Βεροίας Παντελεήμων: "Ας αποφασίσουμε να αλλάξουμε την ζωή μας"

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 02 Οκτωβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την εκ της μητροπόλεως - 20.48

Σε κλίμα κατάνυξης τελέστηκε στον ιερό ναό αγίου Αντωνίου Βεροίας αρχιερατική αγρυπνία από το σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας κ. Παντελεήμονα για την εορτή της Παναγίας Γοργοϋπηκόου.

Η αγρυπνία αυτή ήταν μία προσευχή του κλήρου και του λαού της Μητροπόλεως (παρόμοιες αγρυπνίες τελέστηκαν σε όλες τις αρχιερατικές περιφέρειες) για τη δοκιμασία που περνάει ο λαός μας, προς την Υπεραγία Θεοτόκο η οποία πάντοτε στις δύσκολες στιγμές αποτελεί την ελπίδα μας.

Στο τέλος της αγρυπνίας ο σεβασμιώτατος ανέγνωσε γονατιστός ειδική περιστασιακή ευχή που συνέταξε ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Στυλιανός Μακρής.

Η συμετοχή του κόσμου, που κατέκλυσε τόσον τον ιερό ναό του αγίου Αντωνίου, όσο και των άλλων ιερών ναών, αποτελεί ένα σαφές μήνυμα ότι ο πιστός λαός μας ποτέ δεν χάνει την ελπίδα του προς τον Θεό, ιδιαίτερα στη δύσκολη αυτή συγκυρία.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου έχει ως εξής:

«Εν ταις ζάλαις εφεύρον σε λιμένα, εν ταις λύ­­παις χαράν και ευφρο­σύνην».

Η ζωή του ανθρώπου ειναι, αδελφοί μου, αδι­άρρηκτα συνδε­δεμέ­νη με δυσκολίες και προ­βλήματα, με αντιξοό­τη­τες και εμπόδια, που άλ­λοτε μας εγγίζουν και μας πλήττουν ως άτομα, άλλοτε πάλι ως οικογένεια, ως κοι­νω­νία, ως χώρα και ως οι­κουμένη.

Αν αναλογισθούμε το πρόσφατο αλλά και το απώ­­τερο παρελθόν, θα ανακαλύψουμε και θα ξα­ναθυμηθούμε πολλές τέτοιες οδυνηρές κατα­στάσεις που αντιμετω­πί­σαμε είτε εμείς είτε οι πα­τέρες μας, κατα­στάσεις που ξεπεράσθη­καν και λησμονήθηκαν από τις ευχάριστες στιγ­μές που τις διαδέ­χθηκαν.

Όλοι το γνωρίζουμε πως η ζωή και η ιστορία του ανθρώπου δεν είναι μία ευθύγραμμη πο­ρεία, γιατί αν ήταν τέ­τοια θα ήταν προβλέ­ψι­μη και ανιαρή. Η ζωή του ανθρώπου και του κόσμου είναι σαν ένα ταξίδι σε ένα άγνωστο πέ­λαγος· και όπως κα­νείς δεν ξέρει τί του επι­φυλάσσει ένα ταξίδι στην ανοιχτή θάλασσα, όπου η γαλήνη διαδέχε­ται την καταιγίδα και η τρικυμία τη νηνεμία, το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας τόσο την προ­σω­πική όσο και τη συλ­λογική.

Γαλήνη διαρ­κής δεν υπάρχει ποτέ, και συχνά καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε μι­κρό­τερες ή μεγαλύτερες τρι­κυμίες και φουρτού­νες, που κάνουν το πλοίο της υπάρξεώς μας να κλυδωνίζεται και να κινδυνεύει να βυ­­­θισθεί. Οι αιτίες είναι πολλές και διαφορετι­κές· άλλοτε είναι εξω­τε­ρικές και άλλοτε πάλι εχουμε και εμεῖς τη δι­κή μας ευθύνη για την θύελλα στην οποία βρε­θή­καμε.

Και μέσα σε μιά τέτοια θύελλα, σε μιά τέτοια καταιγίδα βρισκόμαστε, αδελφοί μου, αυτή την περίοδο, βρισκόμαστε όλοι, βρίσκεται η πατρί­δα μας, βρίσκεται ο κα­θένας από εμάς.

Θύ­ελ­λα και καταιγίδα οικο­νο­μική που αγγίζει ό­μως και την ίδια μας την ύπαρξη· θύελλα και καταιγίδα οικονομική που φθάνει να αγγίζει και τα εθνικά μας συμ­φέροντα. Θύελλα και κα­ταιγίδα που μας κά­νει να διερωτώμεθα πώς συνέβη, πώς φθά­σα­με εδώ, ποιοί έφται­ξαν, τί θα κά­νου­με, τί θα γίνουμε.

