Δημητριάδος: «Να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος και τα πάθη του παρόντος»

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 11 Αυγούστου 2012

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Δημητριάδος - 21.31

Επιστολή έντονης αγωνίας για το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας απέστειλε (2/7/2012) ο Πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου (Ε.Σ.Ε.Ε.) κ. Βασίλειος Κορκίδης, προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, εκπροσωπώντας 800.000 εργαζομένους και ανέργους του Ελληνικού Εμπορίου.

Ο Πρόεδρος της Ε.Σ.Ε.Ε. χαρακτηρίζει την επιστολή του «εξομολόγηση, έκκληση και προσευχή» και αναφέρεται στις «οδυνηρές και πολυδιάστατες συνέπειες από την οικονομική εξαθλίωση, που έχουν οδηγήσει πολλές ελληνικές οικογένειες εμπόρων σε απόγνωση», όπως είναι ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, ο ιντερνετικός και κοινός τζόγος, αλλά και στην «κατάρα των καιρών στους ελεύθερους επαγγελματίες», που είναι «οι αυξανόμενες ψυχικές παθήσεις, η κατάθλιψη και η μελαγχολία, που οδηγούν χιλιάδες συνανθρώπους μας στην αμαρτία της αυτοκτονίας…»

Ο κ. Κορκίδης εκτιμά ότι «τη δύναμη της Εκκλησίας να προσελκύει ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, όταν βρίσκονται σε κατάσταση απελπισίας και ανάγκης δεν μπορεί να την αναπληρώσει κανένας δημόσιος τομέας», ενώ επεσήμανε την πεποίθησή του ότι «Μόνο η Εκκλησία μας μπορεί να βοηθήσει αυτούς τους συνανθρώπους που η πίστη τους κλονίστηκε, να νικήσουν τις φοβίες τους και να καταλάβουν ότι ο δρόμος της ζωής του ανθρώπου μπορεί αν είναι σπαρμένος με πολλές ατυχίες, αλλά στο τέλος η πίστη θριαμβεύει». Κατέληξε δε αναφέροντας ότι «Η ελληνική κοινωνία σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται την παρουσία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, την αγάπη, τη θαλπωρή και την αλληλεγγύη της Χριστιανικής μας θρησκείας», ενώ έθεσε την Ε.Σ.Ε.Ε. στην διάθεση της Εκκλησίας στον αγώνα που διεξάγει αυτό τον καιρό.

Πατρική και βαρυσήμαντη απαντητική επιστολή προς τον Πρόεδρο της Ε.Σ.Ε.Ε. απέστειλε (10/8/2012) ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος.

Στην επιστολή του ο κ. Ιγνάτιος αναφέρεται στην έγκαιρη επίγνωση, εκ μέρους της Εκκλησίας, «της ευρύτερης κατάστασης εξαθλίωσης μεγάλου τμήματος της κοινωνίας μας», που την οδήγησε στην δημιουργία ποικίλων δομών κοινωνικής παρέμβασης και προσφοράς, όπως είναι τα ενοριακά συσσίτια, «στηριζόμενα συστηματικά και αποκλειστικά στην εθελοντική προσφορά ειδών, χρόνου και δυνάμεων απλών ανθρώπων», «οι σχολές γονέων, οι συναντήσεις νέων ζευγαριών, η ψυχική υποστήριξη εξαρτημένων ατόμων κλπ.», για την στήριξη της δοκιμαζόμενης Ελληνικής Οικογένειας και όλα αυτά, όπως τονίζει, «όχι μόνον μακριά από κάμερες και εντυπώσεις, αλλά, ενίοτε, υπό την χλεύη «κύκλων» και την αδιαφορία των Μ.Μ.Ε.»

Στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος τονίζει την ανάγκη αυτοκριτικής και εκ μέρους των απλών πολιτών, επισημαίνοντας ότι «δεν θα μπορέσουμε να απεμπλακούμε από την δίνη των λαθών του παρελθόντος, αν δεν πραγματοποιήσουμε μια θαρραλέα και έντιμη αυτοκριτική, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Η αλήθεια είναι, πως εθιστήκαμε στην κολακεία», ενώ τόνισε πως «η Εκκλησία καλεί όλους μας, πριν από οτιδήποτε άλλο, να εντοπίσουμε το ποσοστό της ευθύνης που μας αναλογεί και να ψελλίσουμε ένα «ήμαρτον»… διότι, αλλοτριώνοντας τη δημιουργία και την παραγωγικότητα σε δουλειά – δουλεία κατ΄ ουσίαν - έναντι ενός μισθού ή μίας … «έκτακτης» αμοιβής και αποδεχόμενοι την διαφθορά ως σχεδόν φυσικό γεγονός, υποβαθμίσαμε τους εαυτούς μας σε απλές παραγωγικές μονάδες με μόνη ικανότητα την αναζήτηση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους «πάση θυσία».

Ακολούθως ο Σεβασμιώτατος προχώρησε στην Εκκλ/κή προσέγγιση της αυτοκτονίας, επισημαίνοντας ότι «το φαινόμενο της αυτοκτονίας έρχεται να σφραγίσει, με τον τραγικότερο τρόπο, την είσοδό μας στον εσώτατο χώρο του μηδενισμού.

Όχι η φτώχεια, αλλά η εξάλειψη κάθε άλλου νοήματος ζωής, η αδρανοποίηση κάθε άλλου ρόλου (πατέρα, συζύγου, φίλου) κρύβεται πίσω από την αποτρόπαια αυτή πράξη…».

Χαιρετίζοντας την αναφορά του κ. Κορκίδη στην αξία της πίστης, σημειώνει ότι «η πίστη είναι, εκτός των άλλων, μία κατ΄ εξοχήν πολιτική πράξη, που τοποθετεί τον κάθε άνθρωπο ως υπέρτατη αξία κάθε συστήματος και τον καλεί, μέσω της πίστης του στο Θεό, να πιστέψει στον άνθρωπο και να θέσει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία της αγάπης και της δημιουργίας…»

Ολοκληρώνοντας την επιστολή του ο κ. Ιγνάτιος καταθέτει το τρίπτυχο εκείνο, που, κατά τη γνώμη του μπορεί ν’ απαντήσει στην κρίση της εποχής: «-Αυτοκριτική, αντί της διαρκούς κριτικής των άλλων.

-Δράση αγάπης και αλληλεγγύης, αντί για τον απομονωτισμό και την αδιαφορία.

-Σφαιρική ανάλυση της καταστάσεως, πνευματική συγκρότηση και προσωπική δημιουργία, αντί της διάσπασης και της προσδοκίας αυτόματων και ουτοπιστικών λύσεων»

Αφού έθεσε τον εαυτό του στην διάθεση της Ε.Σ.Ε.Ε. κατέληξε με ένα μήνυμα αισιοδοξίας: «η πατρίδα μας δεν βαδίζει προς την καταστροφή, αλλά μέσω μιας στενωπού, ετοιμάζεται για καινούργια επιτεύγματα, τα οποία όμως θα πρέπει στο μέλλον να διαχειριστεί με περισσότερη σύνεση, περισσότερη αυτογνωσία και κυρίως με περισσότερη ανθρωπιά, μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος και τα πάθη του παρόντος…»