Συνέντευξη του Μητροπολίτη Λαγκαδά Ιωάννη στη Romfea.gr

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 21 Οκτωβρίου 2010

Γράφτηκε από τον/την Συνέντευξη στον Αιμίλιο Πολυγένη 03:57

Βαρυσήμαντη συνέντευξη στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» παραχώρησε για πρώτη φορά μετά την εκλογή του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά κ. Ιωάννης.

Ο Μητροπολίτης Λαγκαδά μιλώντας στον Διευθυντή της «Romfea.gr» κ. Αιμίλιο Πολυγένη, αναφέρθηκε στα θέματα που απασχόλησαν την Ιεραρχία, για τις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Σκοπιανό καθώς και για την εκλογή του.

Ακολουθεί η συνέντευξη του Μητροπολίτη Λαγκαδά κ. Ιωάννη στον Αιμίλιο Πολυγένη:

Σεβασμιώτατε, πριν λίγες ημέρες συνεδρίαζε στην Αθήνα η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ποιά θέματα απασχόλησαν την Ιεραρχία, αλλά και ποιά από αυτά αφορούν στα  σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας.

Η θεματολογία των εισηγήσεων, που ακούστηκαν στην Τακτική Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, αφορούσαν στην κρίση την οποία διέρχεται ο τόπος.

Ακουστήκαν δύο εισηγήσεις. Η μία ήταν του Αγίου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου και η άλλη ήταν του Αγίου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου.

Θα μπορούσα να πω περιληπτικά, ότι η μία αφορούσε στη διάγνωση του προβλήματος και η άλλη αποτελούσε μια πρόταση εφαρμογής τρόπων και μέσων που θα βοηθήσουν, ώστε να εξέλθουμε από αυτήν την κρίση.

Ήταν χρήσιμα τα όσα ελέχθησαν καθώς και οι απόψεις που διετυπώθησαν τόσο από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο, όσο  από τους εισηγητές, και  τους Σεβασμιωτάτους Ιεράρχας, οι οποίοι έλαβαν το λόγο και τοποθετήθηκαν.

Το κυρίαρχο συμπέρασμα,  μέσα απ΄ όλη αυτή την διαδικασία, είναι ότι η Εκκλησία μας συμμετέχει στην αγωνία του λαού και προσπαθεί να συστηματοποιήσει την έμπρακτη έκφραση της ποιμαντικής της μέριμνας για την επίλυση των ποικίλων  προβλημάτων που αναφύονται – πνευματικά και υλικά - και  έχουν σχέση με την υπαρξιακή  και κοινωνική διάσταση της ζωής του ανθρώπου. Η εκκρεμότητα δε αυτών των προβλημάτων μας, δημιουργεί το φαινόμενο της γενικής κρίσεως.

Πιστεύω  ότι μέσα από τις εργασίες της Ιεραρχίας  προέκυψαν θετικά στοιχεία, διότι διευκρινίστηκε  ότι ο σκοπός και ο ρόλος της Εκκλησίας δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα επίπεδο κοινωνιολογικής, ψυχολογικής ή οικονομικής προσεγγίσεως των προβλημάτων.

Ο σκοπός και το έργο της Εκκλησίας  είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος στη ζωή του αστοχεί από την ορθή επιλογή του, τότε δημιουργεί τις προϋποθέσεις, ώστε να υπάρχει η κρίση ως κοινωνικό φαινόμενο και ως προσωπικό  γεγονός στη ζωή του.

Η Εκκλησία, ως κιβωτός σωτηρίας και φιλόστοργος μητέρα, καλείται από τη μία πλευρά να κηρύττει  το μήνυμα της σωτηρίας προς τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο, να διδάξει το λόγο του Ευαγγελίου, να φανερώσει το θέλημα του Θεού και ως φιλόστοργος μητέρα, την ώρα της δοκιμασίας και του πόνου,  να αγκαλιάσει,  να  στηρίξει και να δώσει τις ευεργεσίες των καλών έργων, για να δοξάζει ο άνθρωπος τον επουράνιο Θεό και Πατέρα .

