Μουσική Εκδήλωση στους Κήπους του Μετοχίου της Ι.Μ. Κύκκου (ΦΩΤΟ+ΒΙΝΤΕΟ)

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 15 Ιουλίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 18.04

Του Δρ. Χαραλάμπη Μπούσια

Μεγάλη καλλιτεχνικὴ ἐκδήλωση μὲ φιλανθρωπικὴ ἀγορὰ πραγματοποιήθηκε σήμερα Δευτέρα, 14 Ἰουλίου, στοὺς πανευφρόσυνους κήπους τοῦ Μετοχίου τοῦ Κύκκου, στὴ Λευκωσία, ἀπὸ τὸ Φιλανθρωπικὸ καὶ Ἱεραποστολικὸ Σύλλογο «Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας», τὸν ὁποῖο ἵδρυσε ὁ προσφάτως μεταστὰς πρὸς τὰ σκηνώματα τοῦ οὐρανοῦ, πολιὸς κυρὸς Γέρων Γαβριήλ, ὁ Ἡγούμενος τοῦ κατεχόμενου Μοναστηριοῦ τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα.

Τοὺς κήπους διέθεσε μὲ πολλὴν ἀγάπη ὁ εὐσυμπάθητος καὶ φιλάνθρωπος Καθηγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγίας τοῦ Κύκκου, Πανιερώτατος Μητροπολίτης κ. κ. Νικηφόρος.

Τὸν ὅλο συντονισμὸ τοὺ προγράμματος εἶχε ἀναλάβει καὶ διεκπεραίωσε μὲ ἐπιτυχία ὁ πολύπειρος ἠθοποιὸς καὶ σεναριογράφος, πνευματικὸ παιδὶ τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, Γιῶργος Τσιάκκας.

Συμετεῖχε ἡ ὀρχήστρα τῶν Εὐθυβούλου Θεοχάρους, Ρένου Εὐθυμίου καὶ Δημητρίου Σουρουλᾶ. Τραγούδησαν καὶ ἀπέσπασαν θερμὰ χειροκροτήματα οἱ νεαρὲς ἀδελφὲς Σάρρα καὶ Σοφία Πατσαλίδου, Δημήτρης Σουρουλᾶς, Μισὲλ Κοκκίνου, Παρέση Τσιρίδου-Μπούσια καὶ κυρίως ἡ Μαρία-Ἕλενα Κυριακοῦ.

Οἱ ἀδελφὲς Πατσαλίδου ἀπέδωσαν ὑπέροχα καὶ τὸ τραγούδι τοῦ μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη σὲ στίχους τοῦ ὑπογράφοντος, ποὺ πολὺ ἄρεσε στὸ Γέροντα Γαβριήλ, «Ὁ τάφος τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα», τὸ ὁποῖο καὶ παραθέτουμε.

Γιὰ τὴν προσωπικότητα τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ ὁμίλησε εἰσαγωγικὰ ὁ Γιῶργος Τσιάκκας καὶ γιὰ τὴν πατρότητα τοῦ Γέροντος ὁμίλησε ὁ ὑπογράφων, πνευματικὸ τέκνο καὶ αὐτὸς τοῦ Γέροντος ὡς ἑξῆς.

Γιὰ πρώτη φορὰ διοργανώνουμε φιλανθρωπικὴ ἐκδήλωση τοῦ Ὁμίλου μας «Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας» χωρὶς τὸν ἱδρυτή του, τὸν Γέροντά μας Γαβριήλ, ποὺ βρίσκεται στὰ χέρια «Θεοῦ ζῶντος» (Γαλ. στ΄ 7) καὶ ἀπολαμβάνει τὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα.

Μᾶς λείπει ὁ Γέροντας σωματικά, ἀφοῦ δὲν τὸν βλέπουμε μὲ τὰ σαρκικά μας μάτια, τὸν βλέπουμε ὅμως μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, νὰ μᾶς κατευθύνει καὶ τὸ χέρι του νὰ μᾶς σηκώνει ἀπὸ τὶς καθημερινὲς πτώσεις μας. Ὁ Γέροντάς μας ἦταν καὶ παραμένει πατέρας μας.

*Βλέπει τὸν Ὅμιλό μας νὰ προοδεύει καὶ χαίρεται.

