Ενθρονίστηκε ο Μητροπολίτης Άκκρας Γεώργιος

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 29 Ιανουαρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την 03:34

Την Κυριακή 23 Ιανουαρίου ε. έ. ενθρονίστηκε σύμφωνα με την τάξη του Αλεξανδρινού θρόνου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Άκκρας κ. Γεώργιος στον Καθεδρικό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Άκκρας.

Το πρωί της Κυριακής, τελέστηκε στον Καθεδρικό Ναό πολυαρχιερατικό συλλείτουργο, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Νιγηρίας κ. Αλεξάνδρου, εκπροσώπου της Α.Θ.Μ., συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Ειρηνουπόλεως και Σεϋχελλών κ. Δημητρίου, Ζάμπιας και Μαλάουι κ. Ιωακείμ, του θεοφ. Επισκόπου Μοζαμβίκης κ. Ιωάννου και παντός του ιερού κλήρου της καθ’ Ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος Άκκρας, συνοδευόμενος υπό των  Αγίων Αρχιερέων, προσήλθε εν πομπή από το Επισκοπείο στον Καθεδρικό Ναό όπου ανέμενε ο Σεβασμιώτατος Νιγηριας κ. Αλέξανδρος, ο και εκπρόσωπος της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ Β΄, όστις και ενθρόνισε τον νέο Μητροπολίτη μας.

Τον ενθρονιζόμενο προσφώνησε ο εκπρόσωπος του Αλεξανδρινού Προκαθημένου κ. Αλέξανδρος, οι εκπρόσωποι Ελλάδος, Αιγύπτου και Γκάνας, ο Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Αρχιμ. Ισίδωρος Σαλάκος ο οποίος Του προσέφερε και εκ μέρος του κλήρου Ιερό εγκόλπιον και ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος π. Ιωσήφ Kwame Labi.

Στην τελετή της ενθρόνισης, παρέστησαν ο Επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδος στην Γκάνα κ. Θεόφιλος Πιζανίας, ο Εκπρόσωπος της Αιγυπτιακής Πολιτείας, ο Εκπρόσωπος της εκεί Κοπτικής Εκκλησίας, Αρχηγοί τοπικών Φυλών, τοπικοί Αξιωματούχοι και Φορείς, μέλη του Ιδρύματος Ιεραποστολικού Έργου Φίλων της Δυτικής Αφρικής, όμιλος Κυπρίων προσκυνητών από τη γενέτειρα του Σεβασμιωτάτου και πλήθος γηγενών ορθοδόξων πληθυσμών.

Αξίζει να σημειωθεί πως από τις πρώτες ημέρες της  Ενθρόνισης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ακολουθώντας την κύρια ευαγγελική επιταγή «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», τέλεσε ομαδικές βαπτίσεις, εντάσσοντας στο τοπικό Εκκλησιαστικό Σώμα  πάνω από 200 αδελφούς μας!

Επίσης περιόδευσε στο βόρειο τμήμα της Γκάνα, όπου λειτούργησε στις ενορίες και γνωρίστηκε με τους πιστούς επεσκέφθη δε και την πρότυπη Επαγγελματική Σχολή της Ιεράς Μητροπόλεως στην επαρχία Λάρτε, όπου μίλησε καταλλήλως στους σπουδαστές και ενημερώθηκε από το Σύλλογο Διδασκόντων.

Ακολουθεί η προσφώνηση του Σεβ. Μητροπολίτου Νιγηρίας κ. Αλεξάνδρου

Του Αρχιερατικού Θρόνου της Εκκλησιαστικής Επαρχίας αυτής κενωθέντος, ο Προκαθήμενος της Αποστολικής Έδρας του Αγίου Μάρκου, Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος και η περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδος, εξέλεξαν τον από Ζιμπάμπουε Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην κ. Γεώργιον, ως νέον Μητροπολίτην της αγιωτάτης Μητροπόλεως Άκκρας.