Επομένως,  ο λαός μας,  όταν βιώνει το σωτηρολογικό μήνυμα της εκκλησίας, παράλληλα με το έργο της ποικιλοτρόπως εκφραζόμενης μαρτυρίας της αγάπης, αντλεί δυνάμεις πνευματικές  ενώ  με την υλική συμπαράσταση που δέχεται μπορεί και υπερβαίνει τα δυσάρεστα βιώματα των κρίσεων .Πρέπει δε πάντοτε να ενθυμούμεθα τον θεόπνευστον λόγον του Κυρίου  μας: «ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ίωάν. 5, 24). Το μεγάλο κεφάλαιο της πίστεως μας αποτελεί δύναμη  διαφυγής κ υπερβάσεως από την ποικιλόμορφο κρίση.

Βέβαια, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος μας  δεν είναι μόνο τα προβλήματα της ενεστώσης κρίσεως. Δημιουργήθηκε ένα κλίμα κρίσεως  μέσα από μια σειρά, παραλήψεων, υποχωρήσεων, αλλά και αγνοίας του γεγονότος ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που συμπορεύεται και με άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την παγκοσμιοποίηση και το φαινόμενο της ισοπεδωτικής πρακτικής της δήθεν πολυπολιτισμικής πραγματικότητας, που είναι, ωστόσο, πλασματική.

Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να κρατήσει τον πολύτιμο θησαυρό της πνευματικής της παρακαταθήκης .Πρέπει να διατηρήσουμε αυτό που είμαστε σήμερα και να κρατήσουμε τις πνευματικές μας αρχές.

Οι αρχές αυτές είναι εκείνες που μας κρατούν στη ζώσα κοινωνία με τις ρίζες του γένους μας – ιστορικές και πνευματικές - που θα της δώσουν τη δυνατότητα να έχει μια αυθύπαρκτον παρουσία στο σύγχρονο γίγνεσθαι κατά το παρόν και το μέλλον.

Δηλαδή τι πρέπει να γίνει;

Η Εκκλησία της Ελλάδος προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, για να υπερασπίσει τα πνευματικά συμφέροντα του λαού και να συμπαραστέκεται εμπράκτως, δια της φιλανθρωπίας, στους δοκιμαζομένους πολίτες αυτής της χώρας.

Αλλά είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσει και ο λαός  του Θεού  και όλοι μας, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ότι πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας αυτό που έχει σχέση με την τύχη του τόπου μας  και την πορεία τους λαού μας.

Τι εννοώ όταν λέω να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας ;  Eννοώ ότι την ώρα που η Ελλάδα, ως  κράτος  μέλος της Ε.Ε,  είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πράξεις, τακτικές και μεθόδους που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα αποφάσεων, όταν ακόμη και για λόγους οικονομικούς τα μέτρα που υπαγορεύονται σε εφαρμογή, δεν μπορεί ακόμη και η ίδια εθνική κυβέρνηση να τα τροποποιήσει θεσμικά, αλλά είναι υποχρεωμένη να τα εφαρμόσει προκειμένου να βγούμε από το αδιέξοδο, η Εκκλησία πρέπει να σταθεί αρωγός στο δοκιμαζόμενο λαό.

Παράλληλα όμως, αν χάσουμε τη γλώσσα , αν  ξεχάσουμε την ιστορία μας , αν σβήσουμε πνευματικά και πολιτιστικά, τότε χάνουμε τα πάντα. Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνα που μας κράτησαν ως  γένος  δεν ήταν, ούτε τα νομοθετικά ευεργετήματα, ούτε οι επιχορηγήσεις, ούτε οι άλλες διευκολύνσεις.

Ήταν η πίστη του λαού μας στις παραδόσεις, όπως αυτές διακηρύχθηκαν και διαφυλάχθηκαν από το Οικουμενικό  μας Πατριαρχείο, τον Πατρό -  Κοσμά, από τους Μεγάλους Πατέρες, από τον Γρηγόριο τον Ε΄, τους ιερομάρτυρες και εθνομάρτυρες, από όλους εκείνους που θυσίασαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε ελληνική γλώσσα, πολιτισμό και ελευθερία για να μπορούμε να συνδυάζουμε την υπόσταση μας, μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι.

Επομένως, πρέπει να ανασκουμπωθούμε, όπως είπε χαρακτηριστικά και ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος,  και να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Σεβασμιώτατε, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος στην προσφώνησή του προς την Ιεραρχία, μεταξύ άλλων υπογράμμισε ότι δεν πρέπει να πολιτικολογούμε. Ποιά η άποψη σας;

Κοιτάξτε, κ. Πολυγένη, η πολιτικολογία, με την έννοια που την αντιλαμβανόμεθα όλοι, είναι βεβαίως κάτι που δεν αρμόζει στη ζωή της Εκκλησίας. Δηλαδή, εάν ερμηνεύσουμε ως πολιτική το κόμμα και την πολιτική παράταξη, την πολιτική επιλογή μιας κυβερνητικής ή αντιπολιτευτικής γραμμής, οπωσδήποτε δεν έχει λόγο ο Ιεράρχης και η Ιεραρχία.

