Με συγκίνηση η κηδεία της Ηγουμένης της Ι.Μ. Φανερωμένης Σαλαμίνος

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 28 Ιουνίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 16.07

Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος που με ιδιαίτερη συγκίνηση εξεφώνησε κατά την νεκρώσιμο ακολουθία ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος:

Γερόντισσα ΑΓΝΗ

Εκοιμήθη εν Κυρίω και ιδού πρόκειται ενώπιόν μας άπνους η Ηγουμένη της Παλαιφάτου και Ιστορικής ταύτης Ιεράς Μονής, Γερόντισσα Αγνή. Καταγομένη από τα άγια χώματα των αλησμονήτων Πατρίδων, από την Σμύρνην την λαμπράν και πολύπαθον και ζήσασα εξ απαλών ονύχων την πικρίαν της ξενητείας, εγεννήθη εις τινα προσφυγικόν συνοικισμόν της Πρωτευούσης και από της πρώτης νεότητός της ανεζήτησεν και ανεύρεν το καθαρόν νάμα της Ορθοδόξου Πίστεως ημών, πλησίον του αοιδίμου πρώτου πνευματικού αυτής πατρός ευλαβούς Ιερέως Αγγέλου Νησιώτη.

Και από των κατηχητικών αυτού ομάδων ευθύς, νεάνις έτι ούσα, αποδράσασα, έδραμεν επί τον Κύριον και ανεζήτησεν Αυτόν εις τούτο το Ιερόν της Ορθοδοξίας προπύργιον, εις την Αδελφότητα της αοιδίμου Γεροντίσσης Χριστονύμφης Τσιγγέλη, ήτις Αδελφότης, έζησεν εδώ και εμεγαλούργησεν, αναδείξασα Μοναχάς, μοναδικά της Πίστεως ημών μεγέθη, καλλιεργήσασα και πλήθη πιστών της Νήσου ταύτης, και της εγγύς αυτής περιοχής, μεταξύ των οποίων μικρότεροι και ελάχιστοι είμεθα και ημείς.

Έζησεν εδώ τον όλον επί της γης αυτής βίον, φθάσασα κατά την ώριμον ηλικίαν αυτής, ως Ηγουμένη της Ιεράς Μονής ταύτης, διαδεχθείσα την αοίδιμον Γερόντισσαν Αυτής Μοναχήν Χριστονύμφην, και μιμουμένη κατά πάντα αυτήν, εις ύψη αρετής φθάσασα, διδάσκουσα και δια μόνης της παρουσίας της. Είχε σοφίαν κατά Θεόν, αν και δεν εδιδάχθη την σοφίαν του κόσμου τούτου.

Εκοσμείτο δια χαρισμάτων κρειττόνων άτινα κόπω και μόχθω εκτήσατο εις τούτο της αρετής το θείον εργαστήριον. Πρόσωπον πολυσέβαστον και εν ταυτώ πολυαγαπημένον η Γερόντισσα Αγνή, κατέλιπε τον βίον τούτον από του χθες και πορεύεται ήδη επί την δόξαν αυτής. Ανέλαβε το βαρύ και υπεύθυνο έργο της Ορθοδόξου Μοναχής και το έφερεν εις πέρας. Ήδη δοξάζει την πληροφορηθείσαν διακονίαν της. Ετελείωσε το επί γης μέγα έργο της. Εβάστασε το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού, «ενώπιον εθνών και βασιλέων υιών τε Ισραήλ» και πλείστα όσα έπαθεν «υπέρ του ονόματος του Κυρίου της (Πράξ. θ 15.16).

     Από της πρώτης αυτής αφιερώσεως, αφωσιώθη πλήρως εις την ανατεθείσαν αυτή αποστολήν. Εκοπίασεν όσον ολίγοι εν τω κόσμω τούτω. Η περίοδος της Ηγουμενίας αυτής συμπέσασα με την παρακμήν της άλλοτε ενδόξου Αδελφότητος, ήτο δι’ αυτήν Σταυρός βαρύς τον οποίον αγογγύστως και μετά πολλής καρτερίας εβάσταζε.

      Συνέπεσεν επ’  αρκετόν ο επί γης βίος ημών μετά του ιδικού της. Εγνωρίσαμεν τα σκιρτήματα της καρδίας της. Ηγάπησε την νηστείαν και την ελεημοσύνην, την παρθενίαν και την υπακοήν, την εργατικότητα  και την μελέτη του θείου Νόμου.

Ηγάπησε τας αρετάς και τας ανεζήτει. Απ’ όλα περισσότερον ανεδείχθη άνθρωπος προσευχής, και από της προσευχής τα είδη, η δοξολογία του Ονόματος του Θεού εδοξάσθη εν τω προσώπω της. Είναι σαν να μας λέγη την υστάτη αυτή ώρα, «Αγαθόν το εξομολογείσθαι τω Κυρίω» (Ψαλμ. 91,2). Δοξάστε, μας λέγει, το όνομα του Θεού το Άγιον. Είναι ό,τι ωραίον και καλόν, ό,τι γλυκύ και θελκτικόν, ό,τι εξαιρετικά τερπνόν και άγιον.Ω, η μεγάλη αξία της δοξολογίας του θείου Ονόματος, πώς τονίζει την πίστι. Οδηγεί το νου να σκεφθή τις θείες ευεργεσίες.

     Στο πρόσωπό της αυτό γινόταν δραματικά ισχυρό, γιατί επισυνέβαινε μαζί με πειρασμούς και δοκιμασίες. Τότε η δοξολογία στο στόμα της έπαιρνε τέτοιες θαυμαστές διαστάσεις! Γινόταν τόσο δραστική. Φαινόταν καθαρά ότι την απήλασσε από φόβους και αγωνίες και την χαλίβδωνε, ώστε να αντιμετωπίζη τις καταστάσεις γενναία, ακατάβλητα, με ορμή ενθουσιασμού.

