίησον εὐχὴν σ’ Αύτόν, τὸν μεγάλο Ἅγιο ποὺ τὸν τιμᾶ κάθε ἑβδομάδα, κάθε Πέμπτη ἡ Ἐκκλησία μας μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τὸν Δίκαιο τοῦ ὁποίου «εὐλογία Κυρίου ἐπὶ κεφαλὴν αὐτοῦ», νὰ ἀγαθυνθῇ νὰ κάμῃ τὸ θαῦμα Του, νὰ σταματήσῃ τὸ κλυδώνιον, νὰ γίνῃ γαλήνη μεγάλη στὴν Πατρίδα μας καὶ στὸν λαό μας, νὰ δοῦμε ἀπὸ ποῦ ἐπέσαμε γιὰ νὰ σηκωθοῦμε, νὰ ξαναβροῦμε τὸν βηματισμό μας ἐν μετανοίᾳ βαθείᾳ, νὰ ἐκζητήσωμε τὸν Θεὸ μὲ εἰλικρίνεια καὶ πίστι, νὰ μᾶς δώσῃ τὸ μέγα ἔλεός Του καὶ ἄφεσι καὶ χάρι, νὰ Τὸν λατρέψουμε τοῦ λοιποῦ εὐσεβῶς μὲ κάθε εἰλικρίνεια καὶ ἁγνότητα καὶ συνέπεια, «ἀνατολικῶς καὶ ὀρθοδόξως», ὅπως θἄλεγε ὁ Μακρυγιάννης, νὰ ὁμολογήσουμε μὲ παρρησία τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς Ὄνομά Του, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ νὰ ἐργασθοῦμε μὲ σοβαρότητα καὶ αἴσθημα ὑψηλῆς εὐθύνης τὶς ἐντολές Του, τὰ ἄξια τῆς μετανοίας ἔργα, τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς, ποὺ τιμοῦν καὶ τὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὴν Ἑλλάδα μας!

Ποιήσατε εὐχήν, σεβάσμιοι πατέρες, ποὺ κυκλώνετε τὸ ἅγιο θυσιαστήριο μὲ τὸν ἀξιόθεο Ποιμενάρχη σας, ὁ Ἅγιός μας νὰ σταθῇ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ «ὀρφανῶν προστάτης καὶ χηρῶν, πλεόντων σωτήρας, πενομένων τε πλουτιστής» καὶ ὅλων μας χειραγωγὸς στὴν θεοσέβεια γιὰ ν’ ἀποκτήσωμε «νοῦν Χριστοῦ», νὰ περιπατήσωμεν ἀξίως τῆς κλήσεώς μας καὶ νὰ εὐαρεστήσωμε ἐνώπιόν τοῦ ἐπειγομένου νὰ σαρκωθῇ γιὰ τὴ σωτηρία μας Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ! Γένοιτο!