Όμως, όταν ο λόγος που αρθρώνει ένας Ιεράρχης εκφράζει τον κοινωνικό προβληματισμό, που μπορεί ταυτόχρονα να είναι και Εθνικός προβληματισμός, τότε δεν ομιλούμε για πολιτικολογία.

Μιλούμε για θέματα που αφορούν στο γένος μας, που αφορούν στην πατρίδα μας, θέματα που έχουν σχέση με την ανεργία, που έχουν σχέση με τη χρεοκοπία, θέματα που έχουν σχέση με την Εθνική μας ασφάλεια και επιβίωση.

Δεν άπτονται της πολιτικής θέματα που εκφράζουν την αγωνία του λαού μας και που καλείται η Εκκλησία εμπράκτως , μέσα από τον εποικοδομητικό και αφυπνιστικό της λόγο, να εκφράσει τη συμπαράσταση της  προς το λαό και τον προβληματιζόμενο πολίτη .

Υπ’ αυτή την έννοια, κάθε Ιεράρχης οφείλει να εκφέρει και άποψη  και λόγο  και γνώμη.  Όχι μόνο  να εκφράζει αυτές τις αγωνίες  του λάου, αλλά να δίδει και προς αυτόν την μαρτυρία της ελπίδος, δημιουργώντας βιώματα αισιοδοξίας και όχι απελπισίας .

Είναι εξαιρετικά  αναγκαίο σήμερα  να δείξουμε το δρόμο που οδηγεί, στην αληθή διέξοδο. Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος του Χριστού, ο δρόμος της αγάπης, της πίστης.

Είναι εκείνος ο δρόμος  που περνάει, μέσα από την θυσιαστική έννοια της αγαπητικής προσεγγίσεως,  στο πρόβλημα του άλλου.

Επομένως, κάθε Ιεράρχης είναι φυσικό να προβληματίζεται και να διατυπώνει θέσεις και απόψεις  επί των προβλημάτων που έχουν σχέση με την αγωνία του λαού μας.

Άλλωστε,  ο λόγος της Εκκλησίας προς τον λαό ήταν λόγος παρακλήσεως και οικοδομής. Αλλά, όταν ήρθαν οι μέρες που χρειάστηκε να στηριχθεί ο λαός αυτός στους αγώνες, οι θυσίες των Ιεραρχών μαρτυρούν ποιος είναι ο ρόλος  της Εκκλησιάς (Ευστάθιος  Θεσσαλονίκης, Συμεών  Θεσσαλονίκης, Ιωσήφ Θεσσαλονίκης και  Γεννάδιος  Αλεξιάδης )

Το «σχοινί» του Πατριάρχου ομιλεί με τη βουβή φωνή, που είναι, όμως, τόσο ηχηρή απάντηση σε όλα εκείνα τα ερωτήματα , όπως γιατί να ομιλεί  η Εκκλησία και ποιός ο ρόλος της Εκκλησίας σήμερα.

Η Εκκλησία, κ. Πολυγένη, είναι η Μητέρα όλων μας και ως Μητέρα πονά τα παιδιά της. Πονά, γιατί αυτός ο τόπος στα αλήθεια είναι βαμμένος από το αίμα των εκατοντάδων αρχιερέων, των χιλιάδων μοναχών και ιερέων και των αναρίθμητων χριστιανών που πότισαν με το αίμα τους αυτή τη γη. Λοιπόν, αυτά  δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε.

Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας αυτό που έχει επισημάνει ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης  κ. Άνθιμος, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ε.Ε της οποίας τα σύνορα αμφισβητούνται. Δεν υπάρχει άλλη Ευρωπαϊκή χώρα που να αντιμετωπίζει τα προβλήματα αυτά.

Όταν βλέπουμε λοιπόν, ότι αμφισβητείται το κυριαρχικό δικαίωμα της πατρίδος μας, η ιστορική αλήθεια  και από την άλλη πλευρά πλαστογραφείται η ιστορία μας, αντιλαμβάνεστε ότι η φωνή του Ποιμένος έχει το λόγο της αγωνίας του υπεύθυνου προσώπου.

