Το μήνυμα του Μητροπολίτη Σερρών για τα Χριστούγεννα

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 24 Δεκεμβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Σερρών - 10.00

«Ὦ ἡμέρα μυρίων ὕμνων ἀξία, ἐν ᾗ ἀνέτειλεν ἡμῖν τό ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, καί ὁ ἄνθρωπος ὁ οὐράνιος, ὅς ὤφθη ἐξ Ἰσρα­ήλ, καί ἐπε­δήμησεν ἡμῖν ὁ ἰσχυρός Θεός, καί ὁ τῆς δι­καιοσύνης ἐπεσκίασεν ἥ­λιος, καί ὁ τῶν θείων ἀρετῶν ἠνέῳκται θη­σαυρός, καί τό τῆς αἰωνί­ου ζωῆς φυτόν ἀνθρώποις ἐβλάστησε, καί ἡ ἀνατολή ἐκ τοῦ ὕψους ἐπέ­λαμψε, καί ὁ τῶν οὐρανίων καί ἐπι­γείων Δεσπότης ἐκ παρθενικῶν λαγόνων, ὑπέρ κόσμου λυτρώσε­ως, εἰς κό­σμον φθαρτόν ἐλήλυθεν.

Ἐγεννήθη γάρ ἡμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος, ὅστις φῶς ὑπάρχει ἐθνῶν, καί σωτηρία οἴκου Ἰσραήλ». (Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου, Λόγος Α’.

Εἰς τά γε­νέθλια τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, PG 39, στ. 40).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 

Ἀνέτειλε καί πάλιν ἐφέτος ἡ κοσμοσωτήριος ἑορτή τῆς Ἐναν­θρωπή­σεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μέ τό οὐράνιο φῶς της καταυγάζει ὁλόκληρη τήν κτίση.

Τό μεγαλειώδες μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως πού ἱερουργήθηκε «ἐν σιωπῇ καί ταπεινώσει» στό πτωχικό σπήλαιο τῆς ἁγίας Βηθλε­έμ, «ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ βασιλέως», εἶ­ναι παράδοξο καί ἀνερμήνευτο γιά τήν πεπερασμένη ἀνθρώπινη διάνοια, εἶναι ὅμως πραγματικό καί σωτήριο.

Ἡ πιο εὔλογη στάση μας ἀπέναντι σ’ αὐτό τό μοναδικό γεγονός μετά τό δέος καί τήν ἔκπληξη εἶναι ἡ σεβαστική σιωπή, ἡ δοξολογία, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἡ βαθειά κατάνυξη.

Τό ἄχρονο Φῶς πού σωματικῶς ἐπέλαμψε στήν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαί­ας μηνύει στόν κό­σμο ὁλόκληρο τήν ἀρχή τῆς «καινῆς κτίσεως», τήν ἀνατολή τῆς ζωῆς, τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἀπολυτρώσεως.

Ἡ τοῦ Κυ­ρίου Ἰησοῦ γέννησις εἶναι τό μέγα σημεῖον, ὅπως αὐτό προαναγγέλ­θηκε ἀπό τούς προφῆτες τοῦ πα­λαιοῦ Ἰσραήλ καί μυσταγωγήθηκε ἀπό φωτισμένα πνεύματα τοῦ ἀρχαίου κό­σμου.

Εἶναι τό κατ’ ἐξο­χήν, μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο γεγονός πού γνώρισε ποτέ ὁ κό­σμος, τό ὁποῖο γίνεται ἡ αἰ­τία νά συμφιλιωθῇ ἡ δημιουργία, νά ἀνα­κραθῇ «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως καί ἀναλλοιώτως» ὁ ἄναρχος Θεός μέ τήν ἀν­θρώπινη φύση, ἡ ὁποῖα στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Κυρί­ου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γίνεται κοινωνός τῆς ἁγιότητος, τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλαν­θρωπίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Τό μέγα θαῦμα τῆς θείας συγκαταβάσεως διακονεῖ ἡ σημερινή μεγάλη Δεσποτική ἑορτή. «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν, ἐν τού­τῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλ­κεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐ­τοῦ» (Α’ Ἰωάν. 4, 8-9).

