Απάντηση Μητροπολίτη Ζακύνθου στον πρ. Αττικής Νικόδημο Γκατζιρούλη

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 16 Νοεμβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Αιμίλιος Πολυγένης 19:14

Αποκλειστικό - Για δεύτερη φορά απαντά στον πρ. Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος κ. Νικόδημο Γκατζιρούλη, συντάκτη του εντύπου «Ελεύθερη πληροφόρηση» ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζακύνθου κ. Χρυσόστομος.

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» δημοσιεύει σήμερα αποκλειστικά,  την επιστολή του Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου προς τον κ. Νικόδημο Γκατζιρούλη.

Παρακάτω ακολουθεί η επιστολή του Μητροπολίτη Ζακύνθου:

«Ο Λόγος εις την χρειάν θεραπεύει την καρδίαν». Έτσι ο Λαός δικαιολογεί την αναγκαιότητα της απάντησης στην πεισμοσύνη του αργόσχολου γέρου, που επιλεχτικά θυμάται όσα νομίζει ότι τον εξυπηρετούν.

Αυτό φαίνεται έντονα για πολλά χρόνια τώρα, όταν στο φυλλάδιο που κυκλοφορεί με τίτλο «Ελεύθερη πληροφόρηση» ξαναζεσταίνεται το κουρκούτι του.

Ξαναθυμάμαι την λαϊκή ρήση, «όλοι λέγαν, ξαναλέγαν και ο γέρος με το κουρκούτι του». Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα, αλλά συνεχώς μου έρχονται στο νου σχετικές λαϊκές σοφίες και επιμένει το χέρι μου στην διατύπωση ακόμη μιας: «Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».

Παρακάμπτει μια ολόκληρη επταετία πλήρους παρέκκλισης Κανόνων και Νόμων. Μιας φρικώδους εκκλησιαστικής εκτροπής με θύματα Κληρικούς όλων των βαθμίδων με διαδικασίες χιτλερικής θηριωδίας.

Που βρισκόταν τότε ο κ. Γκατζιρούλης; Προσπαθεί να ξεχάσει (;), ότι έγινε προσπάθεια με εισηγητή στην Ιεραρχία «τον πλέον ανεπίληπτον» και «ιδικόν του φίλον και ομότροπον» τον Σεβ. Δρυϊνουπόλεως κ. Ανδρέαν.

Αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, με ερώτημα την άρση του επιτιμίου: 23 ναι υπέρ της άρσεως, 46 όχι, δηλαδή να παραμείνει το επιτίμιο με 46 Αρχιερείς της Ιεραρχίας την 7-10-1998, Συνεδρίαν Β΄φύλλον Ι.

Στην ίδια συνεδρία, σε διαλογική συζήτηση ο μακαριστός Χριστόδουλος είπε τα εξής: «Πέραν τούτων έγιναν κατά το διαρρεύσαν διάστημα πολλά λάθη και εδέχθη την εκπαραθύρωσιν του Προκατόχου αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου και εις θέματα του Ν 214 έκανε λάθη με τους μακαριστούς Παντελεήμονα Θεσσαλονίκης και Ιακώβου πρώην Αθηνών. Το επιτίμιον της ακοινωνησίας επεβλήθη ως επεβλήθη σχεδόν δια βοής και ελαφρά τη καρδία. Επεβλήθη όμως και η απόφασις της Εκκλησίας είναι δι εμέ 8^ον μυστήριον και έπρεπε να το σεβαστούν οι αδελφοί και να προσέλθουν εν μετανοία. Έγιναν πολλαί προσπάθειαι δυστυχώς δεν ευοδόθησαν εξαιτίας πολλών ευθυνών κυρίως δικών τους. Προτείνω ευλαβώς να επανέλθουμε εις την τότε απόφασιν μας. Ο Νικόδημος να γίνη Λιοσσίων και ο Κων/νος Φαρσάλων και Δομοκού. Εάν δεν δεχθούν να πάνε σε Μονήν να μονάσουν να ησυχάση και η Εκκλησία.

(σ.σ.) Στην επιστολή του ο Μητροπολίτης Ζακύνθου παραθέτει απόσπασμα από το αυθεντικό χειρόγραφο κείμενο) – Βλέπε φώτο, πατήστε πάνω για μεγαλύτερο μέγεθος–

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενό μου πολλά, που τα αντιπαρέρχεται ο πρώην συλλειτουργός μας κ. Νικόδημος. Πως ανατέθηκε η εισήγηση τα έγραψα, αλλά θα τα επαναλάβω, μήπως η νέα ανάγνωση βρει τον αποδέκτη της παρούσης απάντησης σε διάλλειμα της γεροντικής παράνοιας (Αλτσχαϊμερ).

Επί μακαριστού Χριστοδούλου στην Δ.Ι.Σ. προτού ασθενήσει, ζήτησα με την ευκαιρία του θανάτου του μακαρίτη Κωνσταντίνου την άρση της ακοινωνησίας και του πρώην συλλειτουργού μας Γκατζιρούλη.

Στην Ιεραρχία του Οκτωβρίου 2007, της οποίας προήδρευσε ο μακαριστός Λαγκαδά, όταν ο Χριστόδουλος ευρίσκετο στην Αμερική, εγώ έθεσα το θέμα της άρσης, γιατί πίστευα και πιστεύω, ότι έπρεπε να λήξει το θέμα.

Πρώτος υπέγραψα το αίτημα για συζήτηση στην Ιεραρχία, με πρόεδρο τον νυν Αρχιεπίσκοπο και ακολούθησαν τριάντα δύο υπογραφές.

Αλλά ο λαός μας λέει: «Είδες κακό γέρο; Ήταν από τα νειάτα του» και άλλη «Όπου τα παιδομάθει, δεν τα γεροντοαφήνει» και άλλη «πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και ύστερα το χούι του».

Τέλος η αρχαία γραμματεία μας θυμίζει «Φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον». Δεν μετανοώ ότι άκουσα και τήρησα τις εντολές της Εκκλησίας και δεν άφησα τον καταληψία να τα κάνει μπάχαλο στην Αττική.

Οι σκόπιμοι καιροσκόποι που του συμπαραστάθηκαν, προς ίδιον όφελος, κατάφεραν να διορισθεί Τοποτηρητής ο ευκολοδιαχείριστος Άγιος Μεγάρων με τα γνωστά τραγικά γεγονότα του Κεφαλαρίου, του Αμαρουσίου κ.λ.π..