Εννοώ, εν προκειμένω, τη φωνή του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου, ο οποίος με το να διατηρεί στην επικαιρότητα τα προβλήματα, που έχουν σχέση με την αγωνία του λαού, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να απευθύνει το μήνυμα εκείνο της αναγκαίας επαγρυπνήσεως και δράσεως.

Μακάρι, αυτόν το  ρόλο που έχει ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης μέσα από το τηλεοπτικό κήρυγμα, να το διαδραματίσουν και οι πολιτικοί μας. Να βγουν οι πολιτικοί και να πουν γιατί σήμερα υπάρχει αυτή η αμφισβήτηση. Να μας πουν, δηλαδή, ποιο είναι το δια ταύτα.

Μια και αναφερθήκατε στους πολιτικούς, πείτε μας ποιά η σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας;

Είναι γνωστό, ότι οι σχέσεις Εκκλησίας και Κράτους,  σε κάθε εποχή έχουν να παρουσιάσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και την ιδιαίτερη μορφή που την ορίζουν τα γεγονότα και οι συνθήκες της εποχής.

Σήμερα οι σχέσεις μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους, στηρίζονται σ΄ αυτό που λέμε «διακριτούς ρόλους». Η  Εκκλησία έχει τον Καταστατικό της Χάρτη συμφώνα με τον οποίο διοικείται και ασκεί το έργο της.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις σχέσεις  και, όπως γνωρίζετε,  ο νόμος με τον οποίο διοικείται η Εκκλησία είναι ο γνωστός « Καταστατικός Χάρτης».

Κατά καιρούς στα πλαίσια θεμάτων συναρμοδίου ενδιαφέροντος εμφανίζονται συγκρουσιακές τάσεις ,οι οποίες  αντιμετωπίζονται από τις ειδικές Συνοδικές Επιτροπές, καθώς και από αντίστοιχες επιτροπές της Πολιτείας.

Νομίζω, όμως, ότι αποτελεί αδήριτη ανάγκη  να υπάρχει μια αρμονική συνεργασία, διότι η Πολιτεία εργάζεται για το καλό του λαού.  Και η Εκκλησία το καλό του λαού θέλει, ο οποίος κατά μια μεγάλη πλειοψηφία  είναι μέλος της Εκκλησίας.

Έχουμε, θα έλεγα, δύο ομόκεντρους κύκλους ή δύο κύκλους που έχουν κοινό σημείο μεγαλύτερο από το 70%. Αυτό το σημείο νομίζω ότι προσδιορίζει την ανάγκη μιας ουσιαστικότερης συνεργασίας.

Βέβαια, πρέπει να πούμε  ότι το θέμα αυτών των σχέσεων υπάρχει και σε άλλες χώρες, όπως ας πούμε στη  Ρωσία, στη  Ρουμανία, στη  Τσεχία, στη  Γερμανία, στο Βέλγιο.

Σε κάθε χώρα που υπάρχει πολιτισμός, υπάρχει ένα καθεστώς σχέσεων που οριοθετεί τα δικαιώματα, που προσδιορίζει τις υποχρεώσεις και όταν κάποιος είναι σύμφωνος μ΄ αυτό το πνεύμα και την αμοιβαία ανταπόκριση, τότε δεν υπάρχουν προβλήματα.

Πιστεύω ότι και στη  χώρα μας, εάν γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα της Εκκλησίας από την Πολιτεία και οι νόμοι από πλευράς Εκκλησίας, νομίζω ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα.

Είστε υπέρ του ορίου ηλικία των Αρχιερέων;

Η  Διοίκηση της Εκκλησίας μας δεν πρέπει να αντιμετωπίζει τα διοικητικά της ζητήματα, όπως αυτά αντιμετωπίζονται στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα της διοικήσεως, στην προκειμένη περίπτωση εννοώ τη συνταξιοδότηση. Ένας υπάλληλος μπορεί να συνταξιοδοτηθεί. Όμως, ο Αρχιερεύς είναι ισόβιος, σύμφωνα με τους Θείους και Ιερούς Κανόνας.

Επομένως, το όλο ζήτημα πρέπει να το εντοπίσουμε με κριτήρια απολύτως εκκλησιολογικά, σύμφωνα με την παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας.