*Βλέπει τὴ γυναικεία μας ἀδελφότητα νὰ πορεύεται σωστὰ τὸ δρόμο τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας καὶ εὐφραίνεται.

*Βλέπει τὸ Μοναστήρι τῆς μετανοίας καὶ ἡγουμενίας του, τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, κατεχόμενο καὶ βιάζει τὸν ἐλευθερωτή μας Κύριο, γιὰ νὰ κολοβώσει τὶς ἡμέρες τῆς κατοχῆς καὶ νὰ ἀνατείλει ἡμέρες ἐλευθερίας εὐφρόσυνες.

*Βλέπει τὸ Μοναστήρι τοῦ Κύκκου, ποὺ τὸν ἀνέπαυσε τὰ πιὸ ἀποδοτικὰ χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του καὶ τώρα ἀναπαύει καὶ τὸ πανίερο σκῆνος του καὶ τὸ εὐλογεῖ ἀπὸ τὰ οὐράνια σκηνώματα.

*Βλέπει τὰ πνευματικά του παιδιὰ νὰ πορεύονται στὸ δρόμο ποὺ αὐτὸς τοὺς χάραξε καὶ τὰ δυναμώνει καὶ τὰ στηρίζει.

*Βλέπει γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, ὅλους ὅσοι τὸν ἐπικαλοῦνται, καὶ τοὺς ἱκανοποιεῖ πάντα τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα μὲ τὴν παρρησία ποὺ ἔχει στὸν εὔσπλαχνο Κύριο.

Ὁ Γέροντας Γαβριήλ, εἶχε τὸ χάρισμα τῆς ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς, τῆς συμπόνοιας, τῆς πατρότητας, τῆς διακριτικῆς διδασκαλίας καὶ τῆς τηρήσεως τοῦ Εὐαγγελικοῦ νόμου χωρὶς ἐκπτώσεις ἢ παρεκλίσεις ἀπὸ τὰ πατρῶα δόγματα, ἀλλὰ μὲ τέτοια χάρη, ποὺ ὁ καθένας μας ἔφευγε ἀπὸ κοντά του ἀλαφρωμένος καὶ χαρούμενος.

Εἶχε ὁ Γέροντας τὴ δυνατότητα νὰ διαχωρίζει τὸ καθαρὸ ἀπὸ τὸ ἀκάραρτο, τὸ ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ πονηρό, τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ νόθο, τὸ αὐθόρμητο ἀπὸ τὸ ἐπιτηδευμένο.

Μὲ τὸ κόσκινο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θεοφιλοῦς γνώσεώς του χώριζε τὴν ἤρα ἀπὸ τὸ σιτάρι καὶ μᾶς ἔδινε νὰ φᾶμε τὸ καθαρό, τὸ ὠφέλιμο, τὸ θρεπτικό. Γνώριζε ὁ Γέροντας ὅτι ἡ πατρότητα δὲν κατακτᾶται, δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ ὑλικὰ μέσα καὶ τρόπους.

Ἡ πατρότητα χαρίζεται, ἀποτελεῖ δωρεὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τῆς ἀνθρώπινης θελήσεως, δυνάμεως ἢ ἱκανότητος.

Ἡ πατρότητα ἀποτελεῖ «σημεῖον», γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες εἶναι σημειοφόροι. Τοὺς δίνεται ἡ ἱκανότητα νὰ συμβουλεύουν στοργικά, νὰ νουθετοῦν τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ νὰ τὰ κατευθύνουν μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες πέτρες τοῦ παρόντος βίου στὸ εὑρύχωρο πλάτωμα τῆς αἰωνιότητος.

Ὁ Γέροντας Γαβριὴλ γνώριζε ὅτι σκοπὸς τοῦ Πνευματικοῦ δὲν εἶναι μόνον ν᾿ ἀντιλαμβάνεται τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε εἶναι μόνο νὰ διαβάζει τὴν εὐχή, γιὰ νὰ τοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες. Σκοπὸς τοῦ Πνευματικοῦ εἶναι, νὰ προσπαθήσει μὲ τὴν προσωπικὴ ἐμπειρία, τὴν φυσικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ποὺ ἀποκτᾶ μέσα ἀπὸ τὴν δική του βίωση, τὴν πνευματική, νὰ μπορέσει νὰ βοηθήσει τὸν ἄνθρωπο νὰ βρεῖ τὸ Θεό, νὰ συναντηθεῖ μαζί Του καὶ νὰ γίνει μέτοχος τῶν ἀγαθῶν Του.

Μὴ λησμονοῦμε ὅτι ὁ πνευματικὸς πατέρας σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, εἴτε ἱέρεας εἴτε μοναχὸς ἢ λαϊκός, τὸν ὁποῖο ἡ θεία Πρόνοια ἔφερε κοντά μας σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴ συνειδητὴ πίστη καὶ τὴ γνήσια χριστιανικὴ ζωή.

Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ πατέρα, ὅπως μὲ θαυμάσιο τρόπο σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ὁ Θεολόγος, εἶναι τὸ «ψυχὴν πτερῶσαι, ἁρπᾶσαι κόσμου καὶ δοῦναι Θεῷ».

Νὰ δώσει δηλαδὴ πνευματικὰ φτερὰ στὴν ψυχὴ τοῦ πιστοῦ, νὰ τὴν ἁρπάξει ἀπὸ τὰ νύχια τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ νὰ τὴν ἀσφαλίσει κοντὰ στὸν Θεό. Ὅλα αὐτὰ ἀπαιτοῦν πολλὲς φροντίδες, νουθεσίες καὶ προσευχές.

Ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ἔπραττε, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τὸ ἐξαίρετο αὐτὸ πρότυπο πνευματικοῦ πατρός, ὁ ὁποῖος δέν ἔπαυε «μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. κ´ 31) «ἄχρις οὗ μoρφωθῇ Χριστὸς» στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν (Γαλ. δ´ 19).

Οἱ ἅγιοι Πατέρες παρομοιάζουν τὸν Πνευματικὸ μὲ γιατρό. Ὅπως ἀναζητοῦμε ἕναν καλὸ προσωπικὸ γιατρὸ καὶ τοῦ ἐκθέτουμε τὸ ἱστορικό μας καὶ ὅλα τὰ συμπτώματα ἀσθενείας ποὺ τυχὸν μᾶς παρουσιάζονται, προκειμένου νὰ μᾶς δώσει τὸ κατάλληλο φάρμακο, ἔτσι ὀφείλουμε νὰ βροῦμε κι ἕναν καλὸ Πνευματικό, γιὰ νὰ ἐπιμελεῖται τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας.

Οἱ Πατέρες αὐτοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπίσης ὀνομάζουν τὸν Πνευματικὸ καὶ «ἀλείπτη», δηλαδὴ προπονητή, ἐπειδὴ στοὺς ἀρχαίους ἀγῶνες πάλης ἄλειφαν τοὺς ἀθλητὲς μὲ λάδι, γιὰ νὰ ξεφεύγουν ἀπὸ τὶς λαβὲς τοῦ ἀντιπάλου.

Μὲ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Πνευματικὸς μὲ τὶς κατάλληλες ὁδηγίες καὶ παραινέσεις συμπαραστέκεται ὡς καλὸς προπονητὴς κοντὰ σὲ κάθε Χριστιανὸ ποὺ καλεῖται ν᾽ ἀγωνίζεται πνευματικὰ καὶ τὸν βοηθάει, γιὰ νὰ γλιστράει καὶ νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τοῦ ἀρχέκακου δαίμονος.

Ὅλοι μας σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἔχουμε λοιπὸν ἀνάγκη ἀπὸ πνευματικὸ πατέρα. Τί ὀφείλουμε ὅμως ἐμεῖς νὰ κάνουμε; Αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε κυρίως εἶναι ἡ ὑπακοή μας. Ὁ Πνευματικὸς μᾶς δίνει ὁδηγίες γιὰ τὸ τί πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε ἢ τί νὰ ἀκολουθοῦμε.

Ὀφείλουμε νὰ τὸν ἀκοῦμε, γιατὶ δὲν ὁμιλεῖ μὲ προσωπικὰ κριτήρια καὶ ἰδιοτέλεια ἀλλὰ μὲ φόβο Θεοῦ καὶ συναίσθηση εὐθύνης, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ διακρίνουμε ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε περίπτωση.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ Σιναΐτης, λέγει ὅτι «αὐτὸς ποὺ ἄλλοτε ὑπακούει κι ἄλλοτε παρακούει στὸν πνευματικό του πατέρα μοιάζει μὲ ἄνθρωπο ποὺ βάζει στὰ μάτια του ἄλλοτε κολλύριο κι ἄλλοτε ἀσβέστη. Ποιό τὸ ὄφελος;» (Κλῖμαξ, Λόγος Δ´).

