Τις τελευταίες μέρες, θα ‘λεγε κανείς ότι ξαναθυμηθήκαμε εκείνο το αλήστου μνήμης, ου μην δε και αποδοτικότατο εκλογικώς, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και ομοθυμαδόν αγανακτήσαμε γιατί, λέει, η λεγόμενη «τρόικα», οι εκπρόσωποι τουτέστιν των δανειστών μας, μας προσέβαλε, υποδεικνύοντας να πουλήσουμε ή να αξιοποιήσουμε-οι λέξεις δεν έχουν και τόση σημασία- τη δημόσια περιουσία!

Και αντί να σοβαρευτούμε και να αναλογιστούμε, αν και κατά πόσο και γιατί έγινε η δημόσια αυτή παραίνεση και συμβουλή, ψελλίσαμε το «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει» και αρχίσαμε να ομφαλοσκοπούμε, να ερίζουμε «περί όνου σκιάς» και να αποτασσόμεθα το «σατανά» της ευθύνης, τόσο για πράξεις και παραλείψεις του παρελθόντος, όσο και για αβελτηρίες του παρόντος….

Δυστυχώς, και στο θέμα της δημόσιας περιουσίας επαληθεύεται η ρήση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ότι, δηλαδή, «πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε.»

Ακριβώς αυτό έχει συμβεί και με το θέμα της δημόσιας περιουσίας, για την οποία ουδείς γίνεται λόγος δημοσίως, σε αντίθεση με την άλλη, τη λεγόμενη εκκλησιαστική περιουσία, για την εκποίηση, δήμευση ή εξαφάνιση της οποίας πολλοί πολλά ανάρθρως φθέγγονται, νοσταλγώντας, ίσως, τις εποχές, που πάντα με πρόσχημα «να συσταθεί Εκκλησιαστικόν Ταμείον», αρχής γενομένης το 1833, όταν μία τεράστια Εκκλησιαστική περιουσία καταπόθηκε στην κρατική χοάνη και σπαταλήθηκε χωρίς να ανταποκριθεί στις βασικές υποχρεώσεις του απέναντι στον εφημεριακό κλήρο.

Και όταν, 85 χρόνια αργότερα, ο Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου Μελέτιος Μεταξάκης εξέφρασε την απορία του για την κατασπατάληση αυτή και ζήτησε εξηγήσεις, προτείνοντας, εφ΄ όσον το Κράτος δεν δύναται να ανταποκριθεί στις αναληφθείσες υποχρεώσεις του, «να επιστραφεί η περιουσία αυτή στην Εκκλησία», πήρε την εκπληκτική σε αφέλεια και προκλητικότητα απάντηση, ότι «τα βιβλία του Γενικού Εκκλησιαστικού Ταμείου, τα κτηματολόγια και τα λογιστικά της περιουσίας ταύτης δεν υφίστανται πλέον, καέντα εις πρόσφατον εν τοις γραφείοις του Υπουργείου πυρκαϊάν»!….

Αν, λοιπόν, κάποιον πρέπει να πετροβολήσουμε, αν κάποιον πρέπει να μεμφθούμε, αν από κάποιον πρέπει να αναζητήσουμε ευθύνες, τούτος είναι το συλλογικό μας εγώ, καθώς ακόμη και σήμερα, εν έτει 2011, με τις ανεξάντλητες δυνατότητες της τεχνολογίας δεν μπόρεσε (;), δεν θέλησε (;), δεν ενδιαφέρθηκε (;) να μάθει ποια και πόση είναι η δημόσια περιουσία, αν, πώς, πόσο και γιατί αξιοποιήθηκε ή όχι….

Η «τρόικα» μας είναι αντιπαθής, όχι τόσο για τα μέτρα, που προτείνει, όσο για τις ελλείψεις και τις παραλείψεις μας, που αποκαλύπτει!

Κάποιος είχε πει: «Ιστορία δεν είναι απλώς ό, τι συνέβη. Είναι ό,τι συνέβη, στο πλαίσιο αυτών που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί». Ευκαιρίες που αξιοποιήθηκαν ή χάθηκαν, δυνατότητες που χρησιμοποιήθηκαν ή σπαταλήθηκαν.

Τις μέρες τούτες, η ιστορία μάς επισκέπτεται ξανά.