Ο Οδυσσέας, ο Άργος και οι μνηστήρες

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 03 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 03.30

Στη χούφτα μου έκλεισαν ένα χαρτάκι. Είχα μία ελπίδα να ήταν εικοσάευρω. Δυστυχώς, έπεσα έξω.  Ήταν τα ονόματα του ανώτατου δικαστικού και των γιατρών που θα μεταφέρω στην Πιερία όταν το αποφασίσουν. Κατέληξαν στα πρόσωπα. Κάτι τυπικά χαρτιά εκκρεμούν, είπαν και, μετά, φύγαμε.

Ψυχολογικά είμαι έτοιμος για το μακρύ ταξίδι στα βόρεια. Στην υλικοτεχνική υποδομή, το εξομολογούμαι,  πάσχω. Προχθές δανείστηκα το Τογιότα Στάρλετ του εξαδέλφου του Θανάση. Προσπαθούσα να βρω το «εκλεκτό» μου ταξί για το μεγάλο τουρ στις Μητροπόλεις.

Για να τον πείσω να μου δανείσει όλο του το βιός, τον παραμύθιασα πως έχω μεγάλες διασυνδέσεις με υψηλά κλιμάκια στην Εκκλησία. «Βρε συ, τι πιάνει το σαραβαλάκι σου μπροστά στην αιωνιότητα ενός  μητροπολίτη;», είπα. Ήθελα να τον δελεάσω για να μου το δανείσει κι έβαλα τα μεγάλα μέσα.

 «Αν βγει κανένας γνωστός μου, Θανάση, το πρώτο που θα του ζητήσω είναι να σε πάρει οδηγό του», υποσχέθηκα, σα να ήμουν εγώ εκείνος που θα φορούσα τη μίτρα. Κάποιοι προσπαθούν σώνει και ντε να μου τη φορέσουν. Μακάρι να τη φορούσα και σιγά μετά να μην σας απηύθυνα και τον λόγο. Ο νεωκόρος μόνο μιλάει. Ο δεσπότης καμαρώνει. Αυτό είναι αξίωμα στην Εκκλησία, τόσο αληθές όσο και το αξίωμα του Ευκλείδη ότι τα τρίγωνα έχουν 180 μοίρες.

Επανέρχομαι όμως. Τέτοιο παραμύθι ο ξάδερφος δεν είχε ακούσει, ούτε όταν διάβαζε τα άπαντα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. «Ξέρεις τι είναι να είσαι οδηγός αρχιερέα; Πρώτο μπόι σου λέω στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Καλύτερος δεν υπάρχει...», είπα και, ευθύς αμέσως, ο φιλόδοξος εξάδελφος επείσθη.

Είχα παρκάρει το σαραβαλάκι έξω από το ναό. Να δείξω στον προίστάμενο πως αν τυχόν και με διώξει από το ναό θα γίνω σωφέρ από τους λίγους. Ανάγκη δεν έχω κανέναν. Ψάχνοντας στο ντουλαπάκι για την ασφάλεια και την άδεια κυκλοφορίας έπεσε το μάτι μου σ’ ένα σχολικό βιβλίο του Γυμνασίου.

Ο Θανάσης, αρχαιολάτρης, κρατούσε σημειώσεις από την Οδύσσεια του Ομήρου. Ραψωδία Ρο. Στίχοι από το 300 και μετά. Μιλούσε για τον Άργο. Το πιστό σκυλί του Οδυσσέα που το είχε από μικρό κοντά του. Ζαρωμένο και γερασμένο, περίμενε τόσα χρόνια το αφεντικό του για ένα νεύμα.

Πάντοτε, νομίζω, πίστευε ο Άργος πως θα έρθει το κάτι καλύτερο. Πως το άξιζε. Είχε έρθει η στιγμή και ο Οδυσσέας να το παραδεχτεί. «Οι κόποι του Άργους   να αναγνωριστούν», μάλλον σκέφτηκε.

Στον στίχο 325 ο Άργος φεύγει από τη ζωή, όταν ο Οδυσσέας μπαίνει στην αίθουσα με τους μνηστήρες.  Τους μνηστήρες που, όπως λέει ο Όμηρος, δεν έβλεπαν ποτέ με καλό μάτι τον Οδυσσέα και το αρβανίτικο πείσμα του. Θα έβλεπαν το πιστό σκυλί του; Είχαν αποφασίσει να κάνουν τη ζωή του δύσκολη. Από τη μία ο Οδυσσέας που αγωνιζόταν για το βασίλειο και τους πιστούς του φίλους, σαν τον Άργο. Από την άλλη οι μνηστήρες που ήλπιζαν σε μία «καλή νίκη». Εντυπώσεων, συμπαθειών και ευνοϊκών αριθμητικών υπολογισμών.  Για τις δικές τους επιλογές, για τους δικούς τους λόγους.

Το αίνιγμα δεν είναι δα και τόσο δύσκολο. Ο Όμηρος, λένε, έφυγε από τη ζωή επειδή δεν έλυσε τον γρίφο των ψαράδων της Ίου. Τον νικητή της μάχης ανάμεσα στον Οδυσσέα και τους μνηστήρες θα τον μάθουμε στα τέλη του μήνα που οι αρχαίοι γιόρταζαν τα «θεσμοφόρια».

Ο Νεωκόρος