Ὁ Γέροντας Γαβριήλ, πονοῦσε γιὰ τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ προσευχόταν γι’ αὐτά. Προσευχόταν γιὰ νὰ μὴν βάζουμε ἀσβέστη στὰ μάτια μας μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια καὶ τυφλωθοῦμε ἑκούσια.

Προσευχόταν γιὰ τὶς πτώσεις μας, ἀλλὰ δὲν ἐπενέβαινε, γιὰ νὰ μὴν θίξει τὸ αὐτεξούξιό μας. Εἶχε διάκριση καὶ μὲ αὐτὴ κέρδιζε ψυχές, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ἐπαναλαμβάνει τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ μας πρὸς τὸ Θεὸ Πατέρα: «Κύριε, οὓς δέδωκας μοι, οὐκ ἀπώλεσα ἐξ αὐτῶν οὐδένα» (Ἰωάν. ιη΄ 9).

Καὶ τώρα ὁ Γέροντας ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μᾶς βλέπει καὶ μᾶς ἐπισκέπτεται. Μᾶς ἐπισκέπτεται, ὅταν χρειάζεται νὰ μᾶς στηρίξει, νὰ μᾶς παραμυθήσει, νὰ μᾶς δυναμώσει. Καὶ τώρα ποὺ γράφω αὐτὰ τὰ λόγια ἔχει πλημμυρίσει τὸ σπίτι εὐωδία καὶ νοιώθω ἔντονη τὴν παρουσία τοῦ Γέροντα δίπλα μου. Τὴ νοιώθω,

*ὅπως τὴν ἔνοιωσε ἡ Βασιλικὴ στὸ νοσοκομεῖο τῆς Ἀγγλίας, ὅταν τὴν ἐπισκέφθηκε μετὰ τὴν κοίμησή του, γιὰ νὰ τῆς δώσει κουράγιο στὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθενείας της,

* ὅπως τὴν ἔνοιωσε ἡ ἀδελφὴ Εὐνίκη στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα, ποὺ συνομίλησε γιὰ ὥρα μαζί του καὶ δέχθηκε τὶς παραινέσεις του,

* ὅπως τὴν ἔνοιωσε ὁ Ἱερέας ποὺ κάνοντας τρισάγιο στὸν τάφο του εἶδε τὸ θυμιατήρι νὰ καπνίζει μόνο του,

* ὅπως τὴν ἔνοιωσε ἡ ἄγνωστή μου ἀκροάτρια, ποὺ εἶδε τὴν ὥρα τοῦ δειλινοῦ τὸ τάφο τοῦ Γέροντα μέσα στὸ μισοσκόταδο νὰ φωτίζεται ἀπὸ οὐράνιο προβολέα,

* ὅπως τὴν ἔνοιωσαν οἱ δύο ἄνδρες ποὺ βρῆκαν τὸ Γέροντα στὸ δρόμο καὶ τὸν πῆραν στὸ αὐτοκίνητό τους, γιὰ νὰ τὸν μεταφέρουν στὸ Μετόχι τοῦ Κύκκου, ὅπως ὁ ἴδιος τοὺς ζήτησε,

* ὅπως, τέλος, τὴν ἔνοιωσαν καὶ τὴν νοιώθουν πλῆθος ψυχὲς ὡς λεπτὴ αὔρα χαρᾶς, ἀνακουφίσεως, εὐωδίας καὶ ἐνισχύσεως τοῦ ἀγώνα τους.

Ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ἦταν ἀληθινὸς πατέρας καὶ ἡ πατρότητα του συνεχίζεται πέραν τοῦ τάφου. Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ ἐμᾶς παραμένει ἀμείωτο, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι βρίσκεται τώρα σὲ μεγαλύτερη ἔνταση. Μοῦ θυμίζει τὸ ἐνδιαφέρον τῆς μητέρας ποὺ καὶ ἀπὸ τὸν τάφο μεριμνᾶ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ της, ὅπως ἐξιστορεῖ ἡ ἑξῆς συγκινητικὴ ἱστορία.