Το όριο της ηλικίας  μπορεί να σημαίνει συνταξιοδότηση, μπορεί να σημαίνει απομάκρυνση αλλά μπορεί να σημαίνει και παραίτηση.

Νομίζω  ότι οι κανόνες της Εκκλησίας, ορίζουν και θέτουν τους τρόπους εκείνους που, εάν και εφόσον θέλουμε να τους σεβαστούμε,  μπορούμε πραγματικά να έχουμε λύση και στο θέμα αυτό.

Δεν υπάρχει όριο ηλικίας. Υπάρχει όριο αντοχής!

Όταν κανείς μπορεί να επιτελεί τα καθήκοντά  του,  ποιμαντικά και λειτουργικά,  δεν έχει κανένα πρόβλημα. Όταν, όμως, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντα που απορρέουν από την χαρισματική διακονία του Επισκοπικού αξιώματος  εν τη Εκκλησία, τότε ο ίδιος και η Εκκλησία πρέπει να λαμβάνουν  τη μέριμνα, ούτως ώστε και ο Επίσκοπος να μην ευτελίζεται  στην προσπάθεια ενασκήσεως των καθηκόντων του, όταν αδυνατεί προς τούτο, και η Εκκλησία να μην αδικείται και βεβαίως να μην δημιουργούνται προβλήματα που έχουν σχέση με τη  διοίκηση και την ποιμαντική μέριμνα.

Όλα αυτά διασφαλίζονται από τον ισχύοντα «Καταστατικό Χάρτη», προβλέπονται δε  και από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, αλλά και από τους νόμους της Πολιτείας.

Σεβασμιότατε λίγες ημέρες μετά την εκλογή σας, επισκεφθήκατε το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ποιές οι σχέσεις με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και το Πατριαρχείο;

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι η Κιβωτός του Γένους μας, είναι η Μητέρα Εκκλησία, είναι ο πνευματικός χώρος από τον οποίο η πατρίδα μας άντλησε σε όλα τα δύσκολα χρόνια τις απαραίτητες δυνάμεις,  για να αντέξει στο ζυγό της σκλαβιάς, αλλά και να διατηρήσει την αυτοσυνειδησία μας ως ορθοδόξων.

Είναι πολύ μεγάλη και ανεκτίμητη η προσφορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Γένος μας. Είναι η Μητέρα Εκκλησία που έμεινε σκλαβωμένη και χάριν των τέκνων της θυσίασε τους Αρχιερείς και τους λειτουργούς της.

Το έργο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου είναι ένα έργο που δεν μπορεί να ταυτιστεί μόνο με το δικό μας γένος. Είναι ένα έργο που άπτεται  της μερίμνης της πνευματικής των ομόδοξων λαών των ανά την Οικουμένη.

Γι΄ αυτό ακριβώς ο θεσμικός ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι Υπερόριος. Ξεφεύγει από τα εθνικά όρια και διαδραματίζει το ρόλο του συντονιστή και της συνεκτικής εκείνης δυνάμεως έναντι των άλλων ομόδοξων λαών, ουτωσώστε να καλλιεργείται η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του Πνεύματος, έξω από εθνοφυλετικές αντιπαραθέσεις με γνώμονα την κοινή πνευματική και πολιτιστική πορεία προς την Οικουμένη.

Η ομολογιακή παρουσία της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο δεν περιορίζεται μόνο σε μια διάσταση ομολογίας και διαλόγου, αλλά άπτεται  αυτής ταύτης της  μυστηριακής ζωής.

Επομένως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έρχεται να δώσει σήμερα αυτή τη μαρτυρία της αποστολής του, έχοντας την παρακαταθήκη των μεγάλων Πατριαρχών του Ιερού Φωτίου, έχοντας την Παρακαταθήκη της κληρονομίας του αποστολικού έργου των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, έχοντας την πνευματική ακτινοβολία όλου του έργου που αφορά στη διάσωση του ορθοδόξου φρονήματος.

Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι μια χαρισματική προσωπικότητα που εργάζεται προς την κατεύθυνση αυτή της ενότητος.

Αυτή ακριβώς η συμβολή του είναι ένα πραγματικό γεγονός που το ζει κανείς μέσα από τις επικοινωνίες που έχει αναπτύξει μέσα από τις ομόδοξες χώρες.

