Η Σύναξη των Αγίων Αποστόλων στην Ι.Μ. Λαγκαδά (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 30 Ιουνίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Λαγκαδά - 13.17

Με θρησκευτική λαμπρότητα και παρουσίᾳ πλήθους πιστών ολοκληρώθηκαν οι εόρτιες λατρευτικές εκδηλώσεις που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολις Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης επί τῃ ευκαιρίᾳ της εορτής των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και της Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων.

Επίκεντρο των εκδηλώσεων υπήρξε το Ιερόν Προσκύνημα του Αποστόλου Παύλου και των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου το οποίο ευρίσκεται εις την περιοχήν του Δερβενίου-Λαγυνών.

Τη Δευτέρα, 30 του μηνός Ιουνίου ε.έ., ημέρα κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη Σύναξη των Αγίων Αποστόλων, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννης χοροστάτησε εις τον Όρθρον και προεξήρχε της Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας η οποία ετελέσθη στο Ιερόν Προσκύνημα του Αποστόλου Παύλου-Δερβενίου.

Στην ομιλία του προς το παριστάμενο εκκλησίασμα το οποίο προσήλθε για να παρακολουθήσει την υπαίθρια Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά ανεφέρθη εκτενώς στα της σημερινής μεγάλης εορτής τονίζοντας ότι η πορεία μας βρίσκεται ανάμεσα σε δύο γεγονότα της αγάπης του Θεού.

Το ένα είναι η φανέρωσις όλης της μυσταγωγίας αυτού του μυστηρίου της αγάπης μέσα από τη δημιουργία του παρόντος κόσμου.

Όπου και αν στρέψει κανείς τη ματιά του παντού θα δει τον Θεό μέσα από τα έργα και μέσα από τα δημιουργήματα Του.

Και όλα αυτά ο Θεός τα χάρισε και τα έδωσε σε μας. Από την άλλη πλευρά, όταν φεύγουμε από αυτή τη ζωή ο Θεός δεν μας αφήνει σκωλικοβρώτους μέσα στους τάφους αλλά μεταποιεί τη φθορά εις αφθαρσίαν, τον θάνατον εις αθανασίαν, το πένθος εις χαράν αναφαίρετον, το σκότος εις φως αιώνιον.

Τον θάνατον τον μετατρέπει εις κοίμησιν και την προσδοκίαν της αναστάσεως την μετατρέπει σε βεβαίαν ελπίδα και γεγονός που μπορεί κανείς να το ζει μέσα στη μνήμη της λειτουργικής του χρόνου.

Γι’ αυτό και παρατηρούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία ότι δεν ενθυμούμεθα μόνον τόν Σταυρόν, τον Τάφον, την Τριήμερον Ανάστασιν, την εις ουρανούς Ανάβασιν αλλά και την ένδοξον Δευτέραν Παρουσίαν.

Αν και θυμόμαστε συνήθως αυτό που ανήκει στο παρελθόν ή και στο παρόν, ωστόσο μέσα στην Εκκλησία μας το μέλλον που είναι το αιώνιο παρόν του Θεού μνημονεύεται ως γεγονός που συμβαίνει και στο οποίο μπορεί κανείς να μετέχει. 

Οι Άγιοι Απόστολοι, λοιπόν, έζησαν αυτές τις δύο πραγματικότητες και των παρόντων και των μελλόντων αγαθών, την μακαρίαν απόλαυσιν, αλλά είχαν στη ζωή τους μεταξύ των άλλων και μία πολύ σημαντική αρετή, ήξεραν δηλαδή να δίδουν προτεραιότητα, ήξεραν να δίδουν την πρώτη θέση εις τον Θεόν, ενώ εμείς δεν θέτουμε τον Θεόν εις την πρώτην θέσιν της καρδίας μας.

Συνήθως τον Θεό Τον ενθυμούμεθα τις ώρες τις δύσκολες, τις ώρες της ανάγκης ή όταν θέλουμε να Τον χρησιμοποιήσουμε ως τιμωρόν για να αποδοθεί η δικαιοσύνη σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια.

Δεν αγαπούμε τον Θεόν όπως τον αγαπούν οι Απόστολοι οι οποίοι άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησα.