Ρεθύμνης Ευγένιος: "Πέσαμε όλοι μας θύματα του νεοπλουτισμού"

Δημιουργηθηκε στις Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 12.44

Ένα χρόνο στο τιμόνι της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης, συμπλήρωσε ο λαοφιλής Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιος.

Ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και  Αυλοποτάμου κ. Ευγένιος, έχει το μεγάλο πλεονέκτημα της  αμεσότητας με τον κόσμο, που με απλότητα χωρίς δημαγωγίες, καταφέρνει όχι μόνο να επικοινωνεί αλλά και να πείθει και να κατευθύνει εκεί που ο ίδιος θέλει να εστιάσει σημαντικά και σοβαρά γεγονότα.

Πρόκειται για ένα  Ιεράρχη μεγάλου διαμετρήματος, που χωρίς να είναι πολιτικός χαράζει πολιτική.

Ο λόγος του είναι μεστός, νοηματικός  ενώ είναι  ένας  χαρισματικός  ρήτορας.

Ο χρόνος στο τιμόνι της τοπικής εκκλησίας,  θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μικρός για να κριθούν οι ικανότητες του στα διοικητικά αλλά  όλα δείχνουν ότι και εκεί είναι προικισμένος, από την μέχρι τώρα χρηστή διαχείριση των πολλών προβλημάτων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Η συνέντευξη του κ. Ευγενίου στην Βάλια Πετράκη:

Σεβασμιώτατε,  σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε παραχωρώντας μου αυτή την συνέντευξη 13 μήνες μετά την ενθρόνιση σας. Είναι γνωστό ότι έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό και δεν θα σταθώ σε αυτό,  πείτε μου όμως σε τι ηλικία αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον μοναχικό βίο;

Η ηλικία κατά την οποία αποφάσισα  τελικά να ακολουθήσω τον μοναχικό βίο ήταν όταν ήδη είχα τελειώσει τις πανεπιστημιακές μου σπουδές.

Είχα ήδη αποφοιτήσει από το Παν/μιο Αθηνών είχα τελειώσει την Θεολογική σχολή,  πάντοτε βέβαια μέχρι εκείνη την στιγμή ο πόθος υπήρχε μέσα μου και η φλόγα έκαιγε. Αλλά όταν τελείωσα το Παν/μιο αυτό έγινε ακόμα εντονότερο, μια αγαθή συγκυρία τότε, έκανε Επίσκοπο τον πνευματικό μου πατέρα, τον Άγιο Πέτρας  ο οποίος με πήρε μαζί του στην Νεάπολη.

Με έκειρε μοναχό, με έκανε διάκονο και πρεσβύτερο αργότερα και υπηρέτησα κοντά του έως το 2005 που η εκκλησία με εξέλεξε Βοηθό Επίσκοπο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Τιμοθέου. Στον γέροντα μου στον άγιο Πέτρας οφείλω και το εκκλησιαστικό μου όνομα, το όνομα του μακαριστού μεγάλου Πρωθιεράρχου της εκκλησίας της Κρήτης του Αρχιεπισκόπου Ευγενίου.

Και πάντοτε αισθάνομαι την ανάγκη να λέω πως αναξίως το φέρω στους ώμους μου, γιατί όπως οι πάντες γνωρίζουν ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος ήταν μια πολυεδρική εκκλησιαστική προσωπικότητα που προσέφερε πολλά στην εκκλησία της Κρήτης,  τα οποία  ίσως και δεν έχουν εκτιμηθεί ακόμη.

Σας ξέραμε ως  βοηθό Επίσκοπο Κνωσού,  μετά την εκδημία του μακαριστού Άνθιμου η εκλογή σας  εθεωρείτο βέβαιη, καθώς αν δεν κάνω λάθος το ίδιο συνέβη και με τον Μητροπολίτη Γορτύνης.  Διότι ένας βοηθός Επίσκοπος πρέπει να έχει και Επισκοπή. (αναμενόμενη προαγωγή)

Όχι πάντοτε. 

Για εσάς δεν  ήταν  αναμενόμενη;

Δεν πρέπει να είναι αναμενόμενη. Ίσα – ίσα που είχαν προηγηθεί ήδη και δυο εκλογές στην Μητρόπολη Κυδωνίας και στην Μητρόπολη Κισάμου, που και πάλι ήμουν βοηθός Επίσκοπος. Όταν γίνεται κάποιος βοηθός Επίσκοπος δεν σημαίνει ότι είναι και προκατασκευασμένος Μητροπολίτης.

Η εκκλησία την συγκεκριμένη στιγμή χρειαζόταν ένα βοηθό Επίσκοπο και τον έκανε, ήταν σε προχωρημένη ηλικία ο Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος. Έκριναν τότε ότι εγώ θα μπορούσα να είμαι σε αυτή την θέση και Δόξα τω Θεῶ,  με ότι δυνατότητες είχα διακόνησα σε αυτή την θέση και εκείνο μέχρι την εκδημία του, για δεκαέξι περίπου μήνες.

Αλλά και τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο τον κ. Ειρηναίο και τα επόμενα τρία και πλέον χρόνια.  Σε κάθε περίπτωση θεωρώ προσωπικώς ότι πέρα από το θέλημα των ανθρώπων, πέρα από το θέλημα το προσωπικό μας,  υπάρχει το θέλημα του Θεού.

Εκείνος κυβερνά την ζωή μας, εμείς  σε Εκείνο παραδιδόμαστε, είμαστε στρατιώτες της εκκλησίας, όπου εκείνη μας αποστέλλει εμείς ολοπρόθυμα κλείνουμε το κεφάλι και πηγαίνουμε.

Δανείζουμε τα χέρια μας, την γλώσσα μας, τα πόδια μας την ύπαρξη μας ολόκληρη για να τρέξει το Ευαγγέλιο. Χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς κρατούμενα, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς συναλλαγές.        

Σαφώς και γνωρίζετε ότι αρχικά πολλοί  Ρεθεμνιώτες  επιθυμούσαν να εκλεγεί ένας   Ρεθεμνιώτης διότι  ήταν δυο υποψήφιοι  στο τριπρόσωπο.

Πολύ φυσικόν.

Μετά την ενθρόνιση σας όμως  καταφέρατε  να τους κερδίσετε όλους, ακόμη και αυτούς που δεν σας υποστήριξαν και δεν σας στήριξαν. Αυτό πως το καταφέρατε;

Κατ’ αρχήν δεν νομίζω ότι έκανα κάτι ιδιαίτερο, ούτε σκοπός μου ήταν να καταφέρω κάτι.

Ο δικός μου σκοπός ήταν και είναι να είμαι το ορατό σύμβολο της ενότητας της τοπικής μας εκκλησίας,  αυτή είναι η θέση του Επισκόπου μέσα στο σώμα της.

Γι’ αυτό θεώρησα από την αρχή ότι αυτό που πρέπει να κάνει ένας Επίσκοπος είναι να δίδει αγάπη σε όλους. Να μην μετρά τα πράγματα όπως ίσως θα τα μετρούσαν κάποιοι με κοσμικό πνεύμα και φρόνημα.

Να δίδει αγάπη προς όλους. Ανυπόκριτα και αδιάκριτα,  όταν το κάνεις έτσι τότε φυσικό είναι από την μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων να απολαμβάνεις τα ίσα. Βεβαίως δεν διαφεύγει της σκέψης μου ότι ο Επίσκοπος ο οποίος είναι εις τόπον και τύπον Χριστού, είναι πάντοτε ένας εσταυρωμένος και ταυτόχρονα αναστημένος άνθρωπος.

Δεν είναι μόνο αναστημένος όπως τον θεωρούν πολλοί, εκείνος γνωρίζει τον σταυρό της αρχιερατικής του αξίας και διακονίας.

Γνωρίζει πως τον σηκώνει πολλές φορές μόνος, ολομόναχος, γνωρίζει επίσης πως πολύ εύκολα τα «ωσαννά» των ανθρώπων, μεταβάλλονται σε «σταυρωθήτω».

Αλλά και σε αυτό είναι αποφασισμένος να δίδει την μαρτυρία του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού στον κόσμο.

Πέρα από εμάς οποιαδήποτε επιθυμία που σχετίζεται με την φιλαρέσκεια, την ανθρωπαρέσκεια ή την αυταρέσκεια μας. Αυτός είναι ένας γνώμονας της δικής μου προσωπικής ζωής από την ώρα που αφιερώθηκα στην διακονία της εκκλησίας.

Αυτό με ακολούθησε και εδώ που ήρθα στο Ρέθυμνο, αισθάνομαι όμως την ανάγκη για μια ακόμη φορά να ευχαριστήσω με ευγνωμοσύνη όλους τους ανθρώπους, τους όντως αριστοκράτες στην πιο όμορφη σημασία της λέξεως, ανθρώπους αυτού του τόπου.

Γιατί τους δίνεις ένα και σου δίνουν πέντε, γιατί ξέρουν να αγκαλιάζουν,  γιατί ξέρουν να αγαπούν, γιατί ξέρουν να ξενίζουν, γιατί ξέρουν να δίδουν την ύπαρξη τους.

Το  έργο μου σ’ αυτόν τον τόπο το περίμενα δύσκολο και όμως βλέπω πως είναι πολύ εύκολο, γιατί οι άνθρωποι έχουν ψυχές γεμάτες δεκτικότητα.

Κατεβαίνω στην πόλη, περπατώ στους δρόμους, με βλέπετε συχνά πυκνά,  χαίρομαι να μιλώ με τους ανθρώπους, όπως ξέρω ότι χαίρονται και εκείνοι.

Βλέπω εκδηλώσεις των ανθρώπων που δεν τις έχω συναντήσει πουθενά αλλού, όσα χρόνια διηκόνησα την εκκλησία.

Άνθρωποι που βγαίνουν από τα μαγαζιά τους, από τις εργασίες τους, από τα  γραφεία τους, που κάθονται μαζί μου όταν κάθομαι και εγώ μαζί τους στους χώρους αναψυχής τους, όπως και στους χώρους της εργασίας τους.

Και έχουν πάντοτε  μια ανοιχτή αγκαλιά για τον Επίσκοπο τους, αυτό δίνει και σε εμένα δύναμη – πολύ δύναμη να συνεχίσω και να λέω: Αξίζει να εκδαπανηθώ γι’ αυτούς.

Και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω όσο θέλει ο Θεός.

Με προλάβατε Σεβασμιώτατε γιατί είχατε πει ότι η πόρτα του γραφείου σας και του σπιτιού σας, θα είναι πάντα ανοιχτή και να μην παραξενευτούμε εάν σας δούμε στην δουλειά μας, στο σπίτι μας, σε χώρους αναψυχής και θα το κάνετε γιατί μας αγαπάτε. Το είπατε και το κάνετε αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο κόσμος να μην  σας αισθάνεται ένα απόμακρο Επίσκοπο αλλά να σας θεωρεί δικό του άνθρωπο, αυτή λοιπόν την αγάπη και την εκτίμηση του κόσμου εσείς την εισπράττετε;

Την εισπράττω βεβαίως και είμαι ευγνώμων στο Θεό για το ποίμνιο που μου χάρισε και δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά τον ευχαριστώ γιατί με αξίωσε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αυτά όλα που μου υπενθυμίσατε ότι είπα ( θα μπορούσα και να μην τα έχω πει) να τα βλέπω να γίνονται πραγματικότητα.

Και έτσι να μπορώ να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια. Είναι μεγάλο πράγμα να κυκλοφορεί στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά.

Όχι γιατί είναι κάποιος ή γιατί κάνει κάτι, απλώς γιατί δεν υποκρίνεται, γιατί λέει την αλήθεια, γιατί ζει για να αγαπά.

Όπως το είχατε πει ήρθα για να είμαι αληθής και όχι αρεστός.

Πολλές φορές ο αληθής δεν είναι και αρεστός, αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς,  συμβαίνει σε όλους τους χώρους.

Ακόμη και στον χώρο που εσείς διακονείτε πάντοτε υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κλείνουν τα μάτια τους στην αλήθεια, εθελοτυφλούν. Όμως και γι’ αυτούς υπάρχουμε.

Και αυτοί αξίζουν την αγάπη μας και αυτοί είναι παιδιά του ίδιου του Θεού Πατέρα και δικοί μας αδελφοί.

Είπα και πριν δεν θέλω σε καμία περίπτωση ούτε  εγώ αλλά και κανείς άνθρωπος της εκκλησίας,  να διαχωρίζει πρόσωπα με γνώμονα το πώς διάκεινται εκείνοι απέναντι του.

Ακόμη και όταν σε αδικούν έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εσύ πρέπει να λειτουργείς απέναντι τους σαν να είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες σου.

Οι σχέσεις σας με τον κλήρο πως είναι;  Είστε ελαστικός, ανεκτικός  ή αυστηρός; Γιατί είχατε πει ότι επιθυμείτε να εργαστείτε από κοινού, όχι να λειτουργείτε αλλά να συλλειτουργείτε, να διακονείτε έχετε  λοιπόν αυτή την αγαστή συνεργασία;

Δόξα τω Θεώ,  έχουμε καλούς κληρικούς.  Ταπεινούς ανθρώπους λίγους  βέβαια, τελευταία έχουμε αυτό το μεγάλο πρόβλημα, που κατά καιρούς έχει δημοσιευθεί.

Δεν μπορούμε να κάνουμε πλέον αυτό που πρέπει για τον λαό μας,  γιατί δεν μας δίδεται η δυνατότητα να διορίσουμε νέους κληρικούς.

Είναι ένα πρόβλημα που εμένα προσωπικά με γεμίζει αγωνία για το αύριο της εκκλησίας. Γιατί γνωρίζετε ότι η Μητρόπολη μας στην γεωγραφική της θέση και έκταση έχει μεγάλα προβλήματα αλλά και μεγάλες διαφορές.

Εάν εφαρμοστεί στο γράμμα του αυτός ο νόμος που λέει ότι πρέπει να φεύγουνε πέντε ή δέκα για να γίνει ένας,  φανταστείτε τι θα γίνει αύριο στις ενορίες των χωριών.

Αν  αδειάσει π.χ. μια ενορία στο δυτικό Ρέθυμνο και άλλη μια στο Μυλοπόταμο.

Θα χειροτονηθεί ένας νέος κληρικός και θα του λέμε πήγαινε μια Κυριακή στην μια άκρη της μητροπόλεως και την άλλη Κυριακή στην άλλη;

Και πως θα είναι δίπλα στους ανθρώπους; Ο ιερέας δεν είναι οποιασδήποτε δημόσιος υπάλληλος να πάει να κάνει την δουλειά του, είναι πρώτα από όλα ένας  συνδετικός κρίκος για μια τοπική κοινωνία.

Είναι ένας άνθρωπος που ο οποίος  πρέπει να βρίσκεται διαρκώς δίπλα στα προβλήματα των ανθρώπων που αυξάνονται μέρα με την ημέρα. Και αυτή είναι μια αγωνία που έχω μεγάλη.

Πως αύριο- μεθαύριο θα χρειαστεί ένας ιερέας να είναι ταυτόχρονα σε δυο – τρία – τέσσερα χωριά; Κάθε πότε θα βλέπουν τον ιερέα τους οι άνθρωποι; Είναι κάτι που έντονα με προβληματίζει.

Οι ιερείς μας έχουν διάθεση, κάνει ο καθένας ότι μπορεί, με τις δυνατότητες και τα χαρίσματα που είχε από τον Θεό.

Είναι ταπεινοί άνθρωποι, έχουμε μια πάρα πολύ καλή σχέση μαζί τους. Στην ερώτηση σας αν είμαι ελαστικός ή αυστηρός θα μπορούσατε να βρείτε απαντήσεις και για τα δύο. Αναλόγως ποιον θα ρωτούσατε.

Εγώ θέλω να λέω ότι είμαι πατέρας με ότι χρειάζεται κάθε φορά ένας πατέρας να κάνει. Εγώ σε κάθε περίπτωση στην  σχέση την δική μου με τους ιερείς,  όπως και με την σχέση που θέλω να έχω με όλους τους ανθρώπους βάζω βασικό γνώμονα την σχέση που έχουμε ή πρέπει να έχουμε με τον Θεό.

Η σχέση που μας συνδέει με τον Θεό είναι σχέση πατρότητας.

Ο Θεός για εμάς είναι Πατέρας,  δεν είναι ούτε σχέση καθήκοντος ούτε σχέση αμοιβαίων υποχρεώσεων.

Ο Θεός για εμάς δεν είναι ένα προϊστάμενος, που δίνει εντολές που πρέπει οι υφιστάμενοι του να τις εκτελέσουν.

Δεν είναι ένας κυβερνήτης που έφτιαξε τον κόσμο που έδωσε κάποιες αρχές και ύστερα τον παράτησε στην μοίρα του.

Ο Θεός για εμάς είναι Πατέρας και ο Πατέρας πρέπει να έχει την άριστη τέχνη της παιδαγωγίας. 

Αν την έχω ή δεν την έχω δεν θα το πω εγώ, σε κάθε περίπτωση ο πατέρας  λειτουργεί ή  πρέπει να λειτουργεί με αγάπη. Πολλή αγάπη.

Αυτή η αγάπη πολλές φορές θα χρειαστεί να συγχωρήσει, να ανεχθεί, να υπομείνει, πολλές φορές θα  χρειαστεί και να επιτιμήσει και να βοηθήσει με άλλους παιδαγωγικούς τρόπους και η εκκλησία άριστα τους έχει τοποθετήσει για να γίνεται κάθε φορά το καλύτερο αποτέλεσμα για την ψυχή του ανθρώπου.

Έτσι,  εγώ παρεκάλεσα και παρακαλώ συνεχώς τους ιερείς μου και όλους τους ανθρώπους που διακονούν την εκκλησία να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό.

Ειδικά σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς που ο κόσμος περιμένει πολλά από εμάς.

Έχει προσδοκίες, όχι τόσο προσδοκίες τι θα του δώσουμε αλλά πως θα του δωθούμε.

Και εκεί έχω εγώ τις δικές μου εμπειρίες αλλά δίδω και τις δικές μου προσωπικές κατευθύνσεις και όσοι μπορούν τις ακολουθούν.

Κλείνοντας την απάντηση στην ερώτηση σας επιθυμώ να σας πω και τούτο: Ένας μαέστρος με την μπαγκέτα του μόνο τον αέρα σχίζει, αν δεν υπάρχουν όργανα από κάτω ήχος δεν βγαίνει.

Έχει  αλλάξει  σε εσάς  κάτι  μετά την εκλογή σας;

Τα πάντα. Τι αλλάζει σε ένα πατέρα όταν αποκτά παιδιά;

Όταν γίνεσαι πατέρας, όταν αισθάνεσαι αυτή την ευθύνη αλλά και ταυτόχρονα όταν απολαμβάνεις αυτή την χαρά, όταν ζεις το μεγαλείο της οικογενειακής αυτής σχέσης που σε συνδέει με τους ανθρώπους,  τότε αλλάζουν τα πάντα.

Κάπως έτσι έχει συμβεί και με εμένα και Δόξα τω Θεω, που με αξίωσε να ζω αυτή την χαρά.

Σας έχει στερήσει κάποια πράγματα η θέση αυτή;

Δεν θα το έλεγα. Δεν αισθάνομαι να στερούμε κάτι, ίσα- ίσα είναι τόσα πολλά αυτά  που δέχομαι καθημερινά τα οποία αναπληρώνουν αυτά που ασφαλώς αισθάνομαι πως σκέπτεστε ως στερήσεις.

Ξέρετε εμείς στην εκκλησία οι μοναχοί  μαθαίνουμε να γεμίζουμε τις καρδιές μας από τα λίγα.

Πολλές φορές μια μικροχαρά γεμίζει τις υπάρξεις μας όταν άλλοι δεν το περιμένουν.

Και εγώ Δόξα τω Θεω τέτοιες μικροχαρές έχω καθημερινά αμέτρητες.

Ποιο θεωρείτε μεγάλο σας προτέρημα;

Θα μου επιτρέψετε να μην απαντήσω γιατί ειλικρινά δεν βρίσκω κανένα προτέρημα σε εμένα.

Και δεν είναι σχήμα λόγου, κυριολεκτώ. Πολλές φορές αισθάνομαι τι βρήκε ο Θεός σε εμένα και έκανε αυτές Του τις επιλογές.

Σε κάθε περίπτωση το λέω ξανά σκύβω το κεφάλι δέχομαι το επίταγμα το δικό Του και της εκκλησίας και προχωρώ χέρι- χέρι μαζί σας.

Το μεγαλύτερο σας ελάττωμα;

Θα μπορούσα να πω πολλά. Επιλέγω ένα. Είμαι αρκετά βιαστικός, αγχώδης θα το ονόμαζε ο σύγχρονος κόσμος, όταν σκεφτώ να κάνω κάποια πράγματα, αυτό πολλές φορές κάνει κακό σε εμένα προσωπικά.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σας πικράνει;

Είμαστε άνθρωποι και μπορεί να μας πικράνουν πολλές φορές πράγματα τα οποία δεν υπολογίζαμε ότι θα μας πικράνουν.

Σίγουρα κάτι που πικραίνει όλους είναι η αχαριστία, αναπόφευκτο όμως στην ζωή μας, δεν τρέφω αυταπάτες.

Όμως ταυτίζομαι με τον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας που έγραψε «ουκ έστι πόνος ψυχής βαρύτερος συκοφαντίας».

Μια συκοφαντία σίγουρα είναι κάτι που πικραίνει πολύ.

Να μιλήσουμε τα  περί Μητροπόλεως, η μακροχρόνια αρρώστια του προκατόχου σας άφησε για ένα μεγάλο διάστημα ακέφαλη την Μητρόπολη, αυτό λέγεται ότι δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αλήθεια  ποια ήταν η κατάσταση  που κληρονομήσατε;

Δεν θα έλεγα ποτέ την λέξη ακέφαλη για την τοπική εκκλησία και δεν θα την έλέγα σε καμία περίπτωση για την εκκλησία γενικότερα. Κεφαλή της εκκλησίας δεν είναι ο Επίσκοπος της, είναι ο Χριστός.

Στο ερώτημα σας όμως δεν είναι υπεκφυγή αυτό που λέγω ίσα- ίσα.

Ο μακαριστός προκάτοχος μου εργάστηκε σε αυτόν τον τόπο. Τον αγάπησε, τον αγάπησε και ο τόπος.

Έκανε ότι μπορούσε. Ανέδειξε την εκκλησία, συνεχίζοντας το έργο του επίσης  μεγάλου και λογίου προκατόχου του Θεοδώρου, όπως και του μακαριστού μεγάλου Ιεράρχου, του Τίτου.

Πρέπει να αποτιμά κανείς το έργο, την προσφορά και την διακονία των προσώπων αυτών και στα χρόνια που ο καθένας δημιούργησε και έζησε.

Πολλές φορές ξεχνούμε, κάνουμε συγκρίσεις προσώπων λησμονώντας  την εποχή  μέσα στην οποία ο καθένας έζησε. Το περιβάλλον, τους ανθρώπους, πιστεύω ακράδαντα  πως όλοι εκείνοι έκαναν ότι μπορούσαν γι’ αυτό τον τόπο και γι’ αυτή την εκκλησία.

Και το δικό τους έργο το βλέπω,  το διακρίνω όπου πηγαίνω και δοξάζω τον Θεό και τον ευγνωμονώ για το πέρασμα τους από αυτόν τον τόπο.

Και οι τρεις εκείνοι οι τελευταίοι έφυγαν νέοι, νεότατοι πάνω στην ακμή τους,  που θα μπορούσαν να είχαν δώσει πολλά.

Όμως άλλος είναι ο κυβερνήτης της εκκλησίας,  Εκείνος κατευθύνει τις ζωές μας και την ζωή Της. Εκείνος έκρινε ότι τους  ήθελε κοντά Του και εκείνοι όπως συμβαίνει για όλους μας έχοντας ενστερνιστεί μέσα τους πως δεν είναι τίποτα άλλο πάρα κρίκοι, που προστίθενται αλληλοδιαδόχως,  στην αλυσίδα της αποστολικής διαδοχής της Εκκλησίας πήρε ο καθένας την θέση του.

Και όπως θα έλεγε Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προσετέθησαν τοις πατράσι. Όταν φεύγει κανείς από αυτό τον κόσμο δεν αφαιρείται αλλά προστίθεται στους Πατέρες. Έτσι και εκείνοι έφυγαν και προστέθηκαν όπως θα γίνει και αύριο με μένα και μεθαύριο με τον διάδοχο μου.

Η εκκλησία έτσι είναι. Όλοι μας είμαστε κρίκοι αυτής της αλυσίδας.

Παίρνομε ο ένας την σκυτάλη από το χέρι του άλλου και συνεχίζεται για να μην σταματήσει η λειτουργία. Δεν κάνουμε  έργα θεαματικά, σε καμία περίπτωση έργα βιτρίνας. Οι Επίσκοποι δεν είναι στην εκκλησία για να κάνουν πολλές φορές αυτό που τους ζητάει και ο κόσμος ο ίδιος να κάνει, να κάνουν σώου, αυτό είναι το μόνο εύκολο.

Οι Επίσκοποι είναι στην εκκλησία πρώτα και πάνω από όλα  για να αρδεύεται πνευματικά η ζωή των ανθρώπων και να συνεχίζεται η Θεία Λειτουργία. Για να μην σβήνουν τα κανδήλια των εκκλησιών.

Για να διακρατείται η Ορθόδοξη παράδοση και ο ορθόδοξος πολιτισμός σε ένα τόπο. Αυτή είναι η μέριμνα τους η πρωταρχική.

Εκείνοι οι προκάτοχοι μου το έκαναν άριστα. Και είμαι ευγνώμων σε αυτούς και για άλλη μια φορά ευχαριστώ τον Θεό που τους χάρισε στην τοπική μας εκκλησία και ο καθένας με τον δικό του  δρόμο και τον δικό του τρόπο δείχνει και σε εμένα πως πρέπει να πορευθώ.

Αξιοποιώντας όλους και όλα τα οποία εκείνοι αγάπησαν και περιέβαλαν με την δική τους πατρική στοργή.

Έτσι, λοιπόν όταν ξεκίνησα το δικό μου ταπεινό έργο θέλησα όλους τους ανθρώπους που εκείνοι είχαν κοντά τους, τους συνεργάτες τους να τους  τιμήσω και να τους αξιοποιήσω.

Θέλησα να γνωρίσω καλύτερα και το δικό τους έργο όπου το έκαναν και αυτό το έργο να το προβάλλουμε όπως πρέπει και όπως τους αξίζει. Και αυτό θα γίνει και στο μέλλον.

Με ρωτήσατε  ιδιαιτέρως για τον μακαριστό προκάτοχο μου. Ένα άνθρωπο τον οποίο εγνώρισα προσωπικά  όπως  και  τους προκατόχους του.. Και μερικές φορές έχω πει ότι έχω το θλιβερό προνόμιο, να έχω γνωρίσει προσωπικά και να είμαι «φίλος»  και με τους τρεις προκατόχους μου.

Γνώρισα και τον μακαριστό μητροπολίτη Τίτο, όταν ήμουν  φοιτητής  στην Θεολογική σχολή του Παν/μιου των Αθηνών και είχαμε και μια ιδιαίτερη συνάντηση στην Αθήνα λίγο πριν κοιμηθεί.

Τον Θεόδωρο τον γνώριζα από τα παιδικά μου χρόνια γιατί με συνέδεε με την οικογένεια του μια φιλία αφού πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο με την κόρη της αδελφής του αλλά και τον μακαριστό Άνθιμο με τον οποίο είχαμε αναπτύξει επίσης μια ιδιαίτερα φιλική σχέση.

Έτσι, λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί και οι τρεις, ιδιαιτέρως  όμως ο τελευταίος από τον οποίο έχω να θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα, βρίσκονται διαρκώς μπροστά στα μάτια μου.

Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ότι όντως η ασθένεια του μακαριστού Ανθίμου, η οποία είπατε τον ανάγκασε να μην είναι παρών στα πράγματα της μητροπόλεως όπως ο ίδιος θα ήθελε . Και τι τούτου φυσικότερον, ο άνθρωπος, νέος άνθρωπος τι θα κοίταζε, έπρεπε να κοιτάξει την υγεία του.

Μέχρι την τελευταία στιγμή, το γνωρίζουμε όλοι ήλπιζε ότι θα ξεπεράσει αυτό που τον είχε βρει.

Μέχρι το τελευταίο βράδυ πριν από την κοίμηση του που τον είχα προσωπικά επισκεφθεί αισιοδοξούσε, για ένα καλύτερο αύριο και για ένα προσδοκώμενο καλύτερο μέλλον.

Έτσι,  λοιπόν ο άνθρωπος αυτός έκανε ότι μπορούσε από εκεί που βρισκόταν, από το κρεβάτι της ασθένειας του.

Ανακαίνισε τούτο το σπίτι της εκκλησίας όπως είχε κάνει και πριν με τα γραφεία της μητροπόλεως. Με δυσκολίες.

Αυτό το έργο το βρήκα Δόξα τω Θεω να έχει αποπερατωθεί, και τον ευχαριστώ προσωπικά και για αυτήν του  την προσφορά στην τοπική μας εκκλησία.

Από εκεί και πέρα όλα παίρνουν τον δρόμο τους στην εκκλησία υπάρχει πάντα συνέχεια, κανείς δεν κτίζει το δικό του οικοδόμημα.

Ο ένας οικοδομεί πάνω στο οικοδόμημα του προηγουμένου, είναι τραγικό λάθος αν νομίζουμε ή αν θεωρούμε ότι ο καθένας μας μέσα στην εκκλησία φτιάχνει την δική του οικοδομή.

Στην εκκλησία έργα προσωπικά δεν υπάρχουν. Ότι είναι προσωπικό έργο είναι καταδικασμένο να αφανισθεί.

Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στο έργο σας; Τις  οποίες κληθήκατε να αντιμετωπίσετε  στην διάρκεια  του ενός έτους;

Αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχουν πολλές. Σας είπα η εκκλησία δυσκολεύεται  γιατί υπάρχει έλλειψη συνεργατών, είμαστε λίγοι και το έργο είναι πολύ.

Οι ανάγκες αυξάνονται ημέρα με την ημέρα, χρειαζόμαστε ενίσχυση από την άλλη μεριά όπως όλοι γνωρίζετε δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, βρέθηκα μπροστά  σε μια μεγάλη οικονομική δυσκολία.

Ολα αυτά τα έργα που είχαν γίνει πριν από εμένα είχαν απαιτήσει μεγάλο χρηματικό ποσόν. Η μητρόπολη δεν το είχε.

Ο μακαριστός προκάτοχος μου είχε λάβει ένα δάνειο από τις τράπεζες, το οποίο εγώ καλούμαι να αποπληρώσω.

Όπως είπα και πριν η εκκλησία έχει συνέχεια. Αυτά δεν παραγράφονται, έτσι αυτό το δάνειο με προβληματίζει αρκετά.

Γιατί τα έσοδα είναι μηδαμινά και τα έξοδα διαρκώς αυξάνονται.

Δόξα τω Θεω σε αυτό τον χρόνο που πέρασε με την βοήθεια των ενοριών μας και κάποιων ανθρώπων, που στάθηκαν στο πλευρό μου και τους είμαι ευγνώμων, όπως ήδη έχει δημοσιευθεί έγινε κάτι το οποίο πριν από λίγους μήνες φαινόταν ακατόρθωτο.

Αποπληρώθηκαν οι  άνθρωποι  στους οποίους η μητρόπολη μας όφειλε κάποια χρήματα, ήταν αρκετά., ήταν πολλά. Δόξα τω Θεω μαζεύτηκαν.

Τώρα έχει απομείνει ένα μεγάλο επίσης ποσόν το οποίο είναι για το δάνειο για το οποίο οφείλει η μητρόπολη στην τράπεζα, λίγο μας προβληματίζει το γεγονός της αύξησης των επιτοκίων,  με τις σημερινές συνθήκες,  το οποίο κυριολεκτικά μας γονατίζει και μας αναστέλλει, για τα επόμενα χρόνια αλλά πάλι πιστεύουμε στην Χάρη και την βοήθεια του Θεού.

Και αυτό που έγινε μέχρι τώρα και η αποπληρωμή των ανθρώπων τους οποίους σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να έχουμε απλήρωτους είναι ένα θαύμα. Που και εγώ γυρίζοντας πίσω δεν μπορώ να καταλάβω ούτε πως έγινε.

Δόξα τω Θεω είδε Εκείνος την αγωνία μου και ήρθε αρωγός. Πιστεύω πως με κάποιο ανάλογο τρόπο θα γίνει και το δάνειο, για να μπορέσουμε μετά με άνεση ότι είμαστε και ότι έχουμε να το δίδουμε στον λαό μας.

Σε μια παλιότερη συνέντευξη που είχε γίνει στην αρχή της διακονίας μου εδώ σε ένα ρ/σ είχα  πει ότι όταν δεν έχουμε να δώσομε χρήματα ή ακόμη και αν έχουμε να δώσομε χρήματα,  πρώτιστα πρέπει να δίνομε τον εαυτό μας, την ύπαρξη μας ολόκληρη.

Σήμερα υπάρχει λοιμός ύδατος και άρτου αλλά υπάρχει και λοιμός του να ακούσεις ένα λόγο, το να δεχτείς ένα χαμόγελο, μια θωπεία. Και εμείς είμαστε ολοπρόθυμοι να το κάνομε αυτό, το αισθανόμαστε και ως μια δική μας προσωπική ανάγκη.

Ίσως έχετε παρακολουθήσει και τις τελευταίες ημέρες όπου σταθώ και όπου βρεθώ προσπαθώ γιατί το αισθάνομαι βαθύτατη εσωτερική δική μου ανάγκη, να δίδω ελπίδα στους ανθρώπους,  όταν τα πάντα γύρω τους απελπίζουν.