Βεβαίως και η προσέγγιση με την Εκκλησία της Ρωσίας, καθώς και η παρουσία του στους εορτασμούς της Εκκλησίας της Ουκρανίας στο Κίεβο, ήταν ένα γεγονός που αρχικά μεν μπορεί κάποιους να προβλημάτισε, όμως τελικά έδωσε προς όλες τις κατευθύνσεις, την εικόνα της ενότητος την οποία υπηρετεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης, με ένα πνεύμα αγάπης και με ένα πνεύμα ιεραποστολικής πορείας.

Σεβασμιώτατε, γνωρίζω προσωπικά ότι παρακολουθείτε με αγωνία το θέμα του Σκοπιανού. Πείτε μας ποιά η άποψη σας;

Το Σκοπιανό είναι ένα πρόβλημα που έχει την ιστορική του διαδρομή σε ένα άμεσο ιστορικό παρελθόν και που σύμφωνα με τα δεδομένα του οποίου στοχεύει στη γενικότερη αποσταθεροποίηση στην περιοχή των Βαλκανίων. Οι σκοπιμότητες της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου δυστυχώς επανέρχονται στο προσκήνιο από ακραίους κύκλους της χώρας αυτής δημιουργώντας αδιέξοδα στις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις.

Δεν θα υπήρχε ‘’Σκοπιανό Ζήτημα’’ εάν δεν υπήρχαν οι ιστορικές παραλήψεις των κυβερνήσεων της χώρας μας ενισχύοντας τη σημερινή αδιαλλαξία του κρατιδίου τούτου.  Και να ήταν μόνο οι παραχαράξεις της ιστορικής αλήθειας, πάλι δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλος κίνδυνος,  εάν δεν υπήρχαν οι διεκδικήσεις και αν δεν υπήρχαν οι αλυτρωτικές βλέψεις.

Νομίζω πως το Σκοπιανό πρόβλημα μπορεί να λυθεί πολύ απλά, όσο δύσκολο και αν φαίνεται, εάν σεβαστούμε την ιστορική αλήθεια που δεν είναι άλλη από αυτή που περιγράφεται μέσα από την χαρτογράφηση της οροθεσίας των περιοχών, όπου ήσαν εγκατεστημένοι οι λαοί αυτοί της περιοχής.

Η Ελλάδα  θα πρέπει να μείνει ανυποχώρητη στις θέσεις που υπερασπίζουν την ιστορική αλήθεια και το δικαίωμα της ελληνικότατης Μακεδονίας να υπάρχει, όπως το παρελθόν και το παρόν προσδιορίζουν την ταυτότητα της. Να μην παραβλέπουμε  δέ πως το Σκοπιανό έχει παραμέτρους εις την ορθόδοξον εκκλησιολογία.

Η σχισματική εκκλησία των Σκοπίων είναι ένα πρόβλημα εις την νεορθόδοξον κοινότητα των πρεσβυγενών και νεωτέρων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων  Εκκλησιών.

Ένα όνομα γεωγραφικής περιοχής όπως Δαρδανία, μπορεί ακριβώς να δώσει αμέσως τη λύση της ονομασίας, όπως επίσης το όνομα «Δημοκρατία των Σκοπίων» μπορεί να κλείσει αμέσως το πρόβλημα.

Επομένως, το τοπωνύμιο της πρωτεύουσας ή της γεωγραφικής περιοχής, στην οποία ζει η πληθυσμιακή σύνθεση αυτού του κρατιδίου, μπορεί άμεσα να σημάνει την αυτόματη λύση του προβλήματος.

Από την άλλη πλευρά, το Σκοπιανό πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στην ονομασία ή στη χρήση του ονόματος Μακεδονία.

Η ουσία του προβλήματος, που δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή - θα φανεί, ωστόσο, άμεσα -  είναι ακριβώς η ανομοιογενής πληθυσμιακή σύνθεση αυτού του κρατιδίου.

Αυτό σημαίνει ότι, όταν έχουμε διαφορετική σύνθεση εθνοτικής προελεύσεως, είναι δύσκολο να υπάρξει συνοχή.

Όταν, λοιπόν, δεν σεβόμαστε την τοπογραφική τοπωνυμία και δημιουργούμε ψευδεπίγραφο Κράτος, που στηρίζεται σε ανύπαρκτο έθνος, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εκείνες για να υπάρξει παράταση και μετάλλαξη του προβλήματος.