Όταν με βιαιοπραγίες μετέτρεψαν την Εκκλησία σε πεζοδρόμιο, κατά την γνωστή τακτική των παρεκκλησιαστικών «μισθοφόρων», ώσπου κατέλαβαν την εκκλησιαστική εξουσία, με την βοήθεια των τανκς και των ομοϊδεατών τους συνταγματαρχών.

Αυτά ξέχασε ο γέρος του Ωρωπού. Ποιοι Κανόνες και ποιοι Νόμοι εφαρμόσθηκαν αλήθεια τότε; Εφάρμοσαν τους Κανόνες ΚΑΤΙΝΑ χωρίς ντροπή.

Μήπως, αλήθεια, η οκταμελής Σύνοδος ήταν κανονικότερη και μεγαλύτερη της Ιεραρχίας; Θα μου πει κάποιος, είχαν εξαιρεθεί όσοι εξελέγησαν από την 21^η Απριλίου και μέχρι την 10^η Ιανουαρίου 1974.

ΝΑΙ. Όπως και να έχει το θέμα, ο αριθμός οκτώ είναι πολύ μικρότερος του τριάντα δύο.

Επιλεκτικά θυμάται τα γεγονότα, ότι μπορεί 36 χρόνια τώρα να βρίζει, ενώ κατά την παντοδυναμία του εδιώκονταν όσοι τολμούσαν να έχουν το θάρρος και την δύναμη να αντισταθούν στο ΚΑΘΕΣΤΩΣ της Εκκλησιαστικής εκτροπής.

Ξεχνάει (;) η αποκρύπτει (;) τις ανακρίσεις που διεξήγαγαν για να φιμώσουν τους μακαριστούς Μητροπολίτες Πειραιώς Χρυσόστομο και Κορίνθου Παντελεήμονα, που τολμούσαν να καταγγείλουν τις αντικανονικότητες του εκκλησιαστικού καθεστώτος.

Τόσον, που οι εκκλησιαστικοί πραξικοπηματίες έπεισαν τους Συνταγματάρχες να μην δέχονται τους ξεσηκωμένους Ιεράρχες από φόβο μη τους πείσουν, ότι η Εκκλησία έχει ξεσηκωθεί και έχει μετατραπεί σε καζάνι, που είναι έτοιμο να εκραγεί.

Αλήθεια, πως ξέφυγε στο ανύστακτο μάτι του επίλεκτου συνδιαχειριστή της εκκλησιαστικής εκτροπής Γκατζιρούλη ότι  κατορθώσαμε τότε να δεχθεί τον μακαριστό Πειραιώς, μέλος της «Κυβέρνησης», που ζει σήμερα;

Όταν άκουσε τον Πειραιώς μια ώρα, σταμάτησαν οι ανακρίσεις. Αυτό το γεγονός το γνωρίζει Αρχηγός Αυτοκέφαλης Εκκλησίας που ζει και σήμερα!. Είναι ευκολονόητη η επιλεκτική στοχοποίηση μου.

Παραβλέπει εκείνους που πρωτοστάτησαν στην επιβολή του επιτιμίου. Όσους εργάστηκαν για την απομάκρυνση του από το θρόνο που κατέλαβε με τις γνωστές μεθοδεύσεις απομάκρυνσης του κανονικού Ποιμενάρχου, όπως άλλωστε έγινε και με πολλούς άλλους – θύματα της Εκκλησιαστικής θηριωδίας, για τους οποίους μεγάλο μέρος ευθύνης φέρει ο διαστρεβλωτής της ιστορικής πραγματικότητας.

Δεν υπήρξα εμπνευστής καμιάς από τις δυσμενείς αποφάσεις του 1974. Δεν συμμετείχα στην επιλογή των τίτλων, που απονεμήθηκαν με την απομάκρυνση των δώδεκα.

Όλα όσα περί φιλοδοξιών μου είναι στην σφαίρα ΜΟΝΟΝ της γεροντικής του αρρωστημένης φαντασίας, του συντάκτη του εντύπου, του κ. Γκατζιρούλη.

Υπήρξα αποτελεσματικός, και αυτό δεν μπορεί να το συγχωρέσει, κατά την διάρκεια που ο Τοποτηρητής Αρχιεπίσκοπος κυρός Σεραφείμ μου ανέθεσε το διακόνημα να τον εκπροσωπήσω στην ταλαίπωρη Μητρόπολη Αττικής.

Ναι πάλαιψα με τα σκοτεινά καταγώγεια του ευσεβιστικού «μαχαλά». Δεν θα βρεθεί ούτε ένας που να πει με το χέρι στην καρδιά του ότι του ζήτησα τίποτα, απολύτως τίποτα, γύρω απ΄ αυτά που μου αποδίδει ο μοναχικός πεισματάρης.

Είναι αλήθεια ότι αποτελούσα τον τρόμο για τους διεκδικητές του θρόνου των Αθηνών. Είχαν χάσει τον ύπνο τους. Μόνο εγώ κοιμόμουν ήρεμος επειδή είχα εναποθέσει την υπόθεση στον Άγιον μου, ο Οποίος κέρδισε την μάχη και κατατρόπωσε τους σκευωρούς και μου προσέφερε απλόχερα την Ζάκυνθο, που «ωραία και μόνη με κυριεύει».

Μου χάρισε την έδρα που δεν απόλαυσε Εκείνος, όταν οι μικρότητες των ανθρώπων της εποχής του εξέλεξαν κάποιον αμελητέον ονόματι Κολοκυθά για Επίσκοπο Κεφαλληνίας και Ζακύνθου.

Μ’ έφερε στην Καθέδρα όπου υπηρέτησα δεκατετράχρονος ως κλητήρας. Με κατέστησε λειτουργό του μεγαλόπρεπου Θυσιαστηρίου Του, εκεί που εννιάχρονος, στα εγκαίνια του Ναού, κρατούσα την λαμπάδα.

Ικανοποίησε τον πόθο του μακαριστού πατέρα μου, που τον μετέτρεψε σε θερμή προσευχή του στον Άγιο μας. Πουθενά δεν θα ήμουν ευτυχέστερος από την Ζάκυνθο.