Σεβασμιώτατε και αγαπητέ αδελφέ Μητροπολίτα Άκκρας κ. Γεώργιε,

Υπακούοντας με ταπείνωση και προθυμία στο κάλεσμα του Θεού, όργανο λειτουργικό στα χέρια Του, «σκεύος εκλογής», αναλαμβάνεις σήμερα επίσημα την διαποίμανση της Εκκλησίας που παροικεί στην Άκκρα. Επίσκοπος, ποιμένας, διδάσκαλος, πατέρας, αδελφός, μα πάνω από όλα «απόστολος»,δηλαδή διάκονος. Διάκονος του Θεού και των μυστηρίων Του, των ανθρώπων και της προσωπικής τους περιπέτειας και αγωνίας. “Κήρυξ αληθείας και απόστολος ελευθερίας» (Ειρηναίου, Κατά Αιρετικών,PG7,919).

Το αποστολικό λειτούργημα είναι στάση ζωής και μαθητεία και αναμφίβολα «κείται εις προσωπικήν ανάστασιν η πτώσιν». Η διακονία σου, η πορεία σου, πρέπει να κινηθεί ανάμεσα στους άξονες κένωση και πρόσληψη. Το σχήμα αυτό δεν σου είναι άγνωστο. Είναι η πορεία Εκείνου που σε εξέλεξε και σε απέστειλε, του Ιησού Χριστού.

Και εάν Εκείνος αποδέχτηκε και καταδέχτηκε να κενωθεί «μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού», πιστεύεις ότι έχεις άλλη εναλλακτική επιλογή;

Εάν Εκείνος, ο Κύριος και Θεός σου επιμένει να κωφεύει στην παράκληση του Πέτρου «καλόν εστίν ημάς ώδε είναι» για διαρκή παραμονή στο Θαβώρ, και επιλέγει να κατεβαίνει στην ιστορία για να την μεταμορφώσει, στον κόσμο που «στενάζει και συνωδίνει» για να τον προσλάβει και να τον λυτρώσει από τον «έσχατο εχθρό», πιστεύεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος για σένα;

Μην πτοηθείς μπροστά στο μέγεθος της πρόκλησης, μη σκεφτείς την αδύναμη ανθρωποσύνη σου. «Αρκέσει η χάρις Του. Η γαρ δύναμις Του εν τη ασθενεία τελειούται».

Αγαπητέ μου αδελφέ Γεώργιε,

Η Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Γκάνας ζει, αναπνέει και κινείται εν μέσω ποικιλίας ανθρώπων, φυλών, παραδόσεων, ομολογιών, θρησκειών.

Η διακονία σου δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που καθιστά επιτακτική την ειρηνική συνύπαρξη της Εκκλησίας με το ξένο, το διαφορετικό, μέσα από τον διάλογο και την αποδοχή, όχι απλά την ανοχή, ώστε η πίστη να μην γίνεται αφορμή και αιτία ερίδων, μαχών και ακαταστασιών, ούτε δεκανίκι πολιτικών, εθνικιστικών κα στρατηγικών και επιδιώξεων.

Η Εκκλησία, η πίστη γενικότερα, είναι και πρέπει να παραμείνει φορέας καταλλαγής και συμφιλίωσης των ανθρώπων μεταξύ τους και των ανθρώπων με τον Θεό. Καλείσαι επομένως να διαλεχθείς, να συνομιλήσεις με τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες και εκφράσεις, αλλά και με τις άλλες θρησκείες, όπως το Ισλάμ και τα Αφρικανικά Παραδοσιακά Θρηκεύματα.

Αυτό αποτελεί μια ακόμη πρόκληση για σένα και την Εκκλησία σου, καθώς κάθε ειλικρινής και αληθινός διάλογος, προϋποθέτει ανοιχτότητα, θέληση να ακούσουμε τον άλλο, ετοιμότητα για υπέρβαση προκαταλήψεων, διάθεση για μάθηση.