Μέ τήν εἴσοδο τοῦ Θεοῦ Λό­γου στήν ἱστορία, διά τῆς ὑπερξένου ἐνανθρωπήσεώς Του ἡ ἄ­βυσσος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται μέ τόν πλέον συγκλο­νιστικό τρόπο στόν βαρέως πάσχοντα ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἀποκτᾶ καί πάλιν ἐμπει­ρία ζωῆς καί προοπτική θεώσεως.

Μέ τήν ἐνανθρώπησή Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, γίνεται ἐκ τῶν παρθενικῶν αἱμάτων τῆς ἁγίας Θεο­τόκου, υἱός τοῦ ἀνθρώπου, «ἵνα τόν ἄνθρωπον ἀπεργάσηται υἱόν, κατά χάριν, τοῦ Θεοῦ», «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».

Ὁ νέος Ἀδάμ, προσλαμ­βάνει ὁλόκληρη, παρεκτός βεβαίως ἁμαρτίας ἀν­θρωπίνη φύση, φθαρτή μέν ἀλλά ὄχι διεφθαρμένη, τήν φωτίζει καί τήν ἀνα­πλάθει ἐν τῷ προσώπῳ Του θεραπευτικῶς καί ἁγιαστικῶς καί τήν ἀναβιβάζει, ὑπεράνω τῶν ἀγγέλων, σ’ αὐτόν τόν θρόνο τῆς Θεότητος.

Αὐτή ἡ ἀστείρευτη ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ παραμένει αἰωνίως ὁρατή στό μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, πού εἶναι «στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α’ Τιμ. 3, 15), ἡ μυστική Βηθλεέμ, ὅπου ὁ Χριστός «ἀεί γεννᾶται». Αὐτή εἶναι ἡ ἁγία ἀποστολή τῆς Ἐκ­κλησίας μας, νά ἀποκαλύ­πτῃ, νά καθιστᾶ φανερή ὡς γεγονός βιούμενο, τή θεία ἀγά­πη σέ κάθε χρονική στιγμή καί σέ κάθε τόπο.

Κάθε ἔκ­φραση τῆς ζω­ῆς της, ἡ λατρεία, ὁ λόγος, ἡ πνευ­ματικότητα, ἡ διακονία της, τά κοι­νωνικά της ἔργα, «σαρκώνουν» μέσα στόν χω­ροχρόνο τῆς παρούσης ζωῆς τήν αἰώνια ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος καλεῖται ἐλευθέρως νά τήν οἰκειοποιηθεῖ.

Ἡ μο­ναδικό­τη­τα τῆς ἁγίας Ἐκκλη­σίας τοῦ Χριστοῦ συνίσταται στό ὅτι πλουτίζει πνευματικῶς, φωτίζει, ἱεροποιεῖ καί ὡραιοποιεῖ ὅλες τίς ἐκφράσεις τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, τίς διάφορες ἀξί­ες τοῦ πολιτισμοῦ του, μέ τήν ἀκαταγώνιστη καί ζωηφόρο δύναμη τῆς θείας χάριτος.

Κάθε πιστός πού ἔχει βαπτι­σθεῖ ὀρθοδόξως στό ὄ­νομα τῆς Παναγί­ας Τριάδος καλεῖ­ται νά ἐκφράζῃ, νά «ἐνσαρ­κώνῃ», νά φανερώνῃ, μέ ὅλο του τό εἶναι, μέ τά ἔργα, τήν ζωή καί τόν ἀγώνα του, τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὡς δυνατότητα ὑπέρβασης τῆς φθαρτότητας καί τοῦ θα­νάτου, ὡς ἐπιλογή τῆς ὄντως ζωῆς, ὡς ἐμπειρία καί θέαση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὅποιος «μένει ἐν τῷ Θεῷ» δέν μπο­ρεῖ παρά νά ἀγαπᾶ ὅπως Ἐκεῖνος, μέ μία ἀγάπη θυσιαστική, πού δέν γνωρίζει σύνο­ρα καί προκαταλήψεις, πού ἀγ­καλιάζει τούς πάντες καί τά πά­ντα, πού ὑπο­φέρει, πού συμπάσχει, πού προσεύχεται, πού πιστεύει, πού ἐλπίζει, πού ὑπομένει, πού περιμένει.

Αὐτή ἡ ἀγά­πη δέν εἶναι ἀλλαζονική, καταπιεστική, μονομερής, ἐπιλεκτική, ἀπαιτητι­κή φορ­τική, διεκδικητική, ζητοῦσα «τά ἑαυτῆς».