Αυτό που τους καίει είναι ότι δεν πίστευαν στην αποδοχή μου από τον απαιτητικό λαό της ευλογημένης αυτής επαρχίας μου, παρά τις αφιλότιμες προσπάθειες αδελφών, τους οποίους ΌΛΟΥΣ συγχωρώ, όπως και τον πρώην συλλειτουργόν μου Νικόδημον, τον οποίον ΚΑΛΩ να εγκαταλείψει τον πείσμονα αδιέξοδο δρόμο και να δεχθεί με ταπείνωση την επιεική λύση, ούτως ώστε η απολογία να είναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ και όχι εν ανυπακοή στις αποφάσεις της Εκκλησίας.

Θα αρέσει πολύ στον Ουρανό, αν μας δεις όλους αγκαλιασμένους ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου, ανταλλάσσοντες το «αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν».

Η εμμονή στην τρελή κούρσα του αρρωστημένου εγωϊσμού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους της ηλικίας μας που θέλουμε «ευσεβώς ζην».

(Παρακάτω η υπογραφή του Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου στην επιστολή)

Ακολουθεί το κείμενο του μητροπολίτη πρώην Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου που δημοσίευσε στο τεύχος 289, 16ηςΝοεμβρίου 2010, με τίτλο: Η εισήγηση του «πραξικοπηματία», στο οποίο απαντά ο Μητροπολίτης Ζακύνθου.

Θέλω να συλλυπηθώ τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και, παράλληλα, να τον συγχαρώ. 

Θέλω να τον συλλυπηθώ, για την αήθη και κατά παράβαση της Κανονικής και Έννομης τάξης, πρωτοβουλία του-η μάλλον, την τόλμη του-να αναθέσει, προνομιακά και χωρίς το σύμψηφο των μελών του Συνοδικού Σώματος, στον πραξικοπηματία του 1994 Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο, τον κυρίως ένοχο, για όσα συνέβηκαν τότε στην Αττική και στη Λάρισα, το δικαίωμα και την ευθύνη να παρουσιάσει εισήγηση, ενώπιον της Ολομέλειας της Ιεραρχίας, για την άρση η τη μη άρση του ανυπόστατου επιτιμίου της ακοινωνησίας. 

Και θέλω να τον συγχαρώ, για την έμπνευση, που είχε, να παραδώσει στους υπεύθυνους για την έκδοση του επίσημου δημοσιογραφικού Οργάνου της Εκκλησίας της Ελλάδος, του περιοδικού «Εκκλησία», τα χειρόγραφα του διασκεδαστικού, εξ αιτίας της θεολογικής και εκκλησιολογικής του αμάθειας και αποκρουστικού, εξ αιτίας της στρεβλής παρουσίασης και ερμηνείας γεγονότων και λόγων, προς δημοσίευση και ευρύτερη γνωστοποίηση.

Αν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν είχε την έμπνευση να εμφανίσει σε δημόσια κρίση τα όσα έγραψε στην εισήγησή του και διάβασε στη Συνέλευση της Ιεραρχίας ο εν πολλοίς σύμψυχος φίλος του, τα χαρτιά του θα περνούσαν σαν με φέρετρο σε κάποιο ντοσιέ και θα θάβονταν στο σκοτεινό Συνοδικό αρχείο.

Τώρα, δημοσιευμένα επίσημα, θα φτερουγίσουν προς κάθε κατεύθυνση. Θα διαβαστούν και θα σχολιαστούν. Θα αξιοποιηθούν από τον οποιοδήποτε σημερινό αναγνώστη και από το μελλοντικό ιστορικό ερευνητή, που θα επιδοθεί στην ιστόρηση και στην αποτίμηση των σημερινών, παρακμιακών εκκλησιαστικών διαπλοκών και της απαξιωτικής φήμης των προδοτών του επισκοπικού ήθους και της Κανονικής, εκκλησιαστικής τάξης. 

Δικαιωματικά, ως ο αχθοφόρος των συνεπειών της βάρβαρης εξόρμησης του άλλοτε Δωδώνης και νυν Ζακύνθου Χρυσοστόμου για την αρπαγή της Μητρόπολης Αττικής, θα τολμήσω μια πρώτη εκτίμηση του αργοπορημένου και ύποπτου ενδιαφέροντός του για την άρση του επιτιμίου και τη «δήθεν» επίλυση της εμπλοκής και αποκατάσταση της ειρήνης και της ενότητας του Συνοδικού Σώματος.

 ***

1) Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διαπραγματεύτηκε την προσωπική του αξιοπρέπεια κατά τη στιγμή, που εμπιστευόταν στον Ζακύνθου την αρμοδιότητα και την ευθύνη, να εισηγηθεί στη Σύνοδο τήςΙεραρχίας τη διαδικασία άρσης του «επιτιμίου». Γνώστης των σχεδιασμών και των αγώνων του στενού φίλου του Ζακύνθου Χρυσόστομου, κατά το 1994, που αν δεν αντιμετωπίζονταν δυναμικά από μεγάλη μερίδα της Ιεραρχίας (στην οποία μετείχε και ο τότε Θηβών Ιερώνυμος), θα έφερναν τον Χρυσόστομο στην Ιερά Μητρόπολη Αττικής και, από κει, στο θρόνο της Αρχιεπισκοπής, είχε στα χέρια του όλα τα πειστήρια, που κυριολεκτικά κραύγαζαν, ότι ο φίλος του δε διέθετε το απαραίτητο «τεκμήριο της αμεροληψίας».

Και σύμφωνα με τη νομολογία των Ιερών Κανόνων και των εκκλησιαστικών Νόμων δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να δρομολογήσει τη διορθωτική εξέλιξη της κατάστασης, που εδημιούργησε τότε, με τις ραδιουργίες του και με τις παρεμβάσεις του στην πολιτική και στη δικαστική εξουσία.

Σβήνοντας όλα αυτά και ανεβάζοντας στο βήμα του εισηγητή το δράστη της μεγάλης εκκλησιαστικής περιπέτειας, πρόδωσε την αρχιεπισκοπική του αξιοπρέπεια και αυτοαποκαλύφθηκε ως συνεταίρος στη σκοτεινή διαχείριση του χρόνιου προβλήματος. 

Αλλά και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, αν είχε σεβασμό στο υψηλό του αξίωμα, θα πρόβαλλε κοφτή και δυναμική την άρνηση. Δε θα δεχόταν-έστω και αν πιεζόταν να εμφανιστεί μπροστά στην ολομέλεια του Συνοδικού Σώματος, που διατηρούσε νωπές τις φιλοδοξίες του και τις υπόγειες διακινήσεις του και να υποδυθεί το ρόλο του ευσυνείδητου, του μεγαλόκαρδου και του ειρηνοποιού.

