Το γλυκό και χρυσίζον φως της Αναστάσεως εσκόρπισε τα ζοφερά σύννεφα του πάθους και ο οδυρμός έδωσε τη θέση του στη χαρά. Ο ραπισθείς, χλευασθείς και νεκρωθείς Χριστός συνέτριψε τα δεσμά του θανάτου και ανέστη εκ των νεκρών. Με την ανάστασή Του κατήργησε την εξουσία του θανάτου και εγκαινίασε τη νέα ζωή της αθανασίας.
Ο Κύριός μας τον θάνατο που είναι το πιο βέβαιο γεγονός, με την Ανάσταση τον κατέστησε προσωρινό. Τον πανίσχυρο εχθρό της ζωής περιόρισε και αποδυνάμωσε. Ο Αναστάς Κύριος έλυσε το κατάκριμα του θανάτου και εισήγαγε στον φθαρτό κόσμο την αιώνια ζωή. «Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα» μέχρι σήμερα αντιλαλεί και διαμηνύει σ’ ολόκληρη την κτίση τον αρραβώνα και την διαβεβαίωση της αναστάσεως κάθε ανθρώπου.

Η Ανάσταση του Κυρίου γίνεται και ατομική μας υπόθεση. Ο απόστολος Παύλος με χαρά διακηρύττει: «Πάντες ζωοποιθήσονται... απαρχή Χριστός, έπειτα οι Χριστού» (Α’ Κορ. 15,23). Όσοι ζούμε ενωμένοι με τον Χριστό, όσοι σταυρώνουμε κάθε ημέρα με τον αγώνα μας την σάρκα και τις επιθυμίες της, όσοι ακολουθούμε με αγάπη την διδασκαλία Του θα αναστηθούμε, θα ζωοποιηθούμε, θα αφθαρτοποιηθούμε με τη χάρη Του.
Όσο πικρό και αβάστακτο είναι το γεγονός του θανάτου, τόσο γλυκό και ευφρόσυνο είναι το γεγονός της Αναστάσεως. Μέσα στο σκοτάδι της απελπισίας, του πένθους και του πόνου, το φως της Αναστάσεως είναι το μοναδικό αντίδοτο, το φως που διαλύει τα βαριά σύννεφα της απογνώσεως.

Ποιος δεν εγνώρισε το αδυσώπητο και ψυχρό δρέπανο του θανάτου; Ποιος δεν αισθάνθηκε τα κατάψυχρα φτερά του να σκιάζουν τη ζωή της ευτυχισμένης οικογένειας και από τη μια στιγμή στην άλλη να τη μεταβάλλουν σε τόπο δακρύων; Ποιος δεν εθρήνησε βρέφη, παιδιά, νέους, γονείς, αδελφούς, φίλους; Ποιος δεν έχυσε πικρά δάκρυα πάνω από το φέρετρο αγαπημένων προσώπων; Ποιος δεν αισθάνθηκε τη στέρηση της τρυφερότητος του πατέρα ή της μητέρας, του συζύγου ή της συζύγου, τον οποίο αφήρπασε ο θάνατος; Κάθε άνθρωπος όσο σκληρός κι αν είναι, μπροστά στη θέα του θανάτου συστέλλεται, παγώνει και πονεί. Μέσα από το κλάμα και την οδύνη του Θανάτου, μέσα από την αδυναμία της αρρώστιας και τη μελαγχολία του πόνου, μέσα από την απελπισία της ζωής και τη δυσοσμία της κοινωνίας αναπηδά ένα κατάλευκο περιστέρι, σαν εκείνο του κατακλυσμού, που διαλαλεί σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, ότι υπάρχει ακόμα ζωή, υπάρχει ακόμα ελπίδα κι αυτή είναι η Ανάσταση του Χριστού.

Το χαρμόσυνο γεγονός είναι ότι «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α’ Κορ. 15,55) και μετά του Ιερού Χρυσοστόμου μπορούμε και εμείς να φωνάζομε προς τον θάνατο: «πού σου θάνατε το κέντρον; πού σου Άδη το νίκος; Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται...».

Αδελφοί μου,
Μη αφήσομε τον εαυτό μας αδύναμο μπροστά στον φόβο και στον πόνο του θανάτου. Ας ενισχυθούμε με το εφόδιο της αιωνίου ζωής. Ας ενωθούμε με το αθάνατον Σώμα και Αίμα του Αναστάντος Χριστού. «Σώμα Χριστού μεταλάβετε, πηγής αθανάτου γεύσασθε». Μόνο με την εμπειρία της Αναστάσεως αντιμετωπίζονται τα δεινά του θανάτου. Με τον Χριστό και δια της Αγίας μας Εκκλησίας ο θάνατος καθίσταται αδύναμος και ανενεργός. Ας δώσουμε νόημα στη ζωή μας ταυτίζονταις τον εαυτό μας με τον νικητή του θανάτου Χριστό και μεταγγίζοντας από τη ζωή Του αίμα και σάρκα στην ύπαρξή μας. Ας εναντιωθούμε σε κάθε τρόπο θανάτου. Ας καταδικάσουμε τα όργανα του θανάτου. Ας επιδιώξουμε την ειρήνη και τη ζωή. Ας βοηθήσουμε να βλαστήσει στην κοινωνία μας το ευώδες άνθος της ζωής. Η ανθρωπότητα και ιδίως η νεολαία μας θέλει να ζήσει μακρυά από τη σκιά του θανάτου και της απειλής, μέσα σ’ ένα κόσμο ελευθερίας, δικαιοσύνης και χαράς.

Ας γίνει η σημερινή κοσμοσωτήριος και λαμπροφόρος εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου μας «Πάσχα καινόν», διάβαση από τον θάνατο στη ζωή, αφετηρία μιας καινούριας πορείας προς το φως και την αγάπη.
Μετά Πασχαλίων πατρικών ευχών

Ο Επίσκοπός σας
† Ο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου ΑΝΘΙΜΟΣ