Εκλογή και επιλογή σου, επιλογή όλων μας, πρέπει να είναι ο ιεραποστολικός δρόμος και τρόπος του Απόστόλου των Εθνών Παύλου, όπως αυτός χαράχθηκε και εκφράστηκε στην πόλη των Αθηνών, στον  Άρειο Πάγο, με την αναγνώριση της θρησκευτικότητας των Αθηναίων, της «ευσέβειας»τους και του πόθου τους για γνωριμία με την «αλήθεια».

Ο Παύλος επαινεί, δεν καταδικάζει και έτσι μας δείχνει τον τρόπον του «κηρύττειν». Εισηγείται μια «συνέχεια» μεταξύ αυτών προς τους οποίους ευαγγελιζόμεθα το σωτήριον και του Ιησού Χριστού προς τον οποίο θέλουμε να οδηγήσουμε τα βήματά τους.

Το «πως και το «τι» του κηρύγματός σου, σου  το παρέχει ο τοπικός πολιτισμός, οι παραδόσεις, η τέχνη, η φιλοσοφία, και θεο-λογία των ανθρώπων,όλα αυτά τα αποτυπώματα, τα χαράγματα του Θεού και της σοφίας αιώνων στις καρδιές τους.

Είναι αναγκαίο και εποικοδομητικό για την Ορθοδοξία στην Αφρική, να αναγνωρίσει μια υστέρηση χρονική και τροπική στην ιεραποστολική της δραστηριότητα και έστω την εσχάτη ώρα να αντιληφθούμε, συλλογικά πλέον, την αναγκαιότητα «αλλαγής παραδείγματος», εγκαταλείποντας ιεραποστολικά μοντέλα που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, άλλες λογικές, άλλη θεολογία, άλλες πολιτικές επιλογές, ιερουργούντες καθημερινά, με πόνο και κόπο, αλλά κενωτικά και αγαπητικά, το μυστήριο της Σάρκωσης στο εδώ και τώρα.

Το πάντοτε ανανεωτικό Πανάγιο Πνεύμα, «η συνεκτική και δημιουργική των απάντων Θεού Σοφία και Δύναμις», μας προσκαλεί να υιοθετήσουμε νέες στάσεις ζωής και να «τείνομεν ευήκοον ους» στις προφητικές εκείνες φωνές, κληρικών και λαїκών, ανδρών και γυναικών, που όλο και πληθαίνουν και που καλούν σε αλλαγή ρότας, σε άλλαγή νου, σε μετάνοια.

Το διακύβευμα, στην αντίθετη περίπτωση, είναι η ίδια η αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας μας, ο ευαγγελικός λόγος και αλήθεια.

Τέλος, η Εκκλησία σου ζητά, το κήρυγμά σου να μην περιοριστεί μόνο «εις τους εγγύς», αλλά να ακουμπήσει και « τους μακράν» της Αφρικανικής ηπείρου και πραγματικότητος ευρισκόμενους.

Μίλησε σε όλους αυτούς, που δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν η και δεν  θέλουν να αντιληφθούν την «κοσμογονία» που συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αφρική. Μίλησε τους για την Αφρική και την Εκκλησία της που κυοφορεί ιδέες, θεολογία, νέες προσεγγίσεις και κατηγορίες σκέψεις, αγώνες, ζωή και ελπίδα.

Για την Αφρική και την Εκκλησία της που δεν είναι δίκαιο να την εκλαμβάνουν ως μόνιμο αποδέκτη ιδεών, απόψεων και προτάσεων θεολογικού λόγου και προβληματισμού, αλλά που έφτασε καιρός να την αποδεχθούν ως ταμείο από το οποίο πολλά μπορούν να αντλήσουν και να ωφεληθούν οι ίδιοι.

