Κυριακή της Πεντηκοστής στην Αλεξάνδρεια (ΦΩΤΟ)

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 10 Ιουνίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Βεροίας - 14.15

Την Κυριακή της Πεντηκοστής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον ιερό ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Αλεξάνδρειας.

Ο Σεβασμιώτατος προέβει στην χειροθεσία σε Οικονόμο του εφημερίου του ναού π. Ιωάννη Ταβλαντά, καθώς και στην εις αναγνώστη χειροθεσία του ιερόπαιδα Δημήτρη Λαζαρίδη.

Μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας πραγματοποιήθηκε, στο πλαίσιο των εκδηώσεων των Κ᾽ Παυλείων υπαίθρια θεματική σειρά δράσεων περιβλαλλοντικού χαρκατήρα με τἰτλο «Περιβαντολλογικός Πολιτισμός».

Η δράση, σὐμφωνα με τους διρογανωτές, αφορούσε παιδιά. Αλλά καί όσυς αισθάνοτναι παιδιά. Έγινε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, σε συνεργασία με Σώμα Ελλήνων Προσκόπων Αλεξἀνδρειας.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε ποδηλατικό γύρο της πόλης και στη συνέχεια διάφορες οικολογικές δράσεις και παιγχνίδια.

Σε όλους τους συμμετέχοντες μοιράστηκαν αναμνηστικά δώρα ενώ ένας τυχερός κέρδισε ένα ολοκαίνουργιο ποδήλατο.

Στην ομιλία του, κατά τη Θεία Λειτουργία ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

«Τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἦν μέν ἀεί καί ἔστι καί ἔσται, οὔτε ἀρξάμενον οὔτε παυσόμενον».

Κυριακή τῆς Πεντηκο­στῆς σήμερα καὶ ἡ Ἐκ­κλησία μας ἑορτάζει τή γενέθλιο ἡμέρα της καί πανηγυρίζει τήν ἐπι­δη­μία τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος στούς συν­ηγ­μέ­νους εἰς τό ὑπε­ρῶο τῆς Ἱε­ρου­σα­λήμ μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

Πανη­γυ­ρί­ζει τό παρά­δο­ξο καί πα­ρά­ξενο γε­γο­νός τῆς βι­αί­ας πνοῆς τοῦ ἀνέμου καί τῆς κα­θόδου τῶν πυρίνων γλωσ­σῶν ἐπί τούς ἀπο­στόλους, τό ὁποῖο ση­μα­τοδοτεῖ τήν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύ­­ματος.

Συγχρόνως ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας σπεύ­­δει νά διευκρινίσει μέ τήν ὑμνολογία της ὅτι τό Πα­­νάγιο Πνεῦμα δέν ἦλ­θε στιγμιαῖα στή γῆ.

Δέν ἦλθε τήν ἡμέρα τῆς Πεν­­τηκοστῆς γιά νά φω­­­τίσει τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί στή συ­νέχεια ἐπέστρεψε στόν οὐρανό.

Τό ἅγιο Πνεῦ­μα ὡς «πανταχοῦ πα­ρόν» ὑπῆρχε ἀνέκα­θεν στή γῆ, ἤ μᾶλλον ὑπῆ­ρχε ἀνέκαθεν στόν κό­σμο πρίν ἀκόμη νά δη­μι­ουργηθεῖ.

Εἶναι τό πνεῦ­μα τοῦ Θε­οῦ τό ὁποῖο, ὅπως ἀνα­φέ­ρει ἡ Παλαιά Δια­θή­κη «ἐπε­φέ­ρετο ἐπά­νω τοῦ ὕδα­τος», ὅταν κυ­ρι­αρ­χοῦσε σκότος καί ἄ­βυσ­σος στόν κό­σμο.

Εἶ­ναι τό πνεῦ­μα τοῦ Θεοῦ τό ὁ­ποῖο ἐμφανι­ζόταν σέ κρί­σιμες στιγ­μές τῆς ἱστορίας γιά νά σηματο­δο­τή­σει τήν πα­ρου­σία τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἐμ­φα­νί­ζε­ται, λοι­πόν, γιά πρώ­τη φορά στόν κό­­σμο οὔτε ἀπου­σίαζε ἀπό αὐ­τόν μέχρι τήν ἡμέρα τῆς Πεντη­κο­στῆς. Τό ἅγιο Πνεῦμα ὑπῆρχε πάν­τοτε στόν κόσμο, διότι ὁ κόσμος δέν μπο­ρεῖ νά ὑπάρξει χωρίς αὐτό.

Ἄν ὅμως ἡ ἐμ­φά­νισή του τονίζεται τόσο κα­τά τή σημερινή ἡμέ­ρα τῆς Πεντηκοστῆς, εἶ­ναι διότι τό ἅγιο Πνεῦ­μα ἐπι­δημεῖ στούς μα­θη­τές τοῦ Χριστοῦ, ἔρ­χεται δη­λαδή στόν κα­θένα ἀπό αὐτούς προσωπικά γιά νά τούς διδάξει, κα­τά τήν ὑπόσχεση τοῦ Χρι­­στοῦ, καί νά τούς ἐξη­γήσει ὅσα δέν εἶχαν μπορέσει λόγω τῆς ἀν­θρωπίνης ἀδυναμίας νά κατανοή­σουν ἀπό τή δι­δα­σκα­λία τοῦ Ἰησοῦ.