Ερω­τήμα­τα δικαιολο­γη­­μέ­να αλλά και ανα­πά­ντη­τα πολλές φορές· αντι­δρά­σεις οργισμένες αλ­λά και οδυνηρές ανά­­­λογα με το θυμικό του καθενός μας.

Και μπο­ρεί όλες αυτές οι αντι­δράσεις να δικαιο­λο­­­γού­νται, αλλά δεν μας βοηθούν να βγούμε από τη θύελλα και να σω­θούμε από την κα­ται­γί­δα.

Ασφαλώς τα λάθη είναι πολλά και διαχρο­νι­κά, γιατί όσο πιό με­γά­­λη δύναμη και ε­ξουσία έχει ο καθένας, τόσο μεγαλύτερη ευθύ­νη έχει. Αυτά τα λάθη έκαναν το σκά­φος μας να μην αν­τέχει στη θύ­ελ­λα που κά­ποια στιγ­μή θα ερ­χόταν· και το βλέπουμε ότι δεν πλήτ­τει μόνο εμάς αλ­λά και πολλούς άλλους.

Συνηθίσαμε, αδελφοί μου, τα τελευταία χρό­νια να ζούμε στην άνε­ση και την τρυφή των υλικών αγαθών.

Αν­τι­μετωπίσαμε τη ζωή μας σαν τον άφρο­να πλού­σιο της ευαγγελικής πε­ρι­κοπής που πολλαπλα­σίασε τις αποθήκες του και είπε στην ψυχή του «ψυχή μου, έχεις πολλά αγα­θά, φάγε, πίε, ευ­φραί­­­νου».

Εγκαταλείψαμε τη λι­τό­τητα και την εγκρά­τεια που πάντοτε χαρα­κτήριζε το Γένος μας και στραφήκαμε προς ξε­­­νόφερτα πρότυπα ζω­ής, στα οποία έχει αν­τικατασταθεί ο Χριστός με τον χρυσό. Πιστεύ­σα­­με ότι είμαστε ισχυ­ροί και χωρίς την πί­στη, πιστεύσαμε ότι είμα­στε επαρκείς και χω­ρίς τη βοήθεια και την προστασία του Θεού, της Παναγίας και των αγί­ων μας. Και αυτό είναι το πιό ανησυχη­τικό και το πιό επικίν­δυ­νο. Το λένε πολλοί, αλλά ίσως δεν το συνειδητο­ποιούμε όσο πρέπει. Η κρίση που διερχόμαστε δεν είναι μόνο οικονο­μι­­κή, αλλά και ηθική· είναι κρίση αρχών και αξιών.

Γι᾽ αυτό τώρα, που ήρ­θε η καταιγίδα, που μας πλήτ­τει η θύελλα, που βλέπουμε γύρω μας τα ποικιλώνυμα και ποι­κι­λό­­μορφα κύματα να υψώ­­­νονται, αισθα­νό­­μα­­­­­­­στε ότι καταποντιζό­μαστε, ότι δεν έχουμε διέ­ξοδο, ότι δεν ξέρου­με τί να κάνουμε και πώς να αντιμετωπίσου­με την κατάσταση.

Όμως, αδελφοί μου, υπάρχει πάντοτε ελπί­δα. Για εμάς πού πι­στεύ­­­ου­με στον Θεό, για εμάς που εμπιστευ­ό­μα­στε την Παναγία μας, δεν υπάρχει περιθώριο απο­γοη­­τεύσεως και απο­­­γνώ­­­σεως. Η ισχυρή προ­στασία της Πανα­γίας δεν εγκατέλειψε πο­τέ το Γένος μας, ακό­μη και σε στιγμές πιό δύ­σκολες και πιό τραγι­κές από αυτές που διερ­χόμεθα αυτή την περίο­δο.

Υπήρ­ξε και υπάρχει πάν­τοτε λιμένας και κα­­­ταφυγή εν ταις ζά­λαις του βίου, σκέπη και προστασία, όλων όσων προσφεύγουν σε Αυτή και ζητούν τη βοή­θεια και την Χάρη της. Υπήρξε και υπάρ­χει πάντοτε «ελπίς των απηλπισμένων». Το έ­χει αποδείξει πά­λιν και πολλάκις η Πα­να­γία μας, γι᾽ αυτό και σή­με­ρα τιμούσε η Εκ­κλη­σία μας την αγία Σκέπη της, εορτή η οποία λόγω της θαυ­μαστής προ­­­στασίας που προσέ­φε­ρε στο Έθνος στον πό­λεμο του 1940 μετα­φέρ­­θηκε την 28η Οκτω­­­βρίου.