Για την Αφρική που ενώ θα ήθελε όλους τους Ορθόδοξους αδελφούς να συμμετάσχουν σ’αυτή την διεργασία, δεν μπορεί να δεχθεί εθνικιστικές περί εκκλησίας προσεγγίσεις. Για την Αφρική που ξέρει ότι με τη χάρη του Θεού, έστω τελικά και μόνη, θα διέλθει «και των θυρών κεκλεισμένων».

Διαβεβαίωνε, σε κάθε ευκαιρία, όλους τους «μακράν ημών» ευρισκόμενους αδελφούς του πρώτου λεγόμενου κόσμου, ότι τους ενθυμούμεθα με πολλή αγάπη στις προσευχές μας.

Πονάμε βλέποντας τον ραγδαίο αποχριστιανισμό των χωρών τους, την πνευματική ερήμωση και τη νέκρωση της ελπίδας στις καρδιές τους, την ώρα που εμείς, με τη χάρη του Θεού και παρά τα εμπόδια και τις πολλές δυσκολίες μας, βιώνουμε καθημερινά την Ανάσταση στις κοινότητες μας και στις καρδιές μας.

Είμαστε έτοιμοι να συντρέξουμε κάθε προσπάθειά τους για επανευαγγελισμό των χωρών τους, «ότι στείρα έτεκεν η εξ Εθνών Εκκλησία και η πολλή εν τέκνοις ησθένησε συναγωγή» (Ειρμός Προεορτίου Κανόνα, 21 Δεκεμβρίου).

Σεβασμιώτατε Άγιε αδελφέ,

Τα έτη της αρχιερατείας σου να είναι πολλά. Η διακονία σου καρποφόρος και δημιουργική. Πάντοτε να είσαι για τους αδελφούς σου,κληρικούς και λαικούς, το θέλημα του Πατρός, ο Υιός Λόγος εν τω μέσω αυτών, ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας στις καρδιές τους.

Σε ασπάζεται πατρικά και σε ευλογεί ο πολυσέβαστός μας Πατριάρχης, προσευχόμενος η χάρις του Επιφανέντος Κυρίου να σε επισκιάζει, να σε στηρίζει και να σε ενδυναμώνει, και καρδιακά ευχόμενος  πάντοτε το φως σου να λάμπει «έμπροσθεν των ανθρώπων».

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΚΚΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Καλούμαι, από σήμερα, να ποιμάνω ως διάκονος τον ευλογημένο λαό της Γκάνας, της Ακτής Ελεφαντόδοντος, του Μάλι και της Μπουρκίνα Φάσο, φοβερό και μέγα το φορτίο που εναποτίθεται στους ώμους μου. Γι’ αυτό, τούτη την ιερή στιγμή, την καρδιά μου πλημμυρίζουν ανάμεικτα συναισθήματα, δέους, ευθύνης και συγκίνησης.

Πριν μερικά χρόνια τα βήματά μου, με τις ευχές και τις ευλογίες του Πατριάρχη μας και την ψήφο της Αγίας και Ιεράς Συνόδου με οδήγησαν στην Ζιμπάμπουε έχοντας ως βασική αποσκευή την κατά κόσμο γνώσιν και σοφία.

Γνώση όμως η οποία, όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια, δεν θα με εξυπηρετούσε ιδιαίτερα εάν δεν μαθήτευα στο ιστορικό κέντρο του Πατριαρχείου μας, την Αλεξάνδρεια. Η θητεία μου σε αυτό αποδείχθηκε το καλύτερο και το πιο γόνιμο σχολείο και δοκιμαστήριο της ψυχής και του σώματος.

Υπηρέτησα πλησίον του μαρτυρικού τελειωθέντος Πατριάρχου Πέτρου, ως Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας και από το 2004 υπηρετώ δίπλα στον νυν Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρο Β΄, αρχικά ως διάδοχός του στην Ιερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε, από τον Μάρτιο 2010 με ως εκπρόσωπός του στην Αθήνα και ως διευθυντής του Πατριαρχικού Γραφείου Αθηνών.