Με θάρρος θα παραχωρούσε την έδρα σε αποστασιοποιημένο κριτή, για να λειτουργήσει έντιμα και από καθέδρα αμεροληψίας και αντικειμενικής μελέτης και κατάστρωσης του πίνακα των προτάσεών του.

***

2) Ο εισηγητής Ζακύνθου, ανεβαίνοντας στο Συνοδικό βήμα, εξέφρασε, μεγαλοπρεπώς, τον πόνο του για την αποκατάσταση της ενότητας του Ιερού Σώματος της Εκκλησίας. «Από πολλού καιρού με απασχολεί το θέμα της ενότητος της Εκκλησίας μας. Η έλλειψίς της αποτελεί χρονίαν ασθένειαν, η οποία προήλθεν εκ σκοπιμότητος, μικρότητος και παθών κατατρώγουσα το Σώμα Της, κυρίως δε και βασικώς τα μέλη αυτού του Σώματος, για τα οποία ο Κύριος Ιησούς παραγγέλλει το "ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. 5, 16). 

Στην παράγραφο αυτή ο εισηγητής χαρακτηρίζει χρόνια την αρρώστια της διχόνοιας. Και προσυπογράφει, ότι αυτή προήλθε από τα μικρόβια της σκοπιμότητας, της μικρότητας και των παθών (ποίων παθών άραγε;). Ωστόσο, για τη χρόνια αυτή αρρώστια δε βρίσκει κανέναν υπεύθυνο μέσα στην αίθουσα της Συνοδικής Συνέλευσης, για να τον παρακινήσει σε μετάνοια.

Αλλά, ούτε και τον εαυτό του φορτίζει με ευθύνες, για τα πολλά, που ακούγονται και για τις πλεκτάνες του 1994, που στόχευαν, σε πρώτο πλάνο, στην κατακυρίευση της Μητρόπολης Αττικής και, σε δεύτερο πλάνο, στην κατάκτηση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Δεν είπε μια λέξη αυτοκριτικής και αυτομεμψίας.

Δεν κατάθεσε υπόσχεση, πως θα θέσει «θεμέλιο μετανοίας», ότι θα ευθυγραμμιστεί στην ποιότητα βίου, που μας άφησαν οι Άγιοι Απόστολοι και ότι θα υφάνει την επισκοπική του δράση με στιμόνι και υφάδι τους Ιερούς Κανόνες, που αποτελούν το δεσμευτικό, Ιεροκανονικό πλαίσιο των Συνοδικών και των Επισκοπικών πράξεων. 

Όλα αυτά τα τράβηκε στην άκρη. Και έδειξε να φορτώνει τις ευθύνες αποκλειστικά και μόνο στον Αττικής Νικόδημο, που για τριανταεπτά ολόκληρα χρόνια τον έχουν σπρώξει, με πράξεις αυθαιρεσίας και βίας, έξω από το γήπεδο της διοικητικής ευθύνης και, για το λόγο αυτό, δεν μπορεί να λογιστεί και να επιτιμηθεί ως αυτουργός, μήτε ως συναυτουργός στις πολλαπλές σκοπιμότητες και στις μικρότητες και στα πάθη, που κατατρώγουν το εκκλησιαστικό Σώμα.

Έδειξε να πιστεύει και να εισηγείται, ότι πρέπει να καμφθεί ο Νικόδημος, να προσυπογράψει τις παλιές αυθαίρετες και αντικανονικές και παράνομες πράξεις της καταδίκης του και εξουθένωσής του και να αποδεχτεί την πράξη της άρσης ως επανεγγραφή της ποινής με νέα μορφή.

Ως ισόβια στέρηση των Επισκοπικών του δικαιωμάτων. Να περάσει στο αρχείο ο νέος, διφυής, μαύρος φάκελλος, με το ιστορικό της πλασματικής άρσης της παλιάς ανύπαρκτης ποινής και της επιβολής της καινούργιας, της ισόβιας καταδίκης του. Αυτή η μεταφόρτιση-κατά τον Ζακύνθου-θα έχει ως αποτέλεσμα την αποφόρτιση της Εκκλησίας της Ελλάδος από τα βάρη και τις ευθύνες και τήναποκατάστασητήςποθητής ενότητάς Της. Οπότε, «θα περάσουν όλοι καλά και οι δεσποτάδες καλύτερα».

***

3) Παρακάτω, ο εισηγητής βρίσκει το θάρος να φορτώσει τις πολλές ευθύνες για τη διαταραχή της εκκλησιαστικής ενότητας-σε ποιόν άλλο; στον Αττικής Νικόδημο. Αναφέρεται σε μια συνάντηση, που είχα εγώ προσωπικά, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Και, προς ενημέρωση των Συνοδικών ακροατών του, γράφει: «Ο Αρχιεπίσκοπος διαβεβαιοί τον Νικόδημον ότι τον απασχολεί το θέμα και τον προτρέπει να μην ενεργήση πράξεις, αι οποίαι θα εδυσκόλευον αυτόν εις τας σκέψεις του, άτινας θα κατέθετε ενώπιον της εκτάκτως συγκαλουμένης Δ.Ι.Σ. δια την επομένην Τρίτην 13ην Ιουλίου 1993». 

Και, στη συνέχεια, υφαίνει την υποτιθέμενη δική μου ενοχή: «Ο Νικόδημος αξιοί την υπογραφήν κοινού ανακοινωθέντος, ότι υπήρξε ταύτισις απόψεων. Ο γέροντας, με την απλοϊκήν του ειλικρίνειάν του, αρνείται λέγων: «Άκου ρε Θεσσαλέ, σου λέγω, ότι με απασχολεί το θέμα σου. Μη μου το χαλάς, γιατί εσύ είσαι μόνος, ενώ εγώ έχω άλλα δώδεκα θηρία». Αυτά γράφει ο Ζακύνθου, για να απαλλάξει τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ από κάθε ευθύνη και να ενοχοποιήσει εμένα. 

