Οικουμενικός: "Λαέ της Αρκαδίας ηγαπημένε"

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2009

Γράφτηκε από τον/την Αιμίλιος Πολυγένης / 17:31

Τρίπολη - Πανηγυρική υποδοχή επεφύλαξαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, πριν από λίγο στην Τρίπολη ο ιερός κλήρος της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας,

πλήθος λαού και οι αρχές τις Τρίπολης.

 

Η επίσημη υποδοχή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου έγινε στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως, ακριβώς έξω από το Μαλλιαροπούλειο  Θέατρο, οπού εκεί τον προσεφώνησε ο Δήμαρχος της πόλης κ. Αλέξανδρος Κοτσιάνης.

 

Ο δήμαρχος Τρίπολης κ. Κοτσιάνης, υποδεχόμενος τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ‘’σας υποδεχόμαστε Παναγιότατε ως τροφό του Γένους Μητέρα Εκκλησία, ως πολύτιμο σύμβολο ενότητας του Ελληνισμού, ως Εθναρχούσα σταυρωμένη ανά τους αιώνες Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, ό,τι ιερό και θείο έχει τούτη η ιστορική, η θρυλική Τριπολιτσά.

 

Σας υποδέχονται τα βαϊφόρα κόκαλα του Γέρου του Μοριά που δονούνται από χαρά, φυλαγμένα από τους συντοπίτες του στο λυγερόκορμο άγαλμα του στην εδώ πλατεία του Άρεως. Σας υποδέχονται οι καρδιές μας πρωτίστως, άγιε Δέσποτα, τα σπίτια μας, οι Εκκλησίες μας, τα παιδιά μας, οι δάσκαλοι μας, τα σχολειά μας’’.

 

Και πρόσθεσε ‘’Τα έτη σας πολλά, πολύκαρπα και θεοτίμητα, για το Έθνος, για την Ορθοδοξία. Οι Τριπολίτες γκρεμίζουμε τούτη την ώρα τα τείχη της παλιάς Ντρομπολιτσάς, υποδεχόμενοι το υψηλό της Ρωμιοσύνης Σύμβολο, τον Δικέφαλο του Έθνους αετό’’.

 

Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη κατά την υποδοχή:

 

 

Ιερώτατε Μητροπολίτα Μαντινείας και Κυνουρίας κύριε Αλέξανδρε και λοιποί Ιερώτατοι αδελφοί, Εξοχώτατοι και Εντιμότατοι Άρχοντες, Τέκνα της Εκκλησίας αγαπητά και περιπόθητα,

 

Παιδιόθεν η ημετέρα Μετριότης, εκεί εις την μαρτυρικήν και πολλαπλώς ηδικημένην Ίμβρον, αλλά και αργότερον επί του λόφου της αεί προσδοκωμένης ελπίδος, εις την Σχολήν της Χάλκης, εντρυφώσα εις δέλτους ιστορικάς, ευρισκόμεθα νοερώς και επιμόνως εις τινα τόπον ονομαζόμενον Αρκαδία.

 

Εγινώσκομεν πάντα τα αυτής∙ ότι οι εν αυτή οικούντες εθεωρούντο «προσέληνοι» ήγουν αυτόχθονες∙ ωμίλουν διάλεκτον ελληνικήν μεν, αλλ  ἰδιάζουσαν∙ ότι ίδρυσαν την πρώτην εν τω τότε γνωστώ κόσμω πόλιν, την Λυκόσουραν, διδάξαντες πως δει πόλιν οικοδομείν και εν αυτή την οίκησιν και τας διατριβάς ποιείν∙ πως επεξετάσθησαν έως Κρήτης και Κύπρου, της γης αυτών μη εξαρκούσης προς ζωάρκειαν.

 

Εμάθαμεν ότι αύτη η ευλογημένη περιοχή, η εις αρχαίους χρόνους κατά πολύ εκτενεστέρα του υφισταμένου νομού, απεκαλείτο Άγιον Όρος της Πελοποννήσου δια τας πολλάς και περιπύστους αυτής Ιεράς Μονάς, αίτινες ήσαν –και εισιν εν πολλοίς- δείγμα αψευδές της ευλαβείας των κατοίκων αυτής.

