Ο Καλαβρύτων εξομολογείται για τα 33 χρόνια διακονίας του

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 19 Νοεμβρίου 2011
Γράφτηκε από τον/την Μητροπολίτης Καλαβρύτων - 17.44


serambr-thumb-largeΣτίς 19 Νοεμβρίου 1978 ὁ Πανάγαθος Θεός ωδήγησε τα βήματά μου εδώ στην ιστορική Βοστίτσα, τήν αγιασμένη απο τη Χάρη της Παναγίας μας, της Τρυπητής, πόλη, στο όμορφο Αίγιο  καί τους ανθρώπους του και με κατέστησε, ανάξιον όντα, Επίσκοπο καί Μητροπολίτη τῶν πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, που κατοικούν και με την παρουσία τους ζωντανεύουν τήν ιστορική αυτή Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

Μέσα από την καρδιά μου αυθόρμητα και με περισσή κατάνυξη αναβλύζουν λόγια δοξολογίας, αἴνου καί ευχαριστιών πρός στον Αρχιποίμενα Κύριό μου, τον Ιησούν Χριστόν, διότι με άνέκφραστη φιλανθρωπία επέβλεψε επ εμέ τόν αμαρτωλό και άθλιο δούλο Του, τον γυιό ενός τσαγκάρη καί μιάς μοδίστρας, του Γεωργίου και της Νικολίτσας Λενή.

Εξ απαλών ονύχων μέ έθελξε τό μεγαλείο του Χριστού μας. Μεγάλωσα μέσα στην Εκκλησία, κάτω από τούς θόλους του Ιερού Ναού Παντοκράτορος των Πατρών, υπηρέτησα το ιερό Βήμα σαν «παπαδἀκι», μαθήτευσα στα Κατηχητικά Σχολεία και τις Χριστιανικές Ομάδες της εποχής, ἔμαθα την ιεραποστολή ἤδη από αυτά τα μαθητικά μου χρόνια και τέλος παρέδωσα την ὐπαρξή μου ολόκληρη στην Εκκλησία του Σωτήρος Χριστού, ἔγινα ολοκαύτωμα στο βωμό της αγάπης Του!