Όλα αυτά τα χρόνια  ευεργετήθηκα απείρως, εκπαιδεύτηκα θεολογικά, σμιλεύτηκα εκκλησιαστικά και διοικητικά, αξιοποιήθηκα ιεραποστολικά, αποκτώντας έτσι πλούσια εφόδια που θα μου είναι πολύτιμα στο ποιμαντικό μου έργο.

Θα είναι οι οδοδείκτες μου για να μπορέσω να αντεπεξέλθω πλήρως στις αυξημένες και ιδιάζουσες υποχρεώσεις που απορρέουν από τα νέα μου καθήκοντα, τα οποία μου εμπιστεύθηκε η Εκκλησία. Γιατί θεωρώ πως η ανάδειξή μου στον θρόνο αυτόν, εκτός από Θείο δώρο, είναι παράλληλα και άθλημα δοκιμασίας, ένα άθλημα κατά το οποίο «εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήσῃ, (Τιμ. Β: β΄, 5)».

Ανέρχομαι  στον θρόνο αυτό σε μια περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, του ραγδαία μεταβαλλόμενου κόσμου, της αλλοτρίωσης του ανθρώπινου προσώπου και της κοινωνίας, και της οικονομικής κρίσης που δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κυρίως πνευματική.

Σε αυτήν την τόσο ρευστή εποχή, η Εκκλησία μας καλείται να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες, (πνευματικές και υλικές) των ανθρώπων όπου γης, και ιδιαιτέρως των ανθρώπων της αφρικανικής ηπείρου, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλαπλά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.

Σήμερα η Ορθόδοξος Εκκλησία καλείται να προβάλλει με πιστικό τρόπο, και ιδιαίτερα με το παράδειγμα των ποιμένων της, τις αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλοβοήθειας, της ενίσχυσης και ανακούφισης όλων των ανθρώπων που έχουν ανάγκη.

Με αυτές τις σκέψεις στην καρδιά μου ήλθα αδελφοί μου όχι να διακονηθώ, αλλά να διακονήσω τον λαό του θεού, ο οποίος στις μέρες μας  περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειάζεται την Εκκλησία του, γιατί η Εκκλησία είναι στήριγμα, παρηγοριά, δύναμη και ελπίδα.

Ήλθα για να προσφέρω αγάπη προς όλους, γιατί χωρίς αγάπη Εκκλησία δεν υπάρχει. Η όλη μου διακονία θα είναι πορεία αγάπης και προσφοράς στον Ελληνισμό και στην Ορθοδοξία στις 4 χώρες της ποιμαντικής μου ευθύνης. Η Ιεραποστολή είναι ευαγγελισμός ψυχών που διψούν για αλήθεια και αγάπη.

Αυτό θα είναι το κύριο έργο μου στις απλές ψυχές των καλοκάγαθων Γκανέζων αδελφών μου, δίνοντάς τους το ψωμί της αγάπης που θα είναι το Σώμα Του Χριστού μας, και το κρασί της πίστεως, που θα είναι το Αίμα Του. Παντοιοτρόπως θα ενισχύσω και θα στηρίξω τις Ορθόδοξες κοινότητες, τα σχολεία μας, και οτιδήποτε άλλο δημιούργησαν οι προκάτοχοί μου σε αυτή την φιλόξενη χώρα, αλλά και θα τα επαυξήσουμε, ώστε από τη μια ο αγώνας μας να γίνει ο φωτεινός φάρος αναδείξεως της Ορθοδοξίας και από την άλλη να αποτελέσει το εφαλτήριο για την μεταλαμπάδευση των αξιών τις οποίες αυτή φέρει, στους γηγενείς πληθυσμούς, για να επαυξηθεί όχι τόσο σε ποσότητα αλλά σε ποιότητα η ιεραποστολική μας μαρτυρία.