Γι᾽ αυτό και εμείς από­ψε, σε όλη την Ιερά Μητρόπολή μας, αγρυ­πνούμε ενώπιον της ιε­ρᾶς εικόνος της Πανα­γίας μας και την παρα­κα­­λούμε να επέμβει και να μας σώσει· να επέμ­βει και να καταπαύσει τον κλύδωνα που μας τα­λαιπωρεί και μας συγ­­κλονίζει· να επέμβει και να καταπέσουν τα κύ­ματα που υψώνονται απειλητικά γύρω από την πατρίδα μας και να γαληνεύσει τη θάλασσα της ψυχής μας.

Ας μην αγωνιούμε, αδελφοί μου, ας μην απογοητεύομεθα, ας μην απελπιζόμεθα, όσο δύσκολη και ζοφερή κι αν φαίνεται η κα­τάσταση γύρω μας. Ας ελπίζουμε στον Θεό, ας ελπίζουμε στην Πανα­γία μας, ας αναθέτουμε στη μητρική της αγάπη καθημερινά «την πά­σαν ελπίδα μας». Είναι και δική μας Μητέρα και φροντίζει για μας και μεριμνά για μας και δεν θα μας εγκαταλεί­ψει πο­τέ, αν δεν την εγ­κα­ταλείψουμε.

Ας αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη αυτή φάση της ζωής μας ως μία δο­κιμασία, που επέτρε­ψε ο Θεός για να μας αφυ­πνίσει από τον λή­θαρ­γο της εκκοσμι­κεύ­σεως και της υλοφρο­σύ­νης, για να μας ξυπνήσει από τόν ύπνο της αδια­φορίας και της αμε­λεί­ας που μας απο­μάκρυ­ναν από κοντά του και μας στέρησαν την ελ­πίδα σ᾽Αυτόν.

Ας πάρουμε την από­φαση να αλλά­ξου­με τη ζωή μας, που πή­ραμε λάθος, να αλ­λά­­ξουμε την πορεία μας, και να βάλουμε και πά­λι τον Θεό, την Πα­να­γία, τους αγίους και την Εκκλη­σία στη ζωή μας.

Ας αποφασίσουμε να αλ­λάξουμε την πορεία μας και αντί να επι­διώκουμε την προσκόλ­λη­ση στα επί­­γεια και υλικά αγα­θά, που φθεί­ρονται και χά­νονται, να στραφούμε και προς τα πνευμα­τικά.

Ας ξανα­βρού­με τον εαυτό μας, ζώντας με την εγ­κρά­τεια που έζησαν οι άγι­οι, που έζησε ο πο­λι­ούχος μας όσιος Αντώ­­νιος ο νέος, η αγία Ιε­ρου­σαλήμ και όλοι οι προ­στάτες μας άγιοι, τη με­σιτεία των οποίων επι­καλεσθή­κα­με από­ψε.

Και ας επικαλούμεθα την Παναγία μας δι­αρ­κώς. Ας της ζητούμε να σπεύσει εις βοήθειάν μας και να μας σώσει. Και η Παναγία μας, αδελ­φοί, να είστε βέ­βαιοι, ακούει τις προ­σευ­­­­χές μας, και είναι γοργοεπήκοος· είναι τα­χεία εις βοήθειαν, αρ­κει η προσευχή μας προς αυ­­τήν να είναι ειλι­κρι­νής και καρδια­κή.

Ας έχουμε υπομονή, ας έχουμε την ελπίδα μας στον Θεό και στην Παναγία μας, αδελ­φοί μου, και θά δούμε ότι θα καταπαύσει ο κλύ­­­δω­νας, θα κοπάσει η κα­­­­ταιγίδα και θα ακού­σουμε τη φωνή του Χρι­­­στού να απευθύ­νε­ται και προς εμάς, όπως τότε προς τον μα­θητή του, λέγοντας: «ολιγό­πιστε, εις τί εδί­στα­σας».

Ας πιστεύουμε στον Θεό, γιατί η πίστη είναι αυτή που μας δίνει την ελπίδα. Και έχουμε ελ­πίδα, γιατί έχουμε πί­στη, και γιατί η Πα­να­γία μας, τη σκέπη και την προ­σ­τα­­σία της οποί­ας επικαλεσθήκαμε με θέρμη απόψε, δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ.