Ο Νέας Σμύρνης για τον Καθηγητή Στυλιανό Παπαδόπουλο

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 16 Ιανουαρίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr 01.51

Την Κυριακή 15 Ιανουαρίου, ώρα 3.00 μ.μ. εψάλη στον Πανεπιστημιακό Ιερό Ναό της Καπνικαρέας στην Αθήνα η εξόδιος ακολουθία του μακαριστού Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Στυλιανού Γ. Παπαδόπουλου.

Της εξοδίου ακολουθίας προεξήρχε ο Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμέων, και συμμετείχε ο Σεβ. Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος, πολλοί κληρικοί, πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι, πλήθος φοιτητών και πιστών.

Στο τέλος της εξοδίου ακολουθίας ο Μητροπολίτης κ. Συμεών είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσα στην οποία ζούμε, είναι η Εκκλησία όπου κυριαρχεί η ελπίδα, η ελπίδα της ζωής, η ελπίδα της νίκης κατά του θανάτου, η ελπίδα που μας χάρισε ο αναστάς Κύριός μας.  

Μέσα στην ελπίδα αυτή έζησε ο μακαριστός αδελφός μας, καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος.

Την ελπίδα αυτή διακόνησε, ιδιαίτερα που το πρόσωπο αυτό εγεννήθη, η Εκκλησία στην οποία ενετάχθη, την οικογένεια την οποία συνεκρότησε, το χώρο της θεολογίας, και ιδιαίτερα της πανεπιστημιακής, τον οποίο επί μακρά σειρά ετών διακόνησε.

Και σήμερα καλείται από την επίγεια Ιερουσαλήμ στην ουράνια. Από τον παρόντα κόσμο των προσκαίρων και των φθαρτών στον αιώνιο κόσμο της αφθαρσίας και της αληθινής ζωής.

Είναι πολλή η συγκίνηση όλων μας. Και αναλογίζομαι τη συγκίνηση εκείνη και εκείνου που είχε όταν περιέγραφε τις στιγμές της εξόδιας ακολουθίας ενός μεγάλου.

Και είναι η ώρα αυτή που κατ’ επανάληψιν στη μνήμη μου αναδύθηκε η τόσο εύγλωττη, γεμάτη χάρη και γεμάτη δύναμη περιγραφή αυτού του μεγάλου, του μεγάλου Βασιλείου.

Σήμερα είναι η ώρα που με συγκίνηση ιδιαίτερη που διακατέχει τις καρδιές όλων μας κηδεύουμε εκείνον.

Κηδεύουμε τον μακαριστό καθηγητή Στυλιανό Παπαδόπουλο. Τον γνωρίσαμε όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, άλλοι για πολλά, άλλοι για λίγα χρόνια.

Η ελαχιστότης μου πάνω από σαράντα χρόνια, εγώ φοιτητής και εκείνος τότε νεαρός βοηθός στο Πανεπιστήμιο, μόλις έχοντας επιστρέψει από τις σπουδές του νεαρός τότε διδάκτωρ.

Και έκτοτε οι προσωπικοί μας δεσμοί ήταν στενοί.

Και η αγάπη και η εν Χριστώ εκτίμηση μεγάλη. Και δεν θα φανταζόμουν ποτέ τότε νεαρός φοιτητής στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα ότι θα ευρισκόμην σ’ αυτή τη θέση, ταπεινός επίσκοπος της Εκκλησίας να προεξάρχω της εξοδίου ακολουθίας του μακαριστού καθηγητού Στυλιανού Παπαδοπούλου.

Είναι πολλή η συγκίνηση και υποθέτω όλοι τη συμμερίζεσθε αυτή τη συγκίνηση, αγαπητοί μου αδελφοί.

Δεν θα πω περισσότερα, αλλά αυτό μόνο σημειώνω ότι ο μακαριστός καθηγητής και αδελφός μας κατά Χριστόν σε μια εποχή εκπτώσεων, κρίσης, εκπτώσεων σε όλους τους χώρους, εκπτώσεων που δυστυχώς δεν άφησε ανέγγιχτο ούτε το χώρο της Εκκλησίας, αλλά ούτε και το χώρο της θεολογίας, ο ίδιος κράτησε ψηλά αυτό το οποίο επίστευε και διακόνησε με όλη του την αγάπη και τη ζέση της ψυχής του ακριβώς αυτή την ελπίδα, μέσα στην οικογενεία την οποία όπως είπα συνεκρότησε κατά Χριστόν, και αξιώθηκε και της ιδιαίτερης χαράς και της ιδιαίτερης τιμής ένα εκ των παιδιών του να αφιερωθεί στη λατρεία του Θεού, και να μονάσει στον Άθωνα.

Μέσα στην οικογένειά του να εισέλθει ως γαμπρός ένας άλλος αδελφός, και εκείνος αναδέχθηκε το χάρισμα της ιερωσύνης.

Και τελευταία και ένας εκ των εγγονών του να λάβει και εκείνος τον δρόμο της αφιερωμένης ζωής.

Αυτό επιβεβαιώνει ότι ο μακαριστός καθηγητής Παπαδόπουλος με την παρουσία του, άνοιξε αυτό τον δρόμο και δεν τον έκλεισε.

Από την πλευρά αυτή δεν μπορώ να μην το υπογραμμίσω ότι αποτελεί ο ίδιος ένα φωτεινό παράδειγμα σπάνιο στα χρόνια μας, σπάνιο για την εποχή μας.

Παράλληλα, και μέσα στο χώρο της θεολογίας, τον οποίο με αυταπάρνηση, αγάπη και επιστημοσύνη υπηρέτησε, διατήρησε αυτό το βασικό γνώρισμα της θεολογίας όπως μας παρεδόθη: ότι η θεολογία και η διακονία της είναι διακονία εκκλησιαστική. Έγραψε συγγράμματα επιστημονικά, έγραψε όμως πιστεύοντας ακλόνητα ότι δεν θα έπρεπε μόνο τη στενή οικογένεια των θεολόγων να παιδαγωγήσει θεολογικά, αλλά να θρέψει και ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας.

Και το επέτυχε αυτό με πολλές εκ των συγγραφών του.

Από την πλευρά μας λοιπόν σήμερα ευχόμαστε ο καλός Θεός να αναπαύσει την ψυχή του εν χώρα ζώντων, μαζί με τους μεγάλους και αγίους Πατέρες, που αγάπησε, που εμελέτησε, των οποίων τη ζωή και το έργο προσεπάθησε με τα χαρίσματα που ο Θεός του είχε χαρίσει να αναδείξει εις κοινήν ωφέλειαν της Εκκλησίας.

Η αγάπη μας και η προσευχή μας να τον συνοδεύουν πάντοτε.

Επικοινωνήσας κατά χρέος με τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπό μας, ο οποίος βρίσκεται εκτός Αθηνών και παρά την προσπάθεια που ήθελε να καταβάλει δεν θα του επέτρεπε ο χρόνος αφ’ ης επληροφορήθη το γεγονός της εκδημίας του μακαριστού καθηγητού να είναι κοντά μας, με παρακάλεσε να μεταφέρω τη λύπη του, τις θερμές ευχές του και την προσευχή του υπέρ του μακαριστού αδελφού μας ενώπιον του Θεού.

Και ακόμα να εκφράσω τα συλλυπητήριά του προς τα μέλη, τη σύζυγο, τα παιδιά, τα εγγόνια, τα μέλη της αγαπημένης του οικογένειας.

Ας είναι, λοιπόν, αδελφοί, μακαρία η οδός την οποία ο μακαριστός αδελφός καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος σήμερα πορεύει».