Ο υποσημειούμενος έζησε και μεγάλωσε σε δύσκολα χρόνια. Άν καί καλό παιδί, παιδί της Εκκλησίας, έφαγε το ξύλο της ζωής του από τον αείμνηστο Πατέρα του, ο οποίος, ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής, ὀπως άλλωστε ὀλοι οι γονεῖς τότε, έδερναν τα παιδιά τους προκαταβολικά, για να προλάβουν μια υποτιθέμενη ζημιά. Ὅταν π.χ.  πήγαιναν με τη  στάμνα στη βρύση της γειτονιάς για να κουβαλήσουν νερό, καθ’όσον εἀν γύριζαν με σπασμένη τη στάμνα το ξύλο δεν θα είχε νόημα ἠ και χρηστική σημασία! Το πνεύμα της εποχής τότε ήταν τό «προνοείν!». «Σε δέρνω προκαταβολικά, ώστε –προσέχοντας- να μη σπάσεις τή στάμνα», μας ἐλεγαν με αποφασιστικότητα! Ας είναι ελαφρύ τό χώμα που τούς σκεπάζει!
Τελειώνοντας τό οκτατάξιο τότε Γυμνάσιο, δηλ. το σημερινό Γυμνάσιο καί Λύκειο, έδωσε γραπτές εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου καί μπήκε μέ τούς πρώτους. Σαν φοιτητής δούλευε σκληρά, προκειμένου νά εξασφαλίζει ένα μέρος των εξόδων του, ενώ παράλληλα δεν παρέλειπε νά ασκεῖ τό έργο του Κατηχητού  και του Ομαδάρχη των Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων (ΧΜΟ), τόσο στην πόλη όσο και στις χριστιανικές Κατασκηνώσεις της εποχής εκείνης.
Στην διαμόρφωση του χαρακτήρος του μεγάλο ρόλο έπαιξαν πρωτίστως η χριστιανική αγωγἠ, που έλαβε από τούς γονείς του, ἐπειτα δε ο αείμνηστος  Αρχιμ. πατήρ Χριστόδουλος Παπαγιάννης, Ιεροκήρυξ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ο πνευματικός του Πατήρ, εν συνεχεία δε ο τότε Κύριος Κωνσταντίνος Καρούσος, Κατηχητής του και πνευματικός του Σύμβουλος, (δηλ. ο νύν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς κ.κ. Καλλινίκος), ο Οποίος όχι μόνον τον εστήριξε στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας του, αλλά και εδραίωσε μέσα του τον πόθο  της  Ιερωσύνης! Τον ιερό αυτό πόθο, τον οποίον ο Φιλάνθρωπος Κύριος παιδιόθεν είχε εμφυτεύσει στην καρδιά του.
Δεν είχε συμπληρώσει ακόμη το πέμπτο (5ο) έτος της ηλικίας του, οπότε κάθε φορά που τον ερωτούσαν «Θανασάκη, όταν μεγαλώσεις, τί θα γίνεις;» ἐδιδε την ακόλουθη απάντηση: «Αντιπρόσωπος του Θεούλη!», δηλ. κληρικός.
Κατά μήνα Δεκέμβριο του έτους 1959, όταν ακόμη φοιτούσε στο 4ο έτος της Θεολογικής Σχολής, δηλ. στην ηλικία των ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΕΤΩΝ ἐλαβε την μεγάλη απόφαση της ζωής του, ήτοι το να αφιερωθή ολοκληρωτικά  στην υπηρεσία της Εκκλησίας και του αγίου Θυσιασηρίου, ήτοι να γίνει Μοναχός καί Κληρικός. Την επιθυμία του εκείνη, ο Αθανάσιος -ως Απόφαση ζωής πλέον- έθεσε υπό τήν φροντίδα του προαναφερθέντος  πολυσεβάστου προσώπου, ο οποίος είχεν εισέλθει ήδη στην αγία Ιερωσύνη, δηλ. του μετά ταύτα Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Καλλινίκου, για να αποτελέσει το πρώτο δόκιμο Μέλος της Μοναστικής Αδελφότητος  «Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ», στην οποία επειτα από λίγο καιρό προσετέθη και ο «Χριστάκης» Παρασκευΐδης, τελειόφοιτος τότε της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, δηλ. ο μετά ταύτα αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος. Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η Συνοδική και Σταυροπηγιακή Ιερά Μονή της Παναγίας Χρυσοπηγής μέ έδρα της το Καπανδρίτι της Αττικής, η οποία αναδείχθηκε φυτώριο Κληρικών και Μοναχών της Εκκλησίας μας.
Τα χρόνια τότε περνούσαν φτωχικά μεν, πλήν όμως και όμορφα καί γρήγορα! Με τον αείμνηστο Χρήστο Παρασκευαΐδη τα χρόνια εκείνα μαγειρεύαμε το φαγητό για την Αδελφότητα, επλέναμε στη σκάφη τα ρούχα μας, τα σεντόνια μας κλπ, κάνοντας δηλ την ἀγνωστη σήμερα «μπουγάδα» με τη σκάφη, χρησιμοποιούσαμε  την «αλυσίβα» (δηλ. βρασμένο νερό με ένα σακκουλάκι στάκτης για τα ασπρόρρουχα) και το λουλάκι, σφουγγαρίζαμε το Μοναστήρι μας, απλώναμε στα σύρματα, στεγνώναμε  και σιδερώναμε τα ρούχα μας, παραδίδαμε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές του Γυμνασίου και όλα αυτά με περισσή ἀγάπη και ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό, ὠστε να αντιμετωπίζουμε ή να συμπληρώνουμε τα έξοδα της διαβιώσεώς μας. Πρό πάντων όμως αγωνιζόμασταν τον καλόν αγώνα της κατά Χριστόν αρετής και της ευσεβείας, σμιλεύοντας τον νεανικό χαρακτήρα μας με το καλέμι της υπακοής!
Έπειτα κατά τό έτος 1961  ήλθε η μετάβασή μας στα αγιασμένα Μετέωρα. Εκεί στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ. κατά την ευδοκία του Θεού, εδώσαμε την μοναχική μας Ομολογία καί ἐλάβαμε το ουράνιο δώρο και χάρισμα της Ιερωσύνης. Έκτοτε ο Χρήστος έγινε Χριστόδουλος και ο Αθανάσιος ονομάσθηκε Αμβρόσιος. Από τότε, δηλ. από τό ἔτος 1961, αρχίζει η ταπεινή μας διακονία και προσφορά μέσα στην Εκκλησία. Μια προσφορά, που για τον υποσημειούμενο συνεχίζεται,  αν καί έχουν συμπληρωθή  ΠΕΝΗΝΤΑ (50) ΧΡΟΝΙΑ θυσίας και θυσιών, πενήντα χρόνια ευλογιών και δοκιμασιών, πενήντα χρόνια αγώνων και παλαισμάτων, πενἠντα  χρόνια δακρύων, πόνου, στεναγμών και αναστεναγμών, αλλά και πενήντα χρόνια διακονίας στον Αμπελώνα του Κυρίου μας, στην Εκκλησία. Πενήντα τόσα χρόνια εκ των οποίων τά ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ (35) στην Αρχιερωσύνη. Και για να μη μπερδεύεσθε˙
 από τόν Αύγουστο του έτους 1976 έως τον Οκτώβριο του έτους 1978 ο υποσημειούμενος διετέλεσε Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ταλαντίου καί παραλλήλως Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Συνόδου, από δε της 12ης Οκτωβρίου 1978 εξελέγη Μητροπολίτης της ιστορικής αυτής Επαρχίας. Ἐκτοτε, και πιό συγκεκριμένα από της 19ης Νοεμβρίου 1978, ημέραν της ενθρονίσεώς του,  η ζωή μου ως Μητροπολίτου σας, η πνοή μου, το σώμα μου, η ψυχή μου, το πνεύμα μου, οι γνώσεις μου, μικρές ή μεγαλύτερες, τα χαρίσματά μου και τά ελαττώματά μου είναι δοσμένα ολοκληρωτικά στον ευγενή και αξιαγάπητο Λαό, τον οποίο η Χάρις του Κυρίου μου ενεπιστεύθη.

