Α' Κατανυκτικός Εσπερινός της Συγγνώμης στην Ι.Μ. Νικαίας (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Κυριακή, 22 Φεβρουαρίου 2015

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 23.39

Ὁ 1ος Κατανυκτικός Ἑσπερινός τῆς Συγγνώμης τελέσθηκε τήν Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015 τό ἀπόγευμα στήν Ἱερά Μονή Ἁγίων Πατέρων Σχιστοῦ Περάματος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικαίας, μέ τή συμμετοχή τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί πλήθους πιστῶν.

Μετά τό πέρας τῆς Ἀκολουθίας ὁ Σεπτός Ποιμενάρχης, Μητροπολίτης Νικαίας κ. Ἀλέξιος ἀπηύθυνε τόν ἀκόλουθο λόγο:

«Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι·
ταχύ ἐπάκουσόν μου· πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καί λύτρωσαι αὐτήν».

Ὁ λειτουργικός χρόνος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι λειμῶνας, πού μᾶς καλεῖ νά τόν ἀπολαύσουμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, σέ μιά εὐλογημένη πορεία πρός τά Ἄνω, ὅπου τό μέν πνεῦμα φτερουγίζει πρός τόν ὑψηλό Θρόνο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τό δέ σῶμα ἐπικουρεῖ τήν ψυχοσωτήρια διαδικασία, μέ τίς ἐδαφιαῖες μετάνοιες, μέ τή νηστεία, μέ τήν ἀναγκαία συστολή καί τήν ἐπιβαλλόμενη περιφρούρηση τῶν αἰσθήσεων, ὥστε τόσο ἡ ὕλη ὅσο καί τό πνεῦμα νά ἐναρμονίζονται πρός τόν τελικό στόχο τῆς ἑνιαίας ὕπαρξής μας, πού εἶναι ἡ σωτηρία μας.

Ἡ ὑμνολογία τῆς Μ. Σαρακοστῆς, οἱ ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ Μ. Ἀποδείπνου καί τῶν Χαιρετισμῶν στήν Παναγία μας, οἱ Λειτουργίες τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων, μᾶς καλοῦν καί μᾶς εὐαισθητοποιοῦν γιά ἕνα βαθύτερο ἀναστοχασμό, γιά μιά ἐπανατοποθέτηση, γιά μιά ὁλική ἐπαναφορά, στό δρόμο πού μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Θεό.

Παρακαλέσαμε πρό λίγου τόν Κύριο «νά μήν ἀποστρέψει τό πρόσωπό Toυ», γιατί τότε εἴμαστε στ’ ἀλήθεια χαμένοι.

Σημαντικά τά λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ (Ψ. 103) «ἀποστρέψαντος δέ Σοῦ τό πρόσωπον ταραχθήσονται...».

Θά ταραχθοῦμε καί θά διαλυθοῦμε χωρίς ἐπαφή μέ τόν Κύριο, καί ὅση εὐφυΐα καί ἄν διαθέσουμε καί ὅποια τεχνολογία καί ἄν ἐπιστρατεύσουμε, ὅλα θά ἀποδειχτοῦν χάρτινοι πύργοι, δικαιώνοντας τόν Ψαλμωδό, κατά τόν ὁποῖο «ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ψ. 2, 4).

Ἡ δική μας στάση προσδιορίζεται καί πάλι ἀπό τόν Ψαλμωδό: «Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν» (Ψ. 33), πού ἐπαναλαμβάνει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (Α΄ Ἐπιστ. 3, 14).

Ἡ δέησή μας πρός τόν Θεό ὥστε νά εἶναι μαζί μας, συνδέεται μέ τήν ἀποστροφή ἀπό τό κακό καί τήν παράλληλη ἐπιλογή τῆς ἀγαθῆς ὁδοῦ καί τῆς δράσης γιά τή δική μας ὀρθή πορεία, γιά τίς οἰκογένειές μας, γιά τήν εὐρύτερη κοινωνία.