    «Επί τα υψηλά επιβιβά με του νικήσαι με εν τη ωδή αυτού». (Αμβ. γ. 19), έλεγε με τον προφήτη Αββακούμ. Ο Κύριος με ανυψώνει πάνω από τις καταιγίδες των πειρασμών και με αξιώνει να εξέλθω νικήτρια «εν τη ωδή αυτού», ήτοι με όπλον μου τους λόγους της δοξολογίας είναι ωσάν να μας λέγη. «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον» (Ιώβ α. 21) έλεγεν ως άλλος Ιώβ, εν μέσω θλίψεων πολλών.

Ως άλλος Παύλος και ως άλλος Σύλας, ανεδεικνύετο με ύμνους δοξολογίας υπερτέρα των πειρασμών και των σεισμών του δεσμωτηρίου της. Είχε πληρότητα εις την ψυχή της, κι η ζωή της είχε νόημα, κι ήταν σαν να απέδιδε με νόημα τον μυστικό δοξολογικό στίχο «ευχαριστούμεν Σε δια την μεγάλην Σου δόξαν». «Αγαθόν το εξομολογείσθαι τω Κυρίω», λοιπόν μας λέγει. Και τώρα, «ετοίμη η καρδία μου ο Θεός, ετοίμη η καρδία μου, άσομαι και ψαλώ εν τη δόξη μου» (Ψ. 56,8).

     Ψάλλε, Γερόντισσά μου, από τώρα, έως την ἀτελεύτητον αιωνιότητα, ψάλλε την ωδήν την καινήν του αγαπητού.

      Η Γερόντισσα Αγνή, αδελφοί μου, αντιμετώπισε όντως πλήθος δοκιμασιών. Αντιμετώπισε θλίψεις, όσον ολίγοι εν τω κόσμω τούτω. Τίποτε όμως δεν την κατέβαλε. Την συνείχε η αποστολή που της είχε ανατεθεί υπό των χειρών του Κυρίου. «Η μέριμνα» της πορείας της Μονής. Της Μονής ταύτης, της Υπεραγίας Θεοτόκου της Φανερωμένης, της οποίας την σκυτάλην παραδίδει σήμερον. Με παρρησίαν σήμερον είναι ως να μας διαγγέλλει με τον Παύλειον λόγον «Την διακονίαν μου δοξάζω» (Ρωμ. ια.13). Την διακονίαν μου εδόξασα.

Ετίμησα την αποστολή μου, και την ανέδειξα καρποφορωτέραν. Δεν αρκέστηκα στο όνομα της Ηγουμένης, αλλά κατέβαλα κάθε προσπάθειαν να ανταποκριθώ εις την αποστολήν μου. Ετίμησα την αγία κλήσι μου και επετέλεσα την ιερά διακονία μου, όσο το δυνατόν τελειώτερα. Δεν προέβαλα το αξίωμα, εδόξασα την διακονία μου. Δεν αγάπησα την τιμή και την εξουσία του αξιώματος, όσο έζησα το έργο και τους μόχθους του.

Μέχρις ωδίνων η διακονία μου. Εμιμείτο την αείμνηστο Γερόντισσά της και τις μεγάλες αδελφές του Ιερού τούτου Κοινοβίου, οι οποίες ήσαν απαράμιλλα πρόσωπα τα οποία λάμπουν οπωσδήποτε την ώραν ταύτην εις το στερέωμα του Ουρανού. Υπεδαύλιζε τον ζήλο της και ηύξανε την προθυμία της. Εργαζόταν το έργο της. «Εκ ψυχής, ως τω Κυρίω». (Κολοσ. γ 23). Ηργάσθη «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος» και ανεδείχθη μεγάλη.

     Ήταν εμφανές στο πρόσωπό της ότι την ενδιέφερε η δόξα του Θεού μάλλον υπέρ την δόξαν των ανθρώπων. Ετίμησε την αποστολή της, εδόξασε την διακονία της. Είχεν αποκτήσει τώρα τα τελευταία της έτη, τα οποία τα εζούσε παρ’ όλο το βάρος των ασθενειών της μετά πολλής αυταπαρνήσεως και με σφρίγος ως νεανικόν, μια θαυμαστή αμεσότητα. Ήταν παρούσα παντού και πάντα χωρίς να απομακρύνεται από το κελλίον της. Είχε ένα θαυμαστό τρόπο επικοινωνίας. Εκοσμείτο από πνευματικήν ανδρείαν. Έλεγε πάντοτε το ναι, ναι και το ου,ου, και δεν υπεκρίνετο. Είχε μια θαυμαστή ευθύτητα που σε αφώπλιζε. Πονούσε και συνέτρεχε πολλούς.

    Κλαίομεν σήμερον και θρηνούμεν. Αύριον, ότε η αχλύς αυτής της θλίψεως θα έχη παρέλθει, ότε ο ήλιος της σκληράς πραγματικότητος θα φωτίση το νου μας και το θείον της παράδειγμα θα καταυγάζη τον περαιτέρω δρόμον της ζωής μας, θα κλαίομεν πάλιν ασφαλώς, διότι θησαυρόν απωλέσαμεν, διότι όντως θησαυρός είναι ο άνθρωπος που ειλικρινώς σε αγαπά, αλλά συγχρόνως θα έχομεν σαφώς κεχαραγμένην την δύσβατον πορείαν μας εις τον κόσμον τούτον, έως ότου συναντήσωμεν ταύτην εις τας αυλάς του Κυρίου, εκεί όπου ευχόμεθα να ευρίσκεται αναμένουσα πάντας ημάς, εν χαρά και αγαλλιάσει πνευματική.