Είμαι βέβαιος, ότι οι αναγνώστες μου θα διακρίνουν στην πλοκή αυτής της συζήτησης και στην ασάφεια των μετρημένων λόγων του μακαριστού Σεραφείμ, την κρυμμένη σκοπιμότητα. Εγώ είχα την πληροφορία από έγκυρες πηγές και την εμπειρία, ότι ο Αρχιεπίσκοπος επεδίωκε να κερδίσει χρονικά όρια, για να προλάβει να δημουργήσει τετελεσμένα γεγονότα, τα οποία θα απέκλειαν τη λύση του προβλήματος. 

Του πρότεινα, σε πρώτο πλάνο, πριν από την κηδεία του Δωροθέου, να καταλήξουμε σε μια συμφωνία και τη συμφωνία αυτή να την γνωστοποιήσουμε στο ανήσυχο εκκλησιαστικό πλήρωμα με μια γραπτή ανακοίνωση και με την κοινή παρουσία μας στην κηδεία. Εκείνος αρνήθηκε. Ζητούσε μόνο, να μην κάνω καμμιά ενέργεια, αλλά δεν έδινε ενημέρωση για τα σχέδιά του. 

Εκείνο, που έκανε τον Σεραφείμ να φοβάται και να ανησυχεί, ήταν η πλατειά γκάμα των αποφάσεων του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου, του Συμβουλίου της Επικρατείας, που εδικαίωναν τους Μητροπολίτες και που υποχρέωναν τον Σεραφείμ και όλη τη Σύνοδο, να τους αποκαταστήσουν στις έδρες τους.

Ατραπός διαφυγής δεν υπήρχε. Και η ομάδα, η πρόξενος της ανωμαλίας, βρισκόταν σε ατέρμονη διαβούλευση και σε επιφυλακή, μη τυχόν και σπάσει το σκληρό μέτωπο.

Μέλος αυτής της ομάδας και ο τότε τιτουλάριος Μητροπολίτης Δωδώνης Χρυσόστομος, που είχε εξασφαλίσει το χρίσμα και την αρχιεπισκοπική συγκατάθεση, για τη μεταστέγασή του στη Μητρόπολη της Αττικής. Ο φόβος αυτός εξηγούσε τις κινήσεις και την επιχειρηματολογία του Σεραφείμ. 

Ένα πρόσθετο, μεταγενέστερο, ντοκουμέντο αυτού του σχεδιασμού ήταν η προσφώνηση η μάλλον ο στεναγμός, που κατάθεσε, αργότερα, ο Σεραφείμ μπροστά στην Ολομέλεια της Ιεραρχίας, μετά την εκλογή του Δωδώνης σε Μητροπολίτη Ζακύνθου: «Σεβασμιώτατε εψηφισμένε άγιε Ζακύνθου κ. Χρυσόστομε, η αλήθεια είναι ότι σας πρότεινα δια την Ιεράν Μητρόπολιν Αττικής εις την οποίαν επί αρκετόν διάστημα διηκονήσατε και κατορθώσατε πολλά, ώστε να έχετε την αγάπην του κλήρου και του λαού αυτής της Ιεράς Μητροπόλεως.

Άλλως όμως έδοξε τω Αγίω Θεώ...». Με όσα γράφει στην εισήγησή του ο κ. Χρυσόστομος, αποτυπώνει, όχι τόσο τη δική μου αντίσταση, που θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη, μετά τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, όσο τη δική του, αθεράπευτη θλίψη, που δεν κατάφερε, ίσαμε τώρα, να την ξεπεράσει.

***

4) Συνεχίζοντας, θα μεταφέρω ένα κομμάτι της εισήγησης του Ζακύνθου Χρυσόστομου, που διασκορπίζει μερικά ροδοπέταλα και ανεμίζει πολλά αγκάθια. Δείχνει να εισηγείται τη θεραπεία της χρόνιας Ιεροκανονικής εκτροπής και προβάλλει ως λύση, αντί της χρεωστικής επανένταξης όλων μας στην αγιοπνευματική δεοντολογία, την ανορθόγραφη δικαίωση των πραξικοπηματιών και των-εν διαδοχή-διαχειριστών και εκμεταλλευτών της ανωμαλίας. 

Διαβάζουμε, εκπληττόμαστε και διερωτώμαστε: «Το τιθέμενον σήμερον ζήτημα είναι, κατά την γνώμην μου, εάν πρέπει, μετά πάροδον 16 ετών από της επιβολής του επιτιμίου, να εξέλθωμεν ωριμότεροι από μίαν όντως οδυνηράν περιπέτειαν, δίδοντες λύσιν πνευματικήν. Δεν ομιλώ δια τα γεγονότα, τα οποία υπεχρέωσαν την Ιεράν Σύνοδον εις την θεραπευτικήν επιβολήν του επιτιμίου. Ομιλώ δια την ψυχικήν μας στάσιν έναντι του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου.

Όσον πονεμένοι και αν είμεθα δια τα γεγονότα εκείνα, ας φερθώμεν αυτώ σήμερον ούτως ώστε να αισθανθή ότι δεν μας διακατέχει ιδεολογικός θυμός, ούτε αίσθημα αντιπαθείας, αλλά η αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό το λέγω τρόπον τινά δικαιωματικώς. διότι εδέχθην «τσουνάμι» ύβρεων και συκοφαντικών επιθέσεων εκ μέρους δήθεν φίλων του Σεβασμιωτάτου.

Η αγάπη όμως αναγεννά και πρέπει να την διασώσωμεν. Υπερβαίνοντες δια της αγάπης την λογικήν του ανεφίκτου της άρσεως του επιτιμίου, χορηγούμεν αντίδοτον ισχυρότατον κατά της θρησκευτικής ιδεολογικής τρομοκρατίας, της εκδηλουμένης πεισματικώς εκ μέρους δήθεν φίλων του Σεβασμιωτάτου, ενίοτε και υπό του ιδίου.

Είναι αληθές, ότι εγράφησαν και γράφονται έως της σήμερον υβριστικά, συκοφαντικά και δυσφημιστικά σχόλια τόσον εναντίον Ιεραρχών, όσον και εναντίον της Ιεράς Συνόδου. Ωστόσο, η δικαίωσις των θυμάτων αυτής της ιδεολογικής τρομοκρατίας περνά από την αγάπην δια της οικονομίας...». 

Ο εισηγητής, στο τμήμα αυτό της δημηγορίας του δηλώνει, ότι αποφεύγει να ομιλήσει «δια τα γεγονότα, τα οποία υπεχρέωσαν την Ιεράν Σύνοδον εις την θεραπευτικήν επιβολήν του επιτιμίου».