Ἡ διαβεβαίω­ση, ὅτι ὁ Θεός «ἀγά­πη ἐστι», ὅπως ἀποκαλύ­πτεται μοναδικῶς στό ὑπέρλογο μυ­στήριο τῆς ἐν χρόνῳ Γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ ἀπό τήν ἁγία Παρθένο, μᾶς φωτίζει, μᾶς διδάσκει, μᾶς ὡριμάζει πνευματικῶς, μᾶς ἁγιάζει, μᾶς εἰρηνεύει, μᾶς παρηγορεῖ, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό τόν πολύ­μορφο φόβο, τόν φό­βο τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἐνοχῆς, τῆς φθαρτότητος, τῶν κρί­σεων, τῆς φτώχειας, τόν φόβο τοῦ ἄλλου, τοῦ διαφορετικοῦ, τοῦ ἀ­γνώστου, πού περιχαρακώνει συ­νειδήσεις καί ὑψώνει τείχη ἀπομό­νωσης καί ἐχθρότητος.

Μόνον διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινε γιά χάρη μας ὁ πρῶτος Ἀδελφός μας, πραγματώ­νεται ἡ πα­νανθρώπι­νη ὑπαρξιακή ἐπιθυμία γιά ἀδελφοσύνη, χαρά, ζωή, σωτη­ρία.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, 

Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας λιτανεύει μέ­σα στήν πολύπαθη ἀνθρώπινη ἱστορία, πού γεννᾶ καί ἀπογεννᾶ κρίσεις αὐτό τό μοναδικό ἀγγελικό μήνυμα τῆς χαρᾶς, «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτῆρ, ὅς ἐστί Χριστός Κύριος».

Τά Χρι­στούγεννα, ἡ μητρόπολη ὅλων τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν, σηματοδο­τοῦν τήν γέννηση τῆς ἐλπίδος, πού εἶναι γεμάτη ἀθανασία καί δύ­ναμη, μέσα στή βαρυχει­μωνιά τῆς ἀνθρώπινης βιοτῆς.

Μιᾶς ἐλπίδος πού δέν ἐκπορεύε­ται ἀπό τήν ὅποια ὑποκειμενική ἀνθρώπι­νη ἐσώτερη ἐπι­θυμία, ἀλλά παρέχε­ται σέ ὅλους μας ὡς δῶρο ἀνεκτί­μητο ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα μας.

Ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, καλεῖ ὅλους μας νά παρακαθήσουμε στήν κοινή τρά­πεζα τῆς ἀ­γάπης τοῦ Θεοῦ, καί νά γίνουμε κοινωνοί της. Τήν λύτρωση πού μᾶς χάρισε ὁ Κύριος μέ τήν γέννησή Του στόν κόσμο θά πρέπει νά τήν βιώσουμε πρωτίστως ὡς προσωπικό γεγονός καί κατόπιν νά τήν εὐαγγελισθοῦμε παντοῦ.

Τό ἀνακλινόμε­νο θεῖο Βρέφος στήν ἁγία φάτνη, ὁ ἀθάνατος Λό­γος τοῦ Πατρός, μᾶς δείχνει τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀρχαία πατρίδα μας, τόν Παράδεισο.

Μᾶς ὑποδεικνύει τόν «ἄλλο δρόμο» πορείας πού μᾶς προφυλάσσει ἀπό τόν κάθε λογῆς «Ἡρώδη», πού μανιωδῶς ἐπιδιώκει, δύο χιλιάδες καί πλέον χρόνια τώρα, νά ἀποκτείνει «τό παιδίον Ἰησοῦν», πού εἶναι ὁ πρό τῶν αἰώνων παντοδύναμος Θεός, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν, ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων, ὁ ἀληθής Θεός. Ὅσοι πιστοί λοιπόν, προσέλθετε!

Ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ δι’ ἡμᾶς καί διά την ἡμετέ­ραν σωτηρίαν γεννηθέντος Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἴθε νά εἶναι πάντοτε μαζί σας.

Εὐλογημένα καί ἅγια Χριστούγεννα

Μετ’ εὐχῶν ἐγκαρδίων
καί ἀγάπης ἐν Χριστῷ νηπιάσαντι
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΝΙΓΡΙΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