Οι Γκανέζοι αδελφοί μου θα είναι η μέριμνά μου στο εξής, η χαρά και η αγωνία μου στην κατά Θεόν πρόοδό τους. Σε αυτούς θα δώσω εκ του περισσεύματος της καρδιάς μου και θα αφιερώσω καταναλώνοντας τον εαυτό μου, και όλες μου τις δυνάμεις ‘ίνα μορφωθεί ο Χριστός στις καρδιές πάντων…’ κάνοντας την πίστη αγάπη και την αγάπη πίστη.

Αυτήν την αγάπη όπως την περιγράφει ο διακριτικότατος των πατέρων και καθηγητής της ερήμου, Μέγας Αντώνιος, πως αγάπη είναι να συναντήσεις έναν λεπρό και να μπορέσεις να του δώσεις το σώμα σου και να πάρεις το δικό του, αγάπη είναι να συναντήσεις έναν τυφλό και να μπορέσεις να του δώσεις τα μάτια σου και να πάρεις τα δικά του.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο θα εργασθώ με ζήλο προς την κατεύθυνση αυτήν, θα συνεχίσω και θα επεκτείνω το έργο της ιεραποστολής, αφού η ιεραποστολή είναι το επίκεντρο της ορθόδοξης εκκλησιαστικής προοπτικής σύμφωνα με το ρηθέν από τον Κύριο μας: «και άλλα πρόβατα έχω α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης».

Η επίτευξη των παραπάνω γνωρίζω πως δεν είναι εύκολη, οι δυσκολίες και οι θλίψεις θα είναι μεγάλες, δεν θα με κάμψουν όμως γιατί θα έχω ως οδηγό τον λόγο του Απ. Παύλου, «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονήν δοκιμήν, η δε δοκιμήν ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει», (Ρωμ, ε, 3-4).

Για την επίτευξη όλων αυτών των στόχων πιστεύω και ευελπιστώ στην καλή συνεργασία πάντων των ‘εν υπεροχή όντων’ για το καλό του όλου Σώματος των πιστευόντων.

Πιστέ λαέ του Θεού, χωρίς τον επίσκοπο και τους ιερείς δεν μπορεί να υπάρξει Εκκλησία, χωρίς όμως την δική σας συμμετοχή σε αυτήν, η δική μας ύπαρξη καθίσταται αδιανόητη ή ουτοπική,  γι’ αυτό σας παρακαλώ να σταθείτε δίπλα μου με αγάπη και αφοσίωση, με πνεύμα συνεργασίας για την πρόοδο της Εκκλησίας και μέσω αυτής για την δική μας πρόοδο.

Απευθύνομαι σε εσάς, εσάς που μέχρι αυτή τη στιγμή ατενίζατε να στέκεται μπροστά σας, ο επίσκοπος σας, ο νυν Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ. Δαμασκηνός, τον οποίο και διαδέχομαι στην θέση αυτή με ταπείνωση, αλλά και με επίγνωση των βαρύτατων ευθυνών για τη συνέχεια και επαύξηση αυτού του πλούσιου έργου, το οποίο επιτέλεσε στα έξη χρόνια της ποιμαντορίας του σε αυτήτην επαρχί του Αλεξανδρινού Θρόνου.

Ήρθα να συνεχίσω το έργο που ξεκίνησε το 1959 ο πρώτος Μητροπολίτης Άκκρας κυρός Ευστάθιος, που συνέχισε ο αποθανών και πολύ αγαπητός σε εσάς Μητροπολίτης Πηλουσίου κυρός Ειρηναίος, με τον οποίον συνυπηρετήσαμε στην Αλεξάνδρεια για 5 ολόκληρα χρόνια εκείνος από την θέση του Γενικού Πατριαρχικού Επιτρόπου και εγώ από την θέση του Πατριαρχικού Επιτρόπου Αλεξανδρείας.