Και προσπαθεί να ανεύρη πνευματική(!!!) διέξοδο, που να εξιλεώνει, φαινομενικά, τους δράστες της ανωμαλίας, αλλά και να μην αποκαθιστά την Κανονική Τάξη και να μην επαναφέρει στα ποιμαντικά του καθήκοντα το θύμα της απαράδεκτης αυθαιρεσίας.

Αν η δική μου συμπεριφορά ήταν παραβατική και καταλυτική της εκκλησιαστικής τάξης, γιατί οι συγκροτούντες, τότε, την Ιερά Σύνοδο, δεν με παρέπεμψαν στο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο; Γιατί δεν διέταξαν ανακρίσεις; Γιατί δεν με κάλεσαν να απολογηθώ; Γιατί δεν προσδιόρισαν, με ακρίβεια και με ευσυνειδησία την ενοχή μου; Γιατί δεν έθεσαν τις απόψεις τους και τις κρίσεις τους σε ψηφοφορία; Γιατί δεν κατέγραψαν στην απόφασή τους τις παραβάσεις μου και τους Ιερούς Κανόνες, που υποτίθεται, ότι παραβίασα; 

Επί τριανταεπτά ολόκληρα χρόνια με καταδικάζουν και με ξανακαταδικάζουν, χωρίς ποτέ να με εγκαλέσουν-όπως είχαν δικαίωμα και υποχρέωση-και να δρομολογήσουν υπεύθυνη και αξιοπρεπή δίκη.

Και τώρα, ύστερα από όλη αυτή την εκβαρβαρισμένη πρακτική και την προδοσία των Επισκοπικών όρκων, τολμάει ο εισηγητής να αναφέρεται «στα γεγονότα (ποιά γεγονότα;), τα οποία υποχρέωσαν τήνΙερά Σύνοδο εις την θεραπευτικήν επιβολήν του επιτιμίου». 

Για όνομα του Θεού! Ούτε Θεό φοβούνται, ούτε άνθρωπο εντρέπονται; Αναγκάστηκε η Ιερά Σύνοδος να επιβάλει το επιτίμιο, χωρίς να αναγκαστεί να κάνει ανακρίσεις και να συνεδριάσει ως αρμόδιο Εκκλησιαστικό Δικαστήριο;

***

5) Το επόμενο απόσπασμα, που προτίθεμαι να σας παρουσιάσω, είμαι βέβαιος, ότι η θα σας διασκεδάσει η θα σας εξοργίσει. Πριν, όμως, το ξεδιπλώσω μπροστά σας, θεωρώ υποχρέωσή μου να σας κάνω μια ενημερωτική εισαγωγή. 

Το καλοκαίρι του 2009 είχα δημοσιεύσει σειρά άρθρων στο δελτίο, που κρατάτε στα χέρια σας, αναπτύσσοντας τη σύγχρονη παθογένεια των δυό Ανώτατων διοικητικών Οργάνων της Εκκλησίας της Ελλάδος, της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου.

Και, καταλήγοντας, είχα υπομνήσει στους αδελφούς συλλειτουργούς μου και στον εαυτό μου τις βαρύτατες ευθύνες για τον ακράτητο διοικητικό εκτροχιασμό καί το χρέος μας να επαναφέρουμε τα χαρισματικά Συνοδικά Όργανα στην τροχιά της καθαρότητας, της Πατερικής αξιοπρέπειας και της θυσιαστικής αγάπης.

Αυτή την τελευταία παράγραφο της έμπονης υπόμνησής μου την εκμεταλλεύτηκε ο «μη Σοφός» και «μη Συνετός» Μητροπολίτης-εισηγητής και την ερμήνευσε κατά την έμπνευσή του και κατά την ευτελή σκοπιμότητά του. 
Σας μεταφέρω το χαρακτηριστικό απόσπασμα: 

«Ήδη ο Σεβασμιώτατος άγει την όγδοην δεκαετίαν της ηλικίας του και προσφάτως, εις το υπ  ἀριθ. 258-259 τεύχος του υπ  αὐτοῦ εκδιδομένου περιοδικού "Ελεύθερη Πληροφόρηση" εξεδήλωσεν εμμέσως, πλην σαφώς την μετάνοιά του, γράφων: "Αγαπητοί συνιεράρχες... θα μιλήσω όμως με θάρρος σε σας τους αδελφούς μου για   νά μετάσχω στην κοινή έκφραση της μετανοίας και στην κοινή κατάθεση οδύνης.

Για να σκύψω μαζί σας και να ομολογήσω, ότι εμείς, που κληθήκαμε να μεταφέρουμε στην ευχαριστιακή μας κοινότητα, στη συναγμένη Εκκλησία, τη "συγγνώμη" του Σταυρού και την "Καινή κτίση" της Πεντηκοστής, αυτομολούμε καθημερινά στο σκοτάδι της αλλοτρίωσης και γινόμαστε προμηθευτές σκανδάλων στους πυροδοτικούς μηχανισμούς των δηλωμένων εχθρών του σταυρού του Χριστού... Θα χρειαστεί να καταθέσουμε τον οβολό της μετάνοιας και τον ιδρώτα της άσκησης, για να ξαλαφρώσουμε την ψυχή μας από τις ενοχές, να τη γεμίσουμε με την θεία Χάρη και μετά να εκφραστούμε με την αποστολική πληρότητα». 

Και συνεχίζει ο κ. Χρυσόστομος: «Μπορεί ο Σεβασμιώτατος Νικόδημος να εκφράζεται εν προκειμένω εις πρώτον πληθυντικόν πρόσωπον, αλλά δεν εκφράζεται εις δεύτερον πληθυντικόν. Προφανώς λέγει αυτό το οποίον κατά βάθος αισθάνεται την ανάγκην να εξαγορεύση εις πρώτον ενικόν πρόσωπον και πιθανόν εμποδίζεται υπό δυστρόπων συμβούλων. Έχω την γνώμην, ότι η Ι.Σ.Ι. έχει την δυνατότητα αποδοχής της εξαγορεύσεως του Σεβασμιωτάτου». 