Μέχρι λοιπόν της  18ης Νοεμβρίου 1978 μπορώ να ομιλώ για τον εαυτό μου. Από της 19ης Νοεμβρίου 1978 τον λόγον έχετε όλοι εσείς, αγαπητά και περιπόθητα τέκνα μου εν Κυρίω, παιδιά μου εν Χριστώ Ιησού! Ἐκτοτε ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ!  Σεις είσθε η πνοή μου και η ζωή μου, το αγαλλίαμα της ψυχής μου, ο στέφανός μου ή η αιτία της καταδίκης μου, στην περίπτωση κατά την οποία δεν εκτελώ ατην αποστολή μου θεαρέστως!   Περιουσίαν δεν απέκτησα, επειδή σεις είσθε η περιουσία μου! Χρήματα δεν εσυσσώρευσα, επειδή σεις είσθε ο θησαυρός μου. Τους εξ αίματος συγγενείς μου εκράτησα μακρυά από την Επισκοπήν μας, επειδή στην καρδιά μου σείς έχετε καταλάβει την θέση του Πατέρα μου, της Μητέρας μου, των αδελφών, οικείων και συγγενών μου. Τα έδωσα όλα για τη δόξα του Χριστού μας, όλα για την εύκλεια της Εκκλησίας μας!
Τριάντα τρία χρόνια έπειτα από την ημέρα της ενθρονίσεώς μου στις καρδιές σας και στον τόπο μας, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη πρός τον Κύριο, διότι με αξίωσε μέχρι σήμερα να τηρώ επακριβώς όσα σας υποσχέθηκα κατά την πρώτην εκείνην ημέραν, που ήλθα κοντά σας:

Καθώς αυτά εδώ τα δικηροτρίκηρα, με τα οποία δηλούται η παρουσία του Αρχιερέως στη Εκκλησία, καίγονται, λυώνουν καί αναλίσκονται, σας έλεγα τότε, έτσι κι εγώ θα είμαι για σας μια φωταυγής λαμπάδα! «Θα καίγωμαι και θα αναλίσκωμαι καθημερινώς, διά να φωτίζεσθε εν Κυρίω όλοι εσείς, αδελφοί μου». Σύνθημά μου θά είναι το «άλλοις υπηρετών, αναλίσκομαι»
 “Εργαζόμενος «υπέρ υμών συνεχώς και αδιακόπως και ευαγγελιζόμενος εν μέσω υμών το σωτηριώδες μήνυμα της πίστεώς μας  «αδάπανον θήσω τό ευαγγέλιον του Χριστού», προσφέρων δωρεάν τα πάντα και πρός πάντας αδιακρίτως. Αμοιβή  μου θα είναι η καλλιέργεια της ψυχής σας, η πνευματική πρόοοδος της καρδιάς σας, η σωτηρία σας! ‘Εγεννήθην πτωχός, έζησα ως πτωχός και ακτήμων μέχρι σήμερα, έρχομαι ανάμεσά ως «μηδέν έχων» και θα παραμείνω εις όλην μου την ζωήν πτωχός, για να σας πλουτίζω με την ιδικήν μου πτωχείαν και να σας στολίζω με την αγάπην μου. Θα παραμείνω δια βίου κοντά σας ως «προσφέρων καί προσφερόμενος» κατά τό υπόδειγμα του Κυρίου μας» (από τον Ενθρονιστήριο Λόγο μας, βλ. περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Τόμος 1978, σελ. 592).
Στη σημερινή -προσωπική- δε αρχιερατική μου επέτειο σας παρακαλώ και σας προσκαλώ  να δοξάσετε μαζί μου το Ὀνομα του Χριστού μας,  ο Οποίος με ελέησε τόσο πολύ. Συγχωρήστε μου, σας παρακαλώ και σας ικετεύω, συγχωρήστε μου αδελφοί μου και παιδιά μου,  τα λάθη μου, τις παραλείψεις μου, τις ατέλειες του χαρακτήρος μου! Και δοξάστε μαζί μου το Όνομά του Κυρίου μας,  τόσο για τα πρός με Δωρήματά Του, όσο και για την ευλογία Του στην πόλη μας και την Μητρόπολή μας.
«Μεγαλύνατε τον Κύριον και υψώσωμεν το όνομα Αυτού επί το αυτό  συν εμοί» (από τήν λειτουργία του Αγίου Ιακώβου).
Τελειώνοντας αυτή τη μικρή μου αναφορά καί εξομολόγηση, επιτρέψατε μοι να απευθύνω μια μικρή προσευχή πρός τόν Χριστό μας.
«Εν πλήθει αμαρτιών μεμολυσμένον με μη εξουθενώσης  Δέσποτα Κύριε ο Θεός μου˙ ιδού γαρ προσέρχομαι τω θείω τούτω και επουρανίω Μυστηρίω, ουχ ως άξιος υπάρχων, αλλ΄εις την Σήν αφορών αγαθότητα, ταύτην αφίημί Σοι την φωνήν˙ ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ˙ ήμαρτον γαρ εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου και ουκ ειμί άξιος αντοφθαλμήσαι τη ιερά ταύτη και πνευματική τραπέζη, εφ ή ο Μονογενής Σου Υιός, ο Κύριος  ημών Ιησούς Χριστός, εμοί τω αμαρτωλώ και πάση κηλίδι κατεστιγμένω μυστικώς πρόκειται εις θυσίαν˙ δι’ Ου ταύτην Σοι την ικετηρίαν προσάγω, του καταπεμφθήναι μοι το Πνεύμα Σου το Παράκλητον, ενισχύον και καταρτίζον με προς τήν λειτουργίαν ταύτην και την παρά Σου μοι επαγγελθείσαν φωνήν ακατακρίτως τω λαώ επιφθέγξασθαι ταύτην καταξίωσον˙ εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, μεθ’ ού ευλογητός ει και δεδοξασμένος συν τω Παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ Σου Πνεύματι, νύν και αεί καί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».    
(Θεία λειτουργία Αγ. Ιακώβου, του Αδελφοθέου)
Αίγιον, 19 Νοεμβρίου 2011
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Share
Εμφανίσεις: 45166
Γίνετε ενεργά η πηγή του Romfea.gr! Στείλτε ειδήσεις και φωτογραφίες που πιστεύετε πως ενδιαφέρουν τους αναγνώστες στο [email protected]
FOLLOW ROMFEA:

Διαβάστε επίσης

top
Has no content to show!