Αν δοθεί μια λύση που θα φέρει το όνομα Μακεδονία, την επομένη θα αρχίσει το πρόβλημα μέσα σ΄ αυτή την χώρα, αφού θα υπάρξει διαφοροποίηση της Αλβανικής μειονότητας ή άλλων μειονοτήτων που ενυπάρχουν στη χώρα αυτή.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθείτε λίγο στην εκλογή σας, διότι πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν λόγο για θαυμαστό γεγονός. Επίσης, ποιά τα συναισθήματα σας, τη στιγμή που πληροφορηθήκατε το αποτέλεσμα των εκλογών;

Πάντοτε στη ζωή μου, αγαπητέ Αιμίλιε, είχα απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Οι ανθρώπινοι υπολογισμοί στα γεγονότα της ζωής στηρίζονται οπωσδήποτε σε κριτήρια που τα συνθέτουν οι ανθρώπινες επιλογές, οι ανθρώπινες σχέσεις και βέβαια, στα θέματα των αρχιερατικών εκλογών, είναι γνωστές όλες οι διαδικασίες που συνδέονται, πριν από την τελική διαδικασία της εκλογής.

Τελικά, και μέσα από τις διαδικασίες αυτές αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι το Πνεύμα το Άγιο έρχεται για να επικυρώσει και να δώσει τη  μαρτυρία της δικής Του επελεύσεως ως προς το αποτέλεσμα.

Δοξάζω τον Θεό, διότι, αν και από ανθρώπινης πλευράς ήταν δυσκατόρθωτο το δι’ εμέ ευμενές αποτέλεσμα, η Χάρις του Κυρίου, κατά τρόπον θαυμαστόν, επευλόγησε  το αποτέλεσμα της δικής  εκλογής μου.

Ανθρωπίνως βεβαίως, όταν έχει κανείς  την προσδοκία, εις ό,τι αφορά τα προσδοκώμενα γεγονότα, ζει μια αγωνία αβεβαιότητος .

Η δοκιμασία αυτή, όμως, όταν διέρχεται μέσα από την ευλογία και μέσα από την υπακοή, γίνεται πραγματικά ένα θαυμαστό γεγονός.

Αυτό το γεγονός έζησα και βέβαια είμαι ευγνώμων στον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, ο οποίος ανθρωπίνως σήκωσε όλο το φορτίο και την ευθύνη αυτού του αγώνα μαζί και με άλλους Αγίους Αδελφούς. Επίσης, είμαι ευγνώμων σε όλους τους Αρχιερείς, οι οποίοι με ετίμησαν με την τιμία ψήφο  τους.

Ευχαριστώ και αυτούς που δεν με τίμησαν με την ψήφο τους, διότι με αυτόν τον τρόπο απέδειξαν τη γνησιότητα του φρονήματος της Αγίας μας Εκκλησίας το οποίο είναι φρόνημα πολύ υψηλό, πολύ άγιο και πολύ υπερβατικό.

Δοξάζω τον Θεό, λοιπόν, και ευχαριστώ τον Άγιο Δημήτριο, την Οσία Θεοδώρα τη εν Θεσσαλονίκη  και τους Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, με τους οποίους είχε αρχίσει η διακονία μου η ιερατική, γεγονός που οφείλεται στον μακαριστό και αείμνηστο γέροντα μου, Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄, τον από Σάμου και Ικαρίας, ο οποίος με είχε τοποθετήσει στον Ιερό Ναό των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και ήμουν ο πρώτος εφημέριος αυτού του ναού και δεν πέρασε χρονιά που να μην εορτάσω τη μνήμη τους στον πανηγυρίζονται ναό.

Μόνο κατά την εκλογή μου φέτος, την ημέρα της εορτής τους, ευδόκησε ο Θεός και ευλόγησαν οι Άγιοι, την ώρα της πανηγύρεως, να απαγγέλω το μεγάλο μήνυμα εντός του παρεκκλησίου των Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Μονής Πετράκη.

Πιστεύω ότι στη ζωή μας τίποτα δεν είναι τυχαίο! Η πρόνοια του Θεού είναι εκείνη που φροντίζει για όλα. Άλλωστε η ευλογία του Θεού στη ζωή μας είναι καρπός της Θειας Χάριτος και της δικής μας απεκδεκτικής συνεργίας.

Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ για την εποικοδομητική συζήτηση που είχαμε…

Και εγώ σας ευχαριστώ κ. Πολυγένη, και εύχομαι φώτιση και δύναμη στο πολύ σπουδαίο έργο που επιτελείτε, αυτό της Εκκλησιαστικής Ενημέρωσης.