Θα με εξέπληττε η παραπάνω διαλεκτική και επιχειρηματολογία του κ. Χρυσόστομου, αν η περιρρέουσα άποψη για την εν γένει παιδεία του και για τη συγγραφική του αρτιότητα κυμαινόταν, έστω, σε επίπεδα μετριότητας. Αλλά η φήμη, που τον συνοδεύει δεν αιφνιδιάζεται και δεν ηλεκτρίζεται, όταν μπροστά της συναντάει την αμάθεια και την κακόβουλη στρέβλωση. Εγώ θεώρησα χρέος όλων μας, να επωμιστούμε τις ευθύνες και τις ενοχές, για την προδοσία της ιερής αποστολής μας. Και εκείνος, αναγνώρισε το μερίδιο της δικής μου ευθύνης και απάλλαξε, θριαμβικά, τη μεγαλοπρεπή Σεβασμιότητά του. 

Τεκμήριο και αυτό της εποχής μας και του αρχιερατικού μας χώρου.

***

6) Οπωσδήποτε θα έχετε το ενδιαφέρον και την περιέργεια να μάθετε την τελική πρόταση του Σεβσμιώτατου εισηγητή. Να μετρήσετε το σεβασμό του και την προσήλωσή του στους Ιερούς Κανόνες και στους Νόμους, που ορκίστηκε ότι θα τους τηρεί με πιστότητα και με αφοσίωση. Να ψαύσετε τον παλμό της αγάπης του. Να νοιώσετε να σας περιλούει η πνοή της χαρισματικής του έμπνευσης. 
Για να σας διευκολύνω στην ενημέρωσή σας αυτή, θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από το καταληκτικό κομμάτι της εισήγησής του, που συνοψίζει την πρότασή του. 

«...Και τώρα, συν Θεώ, εισηγούμαι την υπό όρους άρσιν του επιτιμίου της ακοινωνησίας, του επιβληθέντος κανονικώς και νομίμως εις τον Σεβασμιώτατον κ. Νικόδημον, με το εξής σκεπτικόν: Εάν η Ι.Σ.Ι. αποφασίση την άρσιν του επιτιμίου, αύτη θα ισχύη όχι αναδρομικώς ούτε από σήμερον, αλλά από την ημέραν κατά την οποίαν ο Σεβασμιώτατος θα καταθέση έγγραφον δήλωσιν εις την Δ.Ι.Σ., ότι αποδέχεται τόσον το επιτίμιον, όσον και την άρσιν αυτού, αναλαμβάνων μόνον λειτουργικάς και διδακτικάς ευθύνας και όχι διοικητικάς. Λειτουργικάς και διδακτικάς πράξεις θα τελή κατόπιν αδείας της αρμοδίας Εκκλησιαστικής Αρχής.

Η Ι.Σ.Ι. απευθυνομένη προς το πλήρωμα της Εκκλησίας θα γνωστοποιήση, ότι δεν επιθυμεί υποταγήν η εξευτελιστικήν ταπείνωσιν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νικοδήμου. Αντιθέτως, τιμά αυτόν και αναγνωρίζει τας διδακτικάς και συγγραφικάς του ικανότητας. Επιλύει δε το θέμα του επιτιμίου της ακοινωνησίας κατά τρόπον πνευματικόν, εν αγάπη, δια της υπό των Ιερών Κανόνων προβλεπομένης οικονομίας. 

Άλλωστε, ο χαρακτήρ του εκκλησιαστικού επιτιμίου της ακοινωνησίας είναι ευχαριστιο-κεντρικός και πνευματικός, ξένος προς ποινάς τιμωρητικού η ανταποδοτικού χαρακτήρος.... Ο επίλογος της παρούσης συντόμου εισηγήσεώς μου θα είναι απλός. Διαβάζω όπισθεν των γραφομένων εις τα τεύχη του περιοδικού " Ελεύθερη Πληροφόρηση" την δυσχερή θέσιν εις την οποίαν έχει ο εκδίδων το περιοδικό Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Νικόδημος, εξωθούμενος υπό δήθεν φίλων του εις την ρητορεύουσαν αυταρέσκειαν του περιθωρίου.

Ερωτάται: Θα εγκαταλείψωμεν τον γηραιόν Σεβασμιώτατον αδελφόν μας εις αυτήν την κατάστασιν η, εμμένοντες εις το ευχαριστιοκεντρικόν, πνευματικόν και σωτηριολογικόν περιεχόμενον των επιτιμίων, θα προσφέρωμεν εις αυτόν την ευκαιρίαν, όπως, υπό εκκλησιολογικούς όρους, επανέλθη εις την "βεβαίαν" και όχι περιθωριακήν τέλεσιν της Θείας Ευχαριστίας και της Χριστιανικής Διδασκαλίας;». 

Νομίζω, ότι δικαιούμαι να διατυπώσω κάποιες απορίες μου και κάποια ερωτηματικά, που δεν έχουν βρει, ίσαμε σήμερα, την καθαρή Ιεροκανονική και Νομοκανονική απάντηση. 

α) Ο εισηγητής Ζακύνθου Χρυσόστομος με ενοχοποιεί, με τη μομφή, ότι εξωθούμαι «υπό δήθεν φίλων μου εις την ρητορεύουσαν αυταρέσκειαν». Του δηλώνω κοφτά και αποφασιστικά, ότι οι φίλοι μου ουδέποτε επιχείρησαν να με εξωθήσουν σε πράξεις παραβατικές των Ιερών Κανόνων της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Με περιβάλλουν με την αγάπη τους και με την προσευχή τους, ουδέποτε, όμως, με συστάσεις, που ξεπερνούν τα όρια της ευπρέπειας και της πιστότητας στους Ιερούς μας Κανόνες. Και τον ερωτώ: Μήπως πιστεύει, πως αυτός θα μπορούσε να είναι ο ειλικρινέστερος και πιστότερος φίλος μου; Η μήπως θεωρεί, ότι η βάρβαρη εφόρμησή του εναντίον μου, κατά το 1994, για να καταλάβει εκείνος τη Μητρόπολη Αττικής, ήταν εκδήλωση γνήσιας, αδελφικής φιλίας, θεμελιωμένης στις διδαχές του Κυρίου μας και στα αγνά βιώματα των αγίων Πατέρων μας; Και λίγη ντροπή δε βλάπτει... 

β) Διακρίνω τη «ρητορεύουσα αυταρέσκεια» να ξεχειλίζει από τις παραγράφους της τελικής του πρότασης και να μην αρωματίζει, αλλά να καταβρωμίζει τη Συνοδική αίθουσα και ολόκληρη την παρεμβολή της ελληνικής Εκκλησίας. 