Έργο που συνέχισε και επαύξησε ο μακαριστός μετέπειτα  Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρός Πέτρος. Και οι τρείς τους από ψιλά, από την θριαμβεύουσα Εκκλησία θα μας στέλνουν τις ευχές τους και θα πρεσβεύουν υπέρ υμών. Ήρθα επίσης να συνεχίσω το πλούσιο Ιεραποστολικό έργο του νυν Μητροπολίτη Αντινόης κ. Παντελεήμονος.

Και οι 5 προκάτοχοί μου εργάστηκαν σκληρά, ο καθένας βάζοντας την δική του σφραγίδα, τα δικά του θεμέλια τα οποία εγώ θα σεβαστώ και θα συντηρήσω μνημονεύοντάς τους εσαεί για την μεγάλη τους προσφορά στην Δυτική Αφρική.

Σεβασμιώτατοι, Εξοχώτατοι Πρέσβεις, Εντιμότατοι Άρχοντες, Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, Ιεραποστολή σημαίνει ΑΠΟΣΤΟΛΗ σε ωυχές ζητούντων τον Κύριο.

Ιεραποστολή σημαίνει κατάθεση ψυχής υπέρ πάντων ανθρώπων. Η Ιεραποστολή θέλει ψυχή. Η Ιεραποστολή θέλει γερά ‘νεύρα’ ψυχής που θα μπορεί συνεχώς να βρίσκεται σε μια διαρκή εκστρατεία αγάπης για τις ψυχές που πεινούν και διψούν για το Όνομα Του. Ελάτε μαζί να φτιάξουμε μια κοινότητα όπου ‘η ψυχή και η καρδιά θα είναι ΜΙΑ’, όπως οι ψυχές των πρώτων Χριστιανών στις πρώτες Χριστιανικές κοινωνίες και κοινότητες.

Ευχαριστώ σήμερα όλους εσάς που ήρθατε να με τιμήσετε με την παρουσία σας  και περισσότερο με τις προσευχές σας. Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αγαπητούς αδελφούς Σεβ. Μητροπολίτες Ειρηνουπόλεως και Σευχελλών κ. Δημήτριο, Ζάμπιας και Μαλάουι κ. Ιωακείμ και Μοζαμβίκης Ιωάννη.

Με τον Σεβασμιώτατο Δημήτριο ξεκινήσαμε τις Ιεραποστολικές μας εξορμήσεις και αναζητήσεις από τα φοιτητικά μας χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Στην συνέχεια υπηρετήσαμε μαζί στην Ασία και στην συνέχεια στην Αλεξάνδρεια.

Με τον Σεβασμιώτατο Ιωακείμ συνυπηρετήσαμε στην Αλεξάνδρεια για 4 χρόνια και στην συνέχεια σε όμορες Μητροπόλεις. Με τον Θεοφιλέστατο Ιωάννη συνυπηρετήσαμε στην Αλεξάνδρεια και σήμερα είναι Επίσκοπος Επαρχίας που αποσπάστηκε από την Ιερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε.

Στην συνέχεια θα ήθελα να ευχαριστήσω τις διπλωματικές αρχές, τον ιερό κλήρο και το ευσεβές πλήρωμα της θεοσώστου αυτής επαρχίας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας όσους ταξίδεψαν από μακριά και ιδιαιτέρως από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ζιμπάμπουε.

Τέλος να ευχαριστήσω όλους όσους τα τελευταία έξη χρόνια στήριξαν αδιαλείπτως το ταπεινό μου έργο στην Ζιμπάμπουε, ιδιαίτερα την Εκκλησία της Ελλάδος και της Κύπρου και τους Ιεραποστολικούς Συλλόγους, Συνδέσμους, Οργανώσεις και Αδελφότητες Ελλάδος και Κύπρου.

Ιδιαίτερη μνεία κάνω την στιγμή αυτή στην μεγάλη βοήθεια από την Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού και του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Λεμεσού.