Ἔρχεται γιά νά τούς ἐνισχύσει στήν πίστη καί νά τούς ἐνδυνα­μώ­σει στήν ἀπο­στολή πού εἶχαν ἀνα­λά­βει, νά κη­ρύ­ξουν τόν Χριστό στά πέρατα τοῦ κόσμου. Ἔρ­­χεται γιά νά ἐνοι­κή­σει στήν ψυχή καί τόν νοῦ τους καί νά μείνει ἐκεῖ, γιά νά τούς κα­θο­δη­γεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».

Αὐτό εἶναι, ἀδελφοί μου, τό κρίσιμο σημεῖο, τό σημεῖο πού διαφο­ρο­ποιεῖ τόν τρόπο τῆς πα­ρου­σίας τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος στόν κόσμο μετά τήν Πεντηκοστή.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν ὑπάρχει ἁπλῶς στόν κό­σμο, ἀλλά ἐνοικεῖ καί στούς ἀνθρώπους προσωπικά, ἀρχίζοντας ἀπό τούς ἀποστόλους καί μαθητές τοῦ Κυρίου καί συνεχίζοντας σέ ὅλους ὅσους δι᾽ αὐτῶν πίστευσαν στόν Χριστό.

Καί αὐτό, ἀδελφοί μου, ἀποτελεῖ τή δωρεά τοῦ Χριστοῦ σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, καί ἀπο­τε­λεῖ μέρος τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία τοῦ ἀνθρώπου.

Διό­τι, ὅπως ὁ ὑλικός κό­σμος δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χωρίς τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔτσι καί ὁ πνευ­­ματικός κόσμος δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει χω­ρίς αὐτόν. Ἡ πα­ρου­σία του εἶναι αὐτή πού συγκροτεῖ ὅλον τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ π­αρουσία του εἶναι αὐτή τήν ὁποία ἐπικα­λού­μεθα σέ κάθε μυ­στή­­­ριο, διότι δι᾽ αὐ­τοῦ τελειοῦνται τά μυ­στή­ρια καί ἀποδεικνύ­ον­ται σωστικά, καί δι᾽ αὐτοῦ ἐπιτυγχάνουμε τή σω­τη­ρία μας, ἐφό­σον βε­βαίως τό ἀποδεχό­μα­στε στή ζωή μας καί στήν ψυχή μας.

Καί αὐτό ἐξαρ­­τᾶ­ται ἀποκλειστι­κά ἀπό ἐμᾶς καί ἀπό τίς ἐπι­λο­γές τῆς ζωῆς μας.

Ὁ Χριστός θά μπο­ροῦ­σε νά στείλει στούς μα­θητές τό Πανάγιο Πνεῦ­μα ἐκεῖ πού θά βρι­σκό­ταν ὁ καθένας, διότι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν πε­ριο­ρί­ζεται οὔτε ἀπό τόν τόπο οὔτε ἀπό τόν χρό­νο, ὅμως ζητᾶ ἀπό τούς μαθητές του νά περιμέ­­νουν ὅλοι μα­ζί τήν ἐπι­φοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος.

Γι᾽ αὐτό καί οἱ μαθητές του μετά τήν Ἀνάληψή του πα­ρα­μένουν στό ὑπερῶο καί περιμένουν τήν ἐκ­πλήρωση τῆς ὑποσχέ­σε­ως τοῦ διδα­σκά­λου τους ὄχι συζη­τῶντας ἤ ἀσχολούμενοι μέ ἄλλα πράγ­ματα, ἀλ­λά προ­σευ­­χόμενοι καί προε­τοι­μαζόμενοι διά τῆς προσευχῆς γιά τήν ἐπι­φοίτησή του.

Αὐτά ἀκριβῶς τά δύο στοιχεῖα πού προηγοῦ­νται τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δείχνουν καί σέ μᾶς τίς προϋποθέσεις ὑπό τίς ὁποῖες μποροῦμε νά δε­χθοῦμε καί ἐμεῖς τό Πανάγιο Πνεῦμα.

Κι ἄν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἦταν συγκεν­τρω­μένοι στό ὑπερῶο τῆς Ἱερου­σαλήμ προ­σευ­χόμενοι, ἐμεῖς ἔχουμε, ἀδελφοί μου, τό νοητό ὑπερῶο μας, τούς ναούς μας, μέσα στούς ὁποίους προ­­σευ­χόμενοι μαζί μέ τούς ἀδελφούς μας, μπο­ροῦμε νά δεχθοῦμε καί ἐμεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν ψυχή μας καί νά τό διατηρήσουμε, ὥστε νά μᾶς καθαρίζει ἀπό πάσης κηλίδος καί νά μᾶς ὁδηγεῖ στή σωτηρία μας.