Ο κ. Χρυσόστομος εισηγείται «την υπό όρους άρσιν του επιτιμίου της ακοινωνησίας, του επιβληθέντος κανονικώς και νομίμως...». 
Δε βρήκα, όμως, πουθενά στο κείμενο της εισήγησής του την επισήμανση, ποιοί είναι οι Ιεροί Κανόνες και ποιοί οι Νόμοι, που ενέπνευσαν η και υποχρέωσαν τους Συνοδικούς του 1993 να επιβάλουν αυτή την ποινή και μάλιστα δίχως ανακρίσεις, δίχως απολογία και δίχως δίκη. Και δε βρήκα (ζητώ την εκ μέρους του διαφώτιση), σε ποιό Ιερό Κανόνα και σε ποιά νομική διάταξη θεμελιώθηκε η δική του εκστρατεία, για την έκδοση του διατάγματος, που εκήρυξε «εν χηρεία» τη Μητρόπολη Αττικής. 

Ένοχος αυτός, τίμησε τον εαυτό του με το παράσημο της πιστότητας στους Ιερούς Κανόνες και ζητάει να σκύψω και εγώ να τιμήσω με την υπογραφή μου τη βάρβαρη εξόρμησή του, που την κατάγγειλε και την καταδίκασε τότε η πλειοψηφία της Συνοδικής Ομήγυρης. 
Για όλα αυτά τα κατορθώματά του τι του λένε και τι του εισηγούνται οι δικοί του φίλοι»; 

γ) Η τελική πρότασή του, που την εισηγείται, ως έμπνευση αδελφικής φόρτισης, απαιτεί να αποδεχτώ εγώ και μάλιστα εγγράφως, το ανυπόστατο επιτίμιο ως υποστατό και όλες τις ανέντιμες, τις αντικανονικές και παράνομες πράξεις, που το συνόδευσαν, ως έντιμες και Κανονικές και νόμιμες και, μετά, να άρουν, κατά περίεργο τρόπο το επιτίμιο. Να μην προβάλω αξίωση επιστροφής μου στα διοικητικά και ποιμαντικά μου καθήκοντα, αλλά να μου επιτραπεί μόνο να λειτουργώ με άδεια από τους Μητροπολίτες εκείνους, που απεργάστηκαν την πολυχρόνια περιπέτειά μου. 

Η πρότασή του αυτή, ενώ εμφανίζεται ως άρση της-κατά παράνομο και ανήθικο τρόπο-επιβληθείσης ποινής, είναι μείζον ποινή, διότι καταλήγει στην αντικατάστασή της με ισόβια ποινή, που-ούτε λίγο ούτε πολύ θα πρέπει εγώ να υπογράψω συμβόλαιο ότι την αποδέχομαι. 
Για να γίνει κατανοητό το ανήθικο εφεύρημα του εισηγητή, ξεδιπλώνω μια υποθετική διαδικασία.

Υποθέσετε, ότι κάποιος καταδικάζεται, χωρίς να του απαγγελθεί κατηγορία και χωρίς να δικαστεί, σε πολυχρόνια εξορία. Και κάπου εκεί, μετά την παρέλευση μερικών δεκαετιών, οι δικαστές, που ψήφισαν την εξορία του, του αναγγέλλουν, ότι εμπνεόμενοι από αισθήματα ανθρωπισμού και φιλαδελφίας, αίρουν την ποινή.

Από δω και πέρα δε θα λογίζεται ως τιμωρημένος και εξόριστος. Πρέπει, όμως, να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση, ότι δε θα τολμήσει να απομακρυνθεί από τον τόπο της εξορίας του και δε θα απαιτήσει να γυρίσει πίσω, στην οικογένειά του και στις απασχολήσεις του. 

Το βρίσκετε αυτό και το εκτιμάτε ως άρση της αυθαίρετης, βαρειάς ταλαιπωρίας και ως ευεργεσία στον άνθρωποι, που σήκωσε το σταυρό της πολυετούς εξορίας; Αυτή τη μεγάλη, την εντυπωσιακή(!!!) ευεργεσία εμπνεύστηκε να μου κάνει ο πολυτάλαντος(!!!) Ζακύνθου Χρυσόστομος. δ) Ελπίζω, ότι δε θα μου αρνηθεί το δικαίωμα να ζητήσω την Ιεροκανονική και τη Νομική στήριξη της «πρωτότυπης» προσφοράς του! 

Παραπάνω, είχα ζητήσει να μου δηλωθεί σε ποιούς Ιερούς Κανόνες και σε ποιούς Νόμους είχε θεμελιωθεί η επιβολή του επιτιμίου. Τώρα ζητώ να μου γνωστοποιηθεί σε ποιούς Κανόνες και σε ποιούς Νόμους στηρίζει ο εισηγητής το απατηλό σχήμα της άρσης του επιτιμίου, που προϋποθέτει την ενυπόγραφη αποδοχή, εκ μέρους μου, της ισόβιας εξορίας από την πνευματική οικογένειά μου και από το ιερό λειτούργημα της διαποίμανσης, που μου ανάθεσε η Εκκλησία και που επικυρώθηκε από ατέλειωτη σειρά δικαστικών αποφάσεων.

***

Δεν είναι αρκετό να κομπορρημονούμε, με ύφος βαρύ, ότι σεβόμαστε τη Νομοκανονική Τάξη της Εκκλησίας. Ο σεβασμός μας πρέπει να αντικατοπτρίζεται και να λαμπυρίζει στην πράξη μας. Και το χρέος αυτό δεν ενεργοποιείται και δεν προβάλλεται, ως καταξιωμένη πρακτική, στην πολυσέλιδη, αλλά σκοτεινή εισήγηση του Ζακύνθου Χρυσοστόμου. 

Ο Ζακύνθου έμπασε πολλά αήθη-ήθη στο πανάγιο Θυσιαστήριο. Δε θα μπάσει και άλλη, εντελώς φθοροποιό νομολογία, αντί εκείνης, που θέσπισε για την απαρέγκλιτη πορεία της Εκκλησίας του Χριστού η ανύστακτη μέριμνα των Αγίων Πατέρων, που είναι παρόντες και μας παρακολουούν. Ως εκεί και μη παρέκει.

Ο ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