Και τώρα θέλω να απευθυνθώ σε εσάς Σεβασμιώτατε Άγιε Νιγηρίας και Εκπρόσωπε του Πάπα και Πατριάρχου μας κ. Αλέξανδρε. Σας ευχαριστώ για την μέχρι σήμερα αγάπη προς το πρόσωπό μου. Με τους δύο τελευταίους προκατόχους μου είχατε αγαστή συνεργασία και εύχομαι η συνεργασία μεταξύ των ομόρων Μητροπόλεών μας να συνεχιστεί εσαεί προς όφελος της Εκκλησίας μας.

Εργαστήκατε για πολλά χρόνια στην Νότιο Αφρική, υπηρετώντας τις εκεί μεγάλες Ορθόδοξες Κοινότητές μας. Ήσασταν από τους πρώτους συνεργάτες του μακαριστού Πατριάρχου Πέτρου από την ημέρα της εκλογής του στον Πατριαρχικό Θρόνο.

Ήσασταν ο πρώτος Επίσκοπος της Δυτικής Αφρικής που προέρχεστε από την νέα γενιά Επισκόπων του Πατριαρχείου μας και μέχρι σήμερα εργάζεστε με ζήλο, ταπείνωση και αυταπάρνηση. Ήσασταν επίσης ο πρώτος Επίσκοπος που ανυψώθηκε σε Μητροπολίτη από τον νέο Πατριάρχη μας κ. Θεόδωρο.

Σεβασμιώτατε, την ιερή τούτη στιγμή παρακαλώ να μεταφέρετε στον Πατριάρχη μας τον παλμό και την κατάνυξη. Να διαβιβάσετε στον Προκαθήμενό μας τις πιο θερμές ευχαριστίες μου για την κατανόηση, την καθοδήγηση και την εμπιστοσύνη που μου δείχνει.

Από την πρώτη μέρα της αναρρήσεως του στον Πατριαρχικό Θρόνο με σκέπασε με πατρική αγάπη και στοργή. Καθημερινά με γαλουχεί και με συμβουλεύει με την Πατριαρχική του σοφία.

Με το φωτεινό του παράδειγμα γίνεται σε μας φάρος και μας χαράζει τον δρόμο που θα με ταπείνωση, εργατικότητα και αγάπη θα εργαστούμε προς δρόξαν Κυρίου. Από την θέση αυτή που ο Μακαριώτατος και η Αγία και Ιερά Σύνοδος με επέλεξε, και από την μεγάλη και τιμητική θέση του Εκπροσώπου του στην Αθήνα υπόσχομαι ότι θα εργασθώ νυχθημερόν «τοις βλεφάροις μη παρέχον νυσταγμόν», για το καλό της Εκκλησίας μας.

Θα υπηρετήσω τον Πατριάρχη μας και το ποίμνιο της Ιεράς Μητροπόλεως Άκκρας, με όλες μου τις δυνάμεις και με την ίδια αφοσίωση, πίστη και υπακοή όπως ακριβώς υπηρέτησα και διακόνησα το Πατριαρχείο μας στην Αλεξάνδρεια, στην Ζιμπάμπουε, στο Μαλάουι, στην Μοζαμβίκη, στην Μποτσουάνα, στην Αγκόλα και στην Αθήνα.

Ευχηθείτε Σεβασμιώτατοι, εξοχώτατοι, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί η διακονία μου στην νέα μου θέση να είναι γόνιμη και καρποφόρα δια προς δόξαν του Αγίου Θεού, της Εκκλησίας Του και προπάντων υπέρ του λαού της Μητροπόλεως στην οποία

«ουκ ήλθον διακονηθήναι αλλά διακονήσαι» δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου, ιδρυτού και προστάτου της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού και όλων των Αγίων και ευχών και ευλογιών του Πατριάρχου μας. «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων ημών, αδελφοί». Αμήν.!