Ιερό "κατηγορώ" σε Μητροπολίτες

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 17 Ιανουαρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Μεσσηνίας Χρυσόστομος - Aixmi.gr 16:10

Για άλλη μιά φορά απευθυνθήκαμε «Προς τον λαό… » και επιβεβαιώσαμε την ανωριμότητα του «σκέπτεσθαι» καί του «ενεργείν» για θέματα, τα οποία άπτονται του κοινωνικού γίγνεσθαι και θίγουν την σύγχρονη πραγματικότητα.

Η ανωριμότητα αυτή θα πρέπει εξ αρχής να τονίσουμε ότι οφείλεται στην έλλειψη δυνατότητας για διάλογο και συζήτηση, ώστε τελικά να αποφανθούμε ώριμα και εποικοδομητικά, γιά θέματα, τα οποία αφορούν και αναφέρονται στον άνθρωπο, την κοινωνία και την ιστορία.

Αυτή η «μετά σπουδής» διάθεση ωρισμένων επισκόπων να ασχοληθούν με ένα θέμα, πολυδιάστατο, πολυεπίπεδο, ευαίσθητο κοινωνικά, για το οποίο, δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε ούτε το βάθος, ούτε το πλάτος αλλά ούτε και τα de sous της όλης προβληματικής του, ωδήγησε σε μία απογοήτευση, αφού δεν επέφερε τους αναμενόμενους καρπούς του.

Από την άλλη μεριά δεν εισακούστηκαν οι φωνές εκείνες, οι οποίες εξέφρασαν τις επιφυλάξεις τους για την ενασχόληση με ένα τέτοιο ζήτημα, για το οποίο ούτε την αρμοδιότητα έχουμε, αλλά ούτε και τη δυνατότητα για μία ολιστική προσέγγιση, αντικειμενική και κυρίως εποικοδομη­τική για το λαό και την κοινωνία.

Το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Εκδόθηκε ένα κείμενο, το οποίο αφενός υπέστη κριτικές, με τις οποίες επιβεβαιώθηκε και η διχαστική λειτουργικότητά του, και αφετέρου έδρασε αντιδραστικά και διχαστικά και προς το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, αφού κατάφερε να επαναφέρει να επιβάλλει και πάλι τα ερωτήματα: συντηρητισμός ή φιλελευθερισμός, δεξιά ή αριστερά, αποδοχή ή απόρριψη.

Καί η συνέχεια;;; !!! Ένα κείμενο, στο οποίο επενδύθηκαν πολλές «ελπίδες» πέρασε στην ιστορία, χωρίς τελικά να καταφέρει να επιτύχει κάποιον από τούς επιδιωκόμενους σκοπούς του.

Γιατί; Επειδή έπαιξε σε ήδη γνωστά «τερέν» άλλων χώρων, επιχειρημάτων, διαπιστώ­σεων και διατυπώσεων και δεν κατάφερε να δώσει το διαφορετικό, το «άλλο», όπως ήταν και το προσδοκώμενο. Επιβεβαίωσε, απλά, την ανωριμότητά μας για μία φορά ακόμα και την αδυναμία μας να διαχειριστούμε ζητήματα ανάλογης σοβαρότητας. Το μόνο που προσγράφουμε είναι ο αρνητικός απόηχος, τις συνέπειες του οποίου μπορεί να δούμε σε βάθος χρόνου!!!

Μήπως, λοιπόν, χάσαμε ακόμη μία ευκαιρία για να σκεφθούμε εκκλησιαστικά και όχι κοσμικά; Να καθορίσουμε την εκκλησιαστική μας ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, τον επίκαιρο και κρίσιμο λόγο μας, σε αναφορά προς τον άνθρωπο και προς την κοινωνία, και οπωσδήποτε όχι μέσα από αντιγραφές και επαναλήψεις;

Να αποδείξουμε, δηλαδή, την ωριμότητα του ρόλου και του λόγου μας, ως παραγόντων κοινωνικής συνοχής και ανθρώπινης αλληλεγγύης.