Η βαριά κληρονομιά της νύφης

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 02.13

Από τη στιγμή που θα γεννηθεί μία γυναίκα έχει έναν σκοπό. Να παντρευτεί. Μέχρι τα τριάντα, ο γάμος παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού.

Μόλις ζυγώσει όμως τα σαράντα, τη ζώνουν τα φίδια. Προς Θεού, η σκέψη του γάμου δεν είναι κακή. Η εμμονή είναι. Μα τον Θεό, θα το εξομολογηθώ, αλλά ας μείνει μεταξύ μας. Παρόμοιο «μικρόβιο», εμμονικό που κατατρώγει το μυαλό όσο περνούν τα χρόνια, έχουν και μερικοί αρχιμανδρίτες.

Στους αρχιμανδρίτες τον ρόλο της νύφης, της πολύφερνης, έχει, ποιος άλλος, μία καλή μητρόπολη. Νεωκόρος είμαι εγώ και, πιστέψτε με, κάτι έχω μάθει παραπάνω. Μετρώ τόσα χρόνια δίπλα σε αρχιμανδρίτες. Τους έχω ψυχολογήσει. Η αρχιερατική μίτρα λαμποκοπάει τόσο στη σκέψη τους, όπως η ψεύτικη οδοντοστοιχία των τηλεστάρ που τυφλώνονται και δεν μπορούν να διακρίνουν το σωστό από το λάθος.

Αντί να στρωθούν στη δουλειά να κάνουν έργο και να έρθει από μόνη της η αρχιεροσύνη, σε ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης για την πολυετή προσπάθεια και πάντα αν είναι θέλημα Θεού, μερικοί επιδίδονται στο «λόμπιινγκ» που λέμε εμείς οι νεωκόροι. Δημόσιες σχέσεις, ντε, με μία δόση «αμοιβαίας συνεργασίας για την πραγμάτωση του επιθυμητού».

Δεν είναι όλοι. Δεν είναι όμως και λίγοι. Ψάχνουν για γνωστούς, για «μέσα», για γεροντάδες και πνευματικούς που ελπίζουν να τους δώσουν το δαχτυλίδι. Να πάρουν τη διαδοχή, χωρίς να κοπιάσουν.

Ταυτόχρονα, προβάρουν στολές, προβάλλουν τα μειονεκτήματα των άλλων και, όταν κατέβουν και στην Αθήνα, περνούν και μια βόλτα από τα γραφεία της Συνόδου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί οι αρχιμανδρίτες, δεν έχουν (αρχιερατικό) μέλλον.

Οι γαμπροί, σήμερα, έχουν κάνει ουρά. Ολημερίς στολίζονται. Προβάρουν κοστούμια. Μιλούν με τους «κουμπάρους», λαϊκούς και ρασοφόρους. Κάτιτίς ελπίζουν και αυτοί οι δόλιοι απ’ αυτόν τον γάμο.

Οι νύφες είναι πάνω από δέκα. Οι γαμπροί, θολωμένοι από την αστραφτερή οδοντοστοιχία της νύφης, δεν βλέπουν όμως το αυτονόητο. Τα κουσούρια της. Ούτε που έχουν ρωτήσει για την προίκα ή την κληρονομιά που κουβαλάνε. Όλοι τις θυμούνται από τις φωτογραφίες του παρελθόντος.

Τότε που ήταν αστραφτερές, με τα πλουμιστά φορέματά τους και τα σεντούκια γεμάτα σεμεδάκια και μαξιλαροθήκες. Τώρα όμως; Άλλο πράμα.

Στα βόρεια η μία νύφη έχει χρέη. Πολλά χρέη. Τα κρύβει επιμελώς. Εκατομμύρια ευρώ σε οφειλές. «Άστοχοι οι χειρισμοί του γηραιού πενθερού» λένε οι κυράδες στη γειτονιά της νύφης που τα λακάκια της είναι σα λίμνη.

Λίγο πιο νότια είναι η άλλη η λεγάμενη. Όμορφη, παραδοσιακή, ξέρει να μαγειρεύει. Χρέη πολλά δεν έχει, όμως οι «λοιποί συγγενείς» είναι ... βοήθα Παναγιά! Καμιά δεκαριά ξαδέρφια της νύφης εμπλέκονται μέχρι και σε πλαστογραφίες! Αλί στον δύσμοιρο γαμπρό!

Στο κεφαλοχώρι της άλλης νύφης ακούγεται πως ξεπωλούν την προίκα. Τέτοια λέει η γειτονιά. Τώρα πριν παντρευτεί. Φοβούνται κιόλας μετά μην έρθει ο γαμπρός και ζητήσει τον λόγο για τα υπεσχημένα προικώα.   

Οι γαμπροί ούτε που νοιάζονται από τέτοια. Μόνο να παντρευτούν τους κόφτει. Δεν ξέρουν πως από τις δέκα, στις επτά η κληρονομιά είναι βαριά.

Η προίκα ανύπαρκτη. Το σόι δύστροπο. Άμα μείνω, σκέφτονται, μέχρι μίας προχωρημένης ηλικίας ανύπανδρος ή θα μου δώσουν καμιά ξερακιανή ή θα μείνω στο ράφι. Αυτό φοβούνται και δεν υπολογίζουν τα λόγια και το καμπανάκι του νεωκόρου. Όταν θα θυμηθούν τα λόγια μου, θα είναι αργά.

Όποιος νομίζει πως το «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» είναι παροιμία χωρίς ουσία, είναι βαθειά νυχτωμένος. Οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους και οι νύφες.

Ο Νεωκόρος