 

Ευρίσκομεν δε εν τοις Συναξαρίοις του όλου ενιαυτού Αγίους εξ αυτής προερχομένους ως Νείλον τον Μυροβλύτην τον εν τω Άθω ασκήσαντα, Λάζαρον τον ιερομόναχον και πλειάδα όλην μαρτύρων υπέρ της του Χριστού πίστεως μαρτυρησάντων.

 

Και ιδού∙ όσα κατ  ὄναρ εγευόμεθα, ορώμεν τανύν καθ  ὗπαρ. Αισθανόμεθα θαυμασμόν, τέρψιν και αγαλλίασιν αναθεωρούντες όρη, και βουνούς και νάπας, δάση βαθύσκια τα Θεού προνοία διασωθέντα, ποταμούς αειδινήτους «αφρώ μορμύροντας ιδών» (Ιλιάδος Ε’, 599).

 

Και υπέρ παν άλλο διότι ευρισκόμεθα εν μέσω λαού ευσεβούντος, τα αρχαία και αγνά χριστιανικά ήθη διακρατούντος και της ορθής πίστεως ουδέ κατά βήμα ποδός αφισταμένου.

 

Και ταύτα πάντα διαγινώσκοντες, αντιλαμβανόμεθα πλήρως εκείνην την έξαρσιν θαυμασμού δια την Αρκαδίαν κατά τους 16ον, 17ον και 18ον αιώνας εις την Ευρώπην. Η ίδρυσις Ακαδημιών Αρκαδίας εν Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία και αλλαχού ήτο αποτέλεσμα της αναγνώσεως των Βουκολικών του Βιργιλίου, ένθα θεσπεσίως περιεγράφοντο αι φυσικαί ωραιότητες της πατρίδος σας.

 

Οι Αρκαδισταί ήσαν η πνευματική κορυφή των διανοουμένων της εποχής εκείνης εν τη λογοτεχνία, τη ποιήσει, τω φιλοσοφικώ στοχασμώ και τη ζωγραφική. Ενδεικτικώς αναφέρομεν ότι ο διάσημος ζωγράφος Πουσέν εν έτει 1635ω συνέθεσε πίνακα υπέροχον εναποκείμενον σήμερον εν τω μουσείω του Λούβρου. Παριστά δια του χρωστήρος μίαν βουκολικήν σκηνήν.

 

Αναμέσον δάσους συνηρεφούς και πηγής ναούσης ύδωρ διαυγές τε και πότιμον, τρεις νεαροί ποιμένες παρατηρούσιν εν στοχασμώ πολλώ εν ταφικόν μνημείον.

 

Αναγινώσκουσιν επ  αὐτοῦ παλαιάν τινα επιγραφήν: «Έζησα και εγώ εις την Αρκαδίαν». Τουτ  ἔστιν έζησα την πλήρη ευτυχίαν.

 

Ταύτην ζη κατ  αὐτήν την ευλογημένην ημέραν και η ημετέρα Μετριότης αναστρεφομένη με υμάς τους αγαπητούς Αρκάδας. Θαυμαστόν δε είναι ότι η φήμη της Αρκαδίας διέβη ένθα ιδρύθη πόλις Αρκαδία, ονομασθείσα ούτω προς τιμήν της ενταύθα, επειδή η περιοχή εκείνη ομοιάζει προς το βουκολικόν περιβάλλον της ενταύθα.

 

Ερχόμεθα και ημείς, λοιπόν, εις τα άγια αυτά χώματα ταπεινοί προσκυνηταί, ελκόμενοι υπό της αγάπης προς την Μητέρα Εκκλησίαν και την ημετέραν Μετριότητα προσωπικώς, του δεξιώς οιακοστροφούντος την της Ιεράς ταύτης Μητροπόλεως ολκάδα πεφιλημένου εν Χριστώ αδελφού Ιερωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κυρίου Αλεξάνδρου και των Εντιμοτάτων Αρχόντων του τε νομού και της πόλεως.

 

Ευχαριστούμεν εκ μέσης καρδίας δια την υποδοχήν και την μοναδικήν ταύτην εμπειρίαν. Μεταφέρομεν τας ευχάς και την αγάπην πάντων των από του χρέους μη κινούντων και τον λύχνον του Φαναρίου ανημμένον διατηρούντων.

Δεχθήτε τας ημετέρας Πατριαρχικάς και πατρικάς ευλογίας.

 

Λαέ της Αρκαδίας ηγαπημένε, «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είησαν μετά πάντων υμών. Αμήν».