Στὶς δώδεκα τὰ μεσάνυκτα μιὰ γριούλα χτύπησε τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ ἑνὸς Ἱερέα. Τοῦ ζήτησε νὰ πάει νὰ κοινωνήσει ἕνα βαριὰ ἄρρωστο. Ὁ Ἱερέας ἑτοιμάστηκε καὶ βγῆκε ἀμέσως μαζί της.

Δὲν μποροῦσε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν παροχὴ τῶν Θείων Μυστηρίων στὸν ἀσθενῆ γιὰ «ζωὴν τὴν αἰώνιον». Πλησίασαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπιτάκι, τύπου παράγκας.

Ἡ γριούλα ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ μπῆκαν μαζὶ μὲ τὸν Ἱερέα σὲ ἕνα δωμάτιο. Ξαφνικὰ ὁ Ἱερέας βρέθηκε μόνος του μὲ τὸν ἄρρωστο.

Αὐτὸς μὲ χειρονομίες τοῦ ἔδειξε τὴν πόρτα καὶ ἔσκουζε: Φύγε ἀπὸ ἐδῶ! Ποιὸς σὲ κάλεσε; Ἐγὼ εἶμαι ἄθεος καὶ ἄθεος θὰ πεθάνω.

Ὁ Ἱερέας τὰ ἔχασε. Μά, δὲν ἦλθα ἀπὸ μόνος μου! Μὲ κάλεσε ἡ γριούλα! Ποιά γριά; Ἐγὼ δὲν ξέρω καμιὰ γριά!

Ὁ Ἱερέας γύρισε τὸ κεφάλι νὰ δεῖ τὴν γριούλα ποὺ τὸν πῆγε ἐκεῖ, ἀλλὰ μάταια. Εἶχε γίνει ἄφαντη. Καθώς, ὅμως, ἔστεκε μὲ τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο στὰ χέρια βλέπει ἀπέναντί του, ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ ἀρρώστου, μιὰ φωτογραφία μὲ τὴ γυναίκα ποὺ τὸν κάλεσε.

Τοῦ εἶπε τότε, ἐνῶ τοῦ ἔδειχνε τὸ πορτραῖτο. Νά, αὐτή! Ποιά αὐτή; Ξέρεις, τί λές, παπά; Αὐτὴ εἶναι ἡ μάνα μου καὶ ἔχει πεθάνει χρόνια τώρα! Γιὰ μιὰ στιγμὴ πάγωσαν καὶ οἱ δύο. Αἰσθάνθηκαν δέος.

Ὁ ἄρρωστος ἄρχισε νὰ κλαίει. Καὶ ἀφοῦ ἔκλαψε, ζήτησε νὰ ἐξομολογηθεῖ. Καὶ μετὰ κοινώνησε. Ἡ μητέρα του εἶχε φροντίσει ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ τοῦ δείξει τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας.

Ἀδελφοί μου, Ὁ Γέροντάς μας ζεῖ καὶ θὰ ζεῖ αἰώνια κοντὰ στὸ Σωτήρα μας Ἰησοῦ. Αὐτὸν πόθησε ὅλα τὰ χρόνια του καὶ αὐτοῦ τὴ δόξα ἀπολαμβάνει.

Ἡ παρουσία του σήμερα φαίνεται ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν, πνευματικῶν του παιδιῶν καὶ μή, ποὺ κατέκλυσαν τὸν ὄμορφο αὐτὸ κῆπο τοῦ Μετοχίου τοῦ Κύκκου, γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν ψυχικὰ καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Ὁμίλου τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα.

Αὐτοῦ ποὺ στὶς δύσκολες σημερινὲς στιγμὲς αὔξησε τὴν ἀρωγή του στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας, στὶς οἰκογένειες ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Γέροντας θὰ σπεύδει μόνιμα σὲ κάθε μας ἀνάγκη. Τοῦ ἔχει δώσει ὁ Κύριος αὐτὴ τὴν ἱκανότητα ὡς ἀντιμίσθιο τῶν πολλῶν του ἀγώνων καὶ τῆς γνήσιας πατρότητάς του πρὸς ὅλους μας.