Οἱ χριστιανοί πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νά «ἀποθέσουμε», νά πετάξουμε ἀπό πάνω μας τά ἔργα τοῦ σκότους καί νά ντυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός· δηλαδή τά φωτεινά ἔργα τῆς ἀρετῆς (Ρωμ. 13,12).

Αὐτός ὁ ἀγώνας ἀποτελεῖ τό οὐσιῶδες καί σταθερό περιεχόμενο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καί γίνεται πιό ἔντονος τήν ἱερή περίοδο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, στήν ὁποία μᾶς εἰσάγει ἡ ἀποψινή βραδιά· ὁ Κατανυκτικός ἑσπερινός τῆς καταλλαγῆς καί τῆς συγγνώμης.

Εἶναι, ὡστόσο, ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε πλήρως ὅτι ἡ χριστιανική ζωή, ἡ ἐνάρετη ζωή, δέν εἶναι ἀτομικό κατόρθωμα ἀλλά δωρεά τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι πνευματική καρποφορία πού ἐνεργεῖ στή ζωή μας, στή ζωή τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, τό Ἅγιο Πνεῦμα. Θεμέλιο τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως καί προόδου εἶναι ἡ θεανθρώπινη συνεργασία.

Ἐμεῖς προσφέρουμε τή θέλησή μας, καταθέτουμε τή μετάνοιά μας, δηλώνουμε τόν πόθο μας, καί συνεισφέρουμε μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας μας.

Ὅταν πάρουμε τήν ἀπόφαση ἀλλαγῆς, ὁ Θεός ἔρχεται καί μᾶς στηρίζει, μᾶς χαριτώνει καί μᾶς ἐμπνέει. Μᾶς φωτίζει καί μᾶς πλημμυρίζει μέ τήν ἀγάπη Του.

Οἱ θεῖες δωρεές Του εἶναι ἀνάλογες τῆς μετανοίας μας καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς μας ἀπόφασης νά ἀλλάξουμε ζωή. Καί ποιά εἶναι αὐτή ἡ νέα ζωή;

Προφανῶς ἡ ἀσκητική ζωή, ἡ συνετή διαχείριση τῶν ἀγαθῶν, ὁ σεβασμός στό περιβάλλον, ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀξίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἡ ἁπλότητα τῆς ζωῆς μας, ἡ μνήμη θανάτου καί συναίσθηση τῆς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Θεοῦ.

Ἀρετή, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο εἶναι ἡ «ἡ τῶν δογμάτων ἀκρίβεια καί ἡ κατά τόν βίον ὀρθότης». Καί τά δύο ἀποκτῶνται καί προάγονται μέσα στήν Ἐκκλησία.

Δέν μπορεῖ νά εἶναι προϊόντα ἀτομικῆς προσπάθειας. Ζοῦμε στήν Ἐκκλησία ὡς ὀργανικά μέλη Της. Ἔχουμε τήν ἀκριβῆ καί σταθερή πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ἀγωνιζόμαστε πλάι στούς ἀδελφούς μας χριστιανούς. Κανείς δέν μπορεῖ νά προοδεύσει πνευματικά, νά ἔχει τίς χριστιανικές ἀρετές, ἀγνοώντας τούς ἀδελφούς του καί μακράν ἀπό τήν κοινωνία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ πιστοί ἀκολουθοῦμε τούς εὐαγγελικούς κανόνες τοῦ «ὀρθοῦ βίου». Δέν ἔχουμε δική μας, ἀτομική ἠθική, δέν ζοῦμε ὅπως μᾶς ἀρέσει, δέν χρησιμοποιοῦμε τό Εὐαγγέλιο ἀνάλογα μέ τίς προσωπικές μας διαθέσεις, δέν τό φέρνουμε στά μέτρα μας.

Ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητής διδάσκει ὅτι «ὁ ἄρτος εἶναι τροφή τοῦ σώματος καί ἡ ἀρετή τροφή τῆς ψυχῆς» (Προσευχῆς ρα’, Φιλ. Α’ 185). Ἡ ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς προϋποθέτει Ἄνωθεν ἐνίσχυση καί δική μας ἐλεύθερη καί σταθερή προσπάθεια. «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» διδάσκει ὁ Κύριος (Ἰω. 15,5).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπαντᾷ, μέ τό «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλ. 4,13). Πρώτη καί βασική προϋπόθεση ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Τήν ἐκζητοῦμε θερμά καί ἱκετεύουμε τόν Κύριο νά μᾶς τήν χαρίζει πλούσια.

Ὅμως, μαζί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ θά πρέπει νά συμπράξουμε κι ἐμεῖς. Νά ἀποφασίσουμε νά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς καί νά κοπιάσουμε γιά τήν κατάκτησή της.

Ἡ ἀρετή, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος εἶναι «κατά φύσιν ἡμῖν», ὅπως μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός. «Παρά φύσιν» εἶναι ἡ πονηρία καί ἡ ἁμαρτία.

«Ὁ Κύριος δίδαξε τί εἶναι καλό καί τί ἀπαιτεῖ: Κάντε τό δίκαιο, δεῖξτε ἀγάπη, ἀκολουθῆστε τόν Θεό σας πρόθυμα», διδάσκει ἡ Προφητεία (Μιχαίας 6,8).

Καί ἡ ἀρχαία σοφία δίνει σοφά μηνύματα. Κατά τόν Πλάτωνα «ἡ ἀρετή εἶναι ὀμορφιά καί ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἐνῶ ἡ κακία εἶναι ἀρρώστια, ἀσχημία καί ἀδυναμία» (Πολιτεία 444Ε).

«Ὅλο τό χρυσάφι, πάνω στή γῆ καί κάτω ἀπ᾽ αὐτήν, δέν ἔχει τήν ἀξία τῆς ἀρετῆς» (Νόμοι 728Α).

«Οὐδέν κτῆμα σεμνότερον οὐδέ βεβαιότερόν ἐστι» τῆς ἀρετῆς, μᾶς διδάσκει ὁ Ἰσοκράτης (Πρός Δημόνικον).

Τίποτε δέν εἶναι τόσο σεβαστό καί τόσο ἀσφαλές ὅσο ἡ ἀρετή. Ὁ Ἀριστοτέλης προσθέτει: «ἐφ᾽ ἡμῖν ἡ ἀρετή, ὁμοίως δέ καί ἡ κακία» (Ἠθ. Νικομάχεια 1113β).

Μέσα μας εἶναι ἡ ἀρετή καί ἡ κακία καί ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται τί ἀπό τά δύο θά δράσει.

Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,

«Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται». Ὁ πνευματικός στίβος εἶναι ἀνοικτός.

Ὅσοι ἀποφασίσαμε νά ἀγωνιστοῦμε, ἄς εἰσέλθουμε καί νά ἀρχίσουμε τόν καλό ἀγώνα τῶν ἀρετῶν. Αὐτό εἶναι ἄμεσο καί ἐπεῖγον.

«Ἀρξώμεθα τῆς ἀρετῆς, ἕως καιρόν ἔχομεν» διδάσκει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, συμπλη-ρώνοντας χαρακτηριστικά: «Ἀρετή μόνον οἶδεν ἡμῖν συναποδημεῖν· ἀρετή μόνη διαβαίνει πρός τήν ζωήν τήν ἐκεῖ».

Ἡ ἀρετή εἶναι τό μόνο πού παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας ἀπό τήν ἐδῶ ζωή. Ὅλα τά ἄλλα πρόσκαιρα ἀποκτήματα, πλοῦτος, ἐξουσία, ἐμφάνιση, θά τά ἀφήσουμε ἐδῶ ὑποχρεωτικά.

Θά πάρουμε μαζί μας μόνο τό καλό μας ὄνομα∙ αὐτό θά ἀφήσουμε ὡς ἀνεκτίμητη κληρονομιά στούς οἰκείους μας καί στήν κοινωνία. Καί ἐμεῖς, μέ αὐτό θά δώσουμε τήν «Καλή μας Ἀπολογία».

Καλή μετάνοια καί καλή πνευματική προκοπή, ἀδελφοί μου !